Ετεροφυλική Η ιστορία μιας μπουρδελοπαρέας

[nikos fkr]

Αγαπητέ φίλε Ανέστη,

Μετά απο το θρέντ το νέο που άνοιξε φίλος ακολούθησα το λίνκ και με δεύτερη φορά σήμερα ολοκλήρωσα το διάβασμα της ιστορίας σου. Ομολογούμενος τό έχεις με την συγγραφή και μάλιστα παραδέχομαι ότι με είχε διαρκώς σε περιέργεια για το τι θα γίνει στη συνέχεια ο τρόπος που γράφεις. Επίσης πολύ θετικό είναι που είσαι επικεντρωμένος στην ουσία και δεν αναλώνεσαι σε περιγραφές χώρων με λογοτεχνικά πασαλείμματα που χρησιμοποιούν οι συγγραφείς επαγγελματίες για να γεμίσουν σελίδες. Αυτό όπως καταλαβαίνεις για να γίνει βιβλίο ήθελε να βάλεις μπόλικες σάλτσες, γιατί για μέν πόστ που θα το διαβάσουν πολλοί εδώ μέσα ήταν μεγάλο και για δε βιβλίο πολύ μικρό, για δέ σενάριο ήθελε πολύ περισσότερους διαλόγους και περισσότερη πλοκή..
Αυτά για την προσπάθεια δημιουργίας μυθιστορήματος και συνέχισε αυτό πού κάνεις και μην μασάς για τα αρνητικά σχόλια. Τα αρνητικά θα πρέπει να σε προβληματίζουν τα θετικά να σε ενθαρρύνουν.

Τώρα θα περάσω σε μια ιστορία δική μου πραγματική όμως όχι φανταστική..

Την ερωτική μου ζωή όντος την ξεκίνησα σε οίκο ανοχής στην οδό Εγνατίας στην Θεσσαλονίκη. Είχε βέβαια προηγηθεί μια αποτυχημένη προσπάθεια στο σπίτι στα Γιαννιτσά αλλά η γυναίκα ήταν βαρών βαρών και μεγάλη σε ηλικία και εγώ τότε στα 17μου άφησα τον κολλητό μου να ξεχαρμανιάσει και φύγαμε. Όντος τότε μαζευόμασταν παρέες και πηγαίναμε με λεωφορεία στον Βαρδάρη για να επισκεφθούμε τις Κυρίες .. Ελληνίδες ως επι το πλείστων τότε μιλάω για το 1985-86. Κάναμε μπουρδελότσαρκα σχεδόν σε όλα τα σπίτια για να πάρουμε μάτι περισσότερο γιατί λεφτά άντε να είχαν ένας ή δύο ή κάναμε ρεφενέ να πηδήξει έστω ο ένας. Θυμάμαι ένα βράδυ ήταν σε ένα στενό προς την οδό Γιαννιτσών μια μεγάλη σε ηλικία γυναίκα, η οποία πηδιότανε σε ένα στρώμα σε ένα πάρκιγν και έπαιρνε 500 δραχμές όταν τα δέλα ήθελαν 1.500 δραχμές. Βέβαια δεν πήγα μαζί της αλλά μου έκανε μεγάλη εντύπωση και τώρα στα 50α μου ακόμη την θυμάμαι. Ήταν πραγματικά φουκαριάρα αλλά βετεράνος αγωνίστρια της δουλειάς. Για να μην τα πολυλογώ θυμάμαι δύο περιπτώσεις που δεν πρόκειται να της ξεχάσω. Η πρώτη ήταν ο Παντελής ο μεγαλύτερος της παρέας. Ο Παντελής είχε ένα εργαλείο πρέπει να ήταν πάνω των 22 εκατοστών. Όποτε σε μια επίσκεψή μας μπαίνουμε 5 άτομα και ο Παντελής μέσα και περνάει στο δωμάτιο ο Παντελής με την ταναπού μια χοντρούλα και κοντή με αγκαλιές και χαδάκια. Εμείς περιμένουμε με αγωνία απέξω στο σαλονάκι και μετά απο κάνα πεντάλεπτο ακούγετε μια κραυγή επιφωνήματος και η ταναππού να φωνάζει "ΑΥΤΟ ΝΑ ΤΟ ΒΑΛΕΙΣ ΣΤΗΝ ΜΑΝΑ ΣΟΥΥΥΥΥΥΥΥ" Καλά περιττό να σας πώ ότι πέσαμε στα πατώματα απο τα γέλια. Η κοπέλα βγαίνει έξω κουνώντας το κεφάλι και απο πίσω ο Παντελής να μαζεύει τα παντελόνια του.. Μιλάμε μέχρι να φτάσουμε στο χωριό είχαμε λιώσει στα γέλια..

Περί της ουσίας του θέματος να πώ ότι ποτέ δεν ερωτεύθηκα πουτάνα μπουρδέλου. Πές το η ατμόσφαιρα του περιβάλλοντος, πές το αυτή η μυρωδιά της ιδρωτίλας της χαμετυπίλας πές το όπως θές, το έβλεπα μόνο για ξεχαρμάνιασμα... Άσε που και πολλές φορές πλήρωνα και έφευγα γιατί δεν μου τον σήκωνε η κοπέλα η γιατί η αγγαρεία και η μηχανικότητα της δουλειάς δεν με έφτιαχνε εγγεφαλικά. Άλωστε πάντοτε με την κοπέλες ήμουνα και συμπεριφερόμουνα όπως με την γυναίκα μου. Ποτέ δεν ήμουνα στην συμπεριφορά μου κομπρεσέρ και σφυροκόπος. Το σέξ ακόμα και με επαγγελματίες θέλει στύλ. και όντας και τρυφερός πάντα με τις γυναίκες καταλαβαίνω και τον Holander. Δεν είναι πολλοί άνθρωποι έτσι. Θυμάμαι στην Φρανκφούρτη που πήγα στα μπουρδέλα στις πολυκατοικίες στα drei fabrben Hauser και πήγα με μια μικρή μάλλον Ιρανικής καταγωγής δεν με άφηνε να φυγω γιατί είχαν πλακώσει κάτι άραβες γομάρια και η κοπελίτσα τρόμαξε.

Περνάω στην δεύτερη φάση εμπειρίας σε δέλο και αυτή θα την θυμάμαι μια ζωή γιατί όντος στρέιτ και δίχως ποτε στην ζωή μου να έχω πάει με άντρα (ενεργητικά βέβαια) την πάτησα στη Μάλτα. Με μεγάλο χαμετύπη φίλο πήγαμε για δουλειά και όντος μπουρδελιάριδες και παίζοντας με την τύχη μας μας λένε τα παιδιά εκεί είναι μια ναραμού σε ένα σπίτι (έχει και εκεί μπουρδέλα) ή οποία λέει είναι τόπ και κάνουν ουρά οι Μαλτέζοι.. Πρώτοι εγώ και ο Μπιλάρας με το αυτοκίνητο και τους Μαλτέζους πάμε Μπου.. Μας ανοίγει μια ναραμού και την βλέπω και λεω Μπίλ εγώ μόνο παρτούζα θα μπω αλλιώς μπες εσύ. Μας ακούει η τύπισσά και αρχίζει "θα κάνουμε παρτούζα!!! θα κάνουμε παρτούζα!! στα Ελληνικά. Η τύπισσα είχε περάσει απο Ελλάδα και μάλιστα απο τα καταστήματα της Αθήνας και μιλούσε Ελληνικά. Να μην τα πολύλογό μπαίνουμε και πάω να πλύνω τον πολεμιστή και γυρίζοντας βλέπω τον Μπίλ να παίρνει απο λοκό.. Πώ πώ λέω θα πάρουμε και κουλούρι και τρελαίνομαι όντος μεγάλος ΦΚΡ. Αρχίζω της τρυφεράδες μου εγώ και εκεί που ψαχουλεύω άρχισε νε με ζώνει κρύος ιδρώτας.. Ψάχνω για κλειτορίδα δεξιά - αριστερά τίποτα.. Πώ πώ λέω όχι ρε πέσαμε σε εγχειρισμένη. Να σου και ο Μπίλ .. του λέω "ρε μαλάκα κατάλαβες αυτό που κατάλαβα" μου λεέι ΝΑΑΑΙΙ άστα.....να μην τα πολύλογό ή τύπισσά θα είχε ίσαμε με 100.000 πάνω της σε εγχειρήσεις και μάλιστα πετυχημένες και δεν την πήρα χαμπάρι παρά απο την απώλεια κλέιτορίδας. Για να μην  σας βασανίζω τώρα λέω κάνε την καρδιά σου πέτρα και το παπάρι σου μάρμαρο και τέλειωνε.. Δεν ήταν άσχημη εμπειρία .. Η συμπεριφορά της γυναικεία .. Μας τελείωσε και τους δύο εμένα στο στόμα της (και τσαντίστηκε ο Μπίλ) αλλά το πάθημα αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Τώρα αν θα ξαναπάω ΟΧΙ γιατί γενικά και μόνο η ιδέα ότι ήταν  άντρας με χαλάει γιατί το ομοφυλικό δεν με εξιτάρει μα καθόλου.

Για να επιστρέψω στα περί έρωτα με πουτάνες .. αυτό γινόταν μόνο σε κωλόμπαρα... ναι εκεί γνωρίζω περιπτώσεις όπου άντρες ερωτεύθηκαν και καταστράφηκαν (οικονομικά) και μετα πήραν το μπούλο.. ιστορίες του στύλ "Prety woman" δεν ξέρω. Έζησα και την εποχή που ήρθαν οι ξένες. Σε γνωστό οίκο της πόλης μου που πέρναγα που και πού πέτυχα Ρωσίδα θεά. Πιθανότητα να πετύχεις τέτοια γυναίκα σε μπουρδέλο 1¨100000000. και βέβαια πλερώνω και ντού.. Έρχεται το θεικό πλάσμα (για να καταλάβετε στύλ Κιμ Μπάσιτζερ στα νιάτα της) και ρε φίλε δεν μου σηκώθηκε.. ΗΗΗΤΤΤΑΑΑΑ μεγάλη.. Βατερλώ.. πάω σπίτι να ελέγξω τα υδραυλικά ρίχνοντας 3 απανωτά την Κυρά (η οποία αναρωτιέτε τι έπαθα) και την άλλη μέρα πάλι στο ίδο μέρος μπάς και την πετύχω και να την. Μπουκάρω βλέπω και το πορνό στην TV και φτιάχνομαι και να τηνε.. πάλι τα ίδια .. τρελάθηκα. μάζεψα τα κομμάτια μου, τα ψαλα στον μαχητή μου για διλεία την ώρα της μάχης και το πήρα απόφαση παρα είμαι συναισθηματικός με τις υπερβολικά όμορφες..
Ιστορίες των μπου μπορούν να ειπωθούν πολλές. Ποτέ στην ζωή μου δεν κατέκρινα κάποιον για την σεξουαλική του ζωή .. Τώρα όμως που πέρασαν τα χρόνια κατέληξα ότι οι γυναίκες που κάνουν την δουλειά αυτή είναι ηρωίδες. Θέλει πολά κιλά αρχί....α κάκαλα να δέχεσαι τον κάθε ανάπηρο, τον κάθε γέρο, τον κάθε πλυμένο, η ξεπλυμένο, η μικτοτσούτσουνο ή με μπουρί να σε σφυροκοπάει και να το κάνεις να αισθάνεται ερωτισμό..
ΤΑ ΣΕΒΗ ΜΟΥ ΣΤΙΣ ΚΥΡΙΕΣ. Αξίζουν και το κάθε Ευρώ που παίρνουν και για να το καταλάβουμε πρέπει για λίγο να φέρουμε το μυαλό μας τον εαυτό μας στην θέση τους. Άραγε θα μπορούσαμε με το κάνουμε. ΟΧΙ κύριοι .. Εγώ ΄ ΟΧΙ και γιαυτό ένα μεγάλο Ευχαριστώ για τις στιγμές που μας χάρισαν και ένα μεγάλο RESPECT..

Αυτά φίλε Ανέστη. Μέ έκανες πάλι να γράψω σεντόνι.. και να θυμηθώ το παρελθόν με ένα χαμόγελο και μια ευχαρίστηση να με πλημυρίζει .. να σε καλά...     

 

[nikos fkr]

Όπως υποσχέθηκα Ανέστη θα σου γράψω γιατί επέλεξα στην ζωή μου να ζήσω με αυτόν τον τρόπο. Ξεκινώντας μικρός υστερούσα σε ομορφιά απο τα φιλαράκια μου. Εντάξει δεν ήμουν και τρελά άσχημος αλλά δεν ήμουνα και τρελά όμορφος (γιατί έτυχε να γνωρίσω άντρες που τους κυνηγάνε στην κυριολεξία γυναίκες). Είχα όμως μεγάλο πλεονένκτημα στο μπλά μπλά και κυρίως στο ξένο μπλά μπλά μιλούσα 2 ξένες γλώσσες. Και όντας απο χωριό άργησα να ανακαλύψω ότι ο παράδεισός μου είναι τα τουριστικά μέρη και ο τουρισμός. Στην αρχή έκανα δειλά δειλά στις περαντζάδες μου στον Βαρδάρι. Για μας ήταν λες και έμπενες σε άλλη πόλη, συνικοία μυσταγωγική, μυστήρια. Τα σπίτια, οι άνθρωποι που περπατούσαν σκυφτοί και γεμάτοι ντροπή και μετά εμείς με τον φόβο μην μας δεί κανείς γνωστός και μάθουν οι γονείς μας ότι γυρίζουμε στα μπουρδέλα. Μπουρδελιάρης ??? πώ πώ μεγάλη ντροπή.Αλλά δεν έπαβε να είναι περιπέτεια. Και όπου περιπέτεια μέσα εμείς. Τα πρώτα βήματα τα περιέγρψα ποιό πάνω αλλά το μεγάλο για μένα βήμα έγεινε ανεπιτυχώς. Πηγαίνω με ξάδερφο σε σπίτι πάνω στην Εγνατία τότε κοντά στον Βαρδάρι πολύ χι για την εποχή και μέσα υπάρχει πανέμορφη ξανθιά και κορμάρα Κυρία. Ο ξέδερφος λέει "Αποφάσισε γρήγορα ή εσύ ή εγώ".. πάιρνω απόφαση και μπαίνω. Για να είμαι ειλικρινής ακόμα θυμάμε αυτό το αίσθημα και τον φόβο που με είχε πιάσει. Καθόμουνα σε μια γωνιά μαζεμένος σε στάση άμυνας και με τα πόδια μου αγκαλιά και περίμενα την Κυρία να έρθει και ξαφνικά μπάμ ανοίγει η πόρτα και να σου την.
Γυναικάρα πραγματικά, κορμί για την εποχή σπάνιο εύρημα σε οίκο ανοχής. Τι να το κάνεις που για μένα ήταν σαν να μπήκε μέσα ο χειρούργος να αρχίσει την εγχείρηση. Οολογουμένος η Κυρία προσπάθησε και με το παραπάνω γιατί την είχε ενημερώσει ο ξάδερφος ότι είναι η πρώτη μου φορά (ότι είμαι παρθένος). Αυτός όμως ο κόμπος μέσα μου δεν έλεγε να λυθεί. Σηκώθηκε ο πολεμιστής, έπεσε, ξανασηκώθηκε σκουφώθηκε και με το που σκουφώθηκε εκεί κατέρευσε. Μου λέει η γυναίκα "δεν σε βλέπω έτοιμο" ξαναέλα πάλι.. Ποιό Βατερλώ? Μιλάμε για ήτα.. ΗΗΗΤΤΤΑΑΑΑ. Πάω σπίτι μπαίνω στο ντούς και μένω καμιά ώρα μέσα.. Πέρασε ο καιρός και δεν ξαναπήγα βέβαια γιατί το σόκ ήταν μεγάλο και ήμουνα σίγουρος ότι θα την ξαναπάθαινα. Για να μην τα πολυλογό έπεσα με τα μούτρα στον χώρο του τουρισμού. 1984-1986 στην Χαλκιδική γινόταν χαμός. Εγώ με τις γλωσικές μου ικανότητες βασικός στις παρέες γιατί οι βλάχοι που να συνενοηθούν δεν σκαπμπάζανε γκρί αγγλικά. Πρίν την Χαλκιδική όμως έτυχε να αρχίσω να κατέβω ένα καλοκαίρι πρός Κατερίνη μεριά όπου και γνώρισα την πρώτη γυναίκα της ζωής μου.. Μια ανατολικής προελέυσεως θεά, που Ελληνίδα της τάξεώς της ούτε για τσιγάρα δεν θα με έστελνε, ήταν η πρώτη μου και για καλή μου τύχη και δασκάλα του έρωτα. Μπορώ να πώ ότι αυτή η γυναίκα μου έμαθε το ποιό βασικό πράμα στον έρωτα.. "Να κοιτάω την ευχαρίστηση της περτενέρ μου και σαν αντάλαγμα θα λάβω το τριπλάσιο απο ότι εγώ αρχικά θα δώσω". Έζησα μια εβδομάδα ονείρου και ρομαντισμού και όπως όλα τα καλά τελείωσε.. και μετά έπεσα σαν μετεωρίτης στην γή. Ερωτεύθηκα και μάλιστα σε βαθμό κακουργήματος.
Για τις ξένες και κυρίως του ανατολικού μπλόκ το σέξ ήταν σαν να πίνουν νερό. Ελληνίδα για να πηδήξεις τότε έπρεπε ή να αραβωνιαστείς ή να έχεις αυτοκίνητο ή να είσαι παιδαράς και εγώ δεν είχα και δεν ήμουνα τίπτοα απο αυτά. Για την ξένη χρειάστηκε μια ρομαντική στιγμή βράδυ στην θάλασσα με τα αστέρια να λαμπιρίζουν στο νερό και λίγα χάδια και όλα ήταν φυσιολογικά και όμορφα.. Τι να πώ!!!!
Είμαι 50 χρονών τώρα και αν με ρωτήσεις τι είναι γαμήσι θα γράψω άλλο ένα σεντόνι ανάλυσης.
Υπάρχει ο έρωτας (το τρυφερό γαμήσι που γαμάς ακόμα και με ένα άγγιγμα, που πάς στο παράδεισο, η όλη συνουσία είναι μια έκσταση), υπάρχει το γαμήσι ΞΕΠΕΤΑ (καβλωμένος δε αλλά με σκοπό την εκσπερμάτιση και τέλος), υπάρχει το γαμήσι μαραθώνιος (που προσπαθείς να αντέξεις όσο μπορείς περισσότερο για να δώσεις όση ευχαριστηση μπορείς περισσότερη και επιστρατεύεις ότι ποιο ντεκαβλέ κατάσταση υπάρχει και την φέρνεις στο μυαλό σου) και υπάρχει και το γαμήσι σφυροκόπος (ή αλλοιώς Αλβανικό γαμήσι. Το ονομάζω έτσι γιατί μια φορά ήμουνα στην Αλβανία με μια πουτανίτσα και όταν τελειώσμε μου λέει "και μετά νομίζουν οι δικοί μας ότι γαμάνε" τις λέω γιατί? γιατί μου λέει μας σφυροκοπανε λες και προσπαθούν να σπάσουν πέτρες..). Υπάρχουν και άλλα γαμήσια βέβαια και υπάρχει και η μαλακία που για μένα είναι το ύστατο αυτογαμήσι μέσω του οποιου γνωρίζεις τον εαυτό σου. Εγώ με την ξένη κοπέλα έζησα το πρώτο είδος και μερικές φορές που ανέλαβε τον ρόλο της δασκάλας (και πρέπει να παραδεχθώ ότι ήταν η καλύτερη ερωτική δασκάλα που είχα) και με μύησε και στα σπέσιαλ γούστα.. Μετά απο την εμπειρία αυτή και αφού μου πήρε κάνα τρίμηνο να συνέλθω απο τον ερωτικό κεραυνό που δέχθηκα μπήκα στην ερωτική ζωή φούλ και αγριεμένος.. Το ψωμί μου ήταν οι ξένες αλλά ήμουνα καμάκι με ποιότητα. Όσοι είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε και να ζήσουμε εκείνη την εποχή ξέρουμε τι θα πεί να ζείς στο φούλ. Κάθε μέρα ήμουν ερωτευμένος με μια κοπέλα. Εφευγε μόλις τέλειωναν οι διακοπές της και ερχόντουσαν άλλες.. πάλι έρωτας μιλάμε ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ. Γινόταν ένα περίεργο πράγμα ο οργανισμός μας είχε προσαρμοσθεί και περίμενε την αλλαγή. Εγώ θυμάμε νύχτες στην θάλασσα να κάνουμε μπάνιο, να ξημερώνει και να μας παίρνουν μάτι απο τις μακρυνές πολυκατοικίες γιατί ξημέρωνε και δεν το παίρναμε χαμπάρι.. ήμασταν τόσο αποροφημένοι και ζούσαμε τόσο έντονα τις στιγμές.. Όλα τέλεια μέχρι που έφτθασε το Είντζ. Εκεί συμαζεύτηκαν όλοι και εμείς.. Σταμάτησαν τα ακάποτα γούστα. Τα κορίτσια πολύ ποιό δύσκολα και συμαζεμένα. Σαν να πλάκωσε η βροχή μετά την ηλιόλουστη μέρα. Όλα τα καλά έχουνε ένα τέλος. Ήρθε μετά η επιστροφή στα ντόπια πράγματα. Πήγα φαντάρος όπου και ξεχαρμάνιαζα στο Ποπάκι που άφηνε να της βάζεις κωλοδάχτυλο στο Ματαξουργείο και μετά γνώρισα την Κυρά μου. Γάμος, παιδιά και προβλήματα. Ένας όμως άντρας μουνάκιας και ανήσυχος ποτέ δεν σταματά και εκεί έρχετε το μεγάλο δίλημα Γκόμενες με όλα τα παρελκόμενα και ρίσκο στο θεό ή κλασσική σίγουρη λύση πουτάνες.. και τότε κατάλαβα τον σημαντικό ρόλο και έργο και υπηρεσία που παίζουν οι γυναίκες αυτές ΣΩΖΟΥΝ ΓΑΜΟΥΣ ΚΥΡΙΟΙ.. ακριβώς.. Κουράστηκα θα συνεχίσψ αύριο... Ανέστη..        

 

[nikos fkr]

Έχω την υποχρέωση να γράψω και το τελευταίο μέρος της παράθεσή μου.. Πάντοτε σκεφτόμουνα είναι ηθικό να πηγαίνεις με πουτάνες? ή είναι ανήθικο? Στηρίζεις το μαρτύρτιο που περνάνε ορισμένες φορές κοπέλες που με την βία ρίχνονται στις πιάτσες? Όντος ηθικός όσο το δυνατό περισσότερο δεν ήθελα να στηρίξω το traficing και έτυχε να γνωρίσω και κοπέλες που ότνως ήταν θύματα του trafiking. Κάποτε σε ένα ταξίδι στην Πολωνία έτυχα να μπούμε σε ένα σπίτι όπου είχαν τις κοπέλες μέσα κλεισμένες και στην κυριολεξία ένιωθες ότι είναι θύματα. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα παρά να τις δώσουμε μια ώρα χωρίς πίεση με κουβεντούλα και όσο γίνετε ποιό φιλικά. Φύγαμε με έναν κόμπο στο στήθος γιατί για μένα η γυναίκα που εκδίδετε πρέπει να είναι συνηδιτποιημένη, να ξέρει τι κάνει, να το γουστάρει και να κονομάει. Και αν είναι πολύ καλή στη δουλειά να κονομάει καλά. Τέλος πάντων για να μην παραφιλολογώ και γίνω κουραστικός πρέπει να πώ ότι στα μπουρδελοπερπατήματά μου πέρασα πολύ καλά στο εξωτερικό και κυρίως σε σε ασιατικές χώρες όπου η περιποιήση του πελάτη είναι ιεροτελεστία. Εκεί έχεις το δικαίωμα να απολάυσης μαζάς επαγγελματικού επιπέδου και σεξουαλικές υπηρεσίες υψηλής ποιότητας. Συστήνω απερίφραστα τις Κινέζες που είναι στενές τύφλα να έχει ο λοκός και οι Κινέζοι (ο θεός δυστυχώς έκανα τα παιδιά μικροτσούτσουνα).. απλά να αναφέρω ότι οπ μαχητής μου που είναι μέτριος για τα Ελληνικά δεδομένα εκεί ήταν εργαλείο θαυμασμού απο τα κορίτσια. Πάντοτε να δειυκρινήσω ότι παίρνω κοπέλες ενήλικες .. για να ήμαστε και εξηγημένοι. Πέρα απο το μικρό κόστος μπαίνεις σε ενα Κινέζικο masage parlor για 2-3 ώρες και αφού επιλέξεις απο 15 γυναίκες μια και δυό όσες θέλεις φεύγεις με μια απόλυτη ικανοποίηση. Επίσης καλά πέρασα και στην Ρωσία όπου και γνώρισα τον απόλυτο αισθησιασμό του μασάς Νούρου... απο μια φανταστικά όμορφη κοπέλα που το όλο σκηνικό του body to body massage άξιζε 100 γαμήσια. Τελείωσα πάνω της δίχως πίπες, δίχως διύσδηση παιδιά μόνο με το άγγιγμα. Αυτό είναι ερωτισμός.
Είχα την τύχη να ζήσω τρελά πράγματα, απο εντελώς χαμετυπικές εμπειρίες μέχρι απόλυτο ερωτισμό.Στην Ινδονησία είχαμε πάρει 2 γυναίκες δεν θέλανε να φύγουνε την άλλη μέρα. Αν ζούσαμε εκεί μιλάμε θα είχαμε όποια γυναίκα θέλαμε. Δεν έχουμε πολλές φορές αξιολογήσει πόσο τυχεροί ήμαστε που ήμαστε λευκοί και τι αξία έχει αυτό. Έτυχε να περπατάμε στο δρόμο και να μας καμακώνουν γυναίκες ενώ εδώ στην Ελλάδα με τις Ελλεινήδες μας γραμμένες κανονικά. Τυχερός τώρα άτυχος το έζησα και αυτό. Στις ανατολικές χώρες κόντεψα εν αγνοία μου να παντρευτώ μία.. την οποία την γνώρισα σε μια έκθεση και στο πρώτο ραντεβού κουβάλησε τον πρώην άντρα της και το σόι της όλο να με γνωρίσει... και καταλαβαίνετε ότι έγεινα Λούης και την έβγαλα με κορασίδα πρακτορείου το βράδυ.. (τι το ήθελα το τζάμπα).. και επίσης διαπίστωσα ότι οι Αμερικάνοι και οι ματσό Γερμανοί και λοιποι τύποι χαλάσανε την πίατσα και εκεί που είχες γκομενάκι μπάνικο με κάνα 30 εύρω θέλανε 100 και 150 για 2 ώρες.. γιατί οι μαλάκες αμερικάνοι στην χώρα τους πληρώνουν κάτι 500 δολάρια και βάλε (έβλεπα το μπάνυ ράντς στην tv κάποτε). Η κοπέλες όμως οι καλές και ερσιτέχνιδες δουλέουν πλέουν απο σίτε όπως το mail.ru κλπ. έκανα και εκεί λίγο παιχνίδι. Για να φτάσω στο τέλος της ιστορίας μου θέλω να πώ ότι έχω μπεί στα ήντα και πιστεύω αν θέλει ο Θεός να έχω λίγα χρόνια ακόμα μπροστά μου. Κρατάω το σασί σε όσο καλύτερη κατάσταση γίνετε και είμαι της ποιότητας. Δεν μου αρμόζουν πιπινάκια πλεόν δεν μπορώ να τα υποστηρίξω και δεν θέλω πλεόν αλλά απο 30 και πάνω απολαμβάνω πλεόν την αγνή ομορφιά.. Μου αρέσουν οι γυναίκες που ξέρουν τι θέλουν. Δεν μπορώ τις πουτάνες στην ψυχή .. τις καριόλες που σε παίζουν και στο τέλος δεν δίνουν τίποτα.. Με τα αισθήματά μου δεν μπορεί να παίξει καμία γιατί τα έχω εκπαιδευμένα.. και ο μαχητής μου για να ευχριστηθεί θέλει μαστόρισα.. ο πήχης ανέβηκε αλλά έχω μάθει να απολαμβάνω τις στιγμές, να απολαμβάνω ένα όμορφο γυναικείο σώμα κια γενικά κάθε τι ΟΜΟΡΦΟ.. η ομορφιά μπορεί να κρύβετε και στο χαμόγελο μιας άσχημης γυναίκας. πρέπει απλά να μπορείς να την βρείς και μετά απο χιλιάδες γυναίκες και πολλά ταξίδια και πολλά διαφορετικά ερεθίσματα σας λέω ότι υπάρχει πολύ ομορφιά στον κόσμο και πολύ ασχήμια όμως μέσα στην ΔΗΘΕΝ ΟΜΟΡΦΙΑ. Όλοι θα ανρωτιέστε πως είμαι με την οικογένειά μου .. Είμαι μια χαρά .. έχω τα παιδιά μου μεγάλα τώρα.. με την γυναίκα μου είμαι μια χαρά.. ΑΑΑΑΑ και κάτι σημαντικό σε μια οικογένεια ένας θα είναι ο ΜΠΟΥΡΔΕΛΙΑΡΗΣ ΚΑΙ ΠΟΥΤΑΝΙΑΡΗΣ ο άλλος θα κρατάει την οικογένεια. Στην περίπωσή μου καταλαβαίνετε ποιός είναι τί.. και εγώ όμως δεν είμαι γαιδούρι.. έχω το γνώθις εαυτόν...
Αυτά φίλοι.. σε ένα σίτε για πουτάνες σε περιέγραψα την ζωή μου.. αα και δεν είμαι πλούσιος.. είμαι ένας σαν και εσάς.. ίσως λίγο τυχερός γιατί τις περιπέτειές μου τις πέρασα δίχως να χρειαστεί να τις πληρώσω ακριβά..
Αυτά.. να είσαστε καλά.. και συγνώμη για τα ορθογραφικά λάθη.. αν έχετε απορίες ευχαρίστως να σας τις λύσω.. 

 

[Kassie]

Πάνε δυο δεκαετίες που στη Φυλής με την παρέα μπλέξαμε σε τσαμπουκά με νταβάδες.
Ήμασταν τρία 20χρονα που ξερχαμανιάζαμε εβδομαδιαίως –και βάλε- στη Φυλής. Μπουρδελοπαρέα, που σημαίνει πως βρισκόμασταν για μπουρδελότσαρκα- παρέα έξω από αυτό δεν πολυκάναμε. Η «φιλία» μας είχε γίνει πια μονοδιάστατη. Φυλής, μετά σουβλάκια και αυτό ήταν. Ο καθένας μετά σπιτάκι του, στη ζωούλα του, στις παρέες του. Ακόμη θυμάμαι παράπονα από φίλους και γκόμενες: «Μα γιατί σήμερα δε θες να βγούμε; Τι άλλο έχεις να κάνεις;». Πότε δεν εξομολογήθηκα σε κανένα αυτήν την πλευρά μου, ούτε στον  πιο κολλητό μου. Δεν ήταν ακριβώς ότι ντρεπόμουν, απολάμβανα  με τους άλλους δύο αυτή τη «συνωμοτική» παρέα, είχαμε φτιάξει ένα κλειστό «κλαμπ» που δεν έψαχνε για άλλα μέλη.
Εκείνα τα χρόνια η Φυλής μόλις είχε γεμίσει με νεαρά κορίτσια από το πρώην Ανατολικό μπλοκ, ψηλές, καλλίγραμμες, ξανθές, γαλανομάτες, ιδανικά χαρακτηριστικά για μεσογειακούς πελάτες. Αν η γενιά των πατεράδων μας χόρτασε σεξ με εξωτικές τουρίστριες, η δική μας γενιά χόρτασε εξωτικό μουνί στα μπουρδέλα. Το εφήμερο σεξ που γινόταν με καμάκι, σπαστά αγγλικά και μεγάλες δόσεις περιπέτειας αντικαταστάθηκε στη δική μας γενιά από μπουρδελότσαρκες με εισιτήριο 2500 χιλιάρικα. Αν οι πατεράδες μας είχαν να διηγηθούν έστω και μια ιστορία με τουρίστρια, εμείς είχαμε να διηγηθούμε τουλάχιστον10 ιστορίες με πόρνες. Οι καλοκαιρινές περιπέτειες στα νησιά με γυναίκες απ’ όλο τον κόσμο που ερχόταν στην Ελλάδα για να γνωρίσουν τον Έλληνα εραστή, ήταν πια ιστορίες του παρελθόντος. Ο «Greek Lover» έγινε μπουρδελιάρης μέσα σε μια γενιά.
Έχετε διαβάσει το βιβλίο μιας από τις πιο γνωστές πόρνες στον κόσμο της Ξαβιέρα Χολάντερ «Η Χαρούμενη Πόρνη»; Είναι εντυπωσιακό, επαναλαμβάνει ξανά και ξανά πως σύμφωνα με την εμπειρία της οι πιο σπουδαίοι εραστές του κόσμου (εν έτει 1972) είναι οι Έλληνες, γιατί όπως γράφει, ακόμα και στις πόρνες οι Έλληνες φέρονται σαν να είναι πραγματικές ερωμένες…
Δεκαετία ’90 πια  και οι Έλληνες αλλάξαμε. Οι μικροαστική νεολαία στην οποία άνηκα, γάμαγε φτηνό μουνί  πληρωμένο με το χαρτζιλίκι που μας ‘διναν οι γονείς μας για καφέ. Η πορνεία στην Ελλάδα είχε κάνει «ποιοτικό» άλμα μπροστά και η χώρα «εκσυγχρονιζόταν» ακόμα και σε αυτό.
Οι παλιές πατσούρες που γέμιζαν τα παλιόσπιτα της Φυλής –Ελληνίδες φυσικά, κάτι χοντρές 40άρες ακόμη και 50ρες - μέσα σε δυο χρόνια ή έγιναν τσατσάδες ή βγήκαν απ’ το χώρο. Δεν είχε πια ψωμί για αυτές η Φυλής. Θυμάμαι μέχρι σήμερα μια τέτοια, που για το μεροκάματο από πόρνη έγινε τσατσά. Ακούγαμε το «μοιρολόι» της τελειωμένης πόρνης  κρυφογελώντας μέχρι να έρθει η σειρά μας να περάσουμε στο δωμάτιο. Ήταν μια κακογερασμένη 40άρα με αφύσικα για την ηλικία της ρυτιδιασμένο πρόσωπο. Μας φαινόταν απίστευτο που δυο χρόνια πριν δούλευε πουτάνα- μας το βεβαίωναν  «εμπειρότεροι» του χώρου, όταν πιάναμε κουβέντα μαζί τους. Μονολογούσε η τσατσά για τα περασμένα μεγαλεία: «Ήρθαν αυτές οι ξένες (και το στόμα της στράβωνε απ’ το μίσος) και χάσαμε εμείς τους πελάτες μας, τώρα κάθομαι και δουλεύω για το 500ρικο( δραχμές τότε), ακούς εκεί για 500άρικο εγώ που είχα τέτοια πελατεία!».
Η Φυλής ήταν τότε όπως θέλει να κάνει την Ελλάδα σήμερα η Χρυσή Αυγή:Μόνο για Έλληνες. Διαβάζαμε στις πόρτες των μπουρδέλων ταμπέλες γραμμένες στα αγγλικά «ONLY FOR GREEKS», λες και οι μετανάστες από την Αλβανία κι άλλες χώρες ήξεραν αγγλικά… Οι μετανάστες -όπως έλεγαν οι τσατσάδες- δεν ήξεραν από μπουρδέλα (που να τα ‘βρισκαν;), δεν τηρούσαν το σαβουάρ βιβρ του χώρου, «Δεν καταλαβαίνουν ότι την κοπέλα μπορούν να την έχουν για 5-10 λεπτά (τόσος ήταν ο χρόνος τότε), όλο φασαρίες κάνουν». Άμα «εκπολιτίστηκαν», με τον καιρό μπήκαν κι αυτοί στα μπουρδέλα, με ίσα δικαιώματα με τους Έλληνες. Ο «αγώνας» για την ενσωμάτωση των μεταναστών είχε αιτήματα και στην πορνεία και μάλιστα δικαιώθηκε  χωρίς διαδηλώσεις, καταλήψεις, φωνές για ρατσισμό κτλ αλλά αθόρυβα καθώς περνούσαν τα χρόνια.
Με την μπουρδελοπαρέα στην αρχή πηγαίναμε με την ίδια πόρνη και οι τρεις, σα να κάναμε συμπαράσταση ο ένας στον άλλον. Το νεαρό της ηλικίας δε μας έκανε γενναίους, το αντίθετο. Αισθανόμασταν «ασφάλεια» όταν μπαίνοντας στο δωμάτιο ξέραμε πως τα φιλαράκια είναι έξω και «φυλάνε» τα νώτα μας. Άλλωστε η κοινή εμπειρία έδινε αργότερα τροφή για συζήτηση μασουλώντας σουβλάκι και πίνοντας μπύρες.
Άμα ξεθαρέψαμε, όλο και πιο σπάνια πηγαίναμε στην ίδια πόρνη. Σταδιακά, ο καθένας μας ήθελε να πηγαίνει με διαφορετική, σα να μη μοιραζόμασταν τις πόρνες με δεκάδες άλλους, θέλαμε να αισθανόμαστε ότι τουλάχιστον εμείς μεταξύ μας, ο καθένας πήγαινε με τη «δικιά» του. Αλλά ποτέ έως τότε δεν είχαμε διανοηθεί να πάει κάποιος από μας στη Φυλής μόνος χωρίς την παρέα των άλλων δύο. Αυτό θα ήταν «προδοσία» της παρέας, άλλωστε «Τι νόημα θα είχε να πάει κάποιος μόνος στη Φυλής;», παραμυθιάζαμε ένας το άλλον σαν η μπουρδελότσαρκά να μην είχε στόχο το σεξ αλλά την παρέα…

Οι κοπέλες της Φυλής ελληνικά δεν ήξεραν ακόμα και τα αγγλικά τους ελάχιστα. Η συνεννόηση ήταν κυριολεκτικά ανύπαρκτη. Ήξεραν μόνο κάποιες φράσεις τυποποιημένες  που θα διευκόλυναν τη δουλειά τους. Ανάμεσα σε αυτές ήταν το γνωστό «Πως το θέλεις;» που σήμαινε ποια στάση θα έπαιρνε, και θα ήταν η μοναδική έως τέλος συνεδρίας.. Πάντα αγχωμένες με τον χρόνο, αγέλαστες στη συγκριτική τους πλειοψηφία αλλά διαολεμένα όμορφες κι όλες τους 25 χρονών και κάτω. Δε έβρισκες κοπέλα σε μπουρδέλο κοντά στα 30, αν είχε ξεμείνει καμιά ελληνίδα και αυτές πελάτη δε σταύρωναν.
Το πρόγραμμά τους περιελάμβανε αερόπιπα του λεπτού και σεξ σε μια στάση- σπάνια έκαναν δεύτερη και μετά από πολύ γκρίνια.  Προκαταρκτικά και Social time δεν ήταν στο πρόγραμμα, χρόνος κάτω των 10 λεπτών ενώ πολλές δεν άφηναν να τις αγγίζεις καθόλου - το πολύ πολύ ένα γρήγορο μπαλαμούτι και μετά δυσανασχετούσαν : «Άσι του βυζί μου, πουνάει»… Αν κάποιος μέσα στο 5λεπτο δεν τελείωνε έκαναν αισθητή τη δυσαρέσκεια τους «Πιο γκρίγκουρα, πιο γκρίγκουρα», ενώ η τσατσά χτύπαγε την πόρτα που σήμαινε (όπως και σήμερα) τέλος χρόνου.
Παρόλα αύτα , η πελατεία στα μπουρδέλα αυξήθηκε κατακόρυφα ανεξάρτητα από τις υπηρεσίες. Όλοι ήθελαν να απολαύσουν έστω και για 5-10 λεπτά αυτά τα ουρί του παραδείσου, όπως (ξ)έπεσαν στη χώρα μας από την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε αίσθηση του ανταγωνισμού, αυτές οι κοπέλες δε προσπαθούσαν να φτιάξουν πελατεία με τη συμπεριφορά τους και τις καλές υπηρεσίες. Εφόσον ήταν όμορφες η πελατεία ήταν εγγυημένη ενώ οι υπηρεσίες πολύ συγκεκριμένες: Στοματικό και σεξ σε μια στάση.
Όσο για άλλες υπηρεσίες πέρα του στοματικού, πολύ απλά δεν υπήρχαν: Το «ισπανικό» ήταν άγνωστο, το 69 ανεπίτρεπτο, αν κάποιος ζητούσε ελεύθερο, πιθανόν να έφευγε απ’ το μπουρδέλο με συντριπτικά κατάγματα . Καμιά φορά νοσταλγώ εκείνες τις απλές υπηρεσίες (ξέρω ότι πολλοί βρίζετε τώρα). Όπως και να το δει κανείς δεν υπήρχε κίνδυνος μετάδοσης ΣΜΝ. Σήμερα δε ξέρουμε αν  στο κορμί της κοπέλας «τελείωσε» ο προηγούμενος ή ακόμη χειρότερα. Εκείνη την εποχή λίγες ήταν εκείνες που επέτρεπαν έστω και ένα φιλί στο στήθος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια –Ρωσίδα πρέπει να ήταν- που φίλησα το στήθος της και άρχισε να μουρμουράει έντονα στα Σλάβικα… Δεχόταν να βάλουν το καβλί μας στο στόμα τους , να κάτσουν να τις πηδήξουμε αλλά το φιλί στο στήθος το έβρισκαν υποτιμητικό! Πως αλλάζουν οι εποχές, σήμερα δίνουν γλωσσόφιλα αφού προηγουμένως έχουν κάνει ελεύθερο στοματικό…

Αν κάποιος έχει φτάσει μέχρι αυτού το σημείου ανάγνωσης να του ζητήσω συγνώμη, θα συνεχίσω με το υπόλοιπο της ιστορίας άλλη μέρα. Εφόσον βέβαια δε σας τα πρήζω με τις αναμνήσεις μου…

εξαιρετικό κείμενο με ρεαλιστική απλή γλώσσα, περιγραφή ζωντανή, και δεν χορταίνω να διαβάσω την συνέχεια -μόνο το πρώτο post μέχρι ώρας- θυμίζει λίγο Χαριτόπουλο που είμαι θαυμάστρια του. Ανέστη μη σταματήσεις να γράφεις γιατί εσύ διδάσκεις μέσα από το κείμενο σου και μαθαίνεις και τα νέα τα παιδιά. Ένα μεγάλο Μπράβο!

 

[Kassie]

Έχετε φίλο βάζελο; Είναι άνω των 35; Θέλετε να τον τσαντίσετε ανασύροντας απ΄ τη μνήμη του παλιές ΚΑΚΕΣ αναμνήσεις; Λοιπόν, κάποια στιγμή που θα μιλάτε για ποδοσφαιρικά και εκείνος (ως συνήθως) θα διαμαρτύρεται για τη διαιτησία, κοιτάξτε τον σοβαρά στα μάτια και πείτε του: «Ένα Ένα στο ‘91». Κάντε μια μικρή παύση για να συνειδητοποιήσει τι άκουσε και επαναλάβατε μεγαλοφώνος «Ναι ρε,  Ένα Ένα στο ’91!». Οι αντιδράσεις του θα είναι προοδευτικά όλο και πιο αστείες, θα ξεκινήσουν με άναρθρους ήχους έκπληξης που σταδιακά θα γίνουν εκφράσεις -ας ελπίσουμε όχι πράξεις - θυμού και οργής (εφόσον όντως θυμηθεί γιατί πράγμα μιλάμε και δε σας περάσει για τελείως μαλάκες). Για λεπτομέρειες πάρτε το λινκ

]
Αν και είχαν περάσει αρκετά χρόνια από το 1992 ο Αλέκος (ας τον πούμε Αλέκο) βάζελος φανατικός αλλά όχι άρρωστος, όταν μου τά πρηζε με την «ευρωπαϊκή» ομάδα του, του πέταγα την ατάκα και ΠΑΝΤΑ τσαντιζόταν, «Γαμιέσαι ρε Γαύρε», μου  ‘λεγε όλο νεύρα και η ποδοσφαιρική συζήτηση λάμβανε τέλος.
Ο Αλέκος ήταν ο μεγαλύτερος της παρέας αλλά όχι ο εξυπνότερος. Παιδί μάλαμα, έξω καρδιά αλλά χαζούλης και μουνόδουλος. Η μοναδική σχέση που είχε κάνει στη ζωή του –μιλάμε για 25 χρονών μαντράχαλο- ήταν μια κοντή, άβυζη κακίστρο που του ‘κανε τη ζωή ποδήλατο και του «καθόταν» μόνο όταν της έκανε όλα τα χατίρια  και ήταν «καλό παιδί»... Ο Αλέκος τη μπουρδελοπαρέα την είχε περισσότερο ανάγκη από εμάς. Ήταν στερημένος από γυναίκα, όχι μόνο από σεξ.
Εκείνο το διάστημα τα’ χα με μια συμφοιτήτρια, καλό κορίτσι αλλά «σεμνό» στα ερωτικά. Δεν είχαμε δικό μας χώρο, σε ξενοδοχείο δε μπορούσε, αισθανόταν άσχημα. Έρωτα κάναμε αγχωμένα στο σπίτι της ή στο δικό μου. Εκείνη στρεσαριζόταν πολύ, και εγώ δεν την πίεζα περισσότερο. Άλλωστε, εγώ γάμαγα αβέρτα στη Φυλής και έτσι το έπαιζα «ανώτερος» άνθρωπος. «Δε πειράζει μωρό μου, της έλεγα τρυφερά, η δική μας σχέση δε βασίζεται στο σεξ, θα το κάνουμε όταν εμείς αισθανόμαστε άνετα» (τι ατάκες έχω πει κατά καιρούς στις γκόμενες, με παραδέχομαι). Εκείνη γλάρωνε και αισθανόταν ενοχές για τις αραιές επαφές μας και από σιγά σιγά οι σεξουαλικές συνευρέσεις αυξήθηκαν –τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποιότητα -μετά το εκ μέρους μου ρεσιτάλ κατανόησης και ανωτερότητας…BINGO!
Ο Χρήστος (ας τον πούμε Χρήστο) απ’ την άλλη μεριά ήταν ο απαιτητικός της παρέας. Ήταν όμορφος και γοητευτικός, δεν έκανε υπομονή στις κοριτσίστικες παραξενιές και εγωισμούς. «Δε θα κυνηγάω εγώ το μουνί», έλεγε με αυτοπεποίθηση και εγώ τον καμάρωνα, ενώ ο Αλέκος αμίλητος έσκυβε το κεφάλι. Είχε υψηλά γυναικεία πρότυπα. Δεν είναι ότι έψαχνε για γυναίκες σε πρότυπα μοντέλου, όσο για μια κοπέλα, «Να με συνεπάρει», όπως έλεγε. Ήταν άλλωστε παιδί του έρωτα. Η  Καναδή μάνα του (μιλάμε για milf διεθνών προδιαγραφών) ήρθε στην Ελλάδα για διακοπές, γνώρισε τον Έλληνα –εραστή- πατέρα του και παντρεύτηκαν. Γι΄ αυτό και πίστευε στον έρωτα με την πρώτη ματιά - ούτε καν στη δεύτερη… Αν μέσα σε μια βδομάδα δεν ερωτευόταν, σήμαινε πως δεν άξιζε τον κόπο και τελείωνε τον δεσμό άδοξα.

Ακόμη μια βραδιά στη Φυλής, περάσαμε την πράσινη –για να ξεχωρίζει- βαμμένη πόρτα ενός πορνείου. «Την ξέρετε την Αλιόνα;», παίνευε η τσατσά την «πραμάτεια»της. «Εξαιρετικό κορίτσι, πιπούλα, πισωκολλητό, ελεύθερα πιασίματα, πολύ καλή συμπεριφορά στο δωμάτιο.»
Από εμφάνιση η Αλιόνα δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο. Γύρω στα 22, 1,65 με μαλλιά καστανόξανθα μέχρι τους ώμους, στήθος ούτε δύο νούμερο, απλά ένα αδύνατο κορίτσι με. συμπαθητικό πρόσωπο. Για πάρτη της οι μπουρδελιάρηδες δε θα έκαναν ουρά. Κοίταξα τον Αλέκο, ήταν απογοητευμένος, του έκανα νόημα να φύγουμε. Απ’ του πουθενά ακούστηκε ο Χρήστος «Εγώ θα περάσω» είπε, μέτρησε 2500 χιλιάρικα και πέρασε στο βιαστικά δωμάτιο,
Μείναμε να τον περιμένουμε στο βρώμικο σαλόνι. Πέρασαν 5 λεπτά, πέρασαν 10. Κόσμο δεν είχε, η τσατσά έδειξε κατανόηση. Πέρασαν άλλα 5 λεπτά, αντί να αρχίσει να αγανακτεί η τσατσά αρχίσαμε να  αγανακτούμε εμείς «Τι σκατά κάνει τόση ώρα» ψιθύρισε ο Αλέκος. Τελικά η τσατσά χτύπησε την πόρτα αλλά ο Χρήστος βγήκε αφού πέρασε ακόμη ένα πεντάλεπτο.
Ο Χρήστος βγήκε απ’ το δωμάτιο όπως μπήκε, χωρίς να μας ρίξει ούτε ένα βλέμμα. Περπάτησε με αργά βήματα προς την πόρτα, την άνοιξε και βγήκε μόνος στο δρόμο σαν να ξέχασε ότι ήμασταν παρέα. «Τι έγινε ρε Χρήστο καλή ,καλή;» ρωτάγαμε εμείς. Ο Χρήστος με απλανές βλέμμα μας κοίταξε απαντώντας μονολεκτικά «Καλή…». 
Στο σουβλατζίδικο η διάθεση του Χρήστου ήταν ρεμβώδης. «Σε ποια στάση την πήρες;», «Ιεραποστολικό» είπε με τόνο αδιάφορο. «Εμένα δε μ’ άρεσε, είναι άβυζη», είπε ο Αλέκος που ήθελε τις κοπέλες μαστοφόρες (έβγαζε το άχτι του για την άβυζη στρίγγλα που τον παίδευε.). «Για να έμεινες τόση ώρα μέσα θα πει πως κάνει καλό κρεβάτι» ρώτησα περιμένοντας κάποιες  διαφωτιστικές λεπτομέρειες. Αλλά ο Χρήστος δεν ενδιαφερόταν για τις απορίες μας.
«Τα μάτια της είναι πράσινα», είπε κάποια στιγμή στο άσχετο, γι’ αυτό πέρασα μαζί της, ήθελα να δω τα μάτια της», «Καλά ρε μαλάκα, του είπα,  20 λεπτά τα μάτια της κοίταγες;», «Και τι να κοίταγε από δαύτη, πετάχτηκε ο Αλέκος, η κοπέλα είναι άβυζη». «Τα μάτια της είναι πράσινα και είναι από την Ουκρανία» συνέχισε ο Χρήστος, «Και τα δικά μου είναι καφέ και είμαι απ’ το Διακοφτό, άντε κέρνα τώρα τις μπύρες και πάμε», του είπα χαμογελώντας.
Πέρασαν τρεις βδομάδες από εκείνη τη βραδιά. Υποχρεώσεις και λοιπές συμπτώσεις δεν επέτρεψαν να «συνεδριάσουμε» νωρίτερα. Ο Αλέκος μετά από πολλά τηλεφωνήματα κατάφερε να μας συγκεντρώσει, «Μαλακίζεστε ρε παιδιά, τι θα γίνει, δε θα βρεθούμε;» μας έλεγε όλο αγανάκτηση. Δεν ήταν «καλό παιδί» και η στρίγγλα του, τον είχε βάλει στον «πάγο»
Περιδιαβαίναμε τη Φυλής ο Αλέκος και εγώ με πολλή όρεξη μετά από «νηστείỨτόσων εβδομάδων. Ο Χρήστος απλά ακολουθούσε. Ανοίγοντας την πόρτα ενός σπιτιού με σφουγγάρι αντί για πόμολο, βρεθήκαμε σε κοσμοπλημμύρα. «Ενδιαφέρον, για να περιμένει τόσος κόσμος θα είναι κάτι καλό» σκεφτήκαμε. Μετά από 5 λεπτά από το βάθος του διαδρόμου ακούστηκαν τα τακούνια της κοπέλας. Έχουν περάσει δυο δεκαετίες και βάλε, τέτοια γυναίκα δεν έχω πετύχει πουθενά, όχι σε μπουρδέλο, όχι σε στούντιο, ΠΟΥΘΕΝΑ λέμε. «Έπαιζε» στα ίσα τα μοντέλα της Victoria Secret.Πραγματική ξανθιά με μακριά φροντισμένα μαλλιά, το στήθος της στητό 3μισάρι τρεμόπαιζε σε κάθε βήμα. Καμπύλες για θάνατο, σαρκώδη χείλη, σμιλεμένα χυτά πόδια που κατέληγαν σε ένα ολοστρόγγυλο πάτο. Μεγάλα γαλάζια μάτια που φώτιζαν τις τέλειες αναλογίες του προσώπου της. Με κινήσεις αιθέριες, έκανε τρία βήματα στη γεμάτη αίθουσα και έστριψε το κορμί της σαν να έκανε πασαρέλα. Ακούστηκε ένα μαζικό και υπόκωφο επιφώνημα θαυμασμού. Πέσαμε πάνω στη τσατσά για το ποιος θα πρωτοπάρει σειρά «Σιγά καλέ, δε θα γαμήσετε εμένα», είπε μετρώντας μάτσο τα χιλιάρικα.
Μετά από μια ώρα η παρέα ξαναβγήκε στο δρόμο. Μόλις είχαμε τελειώσει και ήμασταν ακόμη καυλωμένοι. «Χρηστάρα, νομίζω πως αυτή καλύπτει τις απαιτήσεις σου», ρώτησα με βεβαιότητα. Ο Χρήστος χαμογελώντας μας αποκάλυψε πως δεν πέρασε μαζί της. Μέσα στο κόσμο και την καύλα μας δε το ‘χαμε προσέξει. «Δεν πέρασες; Καλά είναι δυνατόν; Που θα βρεις άλλο τέτοιο μουνί;», «Καλά, καλά θα περάσω μαζί της άλλη φορά», προσπάθησε να δικαιολογηθεί.
Ο Αλέκος έγινε έξαλλος, «Καλά ρε μαλάκα τα βυζιά της τα είδες;» ο Χρήστος δεν απάνταγε. «Δηλαδή η άλλη η άβυζη ήταν καλύτερη; Αλήθεια, που είναι το μπουρδέλο με την πράσινη πόρτα, να πάμε να κάνουμε μια σύγκριση, μόνο να τη δεις φτάνει» «Μπράβο, είπα εγώ, καλή ιδέα πάμε να συγκρίνουμε και ρίχνουμε και ένα δεύτερο» ο Χρήστος τινάχτηκε αλλά έμεινε σιωπηλός. «Μαλακίζεσαι ρε φίλε, είπε ο Αλέκος, μετά από αυτήν τη μουνάρα θα πας με την άβυζη;», «Γιατί όχι, άλλωστε σύμφωνα με τον Χρήστο κάνει καλό κρεβάτι», είπα κοιτάζοντας τον Χρήστο που είχε κατεβάσει τα μούτρα του.
Φτάνοντας στο μπουρδέλο με την πράσινη πόρτα ο Χρήστος κοντοστάθηκε, μπήκε τελευταίος. Οι λίγοι πελάτες που περίμεναν μόλις βγήκε η Αλιόνα, έφυγαν βιαστικά. Το κορίτσι έμεινε για λίγο, κοίταξε τον Χρήστο και του ‘ριξε ένα «Γεια» χαμογελώντας.
Παραξενευτήκαμε, τον θυμόταν μετά από τρεις βδομάδες;
Όπως και να ‘χε ήμουν καυλωμένος και περίεργος, «Εγώ θα περάσω», είπα στη τσατσά, ο Χρήστος έκανε μια κίνηση σαν ‘θελε να με εμποδίσει. Δεν πολυκατάλαβα και μπήκα στο δωμάτιο.
Η Αλιόνα μπήκε στο δωμάτιο βιαστική. Αμίλητη έβγαλε το στριγκάκι
της και ήρθε στο κρεβάτι. Πήρε το προφυλακτικό στα χέρια της και με πολύ προσοχή προσπάθησε να το εφαρμόσει στον ακαύλωτο πούτσο μου. Αφού κατάφερε να το βάλει με κινήσεις μάλλον άγαρμπες, με το ένα χέρι κράταγε τον κορμό κάνοντας μια πολύ κακή πίπα, γλείφοντας μόνο τη βάλανο. Μόλις ψιλοκαύλωσα, σταμάτησε και μου είπε το κλασσικό «Πως το θέλεις;». «Ξάπλωσε» της είπα ξενερωμένος. Πήρε το μαξιλάρι, το έβαλε στη πλάτη της και σήκωσε το πόδια προκειμένου να με δεχθεί μέσα της. Με αυτή τη στάση απέφευγε τις «βίαιες» παλινδρομήσεις. Οδήγησε  με προσοχή τον πούτσο μου στο μουνί της. Με δέχθηκε μέσα της αμίλητη. Την περιεργαζόμουν και προσπαθούσα να καταλάβω τι της είχε βρει ο Χρήστος. Κοίταγα το ανέκφραστο πρόσωπο της, τα πράσινα μάτια της δεν τα έβλεπα, είχε στραμμένο το βλέμμα της στον πούτσο μου που μπαινόβγαινε παθητικά χωρίς ένταση στο μουνί της. «Σκατά, σκέφτηκα, 2500 χιλιάρικα πεταμένα» κι άρχισα να την πηδάω με όλο και περισσότερη δύναμη μέχρι που τελείωσα αδιάφορα. Η Αλιόνα ανακουφισμένη, φόρεσε το στριγκάκι της, μούγκρισε ένα «Γεια» κι έφυγε.
Βγήκα τσαντισμένος απ’ το δωμάτιο, οι άλλοι δύο με περίμεναν έξω. «Μπράβο μαλάκα Χρήστο, του ‘πα όλο νεύρα, μου χρωστάς 2500 χιλιάρικα». Ο Χρήστος δε μίλαγε, έμεινε να με κοιτάει αυστηρά. «Το μουνόπανο, ούτε πίπα καλά καλά δε μου πήρε»
Καθώς, περπατάγαμε προς το σουβλατζίδικο, έβριζα πότε την πουτάνα και πότε τον Χρήστο. «Το παλιοτσόλι μου χάλασε τη βραδιά, καλύτερα να πήδαγα ένα πτώμα», «Και είναι και άβυζη» συμπλήρωνε ο Αλέκος. Ο Χρήστος δεν έκρυβε την τσαντίλα του κι αυτό με ερέθιζε περισσότερο. «Και τι της βρήκες ρε μεγάλε Χρήστο, αξίζουν γι ‘αυτήν 2500 χιλιάρικα;», « Ούτε για 500ρικο δεν κάνει η άβυζη», συμφωνούσε ο Αλέκος. Γι’ αυτό και σε θυμόταν Χρηστάκι μου, πελάτη δε σταυρώνει η παλιολινάτσα», «Εμένα με θυμόταν, γιατί δεν είμαι μαλάκας σαν κι εσένα» ούρλιαξε ο Χρήστος κόβοντας μου το δρόμο.  «Ίσα ρε Χρήστο, του είπα με ειρωνεία, λες να σε θυμόταν για τα όμορφά σου μάτια;», «Είσαι μεγάλος μαλάκας, εμένα με θυμόταν γιατί εγώ είμαι άνθρωπος, δεν είμαι γουρούνι σαν κι εσάς!», φώναξε δυνατά έτοιμος για καυγά.
Με τον Αλέκο μείναμε εμβρόντητοι. Ποιο γουρούνι, ποιος άνθρωπος, τι έλεγε ο Χρήστος; Και γιατί τόσα νεύρα; Την γκόμενα του θίξαμε;. Ο Αλέκος κατάλαβε ότι ήμασταν ένα βήμα πριν τον τσαμπουκά χωρίς να καταλαβαίνει κι αυτός τον λόγο. «Μη μαλακίζεστε ρε παιδιά, στον Χρήστο άρεσε, σε μας δεν άρεσε, δεν τρέχει τίποτα» είπε με ύφος συμβιβαστικό.
Άμα συνήλθα απ’ την έκπληξη, κοίταξα με άγριες διαθέσεις τον Χρήστο. «Ποιο γουρούνι ρε μαλάκα; Εμένα είπες γουρούνι;», «Ναι ρε εσένα και τον άλλο τον ηλίθιο», «Μη μαλακίζεστε ρε παιδιά» επανέλαβε χωρίς να θίγεται ο Αλέκος.
Πήρα μια βαθιά ανάσα να μου μαλακώσει η τσαντίλα.
«Εντάξει, ρε Χρηστάκι εμείς είμαστε γουρούνια που θέλουμε να γαμάμε με 2500 χιλιάρικά. Εσύ ρε Χρηστάκι την έχεις δει αδερφή του ελέους, μήπως μπέρδεψες το φιλόπτωχο με τη Φυλής; Πετάμε 2500 χιλιάρικα για τα πράσινα μάτια μιας πουτάνας; Αξίζει;» «Μη Μαλακίζεστε ρε παιδία» συνέχισε ο Αλέκος. «Εμένα ρε μαλάκα, είπε σχεδόν έξαλλος ο Χρήστος, τα μάτια της μου μίλησαν».
Του μίλησαν τα μάτια της πουτάνας; Ε, αυτό δε το ΄χα ξανακούσει. Άρχισα να γελάω δυνατά. «Άκου τι λέει, του μίλησαν τα μάτια της πουτάνας» γέλαγα τρανταχτά, «Μη μαλακίζεστε ρε παιδιά» ξαναείπε μπερδεμένος ο Αλέκος «Και τι σου είπαν ρε Χρηστάκι τα μάτια της πουτάνας», του είπα πνιγμένος απ’ τα γέλια, «Πίπα, Πισωκολλητό Ελεύθερα πιασίματα;». «Γαμιέσαι ρε μουνόπανο» ούρλιαξε και με έσπρωξε βίαια. Ο Αλέκος αμέσως μπήκε στη μέση «Μη μαλακίζεστε ρε παιδιά!», «Γιατί με έσπρωξες βρε μαλάκα;», είπα σαστισμένος. «Γιατί είσαι γουρούνι ρε μαλάκα!», «Τι θες ρε, φώναξα, να παίξουμε ξύλο εδώ και τώρα;», «Θα σε γαμήσω ρε μουνόπανο», ούρλιαξε, προσπαθώντας να ξεφύγει από τα χέρια του Αλέκου.
Σ’ εκείνο το στενό της Φυλής αν δεν ήταν ο Αλέκος μπορεί και να σκοτωνόμασταν. Και δεν θα είχα καταλάβει το γιατί. Με τα πολλά ο Αλέκος μας συνέφερε. Ήταν ψηλό και γεροδεμένο παλικάρι, μας έκανε καλά και τους δύο.
«Μη μαλακίζεστε ρε παιδιά», είπε αγκομαχώντας άμα κατάφερε και μας χώρισε. «Εντάξει, δεν έγινε και τίποτα φιλαράκια είμαστε, θα πούμε και μια κουβέντα παραπάνω, δε θα χαλάσουμε και την παρέα μας», είπε σε μια ύστατη προσπάθεια συμβιβασμού. «Άντε πάμε για καμιά μπύρα κερνάω εγώ σήμερα» είπε ψευτοχαμογελώντας. «Παράτα μας ρε με τις μπύρες σου» είπε ο Χρήστος όλο τσαντίλα και έφυγε προς Βικτώρια. « Μη μαλακίζεστε ρε παιδιά» ξαναείπε ο Αλέκος στεναχωρημένος.
«Άστον ρε Αλέκο δε τον βλέπεις που τρελάθηκε», του χτύπησα τη πλάτη προσπαθώντας να τον παρηγορήσω, «Θα τηλεφωνηθούμε» είπα και ανέβηκα προς την Ιουλιανού.
Ο Αλέκος έμεινε πίσω μονολογώντας «Μαλακιστήκατε, όμως, ρε παιδιά»….


Ακολουθεί το 3ο και τελευταίο μέρος της Ιστορίας, γεμάτο από βίαια, αίμα, βρώμικο σεξ  και ένα λυτρωτικό τέλος.

μεγάλη απόλαυση!! μιλάμε για απίθανη ιστορία και νομίζω οτι αξίζει να βγεί σε βιβλίο γιατί όντως περνάς όμορφα διαβάζοντας, άσε που μαθαίνεις πολλά για την ανδρική ψυχολογία!!! Κάθε κείμενο είναι και μια αποκάλυψη και ειλικρινά καιρό έχω να διαβάσω τόσο αυθεντική ιστορία

 

[quattro]

Το 3ο μέρος της ιστορίας είναι επιεικώς για τον πούτσο.

Απορίας άξιο γιατί ο "συνγγραφέας¨ επιδείκνυε τόση αγωνία για τις απόψεις του αναγνωστικού κοινού!!!

 

[μπαρμπαγιαννης]

O πιπαλεκος παίζει;

 

[papaphilips]

@anestis_38# βρηκα αυτο το thread απο σποντα.
διαβασα και τα 3 μερη και ευτυχως δεν ηταν παλι φαση camping λεμε
μιλαμε και γαμω τις ιστοριες φιλε. λες και τη ζουσα ταυτοχρονα.
φοβερο γραψιμο και ελπιζω σε καμια καινουρια οποτε θα εχεις το χρονο (εχουν περασει και τοσα χρονια by the way).