Ποσειδώνα, ποτέ μια λύση οριστική και καθαρή δεν είναι εύκολη. Θέλει αρετή και τόλμη, που έγραφε κι ένας παλιότερος συναγωνιστής.
Έπειτα, όταν λέμε "άλλες πολιτείες", δεν εννοούμε απαραιτήτως την αλλοδαπήν.
Μπορούμε να τις φτιάξουμε και μέσα μας, καλλιεργώντας τους εαυτούς μας,
για να γίνουμε καλύτεροι και πιο δυνατοί σα χαρακτήρες και να ντριπλάρουμε τις κακοτοπιές.
Και αν εν πάσει περιπτώσει επιλέγουμε για οποιοδήποτε λόγο να μείνουμε εδώ και να μην παίρνουμε τα μέτρα μας,
αλλά να συνεχίζουμε να ασχολούμαστε με την Ελλάδα και τις ελληνίδες,
τότε τουλάχιστον να μη ξεσκίζουμε τα σέα στα ποστ και στα φόρουμ με 850 σελίδες θρεντ.
Δεν οδηγεί πουθενά.
Πώς να το πω;
Είναι σα να συζητάμε σε σελίδες επί σελίδων ποστ
ότι χθες μπήκαμε σε ταξί και ο ταρίφας πήρε διπλοκούρσα.
Φοβερή γαϊδουριά, εντελώς απαράδεκτη συμπεριφορά, παρανομία καραμπινάτη,
αλλά είναι τόσο προφανές ότι συμβαίνουν δισεκατομμύρια τέτοια κρούσματα καθημερινά,
που δεν έχει νόημα να ανακαλύπτουμε κάθε μέρα την Αμερική.
Πρέπει να το πάρει κανείς απόφαση -και γρήγορα- ότι η Ελλάδα ήταν και είναι ένας φτωχός τόπος, ένας σκληρός τόπος, όπου για να εξασφαλίσεις τα απαραίτητα προς το ζην θα πιεις πολλά φαρμάκια.
Όπως για ένα μισθό κοπιάζεις τρομερά, τρέχεις μια ζωή σε δουλειές, σπουδές, μεροκάματα κλπ και υφίστασαι απίστευτες ξεφτίλες,
έτσι και για το επιούσιο μουνί θα τρέχεις και δε θα φτάνεις.
Μιλάμε για έναν τόπο που πέρασε, μεγαλώνοντας, όλες τις ασθένειες που υπάρχουν.
Πολέμους, κατοχές, χούντες, πείνες, κυνηγητά και δε συμμαζεύεται.
Μέχρι πρότινος έπρεπε να σπρωχτείς με άλλους πεντακόσιους μπροστά σ΄ένα φορτηγό,
για να πιάσεις το κομμάτι το καρβέλι.
Πώς αυτός ο κόσμος να μην έχει έναν ατομικισμό και μια άγνοια κοινωνικής ευθύνης;
Κι όπου υπάρχει φτώχεια υπάρχει και γκρίνια και η ανάλογη φτωχομπινεδιάρικη νοοτροπία.
Κοιτάξτε κάτω στον Πειραιά στα Καμίνια και θα καταλάβετε.
Όσο πιο πολύ θίγεσαι από μια κατάσταση, τόσο πιο πολύ σε πωρώνουν για να την αποδεχτείς και να τη θεωρείς φυσική και νόμιμη.
Κι έτσι, ενώ όλοι το βλέπουν και όλοι το λένε ότι δεν πάει άλλο με τις σχέσεις,
η ελληνίδα, που της τό'χουν μάθει καλά το μάθημα
-"έρωτα μόνο με το αγόρι μου", "για να πηδηχτώ πρέπι να είμαι ερωτευμένη" και άλλα φιλοσοφημένα-
ξύνεται.
Είναι τρομερό, αλλά αν ήθελε κάποιος να κάνει μια ανάλυση της κοινωνικής ζωής στην Ελλάδα,
δε θά 'ταν άσχημα να άρχιζε από το ντέλα.κομ - η ερωτική ζωή καθρευτίζει τη νοοτροπία μιας κοινωνίας.
Βλέποντας εκατοντάδες ποστ διαμαρτυρίας - κάποτε είχαμε τα τραγούδια διαμαρτυρίας - για την αγαμία και την αποξένωση,
θα έβλεπε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα τεράστιο υδροηλεκτρικό φράγμα τεστοστερόνης καθ' άπασαν την επικράτειαν,
μόνο που η ενέργεια που παράγει διοχετεύεται σε ντέλα, ct, σχέσεις με αμφιβόλων συναισθημάτων αλλοδαπές και σε χιλιάδες εργατώρες συγγραφής ποστ για τις ελληνίδες στο φόρουμ.
Με τη διαφορά ότι η σπέκουλα και η μουρμούρα γύρω απ' τα προβλήματά μας τα διογκώνει, δεν τα λύνει.
Γι' αυτό και όποτε οι εποχές ήταν επαναστατικές (γαλλική επανάσταση, φλάουερ πάουερ 60's κλπ)
υπήρχε πάντα και απελευθέρωση των ερωτικών ηθών και χαλάρωναν τα πράματα.
Τώρα, αντίθετα, που ζούμε διεθνώς μια άνευ προηγουμένου παρακμή και οι διάφοροι διεθνείς μακαντάσηδες μας έχουν πάρει από κώλο,
πρέπει ο κόσμος να είναι ανέραστος και μούχλας, για να κρατήσουμε τα μπόσικα.
Κι όσο πιο ανέραστος, τόσο πιο πολλά χαράτσια ο Αλογοσκούφης στη ΔΕΘ, για να το πω απλά.
Αλλά, όταν έξω γινόταν της κακομοίρας με τη σεξουαλική απελευθέρωση,
στην Ελλάδα η Βλαχοπούλου, όπως βλέπουμε, κατέβαινε στα Μάταλα και έβαζε μυαλό στους καραγκιόζηδες βρωμοπόδαρους,
ώστε στο τέλος να αποκαταστήσουν κάποια τροφαντή Σμαρούλα ή ενζενύ Βαλσάμη.
ΑΥΤΑ έχει η ελληνική νοοτροπία και αυτά είναι γραμμένα στο κοινωνικό DNA της ελληνίδας.
Μη με παρεξηγείς, λοιπόν, Ποσειδών.
Το ξέρω ότι είναι δύσκολο να την κάνουμε.
Αλλά, τουλάχιστον ας είμαστε χαλαροί μένοντας και, κυρίως, ας μη σπαταλάμε το χρόνο μας και την ενέργειά μας,
που είναι και η μόνη περιουσία που έχουμε
(τα άλλα τα φάγαμε
μέχρι δεκάρας
)
