Αχχχ τι ωραία που περνάγαμε τότε με τις κάρτες. Στα μπουζούκια και στα μπαρ κάθε βράδυ, ποιος δούλευε ,όλοι αεριτζήδες.
Κάποτε ο Ωνάσης για να σχολιάσει ότι και αυτός πονάει για το θάνατο του παιδιού του ακριβώς όπως και ο τελευταίος φτωχός είχε πει "Ο πλούσιος είναι ένας φτωχός με πολλά λεφτά".
Και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Η γενιά του 50 έπιασε λεφτά στα 30 και στα 40 τους και από εκεί που μεγάλωσαν χωρίς ηλεκτρικό στα χωριά και τρώγανε κρέας μια φορά το μήνα, βρέθηκαν με φράγκα. Και φυσικά τα έκαναν όλα λούσα και φιγούρα. Αυτό το βλέπεις ακόμη και σήμερα. Ο επαρχιώτης που έρχεται στην Αθήνα πέφτει με τα μούτρα στη δουλειά για να βγάλει λεφτά και να πάει να τα φλεξάρει στα μπουζούκια. Ομοίως οι Αλβανοί έχουν όλοι Μερσέντες.
Έχω γείτονα Αλβανό με Μερσέντες ,οικογενειάρχης όλο παραπονιέται ότι δεν τα βγάζουν πέρα. Τη Μερσέντες την πλένει αλλά δεν την κινεί. Του λέω γιατί δεν την πουλάς να πάρεις ένα μικρό να μην πηγαίνεις με το λεωφορείο; Ε μου λέει το λυπάμαι τέτοιο αμάξι να το δώσω.
Η αλήθεια είναι ότι θα πάει μια φορά στην Αλβανία για να κάνει φιγούρα στους συγγενείς του τους ψωμόλυσσες.
Το ίδιο έγινε με πολλά κόκκινα δάνεια. Να πάρω ένα σπίτι για τα παιδιά, να το έχουν όταν παντρευτούν ( και μετά τα παιδιά πάνε να δουλέψουν στο Λονδίνο). Να πάρω σπίτι που δε μου πήρε ο πατέρας μου να δουν τα πεθερικά τι γαμάτο γαμπρό έχουν.
Θυμάμαι ένα τύπο ,εκπαιδευτικό που παραπονιόταν για το στεγαστικό. Του λέω "γιατί πήρες διαμέρισμα και δε νοικιάζεις;" Απάντηση "και τι είμαι εγώ να μένω στο νοίκι, να μην έχω δηλαδή δικό μου σπίτι;"
Καθυστερημένες νοοτροπίες. Στο εξωτερικό ελάχιστοι έχουν σπιτια και αυτοί που έχουν συνήθως τα έχουν κληρονομήσει.