Το σεξ του κόσμου σε 80 ημέρες

[iuakoya]

Στάση πεντηκοστή ένατη: Γαλλία...

Για ένα μήνα, το Strip Club Cafe μαζί με τις 10 κοπέλες του, θα έχει και ένα ρομπότ που θα χορεύει για τους πελάτες του καταστήματος. ΟΚ, είπαμε να εκσυγχρονιστούμε, αλλά εδώ μάλλον έχουμε ξεπεράσει κάθε όριο. Τι άλλο θα μπορούσε να πει κανείς διαβάζοντας την είδηση πως στη Ναντ ένα strip club περιλαμβάνει στο πρόγραμμά του και ένα ρομπότ. Όχι, δεν πρόκειται για μηχάνημα που θα σερβίρει ή θα βάζει μουσική. Θα χορεύει κανονικά. Μάλιστα έκανε την ανεπίσημη πρώτη του και έχει ξεκινήσει κανονικά το show του, το οποίο θα συνεχιστεί για ένα μήνα. Το ρομπότ αυτό είναι φτιαγμένο από κομμάτια γυναικείας κούκλας, αλλά και αυτοκινήτων, φορώντας μάλιστα απαραίτητα, για την περίπτωση, τακούνια...

 

[iuakoya]

 

[iuakoya]

Η γαλλική κοινωνία απέχει πολύ από τους σεξουαλικούς περιορισμούς. Σε αντίθεση με τη Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ, όπου οι εκκλησιαστικές μεταρρυθμίσεις του 16ου και 17ου αιώνα συνέβαλαν στην ανάπτυξη του Πουριτανισμού, η Γαλλία δεν προσπάθησε για αυστηρότητα σε θέματα φύλου και ήταν απολύτως φυσιολογικό να μη στιγματίσει τις σεξουαλικές επιθυμίες. Η χώρα έχει θεσπίσει ένα γενικά αποδεκτό σύστημα πεποιθήσεων ότι η όρεξη για σεξ είναι μια φυσιολογική ανθρώπινη ανάγκη. Το σεξ δεν απαγορεύεται. Ταυτόχρονα, η σεξουαλική εκπαίδευση στη Γαλλία είναι ο κανόνας: η μέση ηλικία των παιδιών σε αυτόν τον κλάδο είναι 12 χρόνια. Οι Γάλλοι έφηβοι εκπαιδεύονται σεξουαλικά πολύ αργότερα από τους βόρειους Σκανδιναβούς συνομηλίκους τους, αλλά νωρίτερα από ό,τι σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες...

 

[iuakoya]

Τα προφυλακτικά συνήθως διανέμονται σε παιδιά ηλικίας 13-14 ετών. Η ηλικία της σεξουαλικής συναίνεσης στη Γαλλία αρχίζει στα 15 χρόνια. Η σεξουαλική ευχαρίστηση με αγνώστους είναι ακόμα δημοφιλής στη χώρα, εξού και το άνοιγμα εκατοντάδων swing clubs γνωστών ως Prive Libertins. Εκτός από τα swing clubs, η Γαλλία έχει πολλά άλλα αξιοθέατα για ενήλικες, όπως αίθουσες ερωτικού μασάζ, strip clubs, σινεμά πορνό και αισθησιακές σάουνες. Υπάρχει επίσης ένας μεγάλος αριθμός κοριτσιών που παρέχουν ιδιωτικές υπηρεσίες συνοδείας. Στις περισσότερες μεγάλες πόλεις, η πορνεία δρόμου ανθίζει. Έως τον Αύγουστο του 2016, η πορνεία στη Γαλλία ήταν είτε νόμιμη είτε ημι-νόμιμη. Μετά την τροποποίηση του νόμου, ο καθένας που αποφασίζει να αγοράσει σεξουαλικές υπηρεσίες μπορεί να τιμωρηθεί με πρόστιμο 1500 ευρώ...

 

[iuakoya]

Όταν η Χριστίνα Ωνάση συνελήφθη για πορνεία στο Παρίσι...

Όταν δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις για να περάσει η ώρα κάνεις ότι είσαι κάποιος άλλος από αυτό που είσαι στην πραγματικότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ένα τρομερό σκηνικό που είχε λάβει χώρα τη δεκαετία του 70 στο Παρίσι όταν η Χριστίνα Ωνάση θέλοντας να σκοτώσει λίγη ώρα κατέβηκε με την κολλητή της σε κεντρικό δρόμο της γαλλικής πρωτεύουσας παριστάνοντας την πόρνη. Μάλιστα ένας οδηγός τους προσέφερε 500 φράγκα για να πάνε μαζί του, ενώ λίγο αργότερα ένα περιπολικό που έκανε έρευνα στην περιοχή τους ζήτησε τα χαρτιά τους. Φυσικά δεν τα είχαν. Οι αστυνομικοί τους ζήτησαν να τους ακολουθήσουν στο τμήμα και τότε η Χριστίνα άρχισε να φωνάζει στη μέση του δρόμου ότι δεν είναι πόρνη αλλά η κόρη του Αριστοτέλη Ωνάση και ότι όλο αυτό ήταν μία απλή πλάκα. Ο αστυνομικός τότε την κοίταξε ειρωνικά και της απάντησε «Μπράβο. Κι εγώ είμαι ο γιος του Ντε Γκωλ» και τις έβαλε στο περιπολικό. Την λύση τελικά την έδωσε η θυρωρός του σπιτιού της στο Παρίσι που έφτασε πανικόβλητη στο τμήμα για να επιβεβαιώσει τα λεγόμενα της κυρίας της, ενώ όταν ο Ωνάσης πληροφορήθηκε λίγο αργότερα το περιστατικό της επιτέθηκε αποκαλώντας της «βρώμα» και λέγοντας της «πως δεν είναι ικανή ούτε την πόρνη να παριστάνει καλά»...

 

[iuakoya]

«Τσάρκα» στο Δάσος της Βουλώνης...

Δεν υπάρχει Παριζιάνος που να μην έχει κάνει τη νυχτερινή «τσάρκα» του στους σκοτεινούς, πνιγμένους στο πράσινο, αμαρτωλούς δρόμους του. Την ημέρα είναι ένας παράδεισος φυσικού κάλλους με λίμνες, καταπράσινες επιφάνειες γης, έλατα και αμυγδαλιές, ένα αληθινά παραμυθένιο τοπίο το οποίο κατακλύζουν καθημερινά μαθητές, φοιτητές, τουρίστες και κάτοικοι των κοντινών περιοχών για την γυμναστική τους, τη βόλτα με σκύλο ή για διάβασμα. Τη νύχτα ο ίδιος αυτός παράδεισος μετατρέπεται σε ένα αμαρτωλό σκηνικό σωματεμπορίας, πορνείας, βίας, ναρκωτικών και άλλων σκοτεινών δοσοληψιών. Στους περιφερειακούς δρόμους του Ρουμάνες, Ουκρανέζες, Βουλγάρες, Αφρικανές και άλλες αλλοδαπές εκδιδόμενες από τις φτωχές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης πιάνουν το πόστο τους περιμένοντας πότε θα φανούν τα φώτα το επόμενου διερχόμενου αυτοκινήτου και πιθανώς του επόμενου πελάτη...

 

[iuakoya]

Το Bois de Boulgone είναι ένα φημισμένο πάρκο - κάθε Παριζιάνος το ξέρει ως ιστορικό τόπο της «βιομηχανίας» του σεξ. Κάθε πρωί, πλήθη γυναικών φτάνουν στο πάρκο Bois de Boulogne - κάποιες με λεωφορείο και άλλες οδηγώντας τα δικά τους αυτοκίνητα. Η ημέρα τους αρχίζει με την εγκατάστασή τους στον χώρο εργασίας τους: Μερικές ξεδιπλώνουν τις σκηνές τους, πίσω από τους θάμνους, ενώ άλλες ρίχνουν τα καθίσματα των αυτοκινήτων τους και καλύπτουν τα παράθυρα. Έπειτα, συνεχίζουν με την προετοιμασία τους - θα εφαρμόσουν προσεκτικά το make up τους και θα φορέσουν κάτι σέξι ή απλά θα γδυθούν. Η όλη διαδικασία αποκτά έναν σχεδόν τελετουργικό χαρακτήρα. Περίπου το μεσημέρι, κάποιοι γνώριμοί τους, τους προσφέρουν φαγητό, αλλά σπάνια τρώνε - η δουλειά τους ίσως καταστρέφει την όρεξή τους. Πολλές εργάζονται συχνά με άδειο στομάχι, αν και συχνά θα δεις να προεξέχει από την τσάντα τους ένα μπουκάλι αλκοόλ...

 

[iuakoya]

Η πορνεία όχι μόνο βρισκόταν σε μεγάλη άνθηση κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα στη Γαλλία αλλά κατείχε σημαντικό ρόλο σε κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής του Παρισιού όλο το διάστημα από τη Δεύτερη Γαλλική Αυτοκρατορία (1852-1870) μέχρι την Μπελ Επόκ των αρχών του 20ού αιώνα, προσφέροντας στους καλλιτέχνες το ερέθισμα για να εμπνευστούν και να αποτυπώσουν τον κρυφό κόσμο των οίκων ανοχής και των σαλόν. Από τα «Άνθη του Κακού» του Μποντλέρ, που πρωτοεκδόθηκαν το 1857, αλλά και τα χρόνια που ακολούθησαν, το καλλιτεχνικό Παρίσι εξιδανίκευσε την πορνεία, υιοθετώντας την ως έναν χώρο δικό του, προσδίδοντάς της μια διάσταση εκζήτησης και αποδοχής...

 

[iuakoya]

Την ίδια ώρα που οι Αρχές μετά βίας ανέχονταν την πορνεία ως ένα αναγκαίο κακό και με κάθε ευκαιρία επέβαλαν αυστηρούς περιορισμούς σε κάθε ανάλογη δραστηριότητα, ολόκληρες γενιές καλλιτεχνών μαγεύονταν από το «περιθώριο», αποδίδοντας την αισθησιακή ατμόσφαιρα των οίκων ανοχής αλλά και την ιδιωτική ζωή των γυναικών που δούλευαν μέσα σε αυτά. Ζωγράφοι όπως ο Constantin Guys, ο Edgar Degas, ο Henri de Toulouse-Lautrec και ο Émile Bernard επιδόθηκαν σε άπειρες περιπτώσεις στην απεικόνιση αυτών των γυναικών με αξιοσημείωτα αποτελέσματα...

 

[iuakoya]

Μάλιστα, δεν ήταν μόνο οι ζωγράφοι που βρήκαν πρόσφορο έδαφος στον κόσμο του αγοραίου έρωτα αλλά και οι πρώτοι φωτογράφοι, όπως λίγο αργότερα και οι πρώτοι κινηματογραφιστές. Αδυνατώντας να απαθανατίσουν τους αυθεντικούς χώρους, που αποτελούσαν άβατο, και χωρίς τις ευκολίες που θα πρόσφερε μελλοντικά η τεχνολογία, έστηναν μέσα στα στούντιό τους τα σκηνικά των «σαλόν» και των «μπουντουάρ» των κοριτσιών της εποχής της Δεύτερης Αυτοκρατορίας. Επρόκειτο για χώρους συνεύρεσης αποκλειστικά αντρών, όπου συγχρωτίζονταν άνθρωποι συγκεκριμένων τάξεων, γευόμενοι απολαύσεις και απαγορευμένες ηδονές...

 

[iuakoya]

Παράλληλα, η πορνεία εξελίχθηκε κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα. Βγήκε από τον κλειστό και προστατευμένο χώρο των μπουρδέλων, έφτασε στον δρόμο, μπήκε στα θέατρα και την όπερα, και πολλές φορές μια «τίμια» γυναίκα δεν ξεχώριζε εύκολα από μία που εκπορνευόταν. Αυτή την αίσθηση του παιχνιδιού της αμφιβολίας της ηθικής απέδωσαν πετυχημένα ζωγράφοι όπως ο Jean Beraud, ο Louis Anquetin και ο Louis Valtat. Αλλά ήταν κυρίως σημαντικοί ζωγράφοι, όπως ο Μanet, ο Degas και ο Van Gοgh, που μέσα στα καφενεία, τις μπρασερί και τις αίθουσες κονσέρτων εντόπισαν τα μελαγχολικά μοντέλα τους να παραπαίουν από το αλκοόλ και τα ανέδειξαν...

 

[iuakoya]

Αλλά υπήρχε και η άλλη πλευρά της πορνείας, αυτή της υψηλής τάξης, των περίφημων κουρτιζάν, των σταρ της εκπόρνευσης με τα πολυτελή αρχοντικά και τα πανάκριβα φορέματα, οι οποίες θεωρούσαν την απεικόνισή τους από ζωγράφους, γλύπτες και φωτογράφους απόλυτη κοινωνική αποδοχή και επιτυχία. Εκεί, τα όρια μεταξύ της υψηλής κοινωνίας και του demi-monde ήταν δυσδιάκριτα.  Ήταν, δε, τόσο μεγάλη η φήμη αυτών των γυναικών και τόσο εντυπωσιακή η άνοδός τους στην κοινωνική βαθμίδα, που αποτελούσαν πρότυπο για τις νεαρές ηθοποιούς και χορεύτριες, ενώ παράλληλα προσέλκυαν το ενδιαφέρον της ανώτερης τάξης, η οποία αφηνόταν να επηρεαστεί από το προσωπικό τους στυλ στη μόδα και από το γούστο τους. Αυτές οι περίφημες και δυναμικές «femmes fatales» που έθεταν σε κίνδυνο την αντρική κυριαρχία πέρασαν και στην αλληγορική ζωγραφική των Félicien Rops και Gustav Adolf Mossa...

 

[iuakoya]

Στα τέλη του 19ου αιώνα, στο πλαίσιο της συμβολιστικής εικονογράφησης, πόρνες και γυναίκες διαμόρφωσαν μια μοναδική, απροσδιόριστη και απειλητική ενότητα, την ενσάρκωση όλων των κακών. Ένας κόσμος πολυμορφίας, πολύχρωμος και συγχρόνως μελαγχολικός, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μοντέρνα ζωγραφική, οδηγώντας καλλιτέχνες όπως ο Edvard Munch, ο Frantisek Kupka, ο Georges Rouault, ο Auguste Chabaud, ο Maurice de Vlaminck, ο Kees Van Dongen και ο Πάμπλο Πικάσο στο να δημιουργήσουν μερικά από τα αριστουργήματά τους, ανοίγοντας παράλληλα τον δρόμο για την εξέλιξη της τέχνης τον 20ο αιώνα...

 

[iuakoya]

Το 1769, μερικά χρόνια πριν από τη Γαλλική Επανάσταση, ο Nicolas Edme Restif de la Bretonne (Νικολά Εντμέ Ρετίφ ντε λα Μπρετόν) εξέδωσε το επιστολικό πόνημά του Ο Πορνογράφος (Le Pornographe). Ο υπότιτλος του έργου αποδίδεται στα ελληνικά ως εξής: Ιδέες ενός ευυπόληπτου κυρίου σχετικά με ένα σχέδιο για τον περιορισμό των πορνών, προορισμένο για την πρόβλεψη των δυστυχιών που προκαλούνται από τη δημόσια κυκλοφορία των γυναικών. Το πόνημα, που εκδόθηκε ως φυλλάδιο, αποτελείται από μια σειρά επινοημένων επιστολών που ανταλλάσσονται ανάμεσα σε δύο «πορνογράφους» – ένας νεολογισμός που έπλασε ο Ρετίφ από την ελληνική λέξη «πόρνη» και από την επίσης ελληνική λέξη «γράφειν». Οι φανταστικοί αλληλογράφοι μιλάνε για την αγάπη, τον έρωτα και τη διαφύλαξη της αρετής. Ο κύριος ντ᾽Αλζάν, ο οποίος στο τέλος ετοιμάζεται να παντρευτεί την Ούρσουκα, την αδελφή της συζύγου του κυρίου ντε Τιανζέ, στέλνει στον φίλο του ένα σχέδιο για τον περιορισμό της πορνείας προκειμένου να διασφαλιστεί η «ενάρετη άσκηση της αγάπης» στην πόλη του Παρισιού...

 

[iuakoya]

Κάθε πόρνη, ανεξαρτήτως πείρας, έχει γνωρίσει άντρες που επιθυμούν απλώς και μόνο να κοιτάζουν τα παπούτσια της ή πιθανόν και να τα λείχουν, και είναι λίαν πρόθυμοι να πληρώσουν για τούτο το προνόμιο. Στο Λονδίνο ο άνθρωπος που αρέσκεται σε αυτό αποκαλείται «bootman» (μποτάκιας), στη Γερμανία αποκαλείται «Stiefelfrier». Πιθανόν, η πρώτη περίπτωση φετιχισμού των παπουτσιών που έχει καταγραφεί με κάθε λεπτομέρεια είναι αυτή του Ρετίφ ντε λα Μπρετόν (1734-1806), εκδότη και μυθιστοριογράφου, μιας από τις πιο αξιοσημείωτες λογοτεχνικές μορφές του ύστερου δέκατου όγδοου αιώνα στη Γαλλία. Ο Ρετίφ ήταν ένας νευρωσικός άνθρωπος, αν και όχι σε ακραίο βαθμό, και ο φετιχισμός των παπουτσιών που επέδειξε, αν και ρητός, δεν ήταν παθολογικός· κάτι που σημαίνει ότι αυτό καθαυτό το παπούτσι δεν ήταν μια επαρκής εκπλήρωση της σεξουαλικής ορμής, αλλά απλώς μια εξόχως σημαντική βοήθεια στη διόγκωση του πέους, ένα πρελούδιο στη φυσιολογική κορύφωση της υποχώρησης της διόγκωσης – μόνο περιστασιακά, και κατά την απουσία του αγαπημένου προσώπου, χρησιμοποιούνταν το παπούτσι ως βοήθημα στον αυνανισμό. Στα λογοτεχνήματα του Ρετίφ και αλλού η έλξη που ασκεί το παπούτσι συζητείται συχνά ή χρησιμοποιείται ως κίνητρο...

 

[iuakoya]

Ο Ρετίφ είναι ο «μποτάκιας» όχι μόνο λόγω της λατρείας του για τα πόδια, αλλά επίσης λόγω του ότι ενσαρκώνει τη συνθήκη του αστικού νυκτόβιου περιπατητή. Στο εξώφυλλο του έργου Les Nuits de Paris εικονίζεται ως ένας άντρας που περιπλανιέται μες στη νύχτα με μια γλαύκα στο κεφάλι. Ο συγκερασμός του ανθρώπου και της γλαύκας παράγει ένα νέο αισθητικό στοιχείο: τον θεατή της πόλης μέσα στη νύχτα. Το να είσαι νεωτερικός, το να είσαι μοντέρνος, σημαίνει να γίνεσαι γλαύκα: Να πειραματίζεσαι με την πόλη τη νύχτα, να βλέπεις στο σκοτάδι. Για τον Ρετίφ υπάρχουν δύο πόλεις που συνυπάρχουν στην ίδια γεωγραφία: Μια ορατή πόλη υπάρχει μονάχα κατά τη διάρκεια της ημέρας και παραχωρεί τη θέση της σε μια αόρατη πόλη του λάμπει μονάχα στη διάρκεια της νύχτας...

 

[iuakoya]

Πρώτη νύχτα. Γλαύκα! Πόσες αμέτρητες νύχτες μ' έκαναν οι χαροκαμένοι λυγμοί σου να κουρνιάσω στις σκιές της νύχτας, Θλιμμένος και μόνος, σαν κι εσένα, περιπλανήθηκα στο σκοτάδι, σ' αυτή την απέραντη πόλη. Οι λάμπες των δρόμων που φέγγουν δεν μπορούν να νικήσουν τις σκιές. Αντιθέτως, τις κάνουν πιο έντονες. Αυτό είναι το κιαροσκούρο των ζωγράφων! Περιπλανήθηκα μόνος θέλοντας να γνωρίσω τους ανθρώπους... Τόσα πολλά μπορείς να δεις, όταν όλα τα μάτια είναι κλειστά.
—Restif de la Bretonne...

 

[iuakoya]

O άνθρωπος-γλαύκα αισθάνεται την πόλη ως σεξουαλική λεία, ως ερωτικό θήραμα, κάτω από τα πόδια του. Ο πορνογράφος είναι ο σεξουαλικός χαρτογράφος του υπόκοσμου, σχεδιάζει έναν χάρτη της νεωτερικής μοντέρνας πόλης με ιδρώτα και με σπέρμα. Στο έργο Le Pornographe και σε σαράντα πέντε άρθρα ο Ρετίφ ντε λα Μπρετόν επεξεργάζεται μια «πορνογνωμία» (pornognomie), έναν «κανόνα για τους χώρους της ανηθικότητας»: Μια σειρά κανονισμών για ένα μπορντέλο που διευθύνεται από το κράτος και είναι προορισμένο να υπηρετεί τη λαγνεία και την αρετή, το οποίο ονομάτισε Parthénia (Παρθενία, αναφορά στον Παρθενώνα της αρχαίας Ελλάδας, το «όρος των παρθένων»). Tο εν λόγω ίδρυμα ορίζεται ως ένα νοσοκομείο-φυλακή για τις πόρνες, που αποσκοπεί να λειτουργήσει ως τέχνασμα υγιεινής προκειμένου να σταματήσει την εξάπλωση της πιο επίφοβης ασθένειας του δέκατου έβδομου αιώνα, της «vérole», της «mal vénérien»: της σύφιλης...

 

[iuakoya]

Ο υμνητής της διαστροφής Μαρκήσιος ντε Σαντ...

Ο «θείος μαρκήσιος», όπως έμεινε γνωστός με νόημα ο διαβόητος πορνογράφος, ήρθε στον κόσμο για να αφήσει το στίγμα του βαθιά χαραγμένο σε περισσότερα πράγματα απ' όσα συνήθως μνημονεύεται. Με το επώνυμό του να έχει δώσει όνομα στα πλέον ακραία σεξουαλικά ένστικτα, η προκλητική γραφή και οι ακόμα προκλητικότερες ιδέες του έμειναν συνώνυμο της ερωτικής παρέκκλισης, με τον ίδιο βέβαια να πληρώνει ακριβά τη διαστροφή του και να περνά τη μισή σχεδόν ζωή του σε άσυλα φρενοβλαβών και σωφρονιστικά καταστήματα. Αυτός ήταν ο Ντονασιέν Αλφόνς Φρανσουά ντε Σαντ, ο συγγραφέας που επαναπροσδιόρισε τις διαστροφές της σάρκας και τις μετέτρεψε σε λογοτεχνία, περνώντας δεκαετίες ολόκληρες στη φυλακή και τα άσυλα. Κι αν τα περισσότερα από τα αιχμηρά κείμενά του χάθηκαν και κάηκαν, οι χιλιάδες ανέκδοτες σελίδες που έγραψε και δημοσιεύτηκαν μετά τον θάνατό του (20.000 περίπου σελίδες!) έφτασαν για να τον μετατρέψουν στο «πιο ελεύθερο πνεύμα που υπήρξε ποτέ»...

 

[iuakoya]

Το οικογενειακό πλαίσιο προσυπογράφει την κατοπινή εξέλιξη του αριστοκρατικής καταγωγής νεαρού: ο κόμης πατέρας του απολάμβανε έκλυτο βίο και η σχεδόν απούσα κοσμική μητέρα του αποτελεί για τον ίδιο πηγή μίσους και δυσαρέσκειας. Την επιμέλεια του δύσκολου και κακομαθημένου παιδιού αναλαμβάνει ο θείος του, αββάς του Σαντ. Ο ακόλαστος θείος του είναι που εισάγει το εξάχρονο αγόρι στις απολαύσεις της σάρκας, με τον αββά να προκαλεί αργότερα μεγάλο σκάνδαλο όταν πιάστηκε σε οίκο ανοχής. Στο σχολείο οι αταξίες του θα τον υποβάλλουν συχνά στην περιώνυμη αυστηρότητα των ιησουιτών, με τη σωματική τιμωρία να περιλαμβάνει ακόμα και μαστίγωμα, και ο νεαρός ντε Σαντ παθιάζεται τώρα με την ιδέα του πόνου, του βασανισμού και της βίας...