Ποιος Κωνσταντακάτι ρε τύπε;;;;; Ξέρεις για τι μεγέθη μιλάμε;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
ο κωνσταντακοπουλος εχει το costa navarino, to 49% της aegean,ενα πολυ μεγαλο ποσοστο της εθνικης τραπεζας μεσω μετοχων, καποιοι μιλανε για πανω απο 10%, και οσο αφορα την σχεση του με την cosco δες και κλαψε, για να καταλαβεις εσυ γιατι μεγεθη μιλαμε, α ναι, και ενα μεγαλο ποσοστο του αστερα βουλιαγμενης
Από το Διαβολίτσι… στην παγκόσμια καταξίωση
Από μικρός στα βάσανα, έδωσε και κέρδισε πολλές μάχες. Η τελευταία με τον καρκίνο ήταν άνιση. Στις 25 Ιανουαρίου ο καπετάν Βασίλης ξεκίνησε το τελευταίο του μπάρκο για την αιωνιότητα.
Τον κατευόδωσαν χιλιάδες άνθρωποι, πλούσιοι και φτωχοί, ανώνυμοι και επώνυμοι.
Ένα αμούστακο παιδί που έφυγε σχεδόν διωγμένο από το χωριό του κατάφερε να εξελιχθεί σε σπουδαίο επιχειρηματία στη θάλασσα και τη στεριά.
Λένε ότι, όταν ο φτωχός πλουτίσει, χάνει πολλά γνωρίσματά του, ξεχνά την καταγωγή του, ξεχνά το παρελθόν του, χάνει την ανθρωπιά του.
Δεν ξέρω αν είναι εξαίρεση του κανόνα, όμως ο καπετάν Βασίλης έμεινε απλός άνθρωπος μέχρι τα τέλη της ζωής του. Χωρίς δημόσιες σχέσεις, χωρίς φρουρές και φουσκωτούς, δεν προκάλεσε την κοινωνία και τους συνανθρώπους του.
Δε χρειαζόταν να περάσεις από λαβύρινθους γραμματέων για να τον συναντήσεις. Σήκωνε ο ίδιος το τηλέφωνό του και, αν ήταν σε κάποια δουλειά, σου τηλεφωνούσε όταν έβλεπε την κλήση.
Κρίμα για τη Μεσσηνία, κρίμα για την Ελλάδα που έφυγε αυτός ο άνθρωπος, θα μπορούσε να προσφέρει ακόμα πολλά πράγματα!
Είχα την τύχη να τον γνωρίσω από αρκετά κοντά, να ζήσω τις αγωνίες του για τη δημιουργία της ΠΟΤΑ, τις στενοχώριες του για τους ανθρώπους που τον κατηγορούσαν άδικα, αλλά και τις χαρές του.
Το πόσο απλός άνθρωπος ήταν ο Καπετάνιος θα φανεί από τη μικρή ιστορία που θα προσπαθήσω να θυμηθώ.
Ήταν Οκτώβριος του 2005, ημέρα του εορτασμού της Επετείου της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου. Είχε κατέβει στην Πύλο συνοδευμένος από τον ανιψιό του Δημήτρη Λάρδα.
Το μεσημέρι (αυτό το έμαθα αργότερα) είχε εκφράσει τη γενναιοδωρία του, προσφέροντας δεκάκιλα δοχεία μεσσηνιακού λαδιού σε όλους τους άνδρες των τριών πολεμικών σκαφών (Γαλλίας, Αγγλίας, Ρωσίας) που είχαν έρθει για να τιμήσουν την επέτειο. Τηλεφωνηθήκαμε το βραδάκι και του είπα ότι κερνάω καγιανά στην ταβέρνα του «Τσαπόγα» στη Λούτσα.
Όπως μου αφηγήθηκε πρόσφατα ο Δημήτρης Λάρδας, έμπαιναν στη λάντζα που θα τους μετέφερε στη δεξίωση της Γαλλικής Πρεσβείας, στο γαλλικό Πολεμικό Πλοίο. «Από δεξιώσεις έχω χορτάσει» φαίνεται να είπε και σε μισή ώρα μαζί με τον Δημήτρη βρισκόταν στη Λούτσα.
Τα παιδιά της παρέας δεν τα γνώριζε, όμως, σε λίγη ώρα μιλούσε μαζί τους σαν να τα ήξερε χρόνια. Έφαγε, ήπιε και, αφού χαλάρωσε πλήρως, γύρισε και έκατσε στην καρέκλα μάγκικα, ανάποδα. «Καπετάνιε», του είπα φεύγοντας, «εύχομαι να ήταν η χειρότερη βραδιά της ζωής σου».
Γέλασε και θυμήθηκε την ιστορία που ο ίδιος μου είχε αφηγηθεί, όταν πέρασε ένα από τα καλύτερα Πάσχα της ζωής του σ’ ένα από τα βαπόρια του.
Με αυτή τη φράση τον είχε αποχαιρετήσει ο λοστρόμος...
Η αρχή
Ο καπετάν Βασίλης γεννήθηκε το έτος 1935 στο Διαβολίτσι. Τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα. Ήταν το τρίτο παιδί της οικογένειας του Κώστα Κωνσταντακόπουλου (Ρουμάνη) και της Ευσταθίας Εξαρχοπούλου από το Μαντζάρι. Μεγαλύτερα αδέλφια του ήταν η Ζαμπιώ και ο Φάνης, ενώ μικρότερος ο Χρήστος, που το 1960 σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Σήμερα ζει μόνο ο Φάνης.
Περισσότερο λόγω της συγγένειας με το δικηγόρο Κώστα Εξαρχόπουλο (αδελφό της γυναίκας του) και λιγότερο για τη δράση του, ο Κώστας Κωνσταντακόπουλος κυνηγήθηκε από τους χίτες και ταγματασφαλίτες της περιοχής, ενώ τόσο ο ίδιος όσο και ο μεγαλύτερος γιος του, ο Φάνης, «παραθέρισαν» στη Μακρόνησο.
Αυτός ήταν και ο λόγος που η οικογένεια αναγκάστηκε να «μεταναστεύσει» στην Αθήνα.
Δεκατριών χρόνων, το 1948, ο Βασίλης Κωνσταντακόπουλος πήγε στην Αθήνα, ανήμερα της Υπαπαντής, στις 2 Φεβρουαρίου. Στους Μύλους θα πρωτοδεί θάλασσα. Το σπίτι που έμενε ήταν στον Κολωνό. Κάθε ημέρα έπαιρνε το λεωφορείο της γραμμής 10, που έκανε τη διαδρομή Βοτανικός - Ιπποκράτους. Κατέβαινε στη στάση Αραχώβης και πήγαινε στην πλατεία Εξαρχείων, όπου μοίραζε σε σπίτια γάλα της ΕΒΓΑ. Στη συνέχεια, έπιανε δουλειά στις 7.30 σε μία βιοτεχνία κουμπιών στη διασταύρωση Περικλέους και Ευαγγελιστρίας. Μετά την εργασία στη βιοτεχνία, κατευθυνόταν στην πλατεία Κουμουνδούρου, όπου ήταν το νυχτερινό Γυμνάσιο. Με το τραμ της γραμμής 4 πήγαινε στο Ρουφ και στη συνέχεια με τα πόδια κατέληγε κατάκοπος στο σπίτι του στο Βοτανικό. Τον Ιούνιο του 1953, σε ηλικία 18 ετών, πρωτομπαρκάρισε. Όπως εξομολογήθηκε ο ίδιος, έτσι «άρχισε το όμορφο ταξίδι μου στη ναυτιλία, ταξίδι γεμάτο μεγάλες συγκινήσεις, αγωνίες, λαχτάρες και χαρές». Μιλώντας στις 27 Ιουλίου 2006 στην τελετή άφιξης του μεγαλύτερου πλοίου κοντέινερ στον κόσμο, παρουσία του πρωθυπουργού κ. Κ. Καραμανλή, είπε ακόμη: «Θεωρώ πολύ τυχερό τον εαυτό μου με αυτή την όμορφη γιορτή δίπλα στο μεγάλο και σύγχρονο αυτό πλοίο, στο ίδιο λιμάνι που ξεκίνησα τζόβενο σε ένα παλιό καραβάκι, άμισθος και με πληρωμένη από εμένα την τροφή μου για τους πρώτους τρεις μήνες». Από τότε εξελίχθηκε σε όλες τις βαθμίδες της ναυτικής ιεραρχίας. Το έτος 1962 συναντά την Κάρμεν, η οποία τον παντρεύτηκε, όπως συνήθιζε να λέει ο ίδιος, και απέκτησαν τρία αγόρια. Τον Κωνσταντίνο το 1969, τον Αχιλλέα το 1971 και τον Χρήστο το 1974.
Από το πρώτο φορτηγό...
Η καριέρα του καπετάν Βασίλη ως εφοπλιστή ξεκίνησε σε ηλικία 27 ετών. Τότε απέκτησε ένα μικρό φορτηγό πλοίο, με δάνειο που πήρε από τον ίδιο τον πωλητή και στη συνέχεια του το χρονοναύλωσε. Το 1974 ίδρυσε την εταιρεία Costamare Shipping SA. Όταν άρχισε η ναυτιλιακή κρίση, την περίοδο 1982 - 1984, ο καπετάν Βασίλης αγόρασε οκτώ πλοία. Η συνολική τους αξία δεν υπερέβαινε την αξία που θα τα αγόραζαν σε διαλυτήριο πλοίων. Μετά τη χρεοκοπία της εταιρίας τακτικών γραμμών Ελληνικής του Γρ. Καλλιμανόπουλου, προσέλαβε το εξειδικευμένο προσωπικό της και προσπάθησε να εισέλθει δυναμικά στην αγορά των τακτικών γραμμών, ως ναυλωτής πλοίων σε εταιρίες που εξυπηρετούσαν ήδη τις γραμμές. Μέσα σε μία εικοσαετία η εταιρία γιγαντώθηκε, αφού στη διάρκεια αυτών των χρόνων ανανεώθηκε σημαντικά ο στόλος με νεότερα πλοία. Το έτος 2000, η Costamare διαχειριζόταν 35 πλοία, των οποίων η μεταφορική ικανότητα έφθανε το 1.560.000 dwt.
Το 1996 ο καπετάν Βασίλης εξελέγη πρόεδρος (ο τέταρτος στη σειρά) της Helmepa και στη συνέχεια το 2000 ανακηρύχθηκε επίτιμος πρόεδρος στο μεγαλύτερο κοντέινερ. Από τις αρχές του 2000, η εταιρία κατήρτισε ένα μεγαλεπήβολο επενδυτικό σχέδιο, που προσέγγισε το 1 δισ. δολάρια, για την κατασκευή νεότευκτων πλοίων μεταφοράς κοντέινερ. Μάλιστα, το έτος 2006, η εταιρία παρέλαβε το μεγαλύτερο πλοίο μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων. Το μήκος του μεγαλύτερου πλοίου μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων στον κόσμο ήταν ίσο με τέσσερα γήπεδα ποδοσφαίρου και μπορούσε να μεταφέρει 9.500 εμπορευματοκιβώτια. Το προηγούμενο μεγαλύτερο πλοίο κοντέινερ το είχε παραλάβει το 2000, πάλι ο καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος.Το μήκος του πλοίου είναι 350,56 μέτρα και πλάτος 43 μέτρα, ενώ η ταχύτητα που αναπτύσσει φθάνει μέχρι και τους 25,5 κόμβους την ώρα. Το μέγιστο βύθισμα είναι 14,5 μέτρα και μεταφέρει 107.000 τόνους φορτίου. Το πλοίο αυτό ήρθε στον Πειραιά στις 27 Ιουλίου του 2006, ονομάσθηκε «Cosco Hellas» και ύψωσε την ελληνική σημαία. 'Ήταν το πέμπτο πλοίο, στη σειρά της νέας γενιάς νεότευκτων που παρέλαβε συνολικά η Costamare, από τα κινεζικά ναυπηγεία της Σαγκάης. Η συνολική επένδυση των πέντε πλοίων - μαμούθ ανήλθε σε 600 εκατομμύρια δολάρια, ενώ ταυτόχρονα ναυλώθηκαν για δώδεκα χρόνια στον κινεζικό κολοσσό Cosco, με το αστρονομικό ποσό των 900 εκατ. δολαρίων. Με άλλα λόγια, στα επόμενα χρόνια όχι μόνο εξασφαλίσθηκε η απόσβεση των πλοίων, αλλά κατοχύρωσε και κέρδη 300 εκατ. δολαρίων και επιπλέον.
Αναφερόμενος ο πρωθυπουργός στον Β. Κωνσταντακόπουλο, στη διάρκεια της τελετής είπε: «Καπετάν Βασίλη, είμαι βέβαιος ότι η παρουσία σου σε αυτόν τον χώρο, περισσότερο από μισό αιώνα, σου έδωσε πολλές χαρές αλλά και μεγάλες εμπειρίες. Εκείνο που νομίζω ότι αξίζει να ειπωθεί δημόσια, είναι ότι υπήρξες πρότυπο επιχειρηματικής δράσης και επιτυχίας, αλλά, συνάμα, και κοινωνικής ευθύνης. Και το λέω αυτό, όχι τόσο για να κάνω φιλοφρόνηση, όσο γιατί νομίζω ότι αξίζει το συμβολισμό να χρησιμεύει το δικό σου παράδειγμα, με την ευχή να βρει άξιους συνεχιστές και στην ίδια σου την οικογένεια αλλά και στην ευρύτερη κοινότητα των ναυτικών της χώρας μας. Και, τέλος, μια πατροπαράδοτη ευχή: Καλές θάλασσες στο Cosco Hellas».
Μια πρόταση που τάραξε τα νερά
Η εταιρία απασχολεί αποκλειστικά Έλληνες ναυτικούς, που σε ετήσια βάση ξεπερνούν τους 1.000, όλων των ειδικοτήτων, οι οποίοι, εκτός από το Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο, είναι ασφαλισμένοι σε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία, για εφάπαξ 80.000 ευρώ, το οποίο θα εισπράξουν, όταν συνταξιοδοτηθούν. Τη ναυτιλιακή εταιρία του ομίλου, που δημιούργησε ο Βασ. Κωνσταντακόπουλος, διευθύνει ο γιος του Κωνσταντίνος, ενώ με τις επενδύσεις εκτός ναυτιλίας ασχολείται ο δεύτερος γιος του Αχιλλέας και με το εργοστάσιο εξόρυξης και επεξεργασίας ορυκτών ο τρίτος γιος Χρήστος. Ο όμιλος Κωνσταντακόπουλου διαθέτει συμμετοχές στην αεροπορική εταιρεία Aegean Airlines, ενώ είχε και μεγάλο ποσοστό μετοχών στη First Business Bank, τις οποίες πώλησε το 2006 στον εφοπλιστή Β. Ρέστη. Ο καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος στην αρχή του 2005 τάραξε στην κυριολεξία τα νερά, όταν στην κοπή της πίτας του Ναυτικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, απαντώντας σε πρόσκληση του υπουργού Εργασίας Π. Παναγιωτόπουλου να επενδύσουν οι εφοπλιστές στην πατρίδα τους, τόλμησε να καυτηριάσει την ελληνική γραφειοκρατία. Λίγο αργότερα διατύπωσε δημόσια την πρότασή του να δημιουργηθεί από την κυβέρνηση γραφείο υποδοχής μεγάλων επενδύσεων. Ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής αφουγκράστηκε τις απόψεις του και τον κάλεσε σε ιδιαίτερη συνάντηση στο Μέγαρο Μαξίμου, ύστερα από μερικές εβδομάδες, στις 5 Απριλίου 2005, και συζήτησαν αναλυτικά για το τι ακριβώς απαιτείται, ώστε να διευκολυνθούν οι εφοπλιστές και οι άλλοι ιδιώτες να επενδύσουν στην Ελλάδα. Η πίκρα του καπετάν Βασίλη ήταν δικαιολογημένη από την ταλαιπωρία που είχε υποστεί για την προσπάθειά του να επενδύσει στην ξηρά.
Η επένδυση στη Μεσσηνία
Το 1997 οραματίστηκε μία μεγάλη τουριστική επένδυση στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Μεσσηνία, όπου το συνολικό κόστος θα υπερέβαινε στην πρώτη φάση τα 300 εκατομμύρια ευρώ και η ολοκλήρωσή της τα 600 εκατ. ευρώ. Ωστόσο, από τότε αντιμετώπισε τεράστια προβλήματα με την έκδοση αδειών, με αποτέλεσμα να περνούν τα χρόνια και να κατατρίβεται καθημερινά για τη διεκπεραίωσή τους, τη μια στην Αρχαιολογική Υπηρεσία, την άλλη στην Πολεοδομία και τη μεθεπόμενη στους διαδρόμους κάποιου υπουργείου. Τα γρανάζια της γραφειοκρατίας κύλησαν, μόλις τον Ιούνιο του 2006, και η επένδυση το 2010 ολοκληρώθηκε εν μέρει. Η επένδυση περιλαμβάνει τέσσερα πολυτελή ξενοδοχεία, δύο γήπεδα γκολφ, συνεδριακό κέντρο, μονάδες θαλασσοθεραπείας, μια τεχνητή λίμνη.
Μια πόλη στις ΗΠΑ…
Ο καπετάν Βασίλης δε διαθέτει μόνο καράβια. Κατασκεύασε στη Βόρεια Ελλάδα, εργοστάσιο εξόρυξης και επεξεργασίας ορυκτών. Η βιομηχανία ΓΕΩ λειτουργεί στα Γρεβενά. Αυτό που δεν είναι γνωστό στην Ελλάδα, είναι ότι χωρίς γραφειοκρατικές διαδικασίες ο Β. Κωνσταντακόπουλος έχει δημιουργήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής μία σύγχρονη πόλη, που η συνολική της έκταση είναι 2.000 τετραγωνικά μέτρα και η κεντρική της λεωφόρος φέρει το όνομα της Μελίνας Μερκούρη. Επίσης, σε άλλη Πολιτεία έχει αγοράσει 16.000 στρέμματα στα οποία έχει δημιουργήσει έναν πρότυπο αμπελώνα και όλη την παραγωγή την έχει προπωλήσει για μια δεκαετία. Ο ίδιος δήλωνε ότι «δε θα αφήσει τα καράβια για να γίνει ξενοδόχος και βιομήχανος», αλλά αναμφισβήτητα, η υψηλή του ρευστότητα, το οργανωμένο επιτελείο και ανά τον κόσμο συνεργαζόμενο δίκτυο ανθρώπων και εταιριών προεξοφλούσε την επιτυχία των επιχειρηματικών του κινήσεων.
Τελευταίος χαιρετισμός στον Βασίλη Κωνσταντακόπουλο
Τον τελευταίο χαιρετισμό τους στον καπετάν Βασίλη Κωνσταντακόπουλο απέτισαν στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, στη Λεωφόρο Συγγρού, χιλιάδες επώνυμοι και ανώνυμοι πολίτες. Άνθρωποι που γνώριζαν ή απλώς είχαν ακούσει για τον καπετάν Βασίλη, που ξεκίνησε πουλώντας κουμπιά, μοιράζοντας γάλα, εργάσθηκε ως ναύτης και με το πείσμα και τη δυναμική του έφτιαξε έναν από τους μεγαλύτερους και ισχυρότερους επιχειρηματικούς ομίλους στη χώρα, σε θάλασσα και στεριά.
Παρόντες στη νεκρώσιμη ακολουθία πλήθος πολιτικών, μεταξύ των οποίων ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς, ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ο υπουργός Θαλασσίων Υποθέσεων Γιάννης Διαμαντίδης, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Χρήστος Παπουτσής, ο υφυπουργός Τουρισμού Γιώργος Νικητιάδης, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, ο Πάνος Παναγιωτόπουλος, η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Στέφανος Μάνος, ο Γιώργος Ανωμερίτης. Επίσης, παραβρέθη σύσσωμη η πολιτική ηγεσία της Μεσσηνίας. Παρόντες και δεκάδες Έλληνες εφοπλιστές, με έδρα τους τόσο την Ελλάδα όσο και το εξωτερικό.
«Ο πατέρας μας είχε αστείρευτη ενέργεια και όρεξη για ζωή και δημιουργία. Είχε κοφτερό - πρακτικό μυαλό και διαίσθηση, αλλά και την τόλμη και το θάρρος να παίρνει πολύ γρήγορες και σωστές αποφάσεις για σημαντικά πράγματα. Έβρισκε γρήγορα την ουσία σε ό,τι θέμα κι αν του έβαζες, έδινε πολύ απλές λύσεις και εξηγήσεις για πράγματα εξαιρετικά πολύπλοκα ή δύσκολα να εξηγηθούν. Μπορούσε πολύ γρήγορα να συνδεθεί συναισθηματικά με το συνομιλητή του και να του εμπνεύσει εμπιστοσύνη και σεβασμό. Ήταν πάντα αληθινός και ντόμπρος, ήταν πάντα ο εαυτός του», ανέφερε στην επικήδεια ομιλία του ο Αχιλλέας, ένας από τους τρεις γιους του καπετάν Βασίλη.
Ο καπετάν Βασίλης, όπως αναφέρθηκε, πάντοτε έλεγε και δημοσίως ότι την προκοπή της οικογένειάς του τη χρωστούσε στην Κάρμεν. Από την αρχή πίστεψε σ’ εκείνον και στις δυνατότητές του, όταν ακόμη δεν είχαν ούτε σπίτι για να μείνουν. «Όταν γεννήθηκε ο μικρότερος αδελφός μας, ο Χρήστος, αποφάσισε να ξεμπαρκάρει. Με τις οικονομίες του σκεπτόταν, λοιπόν, να ανοίξει μπακάλικο. Η μητέρα μου, όμως, στις δύσκολες εκείνες εποχές, τον απέτρεψε λέγοντάς του τα ακόλουθα: “Βασίλη μου, με το χαρακτήρα που έχεις θα πέσει έξω το μαγαζί, γιατί θα δίνεις πράγματα δωρεάν σε όποιον τα χρειάζεται αλλά δεν έχει να πληρώσει. Και από την άλλη, αν πάει καλά το μαγαζί, θα πει ότι άλλαξες χαρακτήρα και αυτό θα είναι χειρότερο”. Παράλληλα, όμως, του έδειξε απεριόριστη εμπιστοσύνη που τον βοήθησε να ανοίξει όσο μπορούσε τα φτερά του, να ρισκάρει, να δει τη “μεγάλη εικόνα”. Αυτό συνέχισε να κάνει η μητέρα μας κάθε μέρα δίπλα του, να τον στηρίζει, να τον συμβουλεύει, να τον προσέχει και να τον αγαπάει», ανέφερε ακόμη ο Αχιλλέας.
Οι συμβουλές του
Ολοκληρώνοντας τον επικήδειο λόγο του σημείωσε: «Θέλουμε να μοιραστούμε μαζί σας κάποιες συμβουλές που μας έλεγε και έκανε πράξη ο ίδιος, δείχνοντάς σας με τα δικά του λόγια τη φιλοσοφία του:
-Δεν υπάρχουν εύκολα και δύσκολα, υπάρχουν μονό γνωστά και άγνωστα.
-Να μη στενοχωριέστε για όσα γίνονται και όσα δεν γίνονται.
-Εάν κάποιος σας εξαπατήσει, να αντιδράσετε, αλλά να μη στενοχωρηθείτε. Να ευχαριστείτε τον Θεό που δεν σας έκανε απατεώνα η αχάριστο.
-Όταν έχετε κάτι δύσκολο να κάνετε, άπαξ και το αποφασίσετε, να είσαστε από τσιμέντο.
-Να έχετε την κατάρα μου αν χαιρετήσετε ποτέ κάποιον συνεργάτη σας καθιστοί.
-Να μη με μαλώνετε γιατί άμα πεθάνω αύριο, θα έχετε τύψεις και δε θέλω να δυστυχήσετε.
-Το καλό όνομα θέλει πολλά χρόνια για να γίνει και μία στιγμή για να χαλάσει.
-Να είστε επιφυλακτικοί όπου ακούτε πολλά μπράβο και να ελέγχετε πάντα τα πολύ καλά νέα. Είναι φυσικό κάποιος να πιστέψει αυτό που θέλει να ακούσει.
-Όποιος έχει πόρους και μπορεί να ονειρεύεται, οφείλει να δημιουργεί. Και μια συμβουλή που του είπε ο δικός του ο πατέρας, ο παππούς ο Κωστής: «Παιδί μου, όταν γεννήθηκες, εσύ έκλαιγες και όλοι οι άλλοι γελούσαν. Κοίτα να ζήσεις έτσι, ώστε όταν έρθει η ώρα να πεθάνεις, όλοι να κλαίνε και εσύ να γελάς».