Το θύμα του Πλατινί και ο "ελεγχόμενος" Τιμούρ
Άγγελος Τόμπρος
Ας υποθέσουμε πως ο Παναθηναϊκός είχε πάρει τον Ντάνιελ "Hummer" Βαν Μπούιτεν για το κέντρο της άμυνας και τον Ζντένεκ Γκριγκέρα για δεξί μπακ. Πιστεύει κανείς πως θα τρόμαζε η Ατλέτικο στο άκουσμα της κλήρωσης;
Πώς θα άλλαζαν επί της ουσίας οι ισορροπίες του ζευγαριού και πώς ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να διεκδικήσει με ίσες πιθανότητες την πρόκριση απέναντι σε μία από τις κορυφαίες ισπανικές ομάδες; Εγώ πάντως δεν το πιστεύω κι ούτε νομίζω πως πρέπει να αναζητηθούν ευθύνες στην προκειμένη περίπτωση επειδή έγινε το αυτονόητο: Πέρασε η καλύτερη ομάδα...
Είναι σαν να γίνει άνω-κάτω η Σέριφ Τίρασπολ επειδή αποκλείστηκε από τον Ολυμπιακό. Κι αυτό αυτονόητο ήταν και ο Κετσπάγια με τη σοβαρότητα που το αντιμετώπισε - όπως και στην προηγούμενη φάση με τη Σλόβαν – δεν το άφησε να γίνει πιο δύσκολο απ' ότι πραγματικά ήταν. Το αυτονόητο δεν είναι πάντα όσο εύκολο φαίνεται. Ή μήπως ξεχάσαμε κι όλας την Ανόρθωση; Ο κόουτς συνεχίζει να κερδίζει πόντους στην εκτίμηση του κόσμου και κυρίως του προέδρου: αντί να γκρινιάζει δημόσια σε κάθε ευκαιρία για την καθυστέρηση στις μεταγραφές όπως έκανε πέρσι τέτοια εποχή ο Βαλβέρδε, κατάλαβε ότι σε αυτή τη φάση ήταν υποχρεωμένος να δουλέψει με αυτούς που έχει και παρουσίασε μια ομάδα έτοιμη να κάνει τη δουλειά χωρίς να δώσει δικαιώματα αμφισβήτησης.
Ο Τεν Κάτε από την άλλη δεν φοβάται τις συγκρούσεις. Ούτε προσωπικά με κάποιον παίκτη – εκτός αν είναι ο Καραγκούνης, ο Ζιλμπέρτο ή ο Σισέ – ούτε και με τον Αντωνίου, με τον οποίο ο μήνας του μέλιτος έχει περάσει προ πολλού. Το πρόβλημά του είναι πως δεν ξέρει τι θέλει και πως μετά από τόσο καιρό δεν έχει καταλάβει τις ανάγκες τις ομάδας. Αντί για ποιοτικούς παίκτες που απλά να ξέρουν πολύ καλά τη θέση τους, ζητά πάντα κάτι «άλλο»: Αριστεροπόδαρο στόπερ που να μπορεί να κατεβάσει τη μπάλα και να κάνει παιχνίδι από πίσω. Αριστερό μπακ που να μπορεί να παίξει και χαφ. Κεντρικό αμυντικό που να μπορεί να παίξει και δεξί μπακ…
Οσο για το ματς, ο Ολλανδός έχει κάνει πολλές φορές εγκλήματα στο στήσιμο της ομάδας αλλά δεν πιστεύω πως την Τρίτη ήταν μία από αυτές. Στο πρώτο ημίχρονο που το παιχνίδι κύλησε σύμφωνα με την τακτική που είχαν σχεδιάσει οι προπονητές, ο Παναθηναϊκός φάνηκε διαβασμένος και χωρίς σοβαρά κενά στην ανασταλτική λειτουργία. Ο Μάτος, αν και ανέτοιμος, σιγά-σιγά μπήκε στο κλίμα του αγώνα και βοήθησε, ο Σιμάο δεν άφηνε τον Φορλάν να ακουμπήσει τη μπάλα και ο Ζιλμπέρτο έμοιαζε με τον ηγέτη της άμυνας που φαντασιώνονται από την εποχή που σταμάτησε τη μπάλα ο Χένρικσεν οι φίλοι του Παναθηναϊκού. Ακόμη και το γκολ που δέχτηκε προήλθε από καραμπόλα πάνω στον διαιτητή, σε σημείο που οι πράσινοι είχαν κατοχή μπάλας κοντά στην περιοχή τους με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καθόλου χρόνος για να οργανωθεί η άμυνα.
Το δεύτερο ημίχρονο είναι μια άλλη ιστορία. Με το 0-1 ο Τεν Κάτε υποχρεώθηκε να ρισκάρει βάζοντας έναν δημιουργικό παίκτη που όμως μαρκάρει μόνο με τα μάτια στη θέση του Μάτος. Η ισοφάριση ήρθε άμεσα αλλά ήταν αργά για να… πάρει πίσω την αλλαγή. Το παιχνίδι άνοιξε και ήταν μοιραίο να επικρατήσει ο νόμος του ισχυρού. Με ένα αμυντικό χαφ λιγότερο ο Παναθηναϊκός έγινε πολύ ευάλωτος όχι μόνο από τον άξονα αλλά και από τα άκρα, αφού πολλές φορές οι ακραίοι μπακ υποχρεώνονταν να συγκλίνουν για να ακολουθούν τις κινήσεις των αντιπάλων τους. Ιδιαίτερα ο Μουν έμοιαζε πελαγωμένος. Προφανώς είχε εντολή για μαν του μαν στον Σιμάο αλλά δεν πήρε πολλές βοήθειες από τους συμπαίκτες που ήταν κοντά στην πλευρά του και τελικά ήταν η μαύρη τρύπα της άμυνας. Όχι γιατί είναι «λίγος» και «δεν κάνει», αλλά γιατί βρέθηκε στη χειρότερή του βραδιά εδώ και πολύ καιρό.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει στο ρόστερ κι άλλος ένας καλός παίκτης στην ίδια θέση – όπως και αριστερά – ενόψει μιας απαιτητικής σεζόν με περίπου 50 αγώνες, με ψυχολογική επιβάρυνση από τις κατηγορίες και με σχεδόν βέβαιη απουσία ενός μήνα τον Γενάρη λόγω Κόπα Αφρικα. Οσο για το "Hummer" στο κέντρο της άμυνας, αν ο Ζιλμπέρτο δεν έχει πρόβλημα να καθιερωθεί εκεί και η απόδοσή του συνεχίσει να κυμαίνεται στα χθεσινά επίπεδα το κέρδος για τον Παναθηναϊκό θα είναι διπλό. Κατ' αρχάς θα αποκατασταθεί η τεράστια ανισορροπία που υπάρχει στο ρόστερ – ο αμυντικός μέσος που θα μένει εκτός εντεκάδας (όποιος κι αν είναι αυτός) θα κοστίζει όσο ολόκληρη η αμυντική τετράδα! – προσθέτοντας ποιότητα στην άμυνα. Και κυρίως θα αδειάσει μία θέση στο κέντρο για να παίξουν αυτοί που πρέπει γιατί – κακά το ψέματα – ο Ζιλμπέρτο δεν είναι πιο χρήσιμος ούτε από τον Σιμάο ούτε από τον Κατσουράνη εκεί.
Εν κατακλείδι, ο Παναθηναϊκός δεν αποκλείστηκε επειδή δεν πήρε ακριβό στόπερ και δεξί μπακ, όπως και δεν άρχισε να βάζει γκολ με το τσουβάλι επειδή πήρε ακριβό σέντερ φορ. Θα ήταν χρήσιμο, αλλά αυτή η χρησιμότητα θα φαινόταν περισσότερο στη διάρκεια της σεζόν παρά στα νοκ άουτ παιχνίδια με την Ατλέτικο. Αποκλείστηκε γιατί είχε τη χειρότερη δυνατή κλήρωση στα πλέι οφ, πέφτοντας θύμα – όπως και οι μελλοντικοί δευτεραθλητές Ελλάδας στο εξής – της επιλογής του Πλατινί να πριμοδοτήσει τους πρωταθλητές ακόμη και από τις χώρες της τρίτης ταχύτητας του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου σε βάρος των... δευτερότριτων από τις χώρες που βρίσκονται στη δεύτερη ταχύτητα. Με τον ίδιο τρόπο δηλαδή που θα μείνει έξω η Σέλτικ, η Αντερλεχτ και η Σπόρτινγκ Λισαβόνας, για να μπουν σε ομίλους της Μακάμπι Χάιφα, η Ντέμπρετσεν και η Ζυρίχη.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς πως ο αντίπαλος ήταν ίδιας – αν όχι μεγαλύτερης - δυναμικότητας με αυτόν που αντιμετώπισε πριν από μερικούς μήνες στη φάση των 16 της διοργάνωσης. Προς τι λοιπόν όλη αυτή η γκρίνια; Ισως το πιο ανησυχητικό στοιχείο που προέκυψε από τον αγώνα της Τρίτης ενόψει της συνέχειας είναι η μηδενική ανοχή, η διαρκής αμφισβήτηση και τα μέτωπα που φάνηκε που έχουν ανοίξει σε διάφορα επίπεδα και που αν δεν κλείσουν όσο είναι νωρίς, είναι βέβαιο πως θα συνεχίσουν να υπονομεύουν την προσπάθεια του Παναθηναϊκού για τον μεγάλο στόχο της σεζόν: Την κατάκτηση του πρωταθλήματος.
