Δεν γίνεται αλλιώς. Στο εισόδημα που βγάζει ο κάθε ένας αντικατοπτρίζεται ο κόπος που έχει καταβάλει και ικανότητα που έχει σε συνδιασμό με την τόλμη και το να μυρίζει το πότε πρέπει να κάνει τί.
Όμοια ο "μη με πιέζετε, βάλτε με κάπου να κάάάάάάάάάάθομαι, μη με πολυζορίζετε, δεν ξέρω εγώ από αυτά, άφησέ το για αύριο" με τον "είμαι σπίρτο, κόβει το μάτι μου, τα αντλιμβάνομαι εύκολα, διαβλέπω, θέλω να ασχοληθώ";
Πώς θα γίνει να υπάρξει μονοταξική κοινωνία;
Μην αναφέρεις ακραία παραδειγματα τύπου:
[li]έβαλε ο προπαππος δυο πασάλους εδώ κι εκεί και μετά τα πουλήσαμε για οικόπεδα και αγοράσαμε επιχειρήσεις[/li]
[li]έκανε ο προπάππος μου μαύρη αγορά και βρεθήκαμε με λεφτά διότι πατούσαμε τον άλλον στο λαιμό[/li]
[li]είμαι άεργος διότι έτσι γουστάρω[/li]
Το ότι στο εισόδημα του καθενός αντικατοπτρίζονται όλα αυτά που λες ισχύει σε απειροελάχιστες περιπτώσεις (όχι ότι συμφωνώ να συμβαίνει εκεί αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).
Αυτό που κυρίως συμβαίνει είναι ότι δεν πληρώνεται το "εργο" αλλά το "ρίσκο".
Όσο πιο ψηλά ανεβαίνει κάποιος στην υποτιθέμενη αλυσίδα που κουβεντιάζουμε, τόσο λιγότερο "εργάζεται" και τόσο περισσότερο "ρισκάρει".
Αυτό θα το διακρίνεις σε πάρα πολλούς κλάδους, οι οποίοι έχουν να κάνουν με άπειρα επαγγέλματα.
Καταλήγουμε λοιπόν να πληρώνουμε το "ρίσκο" κι όχι την παραγωγή έργου. Κοινώς, δικό σου χωράφι από τον παππού σου, από τον θείο σου ή από δική σου εργασία παλιότερα, που όμως πλέον το δουλεύω εγώ. Το αποτέλεσμα είναι εσύ να πουλάς τα προϊόντα ενός "δικού σου" χωραφιού στα χαρτιά αλλά "δικού μου" στο έργο.
Η όλη αυτή κατάσταση δημιουργείται από το γεγονός ότι σε κάποιον "ανήκει" το χωράφι. Abolition of private property λοιπόν κι όλα καλά? Όχι, και δεν το πάω εκεί κιόλας. Το έφερα ως παράδειγμα γι'αυτό που κουβεντιάζεις.
Πάμε όμως πιο βαθιά...
Σου έχω μία ερώτηση: Εφ'όσον δεχτούμε ότι η παιδεία είναι κομπλέ κι ο κάθε άνθρωπος καταφέρνει, βάσει των δυνάμεών του, να σπουδάσει αυτό που θέλει. Ποιος ο λόγος να θέλει χρήματα γι'αυτό που παράγει από τη στιγμή που του αρέσει αυτό που κάνει????
Κι αναλύω για να γίνει πιο απλό. Έστω ότι εσύ ήθελες να γίνεις υδραυλικός. Εγώ που θα έρθεις να μου φτιάξεις τη βρύση πρέπει να πληρώσω τι πράγμα??? Τα εργαλεία σου, και τα χέρια σου. Όχι το οτι παιδεύτηκες να σπουδάσεις υδραυλικός όμως! Διότι αυτό εσύ το επέλεξες, εσύ ήξερες το ρίσκο, εσύ ήθελες να το κάνεις.
Σε πληρώνω λοιπόν για το έργο που παράγεις, και με σκοπό το να τα φέρεις εσύ βόλτα χρησιμοποιώντας το αντικείμενο σου για να σου αποφέρει τα προς το ζειν.
Έστω λοιπόν ότι εσύ παίρνεις ένα βοηθό γιατί είσαι φοβερός υδραυλικός και δεν προλαβαίνεις όλους σου τους πελάτες. Στην πορεία, σιγά σιγά και λάου λάου, από υδραυλικός, γίνεσαι υπεύθυνος έργου στο να περαστεί αποχέτευση σε μία πολυκατοικία πχ. Καταλήγεις, να έχεις μία ομάδα υδραυλικών, να εργάζεται, κι εσύ, ως εργολάβος που χρησιμοποιείς το όνομά σου και τη φήμη σου για να βρίσκεις πελάτες, σηκώνεις τα τηλέφωνα, μοιράζεις τους μισθούς και τσεπώνεις ότι μένει.
Εφ'όσον πλέον δεν παράγεις έργο, αυτά που λαμβάνεις τα λαμβάνεις "αναδρομικά", εάν δεν τα έλαβες όταν έπρεπε, ή τα λαμβάνεις με αιτιολογία το όποιο "ρίσκο" κι "επιχειρηματικότητα".
Συνεπώς, η απόκτηση χρημάτων είναι τελολογική κι όχι παράπλευρο αποτέλεσμα της εργασίας, η οποία υποτίθεται είναι (ενώ θα έπρεπε όντως να είναι) επιλογή εκάστου με τις καλύτερες προϋποθέσεις και συνεπώς σκοπός του και τεράστιο τμήμα της ζωής και της καθημερινότητάς του.
Όλο αυτό το παράδειγμα αφορά αυτό που αναφέρθηκε περί του τι πληρώνεται ο ένας κι ο άλλος.
Στα περί "μ'αρέσει να κάααααθαομαι...." και λοιπά μην επανέλθω πάλι στο θέμα παιδείας γιατί θα κουράσω (αν δεν έχω κουράσει ήδη) όσους μας διαβάζουν.
