ρε συ αλητη1970 περαν οτυ οτι πιστευω οτι εισαι καποιος παλλιος στο σαιτ
θα σου πω το εξης.ειναι πολυ ασχημο πραμα να υποστηριζεις (οχι μονο εσυ αλλα γενικα)πιο πολυ την αντιομαδα σου απο την ομαδα σου
ελπιζω να με καταλαβες
Η ΑΝΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΤΟΥ ΚΟΚΚΑΛΗ
Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του 90. Το πρωτάθλημα κυλάει κανονικά, παρά τις πρόσκαιρες αναταράξεις. Ο Παναθηναϊκός, άξιος πρεσβευτής της χώρας στην Ευρώπη, κυριαρχεί στο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Βασικός του αντίπαλος, η ΑΕΚ, με προπονητή και αναμορφωτή έναν πρώην παίχτη της, το Ντουσαν Μπάγεβιτς που έχει ρόλο και στη συνέχεια της ιστορίας. Άλλωστε από το 1989 και μετά οι δυό τους μονοπωλούν και τους τίτλους:
1989 ΑΕΚ, 1990 ΠΑΟ, 1991 ΠΑΟ, 1992 ΑΕΚ, 1993 ΑΕΚ, 1994 ΑΕΚ, 1995 ΠΑΟ, 1996 ΠΑΟ.
Στη φίλαθλη Ελλάδα κοινή είναι η εντύπωση ότι πρόκειται για τις δύο καλύτερες ομάδες, των οποίων τα μεταξύ τους παιχνίδια είναι πάντα τα πιο ποιοτικά και θεαματικά. Μπορεί να ακούγονταν φωνές περί διαιτησίας, αλλά πάντα υπήρχε στον κόσμο το αίσθημα ότι το πρωτάθλημα το έπαιρνε ο καλύτερος. Κι αυτό γιατί τα παιχνίδια μεταξύ των πρωτοπόρων ήταν καθαρά, και κυρίως γιατί ο πρωταθλητής έδινε πάντα τα διαπιστευτήριά του στην Ευρώπη.
Εξάλλου, δύο μόνο πρωταθλήματα αμφισβητήθηκαν, εκείνο του 1993 όπου στο 3-1 της Ν. Φιλαδέλφειας ο Γαύρος έχασε με κάτω τα πόδια (αλλά φυσικά κανείς δε μπορούσε να αποκλείσει νίκη της ΑΕκ γιατί ήταν απλά καλύτερη ομάδα) και εκείνο του 1996, όπου υπήρξε το διαβόητο πέναλτυ Σπανέα στη Ν. Σμύρνη, αλλά κανείς από τους άμεσα θιγόμενους ΑΕΚτζήδες δε μίλησε επειδή υπήρξε και το 1-0 με το Μπορέλι, εκεί που αποδείχτηκε περίτρανα ότι ο ΠΑΟ ήταν μια κλάση ανώτερος, αν και ίσως όχι τόσο θεαματικός. Και φυσικά μιλάμε για το 1996, όπου ο ΠΑΟ έγραψε μια από τις πιο χρυσές σελίδες της ιστορίας του κερδίζοντας μόλις μια εβδομάδα πριν το ντέρμπι τίτλου με την ΑΕΚ μέσα στο Άμστερνταμ τον κάτοχο του Champions League Άγιαξ!
Την ίδια στιγμή όμως, δε γνώριζαν ότι κάτω από τα πόδια τους κινούταν κάτι ύπουλο και υποχθόνιο, κάτι που μόνο πραγματικοί αρουραίοι θα ήταν ικανοί να πραγματοποιήσουν.
Ο νέος πρόεδρος του Γαύρου Σωκράτης Ρόκκο, έχοντας έλθει στην Ελλάδα με ολοφάνερο σκοπό την κατασκοπεία και με κεφάλαια αποκτημένα με βρώμικες συναλλαγές με τη Στάζι και τη CIA (για τις οποίες κατά καιρούς έχουν εμφανιστεί ακλόνητες αποδείξεις οι οποίες μυστηριωδώς καταλήγουν ταχύτατα στο αρχείο) αποφάσισε να χτίσει ένα λαοφιλές προφίλ ώστε να μπορεί να συγκαλύπτει και να υπερασπίζει τις βρώμικες δουλειές του με το ελληνικό δημόσιο και ξένους παράγοντες. Και τι καλύτερο από τον χρεωκοπημένο Γαύρο που βάδιζε για δέκα χρόνια μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Η υπόθεση Κοσκωτά και αργότερα Σαλιαρέλη είχε δείξει περίτρανα ότι οι οπαδοί του Γαύρου ήταν ο ιδανικός όχλος που μπορούσε να υποκινηθεί για προσωπικά οφέλη, αφού σε μεγάλο βαθμό εξακολουθούσαν να αγιοποιούν τους καταδίκους προέδρους τους, επειδή τους είχαν αγοράσει το πρωτάθλημα του 1987 (αυτό που όλες οι ομάδες πλην Γαύρου είχαν φτάσει να παιζουν με ερασιτέχνες καταγγέλλοντας τα αίσχη που συντελούνταν)!
Στο σημείο αυτό πρέπει να επαινέσουμε την ηρωική στάση του Νίκου Σαργκάνη στον αλησμόνητο τελικό του 1988, όπου εν μέσω απόλυτης Κοσκωτοκρατίας έπιασε το πέναλτυ του Φούνες και φώναξε το ιστορικό "Βάλε στον κώλο τα λεφτά!" σε αυτόν που προσπάθησε να τον εξαγοράσει.
Ο Ρόκκο λοιπόν, γνωρίζοντας με ποιους έχει να κάνει, έβαλε μπροστά το σχέδιό του. Πρώτα θα γινόταν η "ρύθμιση" των χρεών. Με σκανδαλωδώς χαριστικές κυβερνητικές αποφάσεις και πάμπολλα λογιστικά τρυκ, ο Γαύρος εμφανίστηκε να ξεχρεώνει τις τεράστιες οφειλές του (οι οποίες κανονικά έπρεπε να τον έχουν ρίξει κατηγορία, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία). Φυσικά οι αποφάσεις αυτές και τα εικονικά νούμερα δεν ήρθαν τυχαία. Είχε προηγηθεί δέσιμο από παντού σχεδόν όλου του ελληνικού πολιτικού συστήματος, με μίζες και εκβιασμούς.Ακόμα πλανάται η κατηγορία του Μητσοτάκη ότι ο βασικός υπαίτιος για την αποστασία Σαμαρά και την πτώση της κυβέρνησης ΝΔ το 1993 είναι ο Ρόκκο επειδή υπήρξε κόλλημα με την ανάθεση των ψηφιακών κέντρων του ΟΤΕ στην Intracom, ανάθεση που βεβαίως αμέσως μετά έγινε με συνοπτικές διαδικασίες, δίνοντας το κεφάλαιο στην Intracom ώστε να εξελιχθεί σε μονοπωλιακό γίγαντα του χώρου των ελληνικών τηλεπικοινωνιών. Γίγαντας με πήλινα πόδια όπως αποδείχτηκε τα τελευταία χρόνια, αφού στηριζόταν σε στρατηγικές συμμαχίες με τη Siemens και το ελληνικό Δημόσιο, οι οποίες μόλις έληξαν άδοξα σήμαναν και τη συνεχώς πτωτική πορεία της εταιρίας. Αλλά γι'αυτό θα πούμε αργότερα.
Έχοντας πια ξεμπερδέψει με το θέμα των χρεών, ο Ρόκκο είχε το πεδίο ελεύθερο για τα επόμενα βήματά του. Έπρεπε να πάρει στα χέρια του τις ποδοσφαιρικές αρχές της χώρας. ¨Εχοντας την πολιτική αβάντα από πάνω, δεν ήταν δύσκολο να εκτοπίσει το μακαρίτη το Δέδε και τους διάφορους Τριβέλλες. Τότε ήταν που δήλωνε ότι προσλαμβάνει το Θωμά Μητρόπουλο, το μεγαλύτερο λαμόγιο απο καταβολής ελληνικού ποδοσφαίρου, για να "προστατέψει τα συμφέροντα του Γαύρου μέσα και έξω από τους αγωνιστικούς χώρους". Λίγοι μπορούσαν να καταλάβουν τη σημασία της ενέργειας αυτής, με τρανταχτό παράδειγμα το Γ. Βαρδινογιάννη που, εν μέσω διάλυσης της ομάδας του 1996 δήλωνε "Ποτέ ξανά πρωτάθλημα στον Πειραιά", φράση που τον κυνηγάει ακόμα και σήμερα.
Επόμενη δουλειά του Κόκκαλη ήταν η διάλυση των αντιπάλων του. Μη τολμώντας αρχικά να ακουμπήσει τον Παναθηναϊκό, ασχολήθηκε με τη διάλυση της ΑΕΚ. Έκλεισε από το Φεβρουάριο του 1996 το Μπάγεβιτς και του είπε να φέρει στην ομάδα όποιον παίχτη από την ΑΕΚ ήθελε. Έτσι, στον Γαύρο μαζί με το Μπάγεβιτς κατέληξαν και ο Σαμπανάτζοβιτς και ο Αλεξανδρής. Βεβαίως έταξε και μεγάλη μίζα στο φιλοχρήματο Σέρβο διορίζοντάς τον μεσολαβητή σε μια σειρά μεταγραφές συμπατριωτών του (πχ Βαρεσάνοβιτς) που η μόνη προσφορά τους ήταν τα χρήματα που τσέπωσε ο Ντούσκο. Ταυτόχρονα χτύπησε με τα λεφτά που είχαν αρχίσει να μαζεύονται πια στα ταμεία της Intracom ό,τι υπήρχε στην ελληνική αγορά, χρήσιμο ή και άχρηστο γι' αυτόν, ώστε να εμποδίσει τον Παναθηναϊκό (κυρίως) να ενισχυθούν. Τρία ήταν τα μεγάλα ονόματα της εποχής, ο Νικολαϊδης του Απόλλωνα, ο Λυμπερόπουλος της Καλαμάτας και ο Γιαννακόπουλος του Πανηλειακού. Και στους τρεις έταξε γη και ύδωρ, αλλά η μεγάλη αγάπη του Νικολαϊδη για την ΑΕΚ και του Λυμπερόπουλου για τον ΠΑΟ του χάλασαν τα σχέδια. Μόνο ο Γιαννακόπουλος πήγε τελικά στον Γαύρο, με τρόπο μάλιστα που ακόμα αποτελεί μυστήριο μια και ο ίδιος και ο πατέρας του προτιμούσαν Παναθηναϊκό. Το πιο πιθανό σενάριο είναι οι πελατειακές σχέσεις του τότε προέδρου του Πανηλειακού με τον Κόκκαλη, ο οποίος έδωσε πακέτο το Γιαννακόπουλο με τον άσημο τότε αλλά υποσχόμενο Τζόρτζεβιτς στο αφεντικό του.
Το πρωτάθλημα της σεζόν 1996-97 ξεκινά. Τα πράγματα πηγαίνουν σχετικά ομαλά αν και είναι φανερή η αποδυνάμωση τόσο του Παναθηναϊκού που έδειξε αυτοκτονικές τάσεις στη μεταγραφική περίοδο, όσο και της ΑΕΚ που πετσοκόφτηκε τόσο από τον Κόκκαλη όσο και από τον Τροχανά. Ο Γαύρος έχει πράγματι πλησιάσει τους δύο πολύ καλύτερούς του μέχρι τότε αντιπάλους. Θα δούμε λοιπόν ένα αμφίρροπο πρωτάθλημα με τρεις διεκδικητές; Έτσι νομίζουν όλοι αρχικά. Πράγματι, Παναθηναϊκός και Γαύρος πηγαίνουν σχεδόν μαζί στην κορυφή της βαθμολογίας και η ΑΕΚ από κοντά. Κάποια ύποπτα σφυρίγματα που έχουν κάνει την εμφάνισή τους δε λαμβάνονται σοβαρά υπόψη. Έχουμε φτάσει στην 11η αγωνιστική, στις 9 του Δεκέμβρη. Η Βαθμολογία είναι Γαύρος 26β. ΠΑΟ 23β. και ΑΕΚ 20β. Είναι η στιγμή του μεγάλου ντέρμπι των αιωνίων στο στάδιο Καραϊσκάκη. Οι ομάδες μπαίνουν στο γήπεδο. Διαιτητής ένας άγνωστος Μυτιληνιός ονόματι Παπουτσέλης. Το παιχνίδι είναι αμφίρροπο και στο πρώτο ημίχρονο όλα δείχνουν ότι πάμε για ένα ακόμη 0-0. Και όμως, δέκα λεπτά μετά την έναρξη του δεύτερου ημιχρόνου, έμελλε να είναι η στιγμή που τόσα χρόνια προετοίμαζε υπόγεια ο Σωκράτης Ρόκκο. Σε μια αντεπίθεση του Γαύρου, ο Ίβιτς πέφτει τρία μέτρα έξω από τη μεγάλη περιοχή. Οι οπαδοί φωνάζουν διαδικαστικά περιμένοντας ένα καλό χτύπημα φάουλ. Και όμως, ο Παπουτσέλης έχει άλλη γνώμη. Αν και βρίσκεται στη σέντρα, βλέπει πέναλτυ και τρέχοντας δείχνει την άσπρη βούλα αφήνοντας άναυδους ακόμα και τους παίχτες του Γαύρου! Αυτό ήταν πια και επίσημα το πραξικόπημα. Ήταν η στιγμή που όλοι κατάλαβαν ότι κάτι είχε αλλάξει. Πράγματι, για τα επόμενα χρόνια μια πανίσχυρη παράγκα που είχε δημιουργηθεί στο σκοτάδι κατάφερε να αλώσει όλους τους θεσμούς διαιτησίας και αθλητικής ηγεσίας. Το γκολ του Τζόρτζεβιτς από το πέναλτι αυτό την έφερε πεντακάθαρα στο φως. Λίγες αγωνιστικές αργότερα, όλα επιβεβαιώθηκαν με μια βουτιά του Αλεξανδρή στην Καβάλα, όπου ένας άλλος ανερχόμενος αστέρας της διαιτησίας ονόματι Καζναφέρης φρόντισε να δώσει τη νίκη στον Γαύρο και να τον κρατήσει σε πορεία τίτλου.
Και όμως, ακόμα και έτσι, ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ άντεχαν. Στο τέλος του πρώτου γύρου, ΟΣΦΠ και ΠΑΟ βρέθηκαν ισόβαθμοι με 39 βαθμούς, ενώ η ΑΕΚ με 36 ήταν σε απόσταση αναπνοής. Η παράγκα όμως μόλις τώρα είχε ξεκινήσει. Εντείνοντας την τακτική του πρώτου γύρου, σύντομα αποδεκάτισαν τους αντιπάλους τους με σειρα από κίτρινες και κόκκινες, ενώ έστρωναν το χαλί για να περάσει ο Γαύρος αποδυναμώνοντας όσο χρειαζόταν τους αντιπάλους του. Τα στατιστικά του πρωταθλήματος αυτού θα μείνουν πραγματικά στην ιστορία. Ο Γαύρος "κατάφερε" να είναι ταυτόχρονα η ομάδα με τα περισσότερα πέναλτυ υπέρ, τα λιγότερα κατά, τις περισσότερες κόκκινες υπέρ και τις λιγότερες κατά ανάμεσα σε όλες τις ομάδες (και τις 18!)
Περισσότερα πέναλτυ υπέρ: Γαύρος 12!!! (ΠΑΟ 7, ΑΕΚ 6)
Λιγότερα πέναλτυ κατά: Γαύρος 1 (ΠΑΟ 4, ΑΕΚ 2)
Περισσότερες κόκκινες υπέρ: Γαύρος 14!!! (ΠΑΟ 7, ΑΕΚ 3)
Λιγότερες κόκκινες κατά: Γαύρος 4 (ΠΑΟ 7, ΑΕΚ 4)
Το πρωτάθλημα του 1997 ήταν ίσως το πιο βρώμικο πρωτάθλημα που είχε υπάρξει ποτέ στην Ελλάδα. Θα περάσουν αρκετές δεκαετίες για να ξεχαστεί (αν ξεχαστεί) Όμως ο ίδιος ο Ρόκκο δήλωσε πως ο σκοπός του ήταν να χτίσει μια αυτοκρατορία. Ήδη οι γαύροι τον λάτρευαν σα θεό. Παράλληλα, φρόντισε μέσω τών τσιρακιών του Αναστασιάδη και Πουλόπουλου να εκδώσει μια νέα εφημερίδα, που όμοιά της δεν υπήρξε στα δημοσιογραφικά χρονικά, τον "Πρωταθλητή", ένα πραγματικά γκαιμπελικό δημιούργημα του υπονόμου που όμως (καθόλου περίεργα βέβαια) αμέσως απέκτησε αναγνωστικό κοινό και χτύπησε κυκλοφοριακά από την πρώτη στιγμή την παραδοσιακή εφημερίδα του χώρου, το "Φως", ένα "Φως" που αν και μας είχε χαρίσει απολαυστικά πρωτοσέλιδα όπως εκείνο με τον Κύπριο καθηγητή διαιτησίας Βάσο Κωνσταντίνου μετά το Παπουτσέλειο πέναλτυ που μιλούσε για παρατεταμένο φάουλ και πέναλτυ, δε μπόρεσε να ακολουθήσει τόσο βαθιά στο βούρκο και αργότερα έφτασε στο σημείο να κάνει και αντιπολίτευση.
Την ίδια στιγμή που η χούντα είχε πια εξαπλωθεί σε όλο το ποδοσφαιρικό στερέωμα, η άλλη μεγάλη δύναμη του ελληνικού ποδοσφαίρου, ο Παναθηναϊκός, βρισκόταν σε αποσύνθεση. Για πρώτη φορά μετά το 1983 εκτός Ευρώπης (με χαριστική βολή για άλλη μια φορά από το δήθεν "υποκατάστημα" του τον ΟΦΗ), το μέλλον φάνταζε μελανό, επειδή η διοίκηση δεν έδειχνε δυνατή ώστε να αντιμετωπίσει την κόκκινη λαίλαπα. Από την ομάδα του 96 είχαν φύγει τα βασικά της στηρίγματα (ΓΧ Γεωργιάδης, Δώνης, Μπορέλι, Ουζουνίδης) χωρίς ποτέ να αντικατασταθούν. Είχαν έρθει κάποιοι παίχτες που είχαν μέλλον, αλλά σίγουρα δεν είχαν τη στόφα του πρωταθλητή, δεν ήταν ψημένοι ακόμα για τίτλο.
Αυτό φάνηκε ακόμα περισσότερο την επόμενη σεζόν, 1997-98. Η εύνοια προς το λιμάνι ήταν φανερή, με νέο στοιχείο τον ενεργό πλέον ρόλο των πλαγίων, που άλλους έκοβαν με ανύπαρκτα οφσάιντ και άλλους τους άφηναν να αλωνίζουν μέτρα πίσω από την τελευταία γραμμή της άμυνας. Χαρακτηριστικό δείγμα της χούντας της παράγκας για άλλη μια φορά το ντέρμπι αιωνίων του πρώτου γύρου στο ΟΑΚΑ, όπου ο Τεβεκέλης ήταν αυτή τη φορά ο δράστης, αφήνοντας τον ΠΑΟ με 8(!!!) παίχτες έναντι 11! Αλλά ακόμα και έτσι στην 29η αγωνιστική η διαφορά μεταξύ Γαύρου και ΠΑΟ ήταν στους 3 βαθμούς και ακολουθούσε το ντέρμπι στο ΟΑΚΑ, η ρεβάνς του αίσχους του πρώτου γύρου. Κι εκεί, σ' αυτη τη χρυσή ευκαιρία να ξεσκεπαστεί το παρακράτος, κάποιοι φάνηκαν λίγοι και άφησαν τον Γαύρο να πάρει το δεύτερο συνεχόμενο κάλπικο τίτλο. Και δεν έφτανε αυτό, αλλά λίγες μέρες μετά έχασαν και το κύπελλο, δίνοντας μια εν μέρει δικαίωση στους αντιπάλους τους.
Και πάμε στη σεζόν 1998-99. Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά ο Παναθηναϊκός σφάζεται σε ντέρμπι αιωνίων. Αυτή τη φορά δράστης ήταν ο Παπαδάκος. 12η Αγωνιστική και ο ΠΑΟ μπαίνει πολύ δυνατά. Προηγείται γρήγορα με 2-0, αλλά το ημίχρονο τελειώνει 2-1 λόγω ενός αυτογκόλ του Αλεξόπουλου. Στη συνέχεια ο Παπαδάκος αποφασίζει να πάρει το ματς πάνω του και το 2-1 γίνεται 2-4 (!!!) με τον ΠΑΟ να τελειώνει με 9 παίχτες και τον Γαύρο που όντως έπρεπε να τελειώσει με 9 λόγω πολύ σκληρού παιχνιδιού να τελειώνει φυσικά με 11. Εδώ να πούμε ότι στα χρόνια της δήθεν κυριαρχίας του Βαρδινογιάννη, ο Παναθηναϊκός δεν ευνοήθηκε ούτε μια φορά σε παιχνίδι με τον Γαύρο, αντιθέτως εκτός από τον προαναφερθέντα τελικό του 88 όπου λυτοί και δεμένοι προσπάθησαν (ανεπιτυχώς) να δώσουν το Κύπελλο στον Πειραιά, είχαμε το σφαγέα Κουκούλα το 89-90 που ανερυθρίαστα έδωσε πέναλτυ στο 90 υπέρ του Γαύρου, στερώντας στον ΠΑΟ την πρόκριση στον τελικό. Βεβαίως όπως όλοι θα θυμάστε, πρόσφατα απέκτησε και έναν άξιο συνεχιστή.
Συνεχίζουμε με τη σεζόν 1999-2000. Τα πράγματα λίγο πολύ είναι γνωστά γι' αυτή τη χρονιά. Πρόκειται για τη χρονιά Κυράστα. Όλη η φίλαθλη Ελλάδα υποκλίνεται στο υποδειγματικό ποδόσφαιρο του Παναθηναϊκού, που καθαρίζει το ένα παιχνίδι μετά το άλλο και (επιτέλους) και τα ντέρμπι. Πράγματι, στην 8η αγωνιστική το σκορ του ΠΑΟ - ΟΣΦΠ περιορίζεται στο 2-0, ενώ θα μπορούσε να κινηθεί σε αστρονομικά επίπεδα. Η διαφορά πάντως των δύο ομάδων σε ποιότητα είναι χαώδης και θα διατηρηθεί χαώδης μέχρι και το τέλος του πρωταθλήματος, αν και στο δεύτερο γύρο, στο αντίστοιχο παιχνίδι, το σκορ θα παραμείνει στο 2-2, ένα σκορ που καταφανώς αδικεί τον ΠΑΟ που χάνει σωρεία ευκαιριών. Ακόμα και έτσι όμως, αήττητος στα ντέρμπι, ο ΠΑΟ κάνει ρεκόρ συγκομιδής βαθμών στην ιστορία της Α' Εθνικής με 88 βαθμούς! Πραγματικά αξιοζήλευτο. Θα περίμενε κανείς να κάνει περίπατο στο πρωτάθλημα. Και όμως, την ίδια στιγμή, ένας κατά πολύ κατώτερος όπως έχουμε πει Γαύρος, συγκεντρώνει 92 βαθμούς, δηλαδή 10 μόλις βαθμούς κάτω από το απόλυτο όριο των 34 νικών, από τους οποίους 10 τους 5 έχει χάσει από τον ΠΑΟ! Δηλαδή, στα υπόλοιπα 32 παιχνίδια, έκανε 30 νίκες, μία ήττα και μία ισοπαλία! Τα σχόλια για το σπρώξιμο αυτής της χρονιάς είναι περιττά, αν και υπάρχουν ακόμη κάποιοι που υποστηρίζουν ότι το πρωτάθλημα χάθηκε στο 2-2 του ΟΑΚΑ και στην ήττα της Πάτρας από το 1-0 του Κατσουράνη, λες και σε ένα πρωτάθλημα απαγορεύεται να χάνεις! Πάντως εδώ τουλάχιστον, αν και η παράγκα έδωσε το τέταρτο κάλπικο πρωτάθλημα στον Γαύρο (και δεύτερο σε αθλιότητα μετά το 1987), το σύνολο της δημοσιογραφικής και φίλαθλης κοινότητας έκανε την επανάστασή του και ψήφισε καλύτερη ομάδα τον Παναθηναϊκό.
Αυτή η επανάσταση ήταν από μια άποψη το πρώτο σημείο αντίστασης στη χούντα. Ήταν πια φανερό σε όλους ότι ο πρωταθλητής ήταν κάλπικος, ότι ο τίτλος δεν κρίνεται στα γήπεδα. Αλλά η μεγαλύτερη ικανοποίηση των πραγματικών φιλάθλων ήρθε με τον τρόπο που έπρεπε. Μέσα στα γήπεδα.
Όχι όμως τα ελληνικά, που βρίσκονταν υπό τον απόλυτο έλεγχο της χούντας, αλλά τα ευρωπαϊκά. Από τις αλησμόνητες πεντάρες της σεζόν 97-98 από Ρόζενμποργκ και Ρεάλ, έως την εξευτελιστική ήττα από τη Μόλντε (με παρένθεση τη σεζόν όπου "παρά λίγο" θα πήγαινε στους 4 αλλά ο Ελευθερόπουλος έπιασε αέρα στο σουτ του Κόντε), η ευρωπαϊκή πορεία του Γαύρου ντρόπιαζε το ελληνικό ποδόσφαιρο και έδειχνε με τον καλύτερο τρρόπο στους ξένους τι ακριβώς γίνεται στην Ελλάδα. Αλλά αυτό θα φαινόταν πολύ πιο παραστατικά την επόμενη χρονιά.
Σεζόν 2000-01 λοιπόν και Παναθηναϊκός και Γαύρος ξεκινούν από την ίδια αφετηρία, τόσο στο Πρωτάθλημα όσο και στο Champions League. Ο Παναθηναϊκός μάλιστα αναγκάζεται να παίξει και προκριματικά ως δεύτερος, ξεκινώντας πολύ νωρίτερα τη σεζόν, γεγονός που αργότερα θα του στοίχιζε δραματικά (στα προκριματικά προκρίθηκε έναντι της Πολόνια Βαρσοβίας, μιας καλής ομάδας στην οποία το μεγάλο αστέρι ήταν ένας Πολωνονιγηριανός επιθετικός ονόματι Εμμάνουελ Ολισαντέμπε). Γίνεται η κλήρωση των ομίλων και ο Γαύρος κληρώνεται στον Γ' Όμιλο με τις Βαλένθια, Λιόν και Χέρενβεν ενώ ο Παναθηναϊκός στον Ε' Όμιλο με τις Γιουβέντους, Αμβούργο και Λα Κορούνια. Δε χρειαζόταν βεβαιώς και πολύ σκέψη για να πουν όλοι ότι ο Γαύρος με λίγη προσπάθεια περνάει ενώ ίσως μπορούσε και την πρώτη θέση, βρισκόμενος στον μακράν πιο εύκολο όμιλο της διοργάνωσης, ενώ ο Παναθηναϊκός δεν έπρεπε καν να κατέβει να παίξει ανάμεσα σε τέτοια μεγαθήρια. Ακόμα και η έξοδος στο UEFA από την τρίτη θέση φάνταζε μακρινό όνειρο. Ήταν η χρυσή ευκαιρία που έψαχναν όλοι οι γαύροι για να εξιλεωθούν για τις συνεχείς αποτυχίες αλλά και για να σπάσουν μια παράδοση που άρχιζε να δημιουργείται και πλέον είχε διογκωθεί σε επικίνδυνα επίπεδα, το ότι δεν είχαν ούτε μία εκτός έδρας νίκη στο Champions League! O Ρόκκο βρίσκει την ευκαιρία να πουλήσει κι άλλο παραμύθι βλέποντας τη στιγμή ιδανική και υπόσχεται ακόμα και κατάκτηση του τροπαίου! Είναι περιττό βέβαια να μιλήσουμε για την τελική έκβαση των ομίλων, όπου κάποιοι έργαψαν νέες χρυσές σελίδες στην ιστορία τους και κάποιοι ακόμα πιο μαύρες, με "λαμπρό" παράδειγμα την ήττα από την ομάδα με τις καρδούλες.
Στο πρωτάθλημα την ίδια στιγμή, οι πιέσεις από τον κόσμο του Γαύρου είχαν γίνει αφόρητες στον Κόκκαλη λόγω των συνεχών αποτυχιών στην Ευρώπη και των συνεχών επιτυχιών του αντιπάλου. Μέχρι και τη 17η αγωνιστική όμως η διαφορά ΟΣΦΠ - ΠΑΟ ήταν στους 3 βαθμούς και τα πάντα ήταν αμφίρροπα. Μάλιστα στο ντέρμπι της 6ης αγωνιστικής ο ΟΣΦΠ την είχε γλυτώσει σχετικά φτηνά, αφού ο ΠΑΟ είχε δύο δοκάρια και ήταν καλύτερος, αν και το σκορ έμεινε στο 0-0. Εντωμεταξύ είχε γίνει και η κλήρωση του κυπέλλου, που έφερνε αντιμέτωπες τις δύο ομάδες στην προημιτελική φάση. Τα πράγματα για τον Γαύρο έγιναν ακόμα πιο σκούρα μετά το πρώοτο ματς στο ΟΑΚΑ. Το τελικό 1-1 ήταν εντελώς πλασματικό, αφού ο ΠΑΟ έχασε τεράστιο αριθμό ευκαιριών και ο Ελευθερόπουλος έκανε πιθανόν το καλύτερο παιχνίδι της ζωής του. Οι γκρίνιες στο λιμάνι είχαν φτάσει στο απροχώρητο. Και εκεί, για άλλη μια φορά, οι παίχτες του ΠΑΟ δεν μπόρεσαν να αδράξουν την ευκαιρία και να αποτελειώσουν τους αντιπάλους τους. Αυτή τη φορ