Έχεις δίκιο. ΄'Εχεις μπουχτήσει από Ευρωπαικά σε CL και Europa και σου ξινίζει, να πέταγες μια Φενέρ έξω, μια Αστον Βίλα έξω και να παίξεις τα ρέστα σου με την Φιορεντίνα.
Χαλάρωσε! Χαλάρωσε γιατί αν ήσουνα στην θέση μας τώρα θα μας το είχες κάνει ήδη σημαία, όπως τις πορείες.
Και επειδή θα με ρωτήσεις, ή εσύ ή άλλος. Μέχρι τώρα σε έχω ισοφαρίσει. Μια τελικό πήγες εσύ, μια εγώ. Την συμμετοχή έχεις εσύ, την συμμετοχή έχω και εγώ μέχρι τώρα. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο.
Θυμάμαι τη δεκαετία του 1980, παίζαμε με κάτι πλαστικές μπαλίτσες που τις έπαιρνες από το περίπτερο, ήταν πράσινες για τον Παναθηναϊκό, κόκκινες για τον Ολυμπιακό και κίτρινες για την Α.Ε.Κ. Του Παναθηναϊκού έγραφαν επάνω για τον τελικό του Γουέμπλεϊ ως το μεγάλο κατόρθωμα της ομάδας.
Μετά, τις δεκαετίες του 1980 και του 1990, ο Παναθηναϊκός έκανε κάποιες ''πορείες'', κάνοντας κάποιες καλές εμφανίσεις και έχοντας και την τύχη με το μέρος του, η σημασία των οποίων γιγαντώθηκε από δύο παράγοντες κατά την ταπεινή μου άποψη:
-Την αποτυχία του Ολυμπιακού στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις στην ίδια χρονική περίοδο και τη σωρεία εξευτελιστικών ενίοτε αποτελεσμάτων.
-Την ύπαρξη ενός μπλοκ φιλοπαναθηναϊκών αθλητικογράφων που καλλιέργησαν εντέχνως και πολύ επιτυχημένα το μύθο του Ευρωπαίου Παναθηναϊκού που είναι μία άλλη ''μεγάλη'' ομάδα από την Ελληνική.
Σήμερα, κάποιοι κολλάνε ακόμη στις ''πορείες'' οι οποίες για μένα προσωπικά δε λένε τίποτα: σημασία έχουν οι τίτλοι, όχι οι πορείες. Σκεφτείτε μία ομάδα να έρχεται διαρκώς δεύτερη σε ένα εθνικό πρωτάθλημα, πόση σημασία έχει όταν άλλος είναι ο πρωταθλητής.
Ακόμη και για τον Ολυμπιακό, για μένα, σημασία έχει να το πάρει: αν δεν το πάρει, το να λέει ''έκανα πορεία ως τον τελικό'', δε λέει τίποτα.
Αλλά ακόμη και έναν ευρωπαϊκό τίτλο να πάρει ο Ολυμπιακός, πολύ φοβάμαι ότι κάποιοι εντέχνως θα συνεχίσουν να θεωρούν ως σημαντικότερες τις ''πορείες'' προ μισού αιώνος από ένα σημαντικό γεγονός του παρόντος.