[size=12pt]Sport 24 Στέλιος Μαρκάκης[/size]
Η (άψογη) μαγκιά του Τζίγγερ και η (απόλυτη) πρόκληση για την ΠΕΚ
δημοσιευμένο από τον : markakis στην κατηγορία Βαρδινογιάννηδες, συλλαλητήριο οπαδών ΠΑΟ, Τζίγγερ, ΠΑΕ ΠΑΟ, ΠΕΚ
Να ξεκινήσω δηλώνοντας κατηγορηματικώς κάτι: όπως ποτέ δεν ήθελα ούτε θέλω να είμαι «τιμητής» κανενός, έτσι και ποτέ δεν ήθελα ούτε θέλω να γίνω «εκπρόσωπος» ή και «απολογητής» του.
Τα όσα θα διαβάσετε εδώ, λοιπόν, είναι όσα διαβάζετε πάντοτε: όσα χωρίς φόβο, χωρίς πάθος και χωρίς να έχω «ζυμώσει» μέσα μου καμία «γραμμή» -καμίας πλευράς- αισθάνθηκα αυθόρμητα να μου γεννιούνται ως σκέψεις και συναισθήματα, μετά από οποιοδήποτε γεγονός –επί του προκειμένου, από την ιστορικής σημασίας συνέντευξη Τύπου του Γιάννη Βαρδινογιάννη.
Με τα πιο πάνω ως δεδομένα, αυτά που έχω να πω είναι τα εξής:
Η φθορά που, κακώς, κάκιστα, έχει επιτρέψει στον εαυτό του να υποστεί ο μεγαλομέτοχος του Παναθηναϊκού
(επιλέγοντας να τον συμβουλεύει -ή και να τον «εκπροσωπεί», ακόμη!- στα περί τον Παναθηναϊκό μια συγκεκριμένη παρέα, εκ του αποτελέσματος ακατάλληλων, για το σκοπό αυτό, ανθρώπων),
φάνηκε στα λεπτά που ακολούθησαν τα πρώτα λόγια του, σήμερα: όταν στα fora της ομάδας, σε mail, SMS και τηλεφωνήματα «πράσινων» μεταξύ τους, η απορία που εκφραζόταν δεν ήταν «μα, πώς κι έτσι», αλλά το «τι λάκκο έχει η φάβα».
Αφήνοντας «αντ’ αυτού» να μιλούν και να γράφουν (άρα, καθώς υπονοείτο ίσως και να χαράζουν πορεία, ίσως και, εν μέρει, να αποφασίζουν κιόλας!) για τον Παναθηναϊκό πρόσωπα στα οποία ουδείς θα εμπιστευόταν ούτε το κλειδί του σαραβαλιασμένου αμαξιού του στο πάρκινγκ ενός νυχτερινού κέντρου, ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, πληγώθηκε αφάνταστα σε επίπεδο προς τα έξω εικόνας του αυτά τα τελευταία τρία-τριάμισι χρόνια.
Λεφτά έχει ξοδέψει πολλά. Πήγαν χαμένα.
Όπως ακριβώς πήγαν χαμένες και οι (πανθομολογουμένως) πολλές ώρες ενασχόλησης με την ομάδα, καθημερινά.
Μεθόδους μετήλθε πολλές. Ήταν όλες καταδικασμένες εκ των προτέρων σε αποτυχία: όταν η πρώτη πρώτη «δράκα» των Μίντια που εμπιστεύεσαι για να σε στηρίξει επικοινωνιακά είναι η ίδια που επί χρόνια, day by day, σε διαβάλλει ύπουλα και πονηρά και σε μειώνει άμεσα ή έμμεσα, όταν οι άνθρωποι που εμπιστεύεσαι για να σε συμβουλέψουν αμιγώς ποδοσφαιρικά είναι όσοι πιθανόν ουδέποτε είχαν κάποια υγιή σχέση με το αντικείμενο, όταν το επιτελείο στο οποίο φαίνεται να εναποθέτεις τις ελπίδες σου για ανατροπή κάποιου είδους «παρασκηνίου» είναι ίσως και το κατεξοχήν –ή, πάντως σίγουρα όχι το πλέον αθωωμένο από την ιστορία- επιτελείο με ρίζες (φιλικές και άλλου είδους…) σ’ αυτό το παρασκήνιο, η οσοδήποτε καλή σου πρόθεση είναι λογικό να τσακιστεί στα βράχια που υψώνουν μπροστά σου, κατά βάθος, οι ίδιοι οι συνεργάτες σου.
Τέσσερα χρόνια νωρίτερα, όταν οι επισήμως «αντ’ αυτού» πήγαιναν στην άκρη και μπροστά έβγαινε ο «πρώτος –στη διάδοχη τάξη των πραγμάτων- Βαρδινογιάννης», ο κόσμος ενθουσιαζόταν ακριβώς επειδή ποντάριζε σε όλα όσα το επώνυμο αυτό αντιπροσωπεύει όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο: οικονομική ισχύ, χρονική συνέχεια, επιχειρηματική συνέπεια, ειδικό βάρος, αντοχή στις αντιξοότητες οποιουδήποτε είδους, καλές σχέσεις με όλων των ειδών τις εξουσίες.
Πριν από ελάχιστες μέρες, υποδεικνύοντας φωναχτά το τέρμα μιας αλυσίδας «συν-υπευθυνότητας», 25-30.000 κόσμου έφτασαν να ορίζουν τον συγκεκριμένο Γιάννη (της συγκεκριμένης οικογενείας) Βαρδινογιάννη ως τελικό «ένοχο» για μια πορεία 12 ετών και να του ζητούν, απλώς, να φύγει!
Άδικο ή δίκαιο (ποιητικά, βλέποντάς το πάντοτε), εκεί έφτασαν τα πράγματα μέσα σε τέσσερα χρόνια: να ζητάει στην Ελλάδα ο κόσμος να φύγει από την ιδιοκτησία της ομάδας του μια οικογένεια που, μόνη της, έχει όσα λεφτά έχουν όλοι μαζί οι μέτοχοι, μεγάλοι και μικροί, όλων των ομάδων της χώρας (ίσως και άλλων χωρών μαζί, επίσης!) και η οποία επί 29 χρόνια παρείχε, αν μη τι άλλο, ένα σταθερό φόντο ευπρέπειας και «συνέχειας», ένα σταθερό και αξιόπιστο σημείο αναφοράς για τον Παναθηναϊκό και το ελληνικό ποδόσφαιρο γενικότερα.
Οι σύμβουλοί του, το μόνο που είχαν να σκεφτούν ως άμεση αντίδραση ήταν να διατάξουν τσιράκια τους να κάνουν τις… 25.000, 8.000 –ή και «κανέναν».
Τα λάθη πληρώνονται. Όλα.
Όπως και οι σύμβουλοι, άλλωστε…
Για τον ίδιο τον Γιάννη Βαρδινογιάννη, ωστόσο (που πλήρωνε κι από πάνω!) η εξέλιξη ήταν απογοητευτική, ειδικά εφόσον όσα έγιναν εν τέλει, έγιναν προφανώς ΧΩΡΙΣ ουσιαστικό λόγο.
Και το λέω αυτό διότι,
αν κάποιος ηγέτης μιας ομάδας μπορεί και μιλά έστω και ΜΙΑ φορά με την ΕΥΘΥΤΗΤΑ, τον «ΑΕΡΑ», την ΕΥΠΡΕΠΕΙΑ, τη ΜΕΓΑΘΥΜΙΑ και το (γνήσια!) ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ φρόνημα που έδειξε σήμερα ο Γιάννης Βαρδινογιάννης,
είναι πραγματικά ΚΡΙΜΑ που, εν τέλει και καλώς ή κακώς, πάντως, δια της ανοχής του απέναντι σε ολοφάνερα λανθασμένες επιλογές προσώπων που ο ίδιος έκανε, έφτασε να αμφισβητείται από μέρος του κόσμου ακόμη και η ειλικρίνεια των προθέσεών του, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ που ανακοίνωνε, με τον τρόπο που ανακοίνωνε, μια τόσο ΑΝΤΡΙΚΕΙΑ, ΣΟΒΑΡΗ και ΘΑΡΡΑΛΕΑ απόφαση!
Απόφαση, στην οποία, για μένα, είναι βέβαιο: δεν «σύρθηκε». Ούτε κατά διάνοια. Απλώς την έλαβε, σταθμίζοντας διάφορους παράγοντες, αφού συζήτησε, προφανώς, με τους ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ δικούς του ανθρώπους: όσους θα τον σέβονταν, θα τον νοιάζονταν και θα τον εκτιμούσαν έτσι κι αλλιώς, είχε δεν είχε λεφτά και είτε σήμαινε είτε όχι το επώνυμό του όσα σημαίνει.
Έχω την εντύπωση ότι, ίσως και πριν μελετήσει, καθώς λέει, η ΠΕΚ τους όρους υπό τους οποίους θα γίνει η αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου (η οποία, btw, όντως, αν πραγματοποιηθεί, θα φτάσει τον Παναθηναϊκό σε ΑΣΥΛΛΗΠΤΟ για την Ελλάδα επίπεδο), το να επιχειρούσε ένα εξίσου «έμπρακτο» κατέβασμα των τόνων ΚΑΙ από πλευράς της, κάτι σαν «κι αν είπαμε μια κουβέντα παραπάνω, συγγνώμη, έγινε εν βρασμώ ψυχής», δεν θα έβλαπτε κανέναν.
Από πλευράς του, εννοώ, ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ απέδειξε πλέον ότι, προκειμένου να υπηρετήσει στην πράξη την έννοια «ενωμένος Παναθηναϊκός» μπορεί
(και το έκανε ήδη)
να αναγνωρίσει τα λάθη του
(έμπρακτα, όπως μετράει περισσότερο άλλωστε κι ας μη βγήκε από τα χείλη του το ρήμα «έσφαλα»),
να παραμερίσει εγωισμούς, να αγνοήσει δημόσιες προσβολές και να συνεργαστεί εν τέλει, με τον οποιοδήποτε μπορεί και θέλει να βοηθήσει, προτείνοντας ένα ΑΠΤΟ, υλοποιήσιμο, ρεαλιστικό και ιστορικά δίκαιο σχήμα νέας τάξης πραγμάτων
–παρόμοιο, σε γενικές αρχές και μ’ αυτό που εισηγείτο η ΠΕΚ, άλλωστε.
Είναι, λοιπόν, η σειρά της ΠΕΚ να συνομολογήσει εμπράκτως τη διάθεση της να προσφέρει σ’ αυτό το νέο σχήμα ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ και όχι με «αφ’ υψηλού» και «εξ αποστάσεως» κριτική ή επισήμανση των αυτονόητων, μόνο. Με τη λέξη «προσφορά», δε, δεν αναφέρομαι εδώ μόνο στα χρήματα, όσο, κυρίως, στην ΗΘΙΚΗ πλευρά του ζητήματος.
Ένας Παναθηναϊκός με ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ ΜΕΤΟΧΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 160.000.000 ευρώ, είναι ένα μέγεθος που μόνο ο ουρανός μπορεί, υπό συνθήκες λελογισμένης, σοβαρής διαχείρισης και ΟΜΟΝΟΟΥΣΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ (όχι “αυτό-διαβρωτικής” τέτοιας), να αποτελέσει το όριό του.
Καλώς ή κακώς, η ιστορία θα γράψει ότι, αυτή την ευκαιρία του την προσέφερε (δείχνοντας ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΜΑΓΚΙΑ και ΣΠΑΝΙΑ ΤΟΛΜΗ) ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, στις 22 Απριλίου του 2008.
Ρόλο σ’ αυτό, φυσικά και έχει παίξει η ΠΕΚ.
Ακόμη μεγαλύτερο -ίσως μάλιστα και τον καθοριστικό- έχουν παίξει και οι 25.000, αυταπόδεικτα πλέον «μη υποκινούμενοι» και καθόλου «βαλτοί» φίλοι της ομάδας που εκδήλωσαν την προπερασμένη Κυριακή το «ως εδώ» τους.
Ωστόσο, το να βρεθεί ηγέτης που ΔΕΝ αντελήφθη τα μηνύματα των καιρών ή ΔΕΝ θέλησε, λόγω εγωισμού, να τα ακολουθήσει, είναι φαινόμενο ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΣΥΧΝΟ από το να βρεθεί ηγέτης που ΚΑΙ κατανοεί το μήνυμα και, πολύ περισσότερο, πράττει στη συνέχεια με γνώμονα το ΕΥΡΥΤΕΡΟ καλό, το καλό της «ιδέας» και όχι με το «στενά εννοούμενο καλό», το αποκλειστικά δικό του.
Εγώ, που δεν θα συγχωρήσω ΠΟΤΕ στον Γιάννη Βαρδινογιάννη ότι επέτρεψε, εξαιτίας της δικής μου επώνυμης και ΠΑΝΤΟΤΕ καλόπιστης, ΠΑΝΤΟΤΕ επιχειρηματολογημένης κριτικής, να σπιλωθεί από τους χυδαία και θλιβερά ανιστόρητους και αγνώμονες συνεργάτες του το επώνυμο του πατέρα μου, οφείλω συγχρόνως, απ’ την άλλη πλευρά, να του βγάλω σήμερα και το καπέλο για το ανεπανάληπτο στην ελληνική ποδοσφαιρική (ίσως και όχι μόνο) ιστορία, ΘΑΡΡΟΣ να δει την αλήθεια κατάματα και να βάλει το «εγώ» του κάτω από την ομάδα που –κατ’ αυτόν τον τρόπο, απέδειξε και πέρα από ΚΑΘΕ αμφιβολία ότι- αγαπάει εξίσου με οποιονδήποτε άλλον γνήσιο παναθηναϊκό.
Εύγε.
Και… υπομονή για τη συνέχεια.
(Που για μένα είναι έως και αυτονόητη. Το ‘’φρέσκο’’ 50%, σ’ ένα εταιρικό σχήμα έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να γίνει 51% απ’ ότι το «παλιό». Σε ΚΑΘΕ περίπτωση, ωστόσο, επαναλαμβάνω: η «ισοπέδωση». η απαξίωση και η αλαζονεία, δεν αποτελούν ποτέ τον κατάλληλο τρόπο για να επιτευχθεί οτιδήποτε –πόσο μάλλον να κρατηθεί αφότου αποκτήθηκε, αν με εννοείτε τι εννοώ…)
ΥΓ: Μπα; Η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία δείχνει, πλέον, τόση ευθιξία ώστε θα παραπέμψει τον Ντέμη στη δικαιοσύνη επειδή… sites μετέφεραν όσα είπε στους παίκτες της ομάδας του (!) στα αποδυτήρια; (!!!) Φοβερό! Μιλάμε για την πιο εύθικτη -και ΝΟΜΙΚΩΣ ΑΣΧΕΤΗ- ποδοσφαιρική ομοσπονδία όλων των εποχών τότε, εννοώ. Διότι μάρτυρες υπεράσπισής της σ’ αυτή την υπόθεση μπορεί εκ των πραγμάτων να είναι μόνον όσοι… άκουγαν τα υποτιθέμενα λόγια του Ντέμη και συμφωνούσαν μαζί του! Όσοι δηλαδή, δεδομένα την απορρίπτουν ως έντιμο διοικητικό όργανο, όσοι φτύνουν με αηδία στο άκουσμά της, όσοι (αν δεν έχουν κοινό μπουθ μαζί της στο “πιο σύγχρονο γήπεδο της Ελλάδας”) ξερνάνε αηδιασμένοι για τις πρακτικές και τα ήθη της. Θα βρει πολλούς… “επίορκους” πιστεύει, λοιπόν, να την υπερασπιστούν στη δικαιοσύνη όπου θα προσφύγει; Και αν το πιστεύει, κρίνοντας εκ… ποίων ακριβώς το πιστεύει;