"Πολλά σήριαλ, κανένα έργο."
Αυτός είναι ένας τίτλος που μ' αρέσει άλλα δεν ξέρω πού να τον πρωτοαποδώσω. Καλύτερα λοιπόν να μείνουμε στα δικά μας.
Γιατί κακά τα ψέματα, έχω δει τελευταία κάτι μούφες που θεωρήθηκαν από κοινό και κριτικούς εργάρες. Όταν λέμε ομοθυμαδόν, εννοούμε ομοθυμαδόν: να επαινείται και να υμνείται η εξόφθαλμη απομίμηση, η κακή αντιγραφή.
Προφανώς εν χορώ μπορούν να γίνουν πολλά θαύματα: οι φωτισμένοι να χάσουν το φως τους κι οι τυφλοί το μυαλό τους. Ο χορός άλλωστε συγγενεύει με την ανάπτυξη όπως ο ήλιος με το φεγγάρι: τίποτα δεν εμποδίζει την αέναη και φαινομενική, κατά βάθος, διαδοχή τους: οι τροχιές τους θα συναποτελούν το παίξιμο κάποιας ουράνιας λύρας.
Δηλαδή ένα τραγούδι με αρχή, μέση και τέλος. Που ο σκοπός του όμως δε θα 'ναι απαραιτήτως καλός. Κι αν δεν είναι καλός, πώς μπορεί να 'ναι ωραίος; Η αρμονία των ουράνιων σφαιρών είναι ένα μύθευμα, είπε κάποιος, μια προβολή των εγωιστικών ροπών των έλλογων όντων που ονειρεύονται χίμαιρες χωρίς να τ' αγγίζει ο θάνατος και η βία.
Τι πιο τρομερό απ' την κίνηση; Μονάχα ένας θεϊκός νους θα μπορούσε ν' αναλογιστεί πόσοι θάνατοι εμφιλοχωρούν στη διαγραφή μιας τροχιάς. Πόσα ξεκαθαρίσματα. Πόση απολησμονιά.
Στα σήριαλ όμως τίποτα δεν φαίνεται να τελειώνει - κι ούτε μπορεί κανείς να υπολογίσει με σιγουριά πότε ακριβώς άρχισαν. Κάποια στιγμή στο μακρινό παρελθόν που μπορεί να προσεγγιστεί μόνο παράδοξα, όπως το βέλος του Ζήνωνα, κάποια στιγμή που εκτείνεται χρονικά σ' απεριόριστο εύρος, θ' άρχισε, λογικά, το περίφημο σήριαλ.
Γιατί ας μην κρυβόμαστε πίσω απ' το δάχτυλό μας: ένα είναι το σήριαλ, αυτό πιστεύουμε ακράδαντα όλοι, κι όποιος διανοηθεί να μας σφυρίξει στ' αυτί ότι υπάρχει και δεύτερο, που τ' αγνοούμε, θα πέσουμε να τον φάμε, θα τον ξεσκίσουμε όπως οι Λαιστρυγόνες.
Μ' αυτά τα πράγματα, τα σήριαλ, κανείς μας δεν παίζει.
Και κανείς στο κάτω-κάτω της γραφής δεν πληγώνεται.
Κανείς δεν πεθαίνει.
Είναι ένα σήριαλ όπου δεν παίζεται κανένα απολύτως έργο.