Από το capital.gr της πολύ καλής πένας του Θ.Μ.
H Ελλάδα βρέθηκε το 1921 σε πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση. Ένας υπουργός, ο Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, βρήκε τη λύση: Έκοψε το νόμισμα στα δύο! Μήπως αυτή είναι τελικά η λύση και στις μέρες μας;
Αντιγράφουμε από την Βικιπαίδεια:
«Επρόκειτο μεν για κομμένα στα δύο, αλλά παράλληλα για πλήρη χαρτονομίσματα. Η ιστορία τους ανάγεται στο 1921, όταν διαφαινόταν η ήττα στο Μικρασιατικό πόλεμο και η οικονομία της Ελλάδας χώλαινε επικίνδυνα. Μπροστά στην απειλή της οικονομικής κατάρρευσης, ο τότε υπουργός Οικονομικών Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης κατέφυγε σε αναγκαστικό εσωτερικό δανεισμό. Έκοψε όλα τα χαρτονομίσματα στη μέση και έθεσε το δεξιό τους τμήμα στην κυκλοφορία στη μισή αξία από την αναγραφόμενη (π.χ. το χαρτονόμισμα των 25 δραχμών είχε ανταλλακτική αξία 12,5 δραχμών), ενώ το αριστερό τους τμήμα ανταλλάχθηκε με ομολογίες του δημοσίου. Έτσι όλοι οι Έλληνες δανειοδότησαν υποχρεωτικά το κράτος με τα μισά τους χρήματα. Η λύση εκείνη αποδείχθηκε σωτήρια, ωστόσο ο εμπνευστής της υπουργός δεν γλύτωσε την εκτέλεση στη δίκη των έξι που ακολούθησε της Μικρασιατικής καταστροφής».
Τότε το νόμισμα ήταν συνδεδεμένο με τον χρυσό και η επιλογή της... υποχρεωτικής δανειοδότησης του ελληνικού δημοσίου από τους πολίτες μπορούσε να γίνει μόνο με αυτόν τον τρόπο.
Σήμερα τα νομίσματα έχουν πάρει διαζύγιο με τον «χρυσό κανόνα» και η νομισματική κυκλοφορία είναι τελικά το μεγάλο όπλο στα χέρια των Κεντρικών Τραπεζών. Μήπως η ασταμάτητη αύξηση της ρευστότητας είναι κάτι ανάλογο με αυτό που είχε κάνει η ελληνική κυβέρνηση το 1921; Κατά κάποιο τρόπο, ναι. Ο πληθωρισμός χρήματος είναι ένα μέτρο που στην πράξη περιορίζει ανάλογα την πραγματική αξία του νομίσματος. Πολλοί υποστηρίζουν ότι όσο οι Kεντρικές Tράπεζες έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν ρευστότητα στην αγορά, δεν έχουμε να φοβόμαστε πολλά πράγματα στην κατεύθυνση της κατάρρευσης των πάντων. Κι απ’ ό,τι φαίνεται θα πρέπει να έχουν δίκιο.
Ωστόσο, ελλοχεύει ο κίνδυνος τα πράγματα να μην εξελιχτούν πάντοτε κατά τρόπο τέτοιον που να φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Η ιστορία του 1921 δείχνει πάντως ότι οι άνθρωποι είναι ικανοί να βρουν λύσεις, αφού όλα τα προβλήματα στη βάση τους είναι πολιτικά. Θα πρέπει, λοιπόν, να θεωρήσουμε ότι μία κάποια λύση, η όποια λύση, θα μας σώσει στο τέλος από τον απόλυτο μηδενισμό των πάντων. Το ζητούμενο εξακολουθεί, όμως, να είναι ποιοί θα είναι οι συσχετισμοί τότε. Και γι’ αυτό, όμως, δεν πρέπει να έχουμε αμφιβολίες: Οι ισχυροί θα εξακολουθήσουν να είναι ισχυροί. Στο κάτω – κάτω της γραφής, αυτοί κάνουν τους κανόνες και ο πραγματικά «χρυσός κανόνας» είναι ότι φροντίζουν κάθε φορά οι κανόνες να είναι στα μέτρα τους.
.. οι βιομηχανοι!
