Ghostrider
Μέλος
- Εγγρ.
- 15 Φεβ 2006
- Μηνύματα
- 337
- Like
- 12
- Πόντοι
- 1
Χαιρετώ τους συναγωνιστές!
Μετά από μακρά απουσία, που οφειλόταν και στο ότι μέχρι τον Ιούνιο δεν μπορούσα με τίποτα να μπω στο site από το σπίτι, αποφάσισα να συμμετάσχω ξανά στη συζήτηση.
Καταρχάς, πρέπει να πω ότι προσωπικές συνθήκες, όπως π.χ. οι φίλοι με τους οποίους θα μπορούσα να κάνουμε ξερά καμάκια ήταν δεσμευμένοι ή απλά αδιάφοροι, με εμπόδισαν και με εμποδίζουν από το να επιδοθώ στο nightgame..Γιατί στην Ελλάδα, αλλά έχω την εντύπωση και γενικότερα, φαίνεται κάπως ιδιόρρυθμο να βγαίνει κάποιος μόνος, χωρίς παρέα, σε μπαρ ή κλαμπ, είτε για διασκέδαση είτε για καμάκι. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε με αυτό, θα χαρώ να ακούσω άλλη γνώμη και πώς το χειρίζεστε.
Οπότε daygame και πάλι daygame! Δηλαδή, να κάνω καμάκι εντελώς μόνος, σε χώρους καθημερινής κοινωνικής συναναστροφής στη διάρκεια των εργάσιμων ωρών, από σούπερ μάρκετ μέχρι τράπεζες και μετρό.
Ας αρχίσω από εμπειρίες: κατά τη διάρκεια ενός χρόνου, έκανα δυσανάλογα λίγα ξερά καμάκια. Φταίει πρώτον η ντροπή και η αμηχανία να μιλήσω σε άγνωστη στην ψύχρα και δεύτερον η τάση μου να μιλάω με κοπέλες με τις οποίες έχει προηγηθεί έστω και κάποια ανταλλαγή βλεμμάτων, δηλαδή το ότι είμαι σιγουρατζής..Μετράω επίσης ως λόγο και μία κανονική σχέση που είχα στο ενδιάμεσο, όχι από καμάκι, που έδινε άλλοθι στον εαυτό μου να μην μιλάει με άγνωστες και με εφησύχαζε.
Στα λίγα σχετικά ξερά καμάκια που έκανα λοιπόν, είχα δύο «ολοκληρωμένες» επιτυχίες, με σεξ, η μία με Ρουμάνα φοιτήτρια που γνώρισα στο Carrefour και η άλλη με Ελληνίδα πωλήτρια που γνώρισα στο μετρό. Από εμφάνιση και οι δύο καλές θα έλεγα, ειδικά η Ρουμάνα (εννοείται!) Η δεύτερη αποδείχτηκε πολύ πιο δύσκολο να «ψηθεί». Ντρέπομαι που το λέω αλλά μου πήρε 2-3 μήνες, με αραιή βέβαια επικοινωνία, για να τη «ρίξω»...
Επίσης, έκατσαν και 2 φάσεις με 20χρονες, χωρίς πολλά πολλά όμως, ειδικά η μία ήθελε πολύ ξύλο. Τη μία τη γνώρισα σε στάση (λεωφορείου πονηρούληδες!) και την άλλη στον ηλεκτρικό στον Πειραιά.
Παίχτηκαν και άλλες φάσεις, αλλά αυτές είναι οι πιο χαρακτηριστικές, που μου έχουν μείνει στο μυαλό.
Θα μου πείτε, «και τι μας νοιάζει ρε φίλε με ποιες πήγες και τι έκανες;». Θα έχετε δίκιο. Αλλά τα λέω όλα αυτά γιατί θέλω να τονίσω ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο αλλά ταυτόχρονα τίποτα δεν είναι εύκολο. Απαιτείται αυτοπεποίθηση, αισιοδοξία και καλή διάθεση. Από εμφάνιση καλά πάω, και σίγουρα έπαιξε κάποιο ρόλο, αλλά ούτε τρομερό χιούμορ έχω ούτε κάνω επίδειξη πλούτου (που δεν έχω!). Έφτασα από σημείο που με έτρωγε η απελπισία από την ντροπή που ένιωθα να πλησιάσω, μέχρι εβδομάδες που είχα διαδοχικές επιτυχίες με εξόδους και «φασώματα». Πολλά σκαμπανεβάσματα.
Συνεχίζω σε άλλα post για επιμέρους θέματα που θέλω να θέσω προς συζήτηση.
Στην Ελλαδα νομιζω ακομη και αντροπαρεα φαινεται περιεργη. Αν δε κυκλοφορεις με δυο γκομενες στο καθε χερι εισαι περιεργος...
Και εγω παντως τεινω να συμφωνησω μαζι σου. Την μερα ειναι διαφορετικα. Σε κλαμπακια και μπαρακια πρεπει να εχεις πιει κοκες για να ανταγωνιστεις τον ρυθμο του μαγαζιου ασε που και οι γκομενες πολλες φορες γουσταρουν την προσοχη τοσο που και να κλασεις κοντα τους νομιζουν οτι τους την πεφτεις...
Αυτο με την ντροπη και το αγχος το εχω περασει και γι΄αυτο καλο ειναι να μην περνουμε και πολυ στα σοβαρα τπτ.
Παντως καλυτερα απο εμενα τα πηγες.