Eνα ωραίο παράδειγμα. Ξέρουμε, από τα δικά μας βιβλία ιστορίας, πως έφυγαν οι μουσουλμάνοι από τη Μακεδονία μετά το 1912, όταν ο ελληνικός στρατός μπήκε στη Θεσσαλονίκη; Οι αγγλικές πηγές, ας πούμε, δεν περιγράφουν διαδικασίες του τύπου «παρακαλώ μαζέψτε τα πράγματα σας και προωθηθείτε πέραν του ποταμού Εβρου...»
Για την Τριπολιτσά, βέβαια, δεν συζητάμε. Μέχρι πρόσφατα και οι Τούρκοι διεκδικούσαν να χαρακτηριστεί ως γενοκτονία.
Αντίστοιχο ενδιαφέρον έχει και η συμπεριφορά του ελληνικού στρατού προς το Εσκι Σεχίρ, στην Κύπρο εις βάρος τουρκοκυπρίων (προς του 1974). Τι θέλω να πω: δεν έχει σημασία το εθνόσημο για να κάνεις αγριότητες. Οι συνθήκες έχουν σημασία. Και αυτές οι συνθήκες είναι συνήθως άγριες.
Δεν έχεις άδικο...Και οι Έλληνες καναν εγκλήματα και στη Θεσσαλονίκη και στην Μ. Ασία και στην Κύπρο προ του 1974....Και θα ήμουν υπερ του να διδάσκονται αυτά τα εγκληματα (όχι βέβαια στο δημοτικό) για να μαθαίνουμε από τα λάθη μας...
Ωστόσο, στα εγκλήματα υπάρχουν πταίσματα, υπάρχουν πλημελήματα, υπάρχουν και κακουργήματα...
Και δε σημαίνει ότι πρέπει να εξομοιώνουμε πχ τα πλιάτσικα μιας διμοιρίας Ελλήνων στο Εσκί Σεχίρ με τη Σφαγή της Σμύρνης από το σύνολο των τουρκικών δυνάμεων ή της μαγκιές του Γρίβα στη Μορφού (που σε τελική ανάλυση διέλυσε ένοπλη στάση τουρκοκύπριων κατά του κυπριακού κράτους) με την εκτέλεση χιλιάδων αμάχων ή/ και αιχμαλώτων και φυσικά με το μέγιστο έγκλημα σε επίπεδο διεθνούς δικαίου, την εισβολή και κατάληψη εδάφους κυριάρχου κράτους...
Το ότι όλοι έχουμε κάνει κάτι δε σημαίνει ότι όλοι έχουμε κάνει πράξεις της αυτής βαρύτητας και ούτε χωρεί συμψηφισμός και εξομοίωση του στιλ "καναμε και μείς , κάνατε και εσείς"...
Όσο για το βιβλίο της Ιστορίας, θα συμφωνήσω ότι σε παιδιά 11-12 ετών δεν είναι ανάγκη να τους μεταφέρεις ατόφιες εικόνες σφαγών...Μπορείς να το πεις και με τρόπους που δε θα θίξουν την παιδικότητα- αθωότητά τους (εδώ γελάτε)....
Αλλά το να μην το πεις και καθόλου ή να το διαστεβλώσεις όσο δεν παίρνει είναι ανεπίτρεπτο..
Ακόμη πιο ανεπίτρεπτο είναι το ιδεολόγημα που προσπαθεί να καλλιεργηθεί από πολλούς "ιστορικούς" περί της πολυπολιτισμικότητας - ανεκτικότητας που επικρατούσε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και που οι κακοί εθνικισμοί διέλυσαν την πεφωτισμένη μοναρχία του Σουλτάνου..
Και δυστυχώς το βιβλίο της ιστορίας κινείται σε αυτόν τον άξονα..
Σε τελική ανάλυση, οι ιστορικοί ή "ιστορικοί" αν προτιμάτε δεν προσπαθούν να καταρρίψουν μύθους δια της επιστημονικής μεθόδου - προσπάθεια που θα ήταν αξιέπαινη κατ' εμέ..
Προσπαθούν να επιβάλλουν τη δική τους μυθολογία- ιδεολογία με άκρως αντεπιστημονικες μεθόδους και εμφανή συμπλέγματα, αναπαράγωντας γνωστά κλισέ του ιδεολογικού χώρου από τον οποίο προέρχονται...
Και από τις όποιες ιστορικές γνώσεις έχω, σχηματίζω την εντύπωση ότι αν κάποτε τα παιδιά διδάσκονταν μια ελαφρώς αλλοιωμένη και σχετικά εμπλουτισμένη με εθνικιστικά στερεότυπα ιστορία- πλην όμως αρκετά κοντα στην πραγματικότητα, σήμερα διδάσκονται μια ... εικονική- εναλλακτική "πραγματικότητα"..
Μεταξύ των δύο κακών θα επιλέξω το λιγότερο κακό...