γιατι μονο το σημερα υπαρχει?
Να δούμε και τότε...
Τα φασιστικά καθεστώτα της Ιταλίας και της Γερμανίας ήταν μία συγχώνευση ευκαιρίας κρατισμού και καπιταλισμού υπό ένα ισχυρό άνδρα για να παταχθεί ο επικίνδυνος τότε κομμουνισμός στην Ευρώπη και έστω να υπάρξει εναλλακτικό πολλά υποσχόμενο ιδεολόγημα για τους μεταπολεμικά εξαθλιωμένους κεντρικούς και νότιους λαούς της χωρίς όμως να κινδυνεύει η ιδιωτική οικονομική βάση. Οι ηγέτες αυτοί ήταν πρώτα διαπιστευμένοι στις εθνικές βιομηχανικές λέσχες τους και στα Αμερικανικά κεφάλαια. Βασικά ο συγκεκριμένος ιστορικός φασισμός οφείλει την γέννηση του στον Κομμουνισμό. Δεν υπήρξε αυθύπαρκτη ιδεολογία αλλά αντίδοτο. Ως τέτοιο αρχικά χορηγήθηκε διεθνούς αμνηστίας και οικονομικής ανάπτυξης.
Στην περίπτωση της Γερμανίας ειδικά δόθηκε και μεγάλη τόνωση με Κεϋνσιανικά προγράμματα τύπου new deal μελετημένα στην Ουώλ Στρήτ. Τα πράγματα όμως πήραν άλλη τροπή γιατί δεν υπήρξε μόνο αντικομμουνισμός αλλά και έντονος σωβινισμός που υποτίμησαν οι φιλελεύθερες χώρες, και έτσι αντί να επιτεθεί μόνο στην ΕΣΣΔ, η Γερμανία έκανε λυκοσυμμαχία αρχικά μαζί της και πρώτα τα έσπασε με Δύση. Πέσανε σε πίπα και οι άλλοι.
Το καθεστώς του Φράνκο αν και αυταρχικό δεν είχε εθνικοσοσιαλιστικά χαρακτηριστικά. Ήταν ένας βασιλικός παραδοσιάρχης στρατιωτικός σαν τον Μεταξά. Σκοπός του ήταν να εξαφανίσει την κυβερνητική πλέον Ισπανική αριστερά και να επαναφέρει την προηγούμενη τάξη πραγμάτων. Δηλ. τσιφλίκια, βασιλιά, πανίσχυρη καθολική εκκλησία.
Η Ισπανία έμεινε πολύ αγροτική και φτωχή μεταπολεμικά σε σχέση με την υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη υπό την διοίκηση του, η ανάπτυξη ήρθε καθυστερημένα με οικονομικά προγράμματα των Όπους Ντέι. Επίσης τα βρήκε τελικά και με τους Αμερικάνους.
Ο Παπαδόπουλος δεν άλλαξε τίποτα το ουσιαστικό στην οικονομική πολιτική που είχε μπει σε τροχιά από εποχής Ζολώτα. Είχαμε ταχεία ανάπτυξη από το 1950 έως την πρώτη πετρελαϊκή κρίση του 1973 για διάφορους λόγους που η ανάλυση τους δεν είναι της παρούσης. Στην κρίση το χουντικό καθεστώς δεν έδειξε κάποια αντοχή η μέτρα ανάσχεσης.
Ο Πινοσέ ήταν πάλι ο ρόλος του να εξαφανίσει την ισχυρή κυβερνητική αριστερά, και στα οικονομικά ότι πουν οι Αμερικάνοι. Αυτοί χρειαζόντουσαν τον επανέλεγχο του χαλκού αλλά και ένα τεστ αντιπαράδειγμα σχολής Σικάγο σε μία Λατινική Αμερική που είχε αναπτύξει ισχυρά αριστερά κινήματα και αποκλείνουσες κυβερνήσεις εκείνη την εποχή.
Γενικά τα φασιστικά καθεστώτα όλων των αποχρώσεων δεν είχαν αντιπρόταση για τον καπιταλισμό ως λειτουργό της οικονομίας, απλώς τα μικρά συνήθως ήταν τριτοκοσμικά αυταρχικά προτεκτοράτα του, ενώ δύο ισχυρά Ευρωπαϊκά κάποτε φιλοδόξησαν να έχουν μια παγανιστική υπαρξιακή ιδεολογία και σχετικά ισότιμη συνεταιρική σχέση μαζί του σε εποχές που τους έκανε την χάρη λόγω τρόμου του περί αντίπαλου δέους.
Και με κομμουνιστές συνεργάζεται άμα λάχει, δεν μασάει, όπως με Κίνα. Και με φονταμενταλιστές, με ότι να 'ναι. Δεν έχει κοινωνική άποψη αρκεί να μην του ζητάνε μεγάλη μίζα. Όταν όμως δεν βλέπει κάποια μεγάλη αρπαχτή μαζί τους η όταν δεν βλέπει νέο κίνδυνο ώστε να πληρώνει μπράβους, γενικά τους κλάνει και τους φασίστες και τους δημοκράτες και τα έθνη και τους επαναστάτες και τους γλύφτες και τους άγιους πάντες γιατί η φύση του είναι σταρχιδιστική ιδιωτική & ευκαιριακή διεθνική.