Ο μελιντζανί δολοφόνος δεν υπήρχε περίπτωση να κάτσει στον λαγό. Με την καμία όμως.
Τόσα χρόνια, μια χαρά την είχε βρει: παρέλαβε μια ομάδα που έκανε σοβαρό πρωταθλητισμό, χωρίς αντιπάλους (κρέντιτ του θείος, Πέντζα εντ Σούμποντιτς), την οποία προπονούσε μόνο για το φάιναλ φορ. Τα ελλαδικά θέματα τα είχε λυμένα, αν και εκεί λόγω της αλαζονείας του τον πέρασε ένα παστελάκι ο Σούμπο το 2002 (ή το 2003; δεν θυμάμαι πλέον). Αυτή και ήταν όλη η χρονιά, μιας και το πρωτάθλημα στην Ελλάδα, ελέω κοντών και σωλήνα ήταν κλειδωμένο, ό,τι και να συνέβαινε. Επίσης, είχε κακομάθει και κάπως, γιατί η παραγωγή νέων παικτών είχε γίνει... πάρεργο, συνήθως τα κοντοπούτανα του αγόραζαν παιχτούρες συν κάποια παιχτάκια και αν έβγαιναν.
Σήμερα λοιπόν, γιατί να κάτσει; Για να φάει στην μάπα τον τράκη, καθότι οι άλλοι δύο έχουν ραμολέψει; Για να κάθεται να δίνει μάχες και στην Ελλάδα; Για τελειώνει σαιζόν με ένα κυπελλάκι και αυτό κυρίως λόγω τύχης και φαλτσοσφυρίγματος; Για να παίζει με πραγματικό μπάτζετ 7-8 εκατομμυρίων, δηλαδή της πούτσας για τα ευρωπαϊκά δεδομένα; Να πρέπει σε τέτοια ηλικία να ξαναρχίσει να δουλεύει με νέους παίκτες, ως σύνολο και όχι ως μονάδες; Ζαμέ των ζαμέ.
Προφανώς και θα είδε ότι απέναντι οι Αγγελό, έστω και αν είχαν ξεκαβλώσει κάργα πέρσι παρέμειναν, και έχουν λεφτά, έτοιμο κορμό και πολλά χρόνια μπροστά τους, δηλαδή εν δυνάμει θα μπορούσαν να κάνουν πολυετή πάρτι στον κώλο του. Έτσι διάλεξε τον εύκολο δρόμο, τιγκανά μ' ελαφρά, δικαιώνοντας ωστόσο όσους από εμάς λέγαμε ότι είναι μεν εξαιρετικός προπονητής, αλλά ειδικών συνθηκών, δηλαδή μόνο αν τα βρει όλα έτοιμα.
Προσωπικά δεν πρόκειται να μου λήψει, και για τους ζέλες, παρά τον επιτάφιο θρήνο των τελευταίων ημερών, είναι καλύτερα έτσι. Θα τους μείνει η ανάμνηση του πολυνίκη προπονητή, ο οποίος έφυγε μετά από διαφωνίες με την διοίκηση και όχι με την ουρά στα σκέλια για διάβασε την κατάσταση που έβλεπε να έρχεται.