[size=13pt]Η ΑΝΤΑΝΤ δινει την Καβαλα στην Βουλγαρια, Ο Βενιζελος συμφωνει[/size]
Ολα αυτα που βαζω ειναι απο το ημερολογιο του Γαλλου προεδρου ΠΟΥΑΝΚΑΡΕ
ΔΕΝ επιδεχονται αμφισβητηση
Διευκρινιζω οτι ο Βενιζελος παρητηθη στις 6 Μαρτιου 1915(νεον ημερολογιον) και επανηλθε στην εξουσια στις 31 Αυτγουστου 1915
ΟΙ κυβερνησεις του Γουναρη συζητουσε δι εξοδον προς τον πολεμο αλλα με ΕΓΓΥΗΣΕΙΣ των συνορων μας και οι Συμμαχοι να ΠΑΨΟΥΝ να δινουν Ελληνικα εδαφη στην Βουλγαρια!!
Αλλα οι συμμαχοι εν αναμονη νικης του Βενιζελου στις εκλογες ελεγαν <<Γιατι να δωσουμε εγγυησεις στην Ελλαδα ; Αφου θα ερθει στην εξουσια ο Βενιζελος ο οποιος ΔΕΝ ζητα εγγυησεις;;;>>
Το ημερολογιο ξεκαθαριζει τις ΠΟΥΣΤΙΕΣ του Βενιζλου για το ποιος προσκαλεσε τους Αγγλογαλλους στην Θεσσαλονικη το 1915 και ΚΑΤΗΡΓΗΘΗ η εθνικη κυριαρχια στην Ελλαδα (προς οφελος του Βενιζελου βεβαια)
Οπως βλεπετε ΔΕΝ βασιζομαι στις ομιλιες του Βενιζελου στην Βουλη των Λαζαρων το 1917 ΟΥΤΕ στο τι ο ιδιος εγραφε στην δια των εφημεριδων κονταρομαχια του με τον Ιωαννη Μεταξα το 1934
Ο Βενιζελος συμφωνα με ολα τα ξενα αρχεια ειχει δειχθει ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΟΣ
Καλο θα ηταν αν βαζει καποιος τις αποψεις του Βενιζελου για ενα θεμα να βαζει και ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ του Μεταξα προς αυτον για το ιδιο θεμα
Ακολουθω οπως βλπεπετε την οδο των ξενων αρχειων
Καλη αναγνωση και πιστευω οτι παραδιδω στην ιστορικη ερευνα ενα ΣΠΑΝΙΟ ντοκουμεντο
οι ημερομηνιες του Πουανκαρε ειναι με το ΝΕΟ ημερολογιο Αν θελετε να τις μετατρεψετε στο παλαιο που ισχυε τοτε στην Ελλαδα και Ρωσσια θα αφαιρειται 13 ημερες
[size=9pt]1 'Απριλίου 1915. Ή Ιδέα αντιπερισπασμού εϊς τά Βαλκάνια, άποκρονσθεί-σα υπο τοϋ Joffre τόν Ίανουάριον, δέν έχει εντελώς έγκαταλειφθή. Είναι δυνατόν νά επανεξετασθώ καί πραγματοποιηθή κάποτε. (Κάποτε. Καμμία σπουδή...).
13 'Απριλίου. Κατ' άγγλικήν πρότασιν, επαναλαμβάνονται εϊς τήν 'Ελλά¬δα αϊ απέναντι τής συμπράξεως της υποσχέσεις μικρασιατικών παραχωρήσεων. Γί¬νονται καί εϊς τήν Σόφιαν νέαι ένέργειαι — δσον καί αϊ πρώται άκαρποι.
17 'Απριλίου. Κατά συνεδρίασιν τοϋ υπουργικού συμβουλίου, ό Briand ζη¬τεί νά μή μείνη άναπάντητον τό έλληνικόν διά6ημα(2). "Ολοι συμφωνούν. 'Αλλά τό¬τε — προσθέτει ό Poincare — παρεμβάλλεται (τίθεται μάλλον άπό τον Ιδιον) τό όχληρόν ζήτημα τής Καβάλας, τό όποιον απειλεί νά διαίρεση τήν 'Ελλάδα καί τήν Βουλγαρίαν(!). Είμεθα επομένως υποχρεωμένοι νά δειχθώμεν επί τοϋ σημείου «αύτού πολύ επιφυλακτικοί (νά μή δώσουν δηλ. τήν ζητηθεϊσαν υπο τής 'Ελλάδος έγγύη-σιν τής εδαφικής της άκεραιότητος). Δέν ήμποροΰμεν επίσης — συνεχίζει ό Poin¬care — νά δεχθώμεν τόν διαμελισμόν τής οθωμανικής αυτοκρατορίας, τόν οποίον εχει τήν άξΐωσιν νά μας έπιβάλη ή κυβέρνησις τοϋ βασιλέως Κωνσταντίνου. (Και αϊ υποσχέσεις μικρασιάτικων εδάφων εϊς τήν Ελλάδα; Και αί περι Κωνσταντινου-πόλεως καί των Στενών συμφωνίαι με τήν Ρωσίαν; Και 'όλαι αί αλλαι μυστικαι συνθήκαι δέν προυπέθετον διαμελισμόν τής οθωμανικής αυτοκρατορίας;).
11 Μαίου. Δέχομαι — γράφει ό Poincare — τόν πρίγκιπα Γεώργιον τής 'Ελ¬λάδος, εϊς τόν όποιον ό βασιλεύς Κωνσταντίνος έτηλεγράφησε νά μέ ΐδη καί μοϋ εϊπη ότι «τό μόνον πού κρατεί τήν Ελλάδα είναι ή άρνησις τήν οποίαν άντιτάσσομεν εϊς τάς αιτήσεις του περι εδαφικών εγγυήσεων. "Οτι επομένως θά έβάδιζε μαζί μας αν, διά τήν συνθήκην τής ειρήνης, τοϋ έδίδοντο αί εγγυήσεις αύταί». 'Απήντησα — συνεχίζει ό Poincare — οτι φαίνεται εϊς τήν γαλλικήν κυβέρνησιν δύσκολον νά άναλάβη ύποχρέω-
(1) Εϊς έποχήν, κατά τήν οποίαν κανείς ίσως άλλος, έκτος τών υπευθύνων διά τήν έ-ξωτερικήν πολιτικήν τής Γαλλίας καί τής 'Αγγλίας, δέν αμφέβαλλε περι τής επικείμενης βουλγαρικής επιθέσεως κατά τής Σερβίας, ό εϊς τήν Γαλλίαν "Ελλην πρεσβευτής είχε μα¬κράν σχετικήν συνομιλίαν μέ τόν Γάλλον ΰπουργόν τών Έξωτερικών. Κατά τήν διάρκειαν αυτής, ό Ρωμανός ήκουσε τόν Delcassi νά διαψεύδη έντόνως τάς περί τών βουλγαρικών διαθέσεων ελληνικός πληροφορίας καί νά βεβαιώνη, εϊς ΰφος όργίλον, οτι ή Βουλγαρία δέν θά έκαμνε ποτέ τήν μωρίαν νά διακύβευση τό μέλλον της, επιτιθεμένη κατά τής Σερβίας. Τόν ήκονσε ακόμη νά προσθετή ότι, παρά τάς γερμανικός πιέσεις, μόνον υπέρ τών Συμμά¬χων θά ελάμβανε ή Βουλγαρία μέρος εϊς τόν πόλεμον, έξασφαλίζουσα μέ τούτο σπουδαία κέρδη, τόσον εϊς την Μακεδονίαν, όσον καί εϊς τήν θράκην !
σιν, τής όποιας ή τύχη δέν εξαρτάται άπό αυτήν. Ό πρίγκιψ μοΰ ανέφερε τότε, οτι όμοίαν άπαντησιν έλαβε καί άπό τόν Delcasse, ό όποιος ομως κατέληξε νά δεχθή μίαν διατύπωσιν ως αυτή: Προσχωρούσα εϊς τήν Τριπλήν Συνεννόησιν, ή Ελλάς θά σύνα¬ψη συμμαχίαν, ή οποία συνεπάγεται τήν διατήρηαιν τής ακεραιότητας της*. Κατ' αυ¬τόν τόν τρόπον οί Σύμμαχοι δέν αναλαμβάνουν, κατά τόν πρίγκιπα, καμμίαν απέναντι τής 'Ελλάδος ύποχρέωσιν. Αυτή ή Ιδία ερμηνεύει τήν συμμαχίαν. 'Απαντώ οτι δέν μοΰ έγινε λόγος διά τήν διατύπωσιν αυτήν, άλλ' οτι τήν ευρίσκω αρκετά διφορουμένην.
20 Μ α ί ο υ. Σχέδιον νότας προς τήν Βουλγαρίαν, καταρτισθέν ΰπό τοϋ Sazonoff, τροποποιείται άπό τόν Grey, ό όποιος προτείνει νά λεχθούν εϊς τήν Σόφιαν αυτά: «'Α¬πέναντι τής συμπράξεως σας κατά τής Τουρκίας, oι Σύμμαχοι σας εγγυώνται εϊς τήν Θράκην τήν γραμμήν Αίνου - Μήδειας καί εϊς τήν Μακεδονίαν τά σύνορα τής συνθή¬κης τοϋ 1912 (εφόσον ή Σερβία άποζημιωθη άλλου). 'Επί πλέον οί Σύμμαχοι είναι πρόθυμοι νά χρησιμοποιήσουν, μετά τόν πόλεμον, τήν έπιρροήν των έπί τής ελληνικής κυβερνήσεως διά νά εξασφαλίσουν εϊς τήν Βουλγαρίαν τήν κυριαρχίαν τής Καβάλας, απέναντι μικρασιατικών εϊς τήν 'Ελλάδα παραχωρήσεων». Αυτό τό νέον παζάρευμα — προσθέτει ό Poincare — μοΰ φαίνεται οτι έχει μικράς .πιθανότητας επιτυχίας. Ή Βουλ-γαρία θά κρίνη τήν πρότασιν ανεπαρκή καί ή 'Ελλάς άπαράδεκτον. Δέν Θά έπιτύχωμεν τελικώς καμμιας τήν συν'δρομήν. Εϊς τό ΰπουργικόν συμβούλιον διατυπώνονται γνώμαι συγκρουόμεναι. Πολλοί υπουργοί Θά έθυσίαζον ευχαρίστως τήν 'Ελλάδα χάριν τής Βουλ¬γαρίας, τής οποΐας ή συνεργασία φαίνεται απαραίτητος εϊς τήν έπιχείρησιν τών Δαρ-δανελλίων. "Αλλοι (κυρίως ο Briand) αποδίδουν πολύ μεγαλυτέραν σημασίαν εϊς τήν 'Ελλάδα παρά εϊς τήν Βουλγαρίαν. 'Εκφράζω τήν Ιδίαν — συνεχίζει ό Poincare — οτι Θά έπρεπε νά έρωτήσωμεν καθαρά τήν 'Ελλάδα αν εχη διάθεσιν νά β α δ ί σ η μα¬ζί μας χωρίς ο ρ ο υ ς, οπως μας άφησε αρχικώς νά έλπίσωμεν, καί νά προσ-θεσωμεν οτι, αν δέν απάντηση καταφατικώς, άνακτώμεν τήν έλευθερίαν μας(!). Εϊς τήν περίπτωσιν αυτήν, θά μας ήτο δυνατόν νά στραφώμεν πάλιν προς τήν Βουλγαρίαν καί νά φ α ν ώ μ ε ν γενναιότεροι άπ έ ν α ν ί της (εϊς βάρος της Ελλάδος, φυσικά). 'Αλλ' οτι, αν θέλωμεν νά φανώμεν καλοί προς όλους (ομολογία oτι, πρός την 'Ελλάδα, έπρεπε νά φανοϋν κακοί) καί άν δέν σπεύ-σωμεν, θά είμεθα υποχρεωμένοι νά παραιτηθώμεν άπό κάθε συνδρομήν εϊς τήν Βαλκα-νικήν. Ή πλειονοψηφία τοϋ συμβουλίου φαίνεται, κατά τόν Poincare, «αρκετά μέ τό μέρος του». Δέν επέρχεται ομως γενική συμφωνία καί ή συζήτησις αναβάλλεται. «Χα¬μένε καιρέ, χαμένε καιρέ — όλοφύρεται ο πρόεδρος — θά σε ξαναβρούμε ποτέ;...». (Κύριος οίδε τι θά επερίμενε την Ελλάδα ακόμη, αν... δεν είχε χαθή καιρός!).
[/size]