Η φανέλα ζυγίζει τόνους, τι να πούμε τώρα...
Από την απαξίωση και τη ντροπιαστική 17η θέση, στην κορυφή της Ευρώπης, με total basketball και όχι "κλεφτοπόλεμο" α λα Λιμόζ.
Με ολοκαίνουργια ομάδα από την κορυφή ως τα νύχια, στην πιο ανταγωνιστική διοργάνωση που έχει υπάρξει στα χρονικά, όπου πολλές ομάδες θεωρούνταν πιθανές διεκδικήτριες της κούπας.
Με το πιο δίκαιο σύστημα διεξαγωγής, που δεν αφήνει τον παραμικρό αστερίσκο για την αξία της κατάκτησης.
Στην πρώτη κιόλας σεζόν της ανοικοδόμησης, που το Final Four δεν ήταν καν αυτοσκοπός όταν ξεκίναγε η σεζόν (πρώτος στόχος η οκτάδα, θυμίζω).
ΠΑΝΑΞΙΑ.
ΥΓ: 7/7 τελικούς ενιαίας Ευρωλίγκας (1 χαμένος τελικός τη σεζόν της διάσπασης, στη "Σουπρολίγκα")... Ποιος να συγκριθεί μαζί σου;
ΥΓ2: Αν δεν είχε σταματήσει η σεζόν του κόβιντ (2019-2020) ο Αταμάν θα είχε λάβει μέρος στους 5 από τους τελευταίους 6 τελικούς της διοργάνωσης, έχοντας πιθανότατα 4 κατακτήσεις... Ο σύγχρονος imperator του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
ΥΓ3: Απλά ξεκινήσαμε... Αυτά που θα γίνουν τα επόμενα χρόνια, αν όλα πάνε βάσει σχεδίου, δεν θα έχουν προηγούμενο στα χρονικά. Γεροί να είμαστε.