Τα έχουμε περάσει τα περί συντροφικοτητας σε άλλες εποχές καλύτερες.
Όταν τα ζήσεις, μετά τα βλέπεις (πολύ) αλλιώς. Πρώτον βαραίνεις από τα ίδια η τις απομιμήσεις τις οποίες διακρίνεις πολύ εύκολα.
Όμως το πιο σημαντικό όλων...ζούμε σε μια εποχή που όλα είναι τρεχούμενο νερό. Έχω καταλήξει ότι ΠΛΕΟΝ
οι γυναίκες δεν αγαπούν εμάς σαν μονάδες αλλά αυτά που ζουν μαζί μας. Δηλαδή αγαπούν με "αορατη συμβαση" την αγάπη που τους παρέχουμε με έρωτες, συναισθήματα, υλικά αγαθά, προστασία, προσοχή, ντάντεμα κτλ. Αγαπούν εξ ανακλάσεως και με όπλο τα σοσιαλ δεν έχουν ανάγκη να ασχοληθούν περισσότερο.
Τι να τις κάνεις λοιπόν; μόνο για γαμήσι είναι αυτά τα δίποδα. Πλέον είναι σχεδόν αδύνατον να βρεις κάτι κομπλέ. Όσοι βρηκαμε, βρήκαμε και το ξέρουμε ότι ήταν έτσι. Τώρα μόνο σεξ.
Η εξίσωση λύθηκε. Αυτό λογικά έψαχνε ο Φρόιντ όταν αναρωτιόταν τι θέλουν. Αγάπη εξ ανακλάσεως. Ένα δικό τους εγκεφαλικό-υλικό πάρε δώσε.
Μια εφεύρεση-μυθοπλασία που τις βολεύει στην αχρηστία κι ανασφάλεια τους. Ίσως τότε να μην το είχε δει. Τώρα θα το έβλεπε. Τουλάχιστον εγώ αυτό βλέπω ως κοινό σημείο σε ΟΛΕΣ! Για μένα οι γυναίκες είναι χρήσιμες μόνο ερωτευμένες αληθινά. Μετά είναι για πέταμα.
Έχουμε σοβαρότερα θέματα να λύσουμε. Αυτές είναι για εκτόνωση όπως και το νήμα άλλωστε.
