Για να μην το κουράζετε...
Οι Ελληνίδες τρανς είναι κάτι σαν τις Ελληνίδες βίζιτες. Μέτρια εμφάνιση, πονηριά, βαριεστημάρα, και ενίοτε αρπαχτή. Αν τις πεις αυτό θα σου πουν μα ξέρεις ποια είμαι εγώ. Δεν έχουν ούτε την φλόγα, ούτε την ενέργεια ούτε την προστυχιά μιας ξένης τρανς. Τέλος. Ειδικά το τελευταίο, δεν είναι καν στην φύση τους.
Για εργαλεία δε παίρνω θέση αλλά και εκεί δεν υπάρχει σύγκριση, όμως δεν θα σταθώ εκεί.
Η Βραζιλιάνα τρανς έρχεται και τα κάνει όλα. Έχει ενέργεια, έχει ταπεραμέντο, πίνει, δίνεται. Κάπως έτσι είναι οι Ρωσίδες βίζιτες και γι’ αυτό πατάνε κάτω τις Ελληνίδες για πλάκα.
Δεν έχει να κάνει καν με θέμα εμφάνισης, είναι δευτερεύον. Έρχεται πχ η Άννα, πανέμορφη τρανς. Την ρωτάς πόσα. Σου λέει 80. Οκέι, κανένα πρόβλημα. 80 για πόση ώρα; «Όπως μας βγει», σου απαντάει. Δηλαδή, μια εκτόνωση ένα τέταρτο και καλό βράδυ. Εμ, δε γίνεται δουλειά έτσι. Άν θες 100 ή 150, θα κάτσεις να τον φας μια ώρα και θα είσαι και με καλή διάθεση. Γιατί αυτή είναι και η δουλειά σου και αν δεν σου αρέσει, μην την κάνεις. Έχει και Ελληνίδες τρανς με 50 την ώρα που χάνουν σε εμφάνιση αλλά έχουν καλή συμμετοχή.
Είχαμε πριν 3 χρόνια μια Ρωσίδα τρανς, όνομα ούτε θυμάμαι πλέον, ήρθε στην αγιας Σοφίας σε ισογειο, για τρεις μέρες. 200/ώρα παρακαλώ. Είχα πάει για ένα τρίωρο. Τα έδωσε όλα. Ο-λα. Πετσετουλα, ποτακι, να σπάσει ο πάγος, χαλαρά, σεξ δεν υπάρχει καν σύγκριση, δλδ, ήταν ένα ραντεβού. Άνετο, χορταστικό. Γι’ αυτό και το θυμάμαι. Σε ελληνίδα τρανς πας και νομίζεις μπήκες σε στούντιο. Εμ δε πάει έτσι. Αυτά στη Γιαννιτσων έχουν δωμάτιο καβάτζα. Χυμένο παντού, πενήντα ευρώ και με ρολόι. Πάτε καλά;
Αξιόλογες τρανς στην Θεσσαλονίκη τιμούνται δεόντως. Απλώς στην Αθηνα έχει τόσο πολύ κόσμο που μπορεί οποιαδήποτε να κάνει τον κύκλο της. Η Σανραιζ πχ είναι πανέμορφη, αντικειμενικά. Στον αγώνα ως παθητική είναι για κλάμματα. Στην δε Αθηνα οι περισσότεροι είναι παθητικοί επομένως θα βρει πελατεία όπως και να χει.