Ελπίζω να έγινα σαφής και να μην αναλώθηκα στον συγγραφικό μου (πρωινιάτικο) οίστρο-δείγμα αλαζονείας.
Σωστό σε βρίσκω, πρωϊνιάτικα ή βραδυνιάτικα έχεις ικανότητες. Μου ακούγεσαι πάντως σαν απόλυτα ΠΕΠΕΙΣΜΕΝΟΣ για τις (θετικές) περί «θείου» απόψεις σου, και αυτό εγώ το λέω «φανατισμό».
Σε κάποιο ολοκληρωμένο κείμενο όπως το δικό σου υπάρχει πάντα (όπως στις εκθέσεις στο σχολείο) πρόλογος-κυρίως θέμα και επίλογος (δηλ το συμπέρασμα)
από φιλολογικής πλευράς δηλ το κείμενό σου ήταν άψογο, και μπράβο σου.
Ευχαριστώ. Αν δηλαδή ήσουν καθηγητής (φιλόλογος) και εγώ μαθητής, τι βαθμό θα μου έβαζες?
Αυτό λοιπόν που υπάρχει στον επίλογο-δηλ το συμπέρασμα που θες να βγει είναι: Φορολογείστε την εκκλησία.
Όχι, εδώ κάνεις λάθος. Ισχύει αυτό (ναι, ΠΡΕΠΕΙ να φορολογείται η περιουσία της εκκλησίας όπως και όλων των άλλων – αν πρέπει), αλλά δεν είναι αυτό το κεντρικό νόημα του post μου. Παρέβλεψες (πράγμα που το δήλωσα) ότι το post που διάβασες τώρα είχε γραφτεί παλιά, και αναφερόταν στην τότε συζήτηση. Δεν το άλλαξα καθόλου, αλλά το κεντρικό νόημα (η κεντρική ιδέα όπως λέγαμε στο σχολείο για τις εκθέσεις) είναι 1) Πως αιτιολογείται η τόσο μεγάλη προσέλκυση ανθρώπων στις μεταφυσικές πεποιθήσεις περί «θεού», και 2) Πως αιτιολογείται η τόσο μεγάλη συγκέντρωση ανθρώπων σε λίγες (παγκόσμια 4-5) θρησκείες. Αυτό εξηγώ με το post μου, και ίσως η αναφορά στη φορολογία να είναι άσχετη με αυτά τα 2 ζητήματα, αλλά σχετίζεται με τον πλούτο που απολαμβάνουν τα ιερατεία.
Συνεπώς η όλη λογική κινείται γύρω απ το χρήμα.Το χρήμα που κακώς,κατά τη γνώμη σου, δεν αποδίδεται απ την εκκλησία. Και όλη η λογική της κοινωνίας μας, ειδικά τις τελευταίες μέρες, κινείται γύρω απ αυτό το θέμα.
Νόμιζα ότι «η λογική της κοινωνίας μας, ειδικά τις τελευταίες μέρες» κινείται γύρω από τη Τζούλια, με το χρήμα ασχολείται τις τελευταίες χιλιετίες (όχι μέρες).
Και φυσικά η όλη "μάχη" γίνεται γύρω απ το χρήμα.Αιώνες τώρα. Αυτό είναι ο κινητήριος μοχλός (άλλωστε το αποδεικνύεις και μόνος σου, μια και θεωρείς ως κίνητρο του "πονηρού" στο να ξεγελάσει τον αφελή που ρωτάει, το επιπλέον πιάτο φαγητού που θα κερδίσει)
«Οι μάχες» εννοείς (φαντάζομαι), όχι «η μάχη». ΟΛΟΙ οι πόλεμοι, οικονομικά κίνητρα είχαν (και έχουν).
Άρα λοιπόν σ αυτό σου το συλλογισμό υπάρχουν δύο περιπτώσεις:
α)υπάρχει Θεός, άρα όλοι αυτοί που περιγράφεις (απ τους μάγους των ζουλού έως τους ιερείς της εκκλησίας μας) δεν είναι ιδιοτελείς, ούτε απατεώνες
β)δεν υπάρχει Θεός, άρα όλοι αυτοί στο μόνο που πιστεύουν ή το μόνο που επιδιώκουν είναι χρήμα (τζάμπα φαγητό-χωρίς κυνήγι για τους πρωτόγονους-πολλά λεφτά για τους σύγχρονους ανθρώπους)
Δεν τίθεται θέμα «Υπάρχει θεός» vs «δεν υπάρχει θεός». Δε με απασχολεί. Εφ’ όσον η έννοια «θεός» δε ορίζεται, δεν έχει νόημα να τρώγομαι με το αν υπάρχει ή δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Αυτό που ΣΙΓΟΥΡΑ ΥΠΑΡΧΕΙ, είναι η κατάσταση που σου περιέγραψα: Δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που ορίζουν τους εαυτούς τους σαν «εκπροσώπους» του …«θεού», και ζουν από αυτό. Πλουσιοπάροχα και με χλιδή μάλιστα. Αυτό, με απασχολεί. Γιατί σίγουρα, ζουν σε βάρος κάποιων άλλων.
Μ αυτό μπορούμε πλέον να καταλάβουμε ότι η ύπαρξη ή όχι του Θεού (όπως και η αποδοχή ή η απόρριψή της) δεν έχει να κάνει τόσο με τις υπαρξιακές μας ανησυχίες, αλλά με την αποδοχή ή όχι των απολαβών των εκπροσώπων Του.
Είναι ή όχι δικαιολογημένες?
Ακριβώς ως προς τις απολαβές. Ως προς τις υπαρξιακές ανησυχίες (μεταφυσικές θα τις έλεγα ακριβέστερα), βεβαίως και ο καθένας μπορεί να τις έχει. Δε μπρείς δηλαδή εσύ (ή ο οποιοσδήποτε) να ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ σε κάποιον άλλο να έχει τέτοιες. Αν δεν είναι ανάγκη του, δε τις έχει. Αν είναι όμως, τις έχει. Οπότε το ψάχνει το θέμα. Άκρη δε θα βρει (φρονώ εγώ).
κάτι σαν τους δημόσιους υπάλληλους δηλ. Κανείς δεν θα διαμαρτυρόταν για το μισθό που παίρνουν, αν ήμασταν σίγουροι ότι δουλεύουν και αξίζουν τα λεφτά τους.
ή το ανάποδο ακριβώς: δεν θα μας πείραζε αν δουλεύανε ή τα ξύνανε, εφόσον δεν τους πληρώνουμε.
Και πάλι ακριβώς. Και ξέρεις και κάτι ακόμα? Οι ιερείς (στη χώρα μας) ΕΙΝΑΙ δημόσιοι υπάλληλοι (εφ’ όσον πληρώνονται από το δημόσιο ταμείο).
Και αυτό δε μου αρέσει, γιατί στο δημόσιο ταμείο συνεισφέρω και εγώ, και εμένα αυτοί ΤΙΠΟΤΑ δε μου προσφέρουν.
Δε καταλαβαίνω λοιπόν γιατί πρέπει να τους πληρώνω.
Όπως λοιπόν μπορούμε όλοι να καταλάβουμε, το όλο θέμα για την εκκλησία και την περιουσία της-φορολογία της που είναι και της μόδας, ή το Θεό ή την πίστη κτλ, γίνεται εξαιτίας της χρηματικής συναλλαγής που υπάρχει. Αν δεν υπήρχε, το πρόβλημα θα ήταν πολύ μικρότερο έως και ανύπαρκτο.
Μα είναι ανύπαρκτο. Το έγραψα, δε με απασχολεί το τι πιστεύει ο καθένας. Εφ’ όσον η πίστη του δε με επηρεάζει, γιατί να με απασχολεί?
Έτσι είναι η φύση του ανθρώπου. Έτσι τον έπλασε ο Θεός (ή όποιος άλλος).Και για το χρήμα και τον πλουτισμό του παλεύει από τη δημιουργία του έως σήμερα.
Η φύση του ανθρώπου είναι δεδομένη (όπως είναι δεδομένη η φύση και όλων των άλλων έμβιων όντων στον πλανήτη μας) και καθορίζεται από τα ένστικτα, τα συναισθήματα, τις ανάγκες, τη λογική, από ένα σωρό παραμέτρους που είναι γραμμένες στο DNA του (και για κάθε ον στο δικό του DNA). Δεν είναι μόνο το χρήμα, είναι το πήδημα, το φαί, η έκκριση αδρεναλίνης, η ανάγκη για ανάπαυση, η ανάγκη για μητρότητα, πάρα πολλά πράματα. Το να αποδίδουμε όλα αυτά σε κάποια «πλάση» από κάποιον, είναι μια πολύ απλουστευμένη εξήγηση, και σίγουρα απέχει από την επιστημονική πραγματικότητα. Η οποία δεν είναι πλήρως ερμηνευμένη (ακόμα), αλλά σίγουρα έχει κάνει τεράστια βήματα την τελευταία (10~40 χρόνια) περίοδο, και θα κάνει κι άλλα, μέχρι την πλήρη εξήγηση των φαινομένων αυτών.
Απ την άλλη πλευρά όμως έρχεται η συνείδηση. Η φωνή μέσα του που του λέει ότι υπάρχουν κι άλλες αξίες για να παλέψει γι αυτές. Αξίες που πολλές φορές έρχονται σε αντίθεση με την επιθυμία του για συσσώρευση πλούτου. Δεν είναι τυχαία έκφραση του "πάτησε επί πτωμάτων", όταν αναφερόμαστε σε κάποιον που έκανε πολλά λεφτά. "δεν είναι δυνατόν δηλ να πιστέψει κανείς ότι τα έκανε με τίμιο και ηθικό τρόπο".
Πάλι παρουσιάζεις έννοιες τύπου «το Καλό και το Κακό». Συνείδηση vs χρήμα. Άσπρο και Μαύρο.
Δεν είναι έτσι τα πράματα. Δεν υπάρχει μόνο άσπρο και μαύρο, υπάρχουν και τόνοι του γκρίζου, και τα χρώματα, ακόμα και ακτινοβολίες του φάσματος ΠΕΡΑ από τα χρώματα, που δε μπορεί να δει κανείς με το μάτι του μόνο (υπέρυθρο, υπεριώδες, κλπ).
Η απλούστευση που παρουσιάζεις θυμίζει έντονα τις θεωρίες των θρησκειών, και γι΄ αυτό πιο πάνω σου είπα ότι παρουσιάζεις χαρακτηριστικά φανατικού.
Αυτή είναι η αιώνια μάχη Σταύρο μου. Η μάχη του κέρδους των υλικών (αλλά όπως όλοι παραδεχόμαστε πολλές φορές) μάταιων αγαθών, με τη σωτηρία του εαυτού μας, της ψυχής μας, της συνείδησής μας. Όχι τόσο για το Θεό, αλλά για μας τους ίδιους. Για τους γοννείς μας, για τα παιδιά μας, για τους φίλους μας, για την υστεροφημία μας. Έτσι κι αλλιώς στο μόνο πράγμα που συμφωνούν πιστοί και άπιστοι είναι στο ότι τίποτα δεν θα πάρει κανείς μαζί του, δυο μέτρα χώμα μονάχα....
Οι έννοιες:
-«Σωτηρία εαυτού» και
-«Ψυχή»
κατ’ εμέ ΔΕΝ ορίζονται. Άρα δε μπορώ να συζητάω γι’ αυτές, αν πρώτα δε με βοηθήσεις να κατανοήσω τι εννοείς με αυτές.
Δεύτερον το ότι πρόκειται για «αιώνια μάχη» είναι δικό σου συμπέρασμα, δική σου πεποίθηση αν θες, και δε την ασπάζομαι.
Τρίτον δε καταλαβαίνω το γιατί το να επιδιώκω να φάω ένα καλό φαγητό, να πιω ένα καλό κρασί, να γαμήσω μια όμορφη γκόμενα, να επισκεφθώ ένα εξωτικό μέρος, να φοράω ένα ζεστό ρούχο πρέπει να θεωρείται «μάταιο αγαθό». Οι γονείς μου, τα παιδιά μου και οι φίλοι μου ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ όταν με βλέπουν να απολαμβάνω κάτι τέτοιο.
Εσύ, δε χρειάζεται να συμφωνήσεις, πάντως αν υποπέσει στην αντίληψή μου ότι και εσύ κάνεις τέτοια πράματα, σε πληροφορώ ότι δε θα στενοχωρηθώ. Μπράβο σου.
Για την κατάληξη στο χώμα δε θα διαφωνήσω. Είναι όπως το λες.
Το ανελέητο δίλημμα λοιπόν του να κερδίσω ένα ευρώ ή να βλάψω τον συνάνθρωπό μου.
Ακατανόητο δίλημμα. Όχι ανελέητο. Από που κι ως που είναι δίλημμα?
Πολλοί τα καταφέρνουν και κερδίζουν χωρίς να βλάψουν. Και εκεί είναι το στοίχημα. Αλλά είναι από δύσκολο έως ακατόρθωτο, όσο ανεβαίνεις επίπεδα πλούτου.
Μα δε μιλάμε για εκ προθέσεως βλαπτικές ενέργειες προς συνανθρώπους. Μήπως αυτά που λες εδώ έλκουν την καταγωγή τους από διδαχές τύπου «Πιο εύκολα θα περάσει η κάμηλος από την τρύπα της βελόνας, παρά ο πλούσιος στη Βασιλεία των Ουρανών»? Γιατί κάπως από έτσι μου φέρνουν αυτά που γράφεις…
Συμπέρασμα λοιπόν:όταν σε κάποιον το χρήμα είναι υπεράνω όλων, ή όταν το χρήμα είναι το μοναδικό κριτήριο καθορισμού μιας κατάστασης, τότε αυτός ο άλλος "Θεός" σε κάνει σκλάβο του. Σε κάνει να αρνείσαι την ταπείνωση αφού την θεωρείς χωρίς σκοπό.
Ακατανόητο (μερικώς). Ποιος μου επιβάλλει (ή πρέπει να μου επιβάλλει) την «ταπείνωση»? Και «ταπείνωση» απέναντι σε ποιόν? Γιατί? Του χρωστάω?
Θα συμφωνήσω στην έκφραση «το χρήμα είναι υπεράνω όλων». Δυστυχώς (για αυτούς), ΥΠΑΡΧΟΥΝ τέτοιοι άνθρωποι. Η φιλολογία (και θεατρικά έργα) περιγράφει άριστα τέτοιες περιπτώσεις, που μπορούμε να τις δούμε και στην καθημερινή μας ζωή δίπλα μας, αν έχουμε κριτικό βλέμμα. Τίποτα δε πρέπει να είναι «υπεράνω όλων». Αν κάτι έπρεπε να κατατάξω πρώτο, θα έβαζα την καλή υγεία, και όλα τα υπόλοιπα κατόπιν. Αλλά και αυτή είναι ΒΕΒΑΙΟ ότι κάποτε θα εκλείψει, μια που είναι ΒΕΒΑΙΟ ότι κάποτε θα τα τινάξουμε (δυο μέτρα χώμα, κλπ).
Η έπαρση, η αλαζονεία και ο εγωισμός, επικρατούν στην αιώνια αυτή μάχη.
Έχεις μια εμμονή στο θέμα της «αιώνιας μάχης» αλλά σε καταλαβαίνω, έλκει από «και εις τους αιώνας των αιώνων» κλπ τέτοια επιστημονικά.
Καλό απόγευμα.
Υ.Γ.: Για το θέμα της φορολόγησης του παπαδιαριού, γράφω και στο άλλο thread.
