Ναι θανανε αγόρασα κ τάφο..(κλαίω ρεεε)
Καλησπέρα
Να έχουμε ένα υπέροχο καυλο Σαββατοκύριακο.
Πίνω καφέδαρα και σας διαβάζω όπως κάθε Σάββατο και....
Και για να πείτε πάλι....πφφφφ
Άρχισε την φιλοσοφική συζήτηση η ΤΕΑ πρωί Σαββάτου κ μπίρι μπίρι μπλα μπλα...
Ακολουθεί ένα κείμενο επιχειρηματολογίας, στο γνωστό διδακτικό τόνο που μας χαρακτηρίζει,(κλαίω)
για το πόσο απαράδεκτο είναι να ρωτάς κάποιον πόσο χρονών είναι η ακόμα και αν δεν ρωτάς κ εικάζεις αλλά δεν το κρατάς για το ηλίθιο νοητικό σου σύστημα πεποιθήσεων αλλά γράφεις κ την παπαριά δημόσια δήθεν κάτι μας είπες τώρα έξυπνο μου εσύ μωρέ μωρέ... Κριτική βέβαια ούτε λόγος...τι να γράψεις... αλλά...σε καταλαβαίνω απόλυτα.
Σε πρώτη φάση ρωτάμε.
Σε δεύτερη φάση έχω πολύ μέλλον ακόμα για τα 45/50+++ αλλά όλες οι φάσεις όλων των ηλικιών με έκαναν καλύτερη κ είμαι ευγνώμων που υπάρχω και βοηθάω ανθρώπους.
Τρίτων έλα να με δεις κ μετά πες ότι μαλακιά θέλεις χωρίς να υποθέτεις.
Η φαινομενικά αθώα αυτή ερώτηση, ακόμα κ δήλωση εξυπνάδας σου που ακούγεται αθώα λόγω της φυσικοποιημένης βίας που ασκεί, είναι αντίστοιχη της ερώτησης “είσαι αγόρι ή κορίτσι”, “είσαι πούστης;”, “τί ρόλο έχεις στο κρεβάτι;” “τα καταπίνεις;” ή “πόσο την έχεις;”. "Γουστάρεις κωλοδάχτυλο "
"πόση ώρα κρατάς στο σεξ?"
"Έχεις εμπειρία στο σεξ η θα τρώω μήλο?"
"Τι αμάξι έχεις "
"Πληρωμένο έρωτα?"
"τι δουλειά κάνεις" "πόσα χρήματα βγάζεις" "χωρισμένος ε?" " Άνω τον 50?"
" μήπως θες να δεις τα δόντια μου για να καταλάβεις;”
"Εσύ έχεις δόντια? κάνε αααα"
Κι αυτό διότι, όπως όλες οι παραπάνω ερωτήσεις, έτσι και αυτή, δεν είναι μόνο μια πολύ προσωπική ερώτηση, αλλά είναι βαθιά κανονιστική και κρύβει τη βία της υποχρεωτικής συμπόρευσης με κοινωνικά προ-καθορισμένα πρότυπα που μάλιστα είναι αδύνατο να πραγματωθούν πλήρως από κάποιον, αφού ο ρόλος τους είναι ακριβώς να μην είναι πραγματοποιήσιμα.
Λέμε λοιπόν ότι η ερώτηση “πόσο χρονών είσαι” ενεργοποιεί όλο το agisim.
Ageism: ηλικιακή διάκριση, ή διάκριση με βάση την ηλικία. Στρέφεται βασικά εναντίον των νέων και των ηλικιωμένων, αλλά στην πραγματικότητα εναντίον όλων, αφού κάθε ηλικία επενδύεται με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της εμφάνιση και της συμπεριφοράς, που είναι αρκετά παγιωμένα και σταθερά έστω κι αν φυσικά διαφοροποιούνται ανά φύλο, φυλή, τάξη, κοινωνική ομάδα κτλ., αφού είναι μια ακόμα κοινωνική προκατάληψη. Η στερεοτυπική επένδυση σημαινόμενων σε κάθε ηλικία γίνεται στη βάση κάποιου προτύπου που αν το πετύχεις ποτέ γράψε μου. Έτσι το να είσαι 26 ή 65 ή 40 ή 7, σημαίνει κάτι για το πως θα έπρεπε να δείχνεις και πως να φέρεσαι, τι να έχεις καταφέρει, που να συχνάζεις, τι να σου αρέσει, πως περίπου να ζεις, πως να μιλάς, με ποιον να γαμιέσαι, αν γαμιέσαι, κοκ. Έτσι μεγάλος = ώριμος, σοφός, ανεξάρτητος, κατασταλαγμένος, για σπίτι όχι για πάρτι, για διακοπές σε δωμάτιο, για λίγο σεξ, με προβλήματα υγείας, αργός, κουράζεται εύκολα, δε θέλει φασαρίες, κοκ. Μικρός = ανώριμος, ατσούμπαλος, εξαρτημένος, χαζούλης, ακούραστος στο σεξ, πολύ υγεία, για πάρτι όχι για σπίτι, διακοπές σε κάμπιμγκ, με φίλους πιτσιρικάδες, χωρίς διαμορφωμένη προσωπικότητα ακόμη, κοκ. Τώρα για το από πότε και πέρα είσαι μεγάλος και μέχρι πότε είσαι μικρός, δεν υπάρχει συναίνεση, αφού κι αυτό το μη υπαρκτό όριο αποτελεί μέρος της κατασκευής του φαντασιακού προτύπου που λέγαμε παραπάνω.
Η ερώτηση λοιπόν αυτή αποτελεί το αποτέλεσμα όπως επίσης και την έναρξη σκέψεων και δράσεων διάκρισης με βάση την ηλικία. Με άλλα λόγια η ερώτηση “πόσον χρονών είσαι” έρχεται ως επακόλουθο μιας διαδικασίας προεκτίμησης της ηλικίας κάποιου και κάθε απάντηση θα δημιουργήσει νέες συνδηλώσεις, όλες εκ των οποίων στερεοτυπικά κατασκευασμένες και κανονιστικές. Για να γίνει πιο κατανοητό αυτό, θα λέγαμε ότι η ερώτηση έρχεται μετά από μια σειρά σκέψεων όπως: πόσο να είναι αυτός; μικρός/μεγάλος φαίνεται, μπορεί να μεγαλοδείχνει, έχει άσπρα μαλλιά, δεν έχει ρυτίδες, έχει παιδί, φέρεται σαν δεκαοχτάχρονος, μιλάει σαν εξηντάχρονος, κτλ, σκέψεις που προσπαθούν να εκτιμήσουν την ηλικία στη βάση πιθανοκρατικών συλλογισμών που βασίζονται στις πεποιθήσεις για το πως δείχνει/φέρεται κάποιος σε κάποια ηλικία.
Επιπροσθέτως, στο άκουσμα της ηλικίας θα ενεργοποιηθούν νέες κανονικοποιητικές σκέψεις: δε σου φαίνεται, μικροδείχνεις, νόμιζα ότι είσαι μεγαλύτερος, μα πότε πρόλαβες να τα κάνεις όλα αυτά; κτλ. Η έκπληξη ή η μη έκπληξη είναι επίσης αποτέλεσμα της στερεοτυπικής αντίληψης για το πως πρέπει να μοιάζει και πως να φέρεται κάποιος σε κάποια δεδομένη ηλικία, είναι δηλαδή η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος που δημιούργησε την απορία σε σχέση με την ηλικία και άρα την αρχική ερώτηση. Οι μη φωναχτές σκέψεις μάλιστα που θα γίνουν μετά από την απάντηση θα ενεργοποιήσουν άλλου είδους στερεοτυπικές συνεπαγωγές που συνοδεύουν την κάθε ηλικία: θα έχει σίγουρα ζάχαρο, σιγά μην είναι δικά του τα δόντια, τόσο πιτσιρικάς μόνο βλακείες θα λέει, τι να πεις με αυτό το πιτσιρίκι;
Ποιο είναι το πρόβλημα λοιπόν με το να πεις την ηλικία σου σε κάποιον;
Γιατί; Γιατί όπως είπαμε κουραστικά επαναλαμβανόμενοι παραπάνω, το πρόβλημα είναι ότι ενεργοποιεί όλο το ageism που υπάρχει (κι αυτό δεν το αμφισβητούμε) κι άρα έχει όλα τα προβλήματα του να προϋποθέτει κάποιος κάτι για κάποιον άλλον αποδίδοντάς του ιδιότητες, χαρακτηριστικά, κτλ., στη βάση των στερεοτύπων του, χαρακτηριστικά που το πιο πιθανό είναι να μην τα έχει ο άλλος και να πρέπει να απολογηθεί γι’ αυτό. Για παράδειγμα, αν κάποιο γκομενάκι ρωτήσει “ωραίος αυτός, πόσο χρονών είναι;” και ακούσει 46, πρώτα θα κάνει upload όλο το στερεότυπο και μετά θα αποφασίσει αν θα τον φλερτάρει ή όχι, και πια δε θα αποφασίσει στη βάση της πραγματικότητας που βλέπει αλλά στη βάση των προ-αντιλήψεών του για τη συγκεκριμένη ηλικία. Έτσι, μπορεί να σκεφτεί: καλά αυτός είναι με το ένα πόδι στον τάφο, τι θα πω στους φίλους μου ότι τα ‘χω με έναν σαρανταεξάχρονο; ή καλή φάση, θα έχει δικό του σπίτι και λεφτά, ή καλά αυτός θα γαμάει πολύ ωραία. Φυσικά, το πιο πιθανό είναι να μην ισχύει τίποτα από αυτά, εκτός από τα φοβικά τύπου: μπορώ να δω τον εαυτό μου με έναν τόσο μεγάλο, είναι αυτό κάτι που γίνεται; Κάτι αντίστοιχο ισχύει φυσικά κι από την αντίστροφη, όταν θα ρωτήσεις πόσο χρονών είναι κάποιος και σου πουν ότι είναι 23 και θα σκεφτείς ότι μάλλον θα είναι φοιτητής, θα είναι όλη μέρα στο fb δεν θα έχει δει ποτέ του όπερα, θα είναι party animal, θα μιλάει με λολ και λάικ, κοκ.
Η ηλικία λοιπόν είναι ένας αριθμός, που ενεργοποιεί όλα τα σημαινόμενα για την εμφάνιση και τη συμπεριφορά κάποιου σε αυτή την ηλικία, μπλοκάροντας την πραγματικότητα της ηλικίας και της συμπεριφοράς κάποιου και με έναν τρόπο εγκαλώντας τον να επιτελέσει την αριθμητική του ηλικία ή να απολογηθεί που δεν το κάνει. Όπως μάλιστα συμβαίνει σε όλα τα παραδείγματα κοινωνικών διακρίσεων, όπως διακρίσεων με βάση τη φυλή (ρατσισμός), το φύλο, το σώμα, την τάξη, την τυπική μόρφωση, κτλ...
Το κείμενο δημοσιεύτηκε μόνο κ μόνο για να καταλάβεις τον τρόπο σκέψης τίποτα περισσότερο από αυτό.
Είναι οι απόψεις μου,ο τρόπος μου συν πολλά άλλα που δεν αντέχω να τα βλέπω στην κοινωνία μας.
Δεν είναι προσωπική επίθεση αλλά προσωπική πεποίθηση και τροφή για σκέψη για να γίνουν όσοι το επιθυμούν καλύτεροι προς όλους μας.
