Ανοίγω το θέμα αυτό με αφορμή τις εκλογές που θα γίνουν σε λίγες εβδομάδες για να γραφτούν απόψεις σχετικά με την πολιτική ταυτότητα και φυσιογνωμία των δύο μεγάλων κομμάτων, αλλά και επιμέρους συγκρίσεις.
Το ανοίγω κάνοντας μια συγκριτική αποτίμηση των ιστορικών τους διαδρομών. Οι κρίσεις είναι ΑΥΣΤΗΡΟΤΑΤΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ και δε διεκδικούν κανένα αλάθητο. Όποιος θέλει να μου την πέσει ασ το κάνει, θα προτιμούσα όμως με επιχειρήματα.
ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Χρεώνεται με την επιτυχία της εγκαθίδρυσης μιας αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δυτικού τύπου στην Ελλάδα μετά το 1974. Η επιτυχία αυτή είναι γενικά αποδεκτή χωρίς να λείπουν και οι εξαιρέσεις. Εννοείται ότι δεν επιδίωξε και επομένως δεν πέτυχε την ΑΠΟΧΟΥΝΤΟΠΟΙΗΣΗ της Ελληνικής κοινωνίας. Τα κεφάλια του πραξικοπήματος πήγαν μέσα, αλλά πολλοί πρωτοκλασάτοι συνεργάτες έμειναν ατιμώρητοι. Γνωστά πράγματα... ;)
Προσωπικά θεωρώ ως μεγαλύτερη προσφορά της την ένταξη της χώρας στην τότε Ε.Ο.Κ. Σε θέματα εξωτερικής πολιτικής ο Καραμανλής έβλεπε όντως μπροστά. Δεν παύει πάντως να είναι ο άνθρωπος που απέτυχε σε όλα τα επίπεδα να αποκαταστήσει την συνοχή της ελληνικής κοινωνίας μετεμφυλιοπολεμικά. Δεν τον άφηναν και άλλοι παράγοντες να το κάνει αλλά μάλλον ούτε κι ο ίδιος ενδιαφερόταν. Επίσης απέτυχε να μετασχηματίσει την ελληνική Δεξιά σε αστικό κόμμα ευρωπαϊκού τύπου. Από το 74' και μετά τσιμπούκια στην εκκλησία, στους παπάδες, τους αρχιεπισκόπους και τις καντηλανάφτρες ήταν σταθερή πολιτική επιλογή. Ευρωπαϊκό κόμμα δεν έγινε στην εποχή των προγραμματικών του επιλογών, δύσκολο να γίνει ποτέ στο μέλλον. Θυμάμαι τη δεκαετία του 80' που ήταν ενάντια στον πολιτικό γάμο, στις εκτρώσεις κ.λ.π. Σκοταδισμός του κερατά τριάντα χρόνια πίσω. Έχω γνωρίσει αρκετούς υγιείς Δεξιούς στην Ελλάδα που το ψηφίζουν επειδή δεν υπάρχει κάποια αυθεντικά φιλελεύθερη εναλλακτική επιλογή.
Μετά το 81' κυβέρνησε λίγο. Η περίοδος Μητσοτάκη ήταν μια περίοδος με κύριο χαρακτηριστικό της την πίστη σε ένα πρόταγμα, φαινομενικά φιλελεύθερο μεν, ασαφές στις ιδιαίτερες παραμέτρους του δε. Παρά την προδιάθεση να καταπολεμηθεί ο κρατισμός σε επίπεδο ρητορείας, μάλλον λίγα έγιναν. Άλλωστε όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς κόμμα λαϊκής Δεξιάς είναι δύσκολο να υιοθετήσει ριζοσπαστικά φιλελεύθερες επιλογές. Οι επιλογές είναι πως θα διοριστούν περισσότεροι υμέτεροι ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ, ΑΧΡΕΙΟΙ ΚΑΡΑΒΑΝΑΔΕΣ, ΑΓΡΟΦΥΛΑΚΕΣ και διάφοροι αλλοι αστοιχείωτοι χλεχλέδες...
Η τελευταία κυβέρνηση κατά τη γνώμη μου δεν αντέχει σοβαρή κριτική. Η κοινωνική ευημερία σίγουρα δεν αυξήθηκε. Επιπλέον κατάφερε να μεταθέσει το επίκεντρο της πολιτικής από την ουσιαστική στην επικοινωνιακή της διάσταση. Επιπλέον κατήργησε κάθε έννοια αξιοκρατίας όπου αυτή υπήρχε. Και το Πα.Σο.Κ. βέβαια στη δεκαετία του '80 παρόμοια καλούδια έκανε όταν είχε στρατίες πεινασμένων για να βολέψει. Πάμε και από κει...
Πα.Σο.Κ.
Νομίζω ότι όλοι όσοι ήμασταν νέοι τη δεκαετία του 80' επενδύσαμε κάποιες από τις ελπίδες μας σε εκείνο. Στα περισσότερα διαψευστήκαμε πανηγυρικά. Εννοείται ότι και πριν το '80 ελάχιστοι αφελείς πίστευαν ότι ο Ανδρέας θα άλλαζε τις παραγωγικές σχέσεις στην Ελλάδα, αλλά τουλάχιστον πολλοί πιστεύαμε σε μια δικαιότερη κοινωνία από εκείνη που μας είχε συνηθίσει η Δεξιά.
Τα πρώτα 2 - 3 χρόνια πήραμε λίγο θάρρος (εκδημοκρατισμός της εκπ/σης, νέος οικογενειακός κώδικας, προγράμματα για τη νέα γενιά, κάποιες κόντρες με την εκκλησία). Μετά πήραμε το πουλί. Τη 2η τετραετία του Πα.Σο.Κ. την έζησα από μακρία κάθώς ζούσα στο εξωτερικό και το τότε πορτοφόλι δε μου επέτρεπε πολλές επενδύσεις σε αεροπορικά. Το καταλάβαινες και απο μακρία πάντως ότι μια σειρά "ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΑ ΛΑΜΟΓΙΑ" είχαν πάρει το πάνω χέρι. Η δίκαιη κοινωνία του '81 έγινε ΕΚΔΙΚΗΣΗ. "Αφού από το '36 και μετά μας γαμάγατε εσείς, τώρα θα σας γαμήσουμε εμείς". Κάπου εκεί όσοι σκεφτόμασταν λιγάκι υγιέστερα και τα είχαμε καταφέρει αρκετά στη ζωή μας ώστε να μην ονειρευόμαστε θέση σε Δ.Ε.Κ.Ο. για να λύσουμε τα προβλήματα μας ΞΕΡΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ Πα.Σο.Κ.
Το Πα.Σο.Κ. συνέχισε να κυβερνάει γιατί τα δικά του λαμόγια αποδείχτηκαν καλύτεροι δημοσιοσχεσίστες από τους Δεξιούς. Είχε και καλύτερη κομματική οργάνωση. Μετά το 85' αρχίδια τομές έκανε. Τσιμπούκια στην εκκλησία και στους μικροαστούς χωρίς σταματημό. Παρακμή, παπάρια σοσιαλισμός, λαμογιοποίηση της κοινωνίας. Η λέξη "συνδικαλιστής" από παράσημο τη δεκαετία του '70, έγινε τίτλος ντροπής.
Μετά το 96' έγινε αρχηγός ο Σημίτης, κατά την ταπεινή μου άποψη άνθρωπος καλών προθέσεων. ΟΙ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΑΡΚΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΕΙΣ ΕΝΑ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΟΥ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΕΧΕΙ ΕΚΘΡΕΨΕΙ ΚΑΙ ΓΙΓΑΝΤΩΣΕΙ. Κάποια βήματα προς τον εκδυτικισμό προσπάθησε να τα κάνει ο άνθρωπος, δειλά και αναποτελεσματικά (ενίσχυση του θεσμού του ΑΣΕΠ π.χ.). Δεν μπορείς όμως να κάνεις τίποτα όταν έχεις απέναντι σου μια κοινωνιά με τριτοκοσμικά ανακλαστικά για την ανάπτυξη των οποίων το κόμμα σου έχει συμβάλλει τα μέγιστα. Σε καμία Δυτική χώρα δε θα κατέβαιναν δύο εκατομμύρια γραφικοί στο δρόμο να φωνάζουν για το θρήσκευμα στις ταυτότητες. ΕΔΩ ΕΓΙΝΕ. Σε καμία πραγματικά εκκοσμικευμένη κοινωνία δε θα κατέβαιναν οι μισοί σημερινοί υπουργοί και ο πρωθυπουργός να κάνουν γλυφοκώλια στους παπάδες και να υπογράφουν για να γίνει δημοψήφισμα κατά παράβαση του Συντάγματος. ΕΔΩ ΕΓΙΝΕ! Επίσης σε κανένα σοβαρό κράτος τα ΠΑΣΟΚΟΔΙΑΙΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ δε θα τα έκαναν όλα πουτάνα επειδή πήγε το 2001 να ανοίξει ένας διάλογος για το ασφαλιστικό η αλλαγή του οποίου προχωρά σε παγκόσμια κλίμακα. ΕΔΩ ΕΓΙΝΕ! Προφανώς όλες οι άλλες χώρες που συζητούν αλλαγή των ορίων ηλικίας δεν ξέρουν τι τους γίνεται και εμείς οι μαγκιόροι αποκλείουμε κάθε συζήτηση αλλαγής των ορίων ηλικίας μέχρι τουλάχιστον τις επόμενες εκλογές.
Αυτοί είμαστε, στα ίδια λάθος μονοπάτια φαίνεται να προχωράμε...(προσωπική γνώμη πάντα)
Ελπίζω τουλάχιστον οι πιτσιρικάδες ερχόμενοι στα πράγματα να αλλάξουν τίποτα προς το καλύτερο.
Η δική μας γενιά (της Αλλαγής) καλά σκατά κατάφερε...
Για την προηγούμενη δηλ. του Πολυτεχνείου (βλ. Δαμανάκη) ας μην ανοίξω το στόμα μου καλύτερα...
