Ο... επίμονος κηπουρός...
Αγάπη μου, η ώρα είναι 06,00 το πρωϊ, δεν θέλω να σε ξυπνήσω.
Σου γράφω αυτό το σημείωμα λοιπόν, θα στο αφήσω πάνω στο τραπέζι της κουζίνας όταν ξυπνήσεις να το βρεις.
Δεν θα μπορέσω να επικοινωνήσω μαζί σου σήμερα, θα έχω μία ακόμα δύσκολη μέρα.
Σε λίγο θα ξεκινήσω για δουλειά. Θα πάρω το τζιπ σου γιατί θα το χρειαστώ να κουβαλήσω κάτι λιπάσματα, γιατί θα φτιάξουμε ένα δημοτικό κήπο στην Νέα Κηφισιά σήμερα.
Να δούμε πότε θα προλάβω να το τελειώσω, γιατί στις 10.00 ξεκινάει η προπόνηση στο Ρέντη και δεν θέλω να αγριέψω τον Ερνέστο. Οι εφημερίδες συνεχίζουν να γράφουν για τον Καμενί και εμένα με κάτι τέτοια μου πέφτει η ψυχολογία και ασπρίζουν και άλλο τα μαλλιά μου...
Μετά την προπόνηση θα πάω από την εταιρεία με τα κουφώματα αλουμινίου, αφ’ενώς για να ανανεώσω το συμβόλαιο μου για ακόμα 3 χρόνια και να πάρω και την προκαταβολή, αφετέρου για να παραστώ σε μία βράβευση που θα κάνουν για μένα και την Χαλκιά.
Ελπίζω πάντως να τελειώσει γρήγορα αυτό το μαρτύριο και να μην με αναγκάσουν να κάνω και δηλώσεις στους δημοσιογράφους, γιατί μετά έχω να διαμορφώσω κάτι αροκάριες και κάτι τριανταφυλλιές.
Σε παρακαλώ να έχεις υπ’όψιν σου, πριν φύγεις να πας για μπιρίμπα με τα κορίτσια θα έρθει ένας κούριερ να μας παραδώσει ένα κλαδευτήρι, μία τσουγκράνα, ένα σετ αυτόματου πότισματος, δύο μπεκ και κάτι ειδικά γάντια, γιατί μέχρι χτες φορούσα στην δουλειά αυτά που φοράω και στους αγώνες. Μην του δώσεις λεφτά, πες του να περάσει την άλλη εβδομάδα δεν είναι εποχή τώρα για έξοδα. Αν γκρινιάξει δώστου μία φανέλα και ένα αυτόγραφο δώρο και πες του να ξαναέρθει άλλη φορά.
Αυτά αγάπη μου. Σε αγαπώ, να έχεις μια όμορφη μέρα.
Υ.Γ. Μην ξεχάσεις να ποτίσεις τις τριανταφυλλιές πριν φύγεις. Χτες τις είδα μαραζωμένες.
Ο Αντώνης σου.