Σήμερα όμως, 5 μήνες μετά από αυτή τη συνάντηση, η μοίρα έμελλε να με αποζημιώσει για το ότι είμαι ένας ενάρετος βυζάνθρωπος... Ακριβώς στον ίδιο τόπο, την ίδια ώρα, στο ίδιο τρένο, βλέπω μπροστά μου την ίδια κοπέλα με το ίδιο ντύσιμο (κλασσικά φοράει 365 μέρες το χρόνο το ίδιο στυλ ρούχα γιατί πρέπει να ντρέπεται για τα βυζιά της και κάνει το παν για να τα κρύψει γιατί πραγματικά προκαλούν βλέμματα απορίας και περιέργειας από τους περαστικούς).
Συνάντηση μοιραία, εσύ κι η πανωραία,
όνειρο και αλήθεια, στου τρένου το σταθμό.
Ντυμένη σαν κρεμμύδι κι η πούτσα κεραμίδι,
σου πρήστηκε τ'αρχίδι απ'το πολύ υγρό.
Το θαύμα αυτό της φύσης, θα πέθαινες να χύσεις,
στα ρούχα δε βαστιόταν βυζί αγελαδινό.
Μάταιο να τα κρύψει, ο αέρας τα'χε γλείψει
κι ο ήλιος ο πριάπης κρύφτηκε στο βουνό.
Με ύψος σαν πυγμαία και νούμερο εννέα,
το πλάσμα αυτό είχε πέσει από τον ουρανό.
Και οι γριές φθονούσαν κι οι νιές μονολογούσαν,
το βιός τους θα πουλούσαν για τούτο το μαστό.
Μα είναι παντρεμένη, τύχη μαυροντυμένη,
άλλος τα προσκυνάει τα δυο θεριά, γαμώ.
Κατάρα κι ευλογία η χειρομαλακία,
μα όμως δε χορταίνει το βυζοκυνηγό.
Θα πας να της μιλήσεις, την κάβλα σου θα κρύψεις,
με λόγια θα στολίσεις τον ιερό σκοπό.
Τους βύζους να φιλήσεις, να τους λεηλατήσεις,
να μας εξιστορήσεις έργο σαιξπηρικό.