bloom5
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 21 Φεβ 2009
- Μηνύματα
- 658
- Like
- 9.290
- Πόντοι
- 1.046
Κοίτα, εκτιμώ και σέβομαι αφάνταστα το Μποτβίνικ, σαν παίκτη, αλλά άλλο οι τακτικές των ομάδων και άλλο κάποια που γίνονταν και αφήσαν τελικά υπόνοιες. Το βλέπουμε πως προφανώς ήταν λάθος το δικαίωμα ρεβάνς, το ότι "πάτησε" στην κακή υγεία του Ταλ για να τον νικήσει, ότι σε τουρνουά Ιντερζοναλ αλλά και σε ματς διεκδικητών (που δεν είναι ματς ομάδων) οι Σοβιετικοί συνεννοούνταν και κάναν γρήγορες ισοπαλίες και ύστερα δίναν το νυν υπέρ πάντων αγώνα ενάντια στους άλλους (ιδίως ενάντια στο γνωστό "αμερικανάκι"). Και φυσικά, καμία σχέση δεν έχει με τις ομάδικές τακτικές η απαγωγή του γιου του Κορτσνόι, ώστε να τον εκβιάσουν για το ματς ενάντια στον Κάρποβ.
Εμένα δε με πειράζουν αυτά. Με πειράζουν παίκτες που παίζουν με συγκεκριμένο στυλ (και συχνά νικάνε κιόλας): τρελαίνομαι όταν ο άλλος ξεκινάει από τη δεύτερη κίνηση φουλ επίθεση, σα να την έχει δει Αλιεχιν και παίζει ενάντια σε κάθε βασική αρχή ανοιγμάτων. Με πειράζουν επίσης παίκτες που παίζουν dubious ανοίγματα, τάχα για να σε μπερδέψουν (1.δ4 ε5, ή 1.δ4 β5, ή 1.β4). Φυσικά, με ενοχλούν παίκτες που φτάνουν στην 20η κίνηση με πύργο κάτω και ξαφνικά παίζουν σαν τον Κάρλσεν, ή πιο σωστά, σαν το Stockfish, και τελικά σε τρώνε ζωντανό, αλλά εντάξει, τι να κάνεις, όπως είπε ο Όσκαρ Ουάιλντ, "το μεταλλείο της ανθρώπινης βλακείας είναι ανεξάντλητο".Ας πούμε για εμάς. Προτιμώ κλασσικό σκάκι, 5λεπτο μπλιτζ ξερό και 10λεπτο Ράπιντ. Στην σημερινή εποχή των πολλών υποχρεώσεων, ένα σετ μπόλικων δεκάλεπτων Ράπιντ με φιλαράκια (ώστε να μην σκουριάζουμε σε μια μόνο παρτίδα) είναι καλή περίπτωση. Για να λύσω τυχόν απορίες είμαι πραγματικά έλο κάτω από 2.000 (είμαι προληπτικός και δεν λέω νούμερα, όλοι οι σκακιστές έχουν προλήψεις κι αν δεν έχουν θα αποκτήσουν), έχω βαρεθεί να ακούω τα ίδια σε συλλόγους, άπειρα ίδια
ή να το παίζουν γίγαντες, έχω βαρεθεί να ψυχολογώ μυστήριους αλλά πλέον γίνεται αυτόματα, εχω παίξει άπειρες παρτίδες με άπειρους παικτες, δεν είμαι φίρμα, αποφεύγω τα κλειστά ανοίγματα και τους μαζέτες, βαριέμαι να μετράω (μετράω καλά αλλά με νοιάζει μια ωραία αέρινη θέση, κάτι που δύσκολα εμφανίζεται στα κλειστά), θέλω όταν μου παίζουν κίνηση απλά να τοποθετούν το κομμάτι στο κέντρο του τετραγώνου. Με εκνευρίζει πολύ (δεν είμαι ο μόνος) να το βάζουν όπου να ναι και επειδή ξέρω πάρα πολύ καλά πόσο περίεργοι είναι οι σκακιστές θέλω να χώνουν την μούρη τους στην σκακιέρα μου αφού γνωριστούμε κι όχι να τους ακούω να λένε την αποψάρα τους στ αυτιά μου έτσι στα ξαφνικά. Τέλος βρίσκω ωραίο να τσακώνονται στις παρτίδες κι εγώ να γελάω κρυφά. Με εκνευρίζει επίσης αφάνταστα να πιάνουν κομμάτι και να κάνουν ανακληση η να μονολογούν μαλακίες. Πείτε κι εσείς για εσάς.
Όσον αφορά τα ανοίγματα, παρατηρώ κάποιες τάσεις που όπως διάβαζα τα βιβλία ανοιγμάτων ποτέ δεν το περίμενα: στο ερασιτεχνικό ιντερνετικό σκάκι εμφανίζονται συνέχεια ανοίγματα που είναι εντελώς sidelines. Σύστημα Κολ και Σύστημα Λονδίνου για παράδειγμα! Γιατί τα Λευκά να δώσουν το αρχικό τους πλεονέκτημα χωρίς αντίκρυσμα; Γιατί ένας ερασιτέχνης παίζει ανοίγματα που θα του μάθουν μόνο πώς να χάνει; Ασχέτως αν το Σύστημα Λονδίνου το παίζει ο Κάρλσεν, είναι λάθος. Ο ερασιτέχνης δεν έχει τίποτα να μάθει από αυτό το είδος ανάπτυξης. Σε άνοιγμα με 1.δ4, η φυσική θέση του γ πιονιού είναι στο γ4, όχι στο γ3, έλεος! Άλλο που δεν περίμενα, είναι το πόσος πολύς κόσμος παίζει στην Κλειστή Ισπανική την άμυνα Στάινιτς. Σταθερό σύστημα, που γλιτώνεις τις περιπέτειες, αλλά τέλος πάντων, υπάρχουν πολλές άλλες εξίσου καλές, ή και καλύτερες επιλογές. Πάρα πολύς κόσμος παίζει Άμυνα Φιλιντόρ επίσης. Από την άλλη, πολύ σπάνια συναντάω γραμμές που βάση της θεωρίας είναι αξιόλογες. Στην Κλειστή Ισπανική, σχεδόν κανείς δεν τολμάει την Επίθεση Μάρσαλ (λογικό πάντως, θέλει πολλή αποστήθιση και πολύ υπολογισμό). Περίεργο βρίσκω πάντως και ότι είναι κάποια ανοίγματα που δεν τα παίζει κυριολεκτικά κανένας: συγκεκριμένα, έχω χρόνια να μου παίξουν την Άμυνα Γκρύνφελντ. Εντάξει, δεν είναι καλή για τα Μαύρα αν δεν την κατέχεις, αλλά καθόλου; Κανένας; Με τη Γκρύνφελντ ο Κασπάροβ είχε κάνει καριέρα. Από την άλλη, υποεκπροσωπείται η Ινδική Νίμζοβιτς, αν και κατανοώ γιατί: είναι μεν η καλύτερη απάντηση στο 1.δ4, αλλά αν δεν την κατέχεις, τα Λευκά σε συντρίβουν. Όσον αφορά τη Γαλλική, σα Μαύρος δεν την παίζω, γιατί πάντα βγάζω φοβερά στενάχωρη θέση, αλλά και σα Λευκός, αν ο αντίπαλος την κατέχει, κακοπερνάω - δε στρώθηκα ποτέ να τη μελετήσω σωστά. Ξέρω πως στο υψηλό επίπεδο έχει πέσει σε πολλή δυσμένεια και τείνει να εξαφανιστεί.
Υ.Γ.: Όταν είχα παίξει σε τουρνουά ράπιντ με κόσμο που ήταν μέλη του τοπικού συλλόγου (και όχι μόνο), εκεί ο κόσμος, μικροί και μεγάλοι, κατείχαν καλύτερα τις αρχές των ανοιγμάτων και προτιμούσαν τις κύριες γραμμές. Παίζαν δηλαδή πιο σωστά, δεν υπάρχει αμφιβολία.
