Ο δόκτωρ Σπύρος Ορφανός, ψυχαναλυτής και ερευνητής διεθνούς φήμης, διευθυντής της Πανεπιστημιακής Ψυχαναλυτικής Κλινικής του Παν/μίου της Νέας Υόρκης, αφηγείται στο «Ημερολόγιο Συνόρων» τα υπαρξιακά ταξίδια των γονέων του και του ιδίου..
«Γεννήθηκα το 1951 στη Νέα Υόρκη. Σε ένα μέρος που το έλεγαν Γαλλικό Νοσοκομείο και το οποίο δεν υπάρχει πια. Τότε τα νοσοκομεία ήταν εθνικά. Κυρίως καθολικά και εβραϊκά...»
Οι μετανάστες δυσκολεύονταν να πάνε στα «κανονικά» νοσοκομεία, επειδή τα ήλεγχαν οι «ντόπιοι», οι λευκοί προτεστάντες Αγγλοσάξονες. Επομένως, οι περισσότερες εθνότητες είχαν δημιουργήσει τα δικά τους νοσοκομεία και σχολεία. Μεγάλωσα στο Μανχάταν. Σε αυτό που λέμε «δημόσια πολυκατοικία», δηλαδή κτίριο που προοριζόταν για φτωχούς εργάτες. Στην πρώτη μας δημόσια πολυκατοικία ζούσαμε στον πέμπτο όροφο μαζί με μετανάστες από τη Σερβία και το Πουέρτο Ρίκο. Η τουαλέτα ήταν έξω από το διαμέρισμα. Μεγάλωσα σε μια φτωχή εργατική γειτονιά. Παρά το γεγονός ότι ζούσαν πολλοί Βαλκάνιοι εκεί, την αποκαλούσαν «ελληνική πόλη». Όγδοη Λεωφόρος, μεταξύ 23ης και 34ης street. Υπήρχαν ελληνικά μπακάλικα, νυχτερινά μπαράκια και μια μεγάλη ορθόδοξη εκκλησία, εκείνη του Αγίου Ελευθερίου.
●●●
Ο πατέρας μου μπήκε στην Αμερική παράνομα. Το έσκασε από το καράβι όπου δούλευε ως εργάτης στη Βαλτιμόρη, το 1948. Πολλοί από τους συγγενείς μου είχαν έρθει στην Αμερική με τον ίδιο τρόπο. Θυμάμαι πως τους κυνηγούσαν οι αστυνομικοί των αλλοδαπών, που οι Έλληνες αποκαλούσαν «παπάδες». Τους έπιαναν, τους έβαζαν στη φυλακή και μετά τους απήλαυνον. Ήταν τρομερό. Μερικοί έρχονταν ξανά. Τον θείο μου, τον μπαρμπα-Γιάννη, τον έπιασαν και τον απέλασαν πέντε φορές. Μέχρι που την έκτη τα κατάφερε. Συνήθως οι απελαθέντες και όσοι ήθελαν να μπουν παράνομα στις ΗΠΑ έπιαναν δουλειά σε εμπορικά καράβια. Μπάρκαραν, περιπλανούνταν στη θάλασσα επί μήνες- κάποιοι ακόμα και χρόνια- μέχρι το καράβι να φθάσει σε κάποιο αμερικανικό λιμάνι, στη Νέα Υόρκη ή τη Νέα Ορλεάνη. Δράττονταν τότε της ευκαιρίας, το έσκαγαν από το καράβι και έμπαιναν στην Αμερική. Το έσκαγαν συνήθως τη νύχτα...
και θα ήμασταν πολύ-πολύ καλύτερα τώρα! Και δεν είναι καθόλου ψιλά γράμματα ούτε κι αυτό! ;)
