και εγώ το βλέπω αυτό. Εχω φιλαράκι απο το σχολείο που τα έχει με μία εδώ και χρόνια. Πάντα όμως ήταν ΟΚ στην συμπεριφορά του αλλα τον τελευταίο χρόνο δεν παλευεται. Πλέον τον βλέπουμε μια φορά την βδομάδα και αν. Βέβαια αν ψιλοχαθεί για κάποιον καιρό παίρνει τηλέφονο για κανα καφέ αλλα δεν είναι το ίδιο. Η γκόμενα, με την οικογενειακή της υποστήριξη τον έχει σπιτόσει για τα καλά και κανονίζει εξόδους και διακοπές
ενώ ο άλλος ακολουθεί χωρίς να μιλάει. Οκ το καταλαβαίνω ότι όσο μεγαλώνουμε κάποια πράγματα μπαίνουν μπροστά στις προταιρεότητες μας οπότε δεν του έχω πεί τίποτα, γιατι δεν θέλω να τον στεναχωρήσω, αλλα ξέρω οτι κάποια στιγμή εκείνη θα τον παρατήσει (αφού τον βαρεθεί) ή εκείνος δεν θα αντέξει την καταπίεση και θα κυρίξει επανάσταση. Τότε βέβαια δεν ξέρω αν θα έχει πλέον φίλους για να σταθούν δίπλα του... :-