Καλημέρα
Πριν ξεκινήσω να ποστάρω μια καινουργια ιστοριούλα θα ήθελα να πω δύο τρία πραγματάκια.
Οι ιστορίες όλων αυτών των φανταστικών προσώπων είναι κομμάτια από πραγματικές ιστορίες
που είτε έχω δει είτε έχω ακούσει. Και φυσικά δεν είναι τόσο για γελιο όσο για προβληματισμό. Τα πράγματα δεν είναι για όλους τόσο ευχάριστα όσο θέλουν να τα παρουσιάζουν πολλοί όταν επιστρέφουν. Μόνο ο Pipinomaniac, o Paagtao και δύο τεις άλλοι φίλοι έχουν πιάσει το νόημα.Αλλά πρέπει να πάει κάποιος καμιά δεκαριά φορές για να καταλαβαίνει;
Ο πιθανον ευχάριστος τρόπος γραφης δεν αλλοιώνει την ουσία των ιστοριών.
Για αυτό διαβάζουμεπάντα με κριτικό πνεύμα και κρατάμε αυτό που πρέπει για να μην καταντάμε Θανάσηδες, Αποστόληδες κτλ
Φιλε και πιθανον συντοπιτη love you sort timε.
Κατ αρχας συνεχισε να γραφεις, οι ιστοριες σου ειναι πολυ ωραιες και με πολυ ωραιο τροπο γραφης.
Νομιζω οτι οι περισσοτεροι εδω μεσα που πηγαινουν Ταυλανδη και που εχουν συγκροτημενη και σχετικα
ωριμη σκεψη ξερουν πολυ καλα τι πανε να κανουν εκει. Να αγορασουν προιον καλυτερο και σε καλυτερη
τιμη απο αλλους σεξοπροορισμους. Και μεσα στο ολο πακετο που προσφερεται, ειναι και αυτο που οι Ταυλανδεζες
ξερουν πιθανον καλλιτερα απο αλλες να πουλανε δηλ. αγαπη και ενδιαφερον για τον εκαστοτε αγαπουλη-χορηγο.
Προσωπικα εγω, λογω οικογενειακης καταστασης, (παντρεμενος) δεν αφηνω τον εαυτο μου να ζησει το παραμυθιασμα
της απολυτα αγαπουλιστικης σχεσης, δηλ. δεν απολαμβανω ολο το πακετο. Δεν μπορω ομως να κατακρινω οσους
αφηνονται σε αυτη τη κατασταση, και ειδικα ανυπαντρους, που ισως να εχουν στερηθει καποια πραγματα εδω
στην Ελλαδα (κυριως συναισθηματικα), δεδομενου οτι με ευθυνη ισως περισσοτερο ημων των παλαιοτερων αφησαμε
τα πραγματα με τις Ελληνιδες να ξεφυγουν και να πανε εκει που εχουν παει. (Προσωπικα πιστευω οτι οι Ελλεινιδες
ειναι ο δικος μας καθρεπτης).
Οσο αφορα τωρα τις Ταυλανδεζες του επαγγελματος, μετα απο 50 μερες συνολικης παρουσιας μου στην Μπανγκοκ
εχω βγαλει το συμπερασμα οτι μπορει να κοιτανε να εχουν οσο περισσοτερους χορηγους μπορουν, μπορει να μας
κοροιδευουν πισω απο την πλατη μας, μπορει ενα σωρο μπορει, αλλα λογω κουλτουρας και θρησκειας, ισως, το ρυζακι
που τις ταιζουμε το τιμανε και ιδρωνουν για να το αποκτησουν. Θελω να πω οτι στη πλειοψηφια (εκτος ισως ορισμε-
νων εξαιρεσεων, κυριως μικρης ηλικιας κορασσιδων) τα κοριτσια προσπαθουν να σου προσφερουν οτι καλλιτερο μπορουν
απο αυτο που εχουν να προσφερουν.
Ας απολαμβανουμε λοιπον οσα περισσοτερα μπορουμε απο το ολο πακετο εμεις οι συνειδητοποιημενοι τηρωντας ΑΝ
ΜΠΟΡΟΥΜΕ μια αρχη. Οταν γυρισουμε πισω, σβηνουμε ολα τα κινητα ταυλανδεζικα τηλεφωνα και δεν απανταμε σε αυτα.
Επαναλαμβανω αν μπορουμε. Για οσους δεν μπορουν η δεν θελουν, παρολα αυτα που εχουν διαβασει εδω μεσα ας τους
αφησουμε να ζησουν το παραμυθι τους.Ισως να το εχουν αναγκη.