Πίσω από όλα βρίσκεται η βαρεμάρα.
Μία γυναίκα σήμερα, αρκεί να φροντίζει τον εαυτό της και θα τα έχει όλα στα πόδια της.
Ο άντρας πρέπει:
- Να φροντίζει τον εαυτό του
- Να αφοσιώνει χρόνο-κόπο-θυσίες στο παιχνίδι-καμάκι
- Να μερινμά για τα προς το ζην. Τα αγόρια όταν ενηλικιωθούν αρχίζουν τα χτυπήματα στην πλάτη "αντε βρες καμια δουλεια τωρα", "κομμένο το χαρτζιλικι", "ειναι ο αντρας του σπιτιου", κλπ, Τα κορίτσια αρκεί ένα "μπαμπακούλι μου είδα μία ωραία τσάντα στη βιτρίνα και μου άρεσε πολύ"
- Το κυριότερο από όλα Ο ΑΝΤΡΑς ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ, ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙ ΜΗΝ ΠΑΡΑΣΤΡΑΤΕΙ, ΠΩς ΦΕΡΕΤΑΙ, ΜΗ ΣΤΕΝΟΧΩΡΗΣΕΙ ΤΗΝ ΚΟΠΕΛΙΑ, κλπ
Ε για να κάνει κάποιος όλα τα παραπάνω, απαιτεί να θυσιάσει το σημαντικότερο πράγμα που του έχει δωρίσει ο θεός και η Φύση, δηλαδή το ΧΡΟΝΟ, και ολα αυτά για αμφίβολα αποτελέσματα, αφού ακόμα και αν τα κάνει, τίποτα δεν αποκλείει από το να βρεθεί στα κρύα του λουτρού.
Και όχι μόνο το χρόνο θυσιάζει, αλλά και πάρα μα πάρα πολλές μικρο/μεγαλο-απολαύσεις της ζωής, όπως χρόνο με την παρέα του, σούρες, ελευθερία, καμάκι σε άλλες, περηφάνια, ανεξαρτησία, χόμπυ, κλπ
Το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω απαιτήσεων, ένα μόνο συναίσθημα προκαλεί στο σύχρονο άνδρα: ΒΑΡΕΜΑΡΑ
Προφανώς το θέμα σηκώνει βιβλία ανάλυσης και δε χωράει σε ένα ποστ, γι αυτό και το κλείνω εδώ.