Ας μιλήσω ως πικραμένος Παναθηναϊκός (όχι τόσο πικραμένος όμως και θα εξηγήσω).
Πάμε ανάποδα : η πτώση του Παλάσιος για εμένα ήταν βουτιά. Δεν έχει σημασία που δεν ζήτησε πέναλτυ . Βούτηξε φανερά.
Από εκεί και πέρα : του βγάζει αυστηρή κίτρινη στο πρώτο μαρκάρισμα, και τον τιμωρεί στο καπάκι με δεύτερη και αποβολή. Κάπου ώπα.
Το ότι ο διαιτητής είχε δόλο φάνηκε ότι στο 89, σε παρόμοια φάση που έπεσε Τσέχος στην περιοχή μας σαν να τον χτύπησε ρεύμα, δεν του έδειξε καμία κίτρινη.
Γιατί δεν είμαι τόσο πικραμένος ; Μα γιατί δεν περίμενα τίποτα καλύτερο από τον Παναθηναϊκό.
Γιατί δεν έχαψα τις μαλακίες που έγραφαν τα ΑΡΔάκια μας ότι "ο Ιβάν ξέρει" και "κάτι καλό φτιάχνεται" και "ο πρέσβης επιστρέφει".
Δεν είχα καμία ελπίδα, καθώς ο σχεδιασμός ήταν ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ :
-Αφήνει τον Γκατσίνοβιτς να πάει στο ΑΕΚακι, έναν παίχτη που πέρσι τον άλλαξε επίπεδο και έδεσε με την ομάδα.
-Αφήνει Βιγιαφάνιες χωρίς να βρει αντικαταστάτη.
-Αφήνει Μακέντα, παίρνει σεντερ φόρ μια βδομάδα πριν το ματς με Σλάβια, στηρίζεται στον άμπαλο Ιωαννίδη.
-Χρειάζεται 2 εξτρέμ, παίρνει 1 που δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής (Βερμπιτς)
-Φεύγει Μαουρίσιο, δεν παίρνει κανέναν (εκτός αν λογαριάζουν τον Τσέριν για αντικαταστάτη του Βραζιλάνου παιχταρά).
-Ελπίζουμε σε ευνοϊκλη κλήρωση, έλα όμως που η κακή τύχη τα έφερε και πέσαμε με τον χειρότερο δυνατό αντίπαλο.
-Βάλε και την ατυχία με τον κορονοϊό.
Επομένως, ο μπαρμπα Ιβάν, και το επιτελείο του Αλαφούζου, πέταξαν από την αρχή της σεζόν την Ευρώπη. Του χρόνου πάλι και αν.
Ο Σπόραρ ναι είναι καλός παίχτης. Ο Βέρμπιτς επίσης. Αλλά όλα έγιναν αργά. Και για μένα , κακώς χάθηκε ο Μπλάνκο.