Μαλακίες επί μαλακιών, ω, μαλακίες...
Ο ππ έχει ως μοναδικό κριτήριο εθνολογικής υπόστασης τον αυτοπροσδιορισμό, κοινώς "ο,τι δηλώσεις είσαι"...
Η κλοπή ονομασίας, η κλοπή ιστορίας, η κατασκευή εθνικής συνείδησης δια της αντιγραφής για τον ππ δεν είναι τίποτα...
Ούτε και τα πορίσματα της εθνολογίας, της ιστορίας και της γλωσσολογίας...
Αρκεί μια δήλωση και γεννηθήτω μακεδονικό έθνος...
Αν η "Δημοκρατία της Μακεδονίας" ήταν επιχείρηση, θα είχε κλείσει προ πολλού για παραβίαση βιομηχανικής και πνευματικής ιδιοκτησίας και πρόκληση σύγχυσης στο κοινό με αθέμιτα μέσα και ακόμη πιο αθέμιτους σκοπούς...
Διότι ακόμη και οι πρωτοετείς νομικής ξέρουν ότι δεν μπορούν να υπάρχουν δυο μαγαζιά με το αυτό όνομα στον ίδιο δρόμο... Πρέπει να υπάρχει κάτι που να τα διακρίνει.
Ο ππ λοιπόν αφενός υιοθετεί τον "μακεδονισμό" (είπαμε, γραμμάτια είναι αυτά, από την εποχή μπεναρόγια και τον εμφύλιο) και ας μην στηρίζεται πουθενά παρά μόνο στον "αυτοπροσδιορισμό" αφετέτου επιτίθεται στην ελληνική θέση ως εθνικιστική, η οποία συνίσταται στο να μη δημιουργείται σύγχυση μεταξύ ελληνικής, βουλγαρικής και πρώην γιουγκοσλαυικης μακεδονίας και της αντίστοιχης ιστορίας...
Δεν ξέρω αν το κάνει στα πλαίσια πάγιας αντιμισθίας από κάποια ΜΚΟ ή προξενείο ή από απλή αφέλεια...
Το σίγουρο είναι ότι από τη μία στηλιτεύει τους συνομωσιολόγους αντισημίτες και ουφολόγους οπαδούς της "Ε" και από την άλλη κανακεύει το ανιστόρητο σκοπιανό παραλήρημα...
Ενδιάμεσα περιφέρει την ανυπαρξία του, λέγοντας ότι με τάπωσε, με διέσυρε, με ταπείνωσε, θυμίζοντας τα γραφικά εκείνα τυπάκια που αφού κάποιους τους έκανε του αλατιού γιατί τον προκαλούσαν, όταν απομακρυνθεί λίγο, αιμόφυρτοι φωνάζουν "που πας ρε δειλέ, έλα εδώ να σου δείξω"...