[size=15pt]Ποτέ δεν προκαλείς τον Παναθηναϊκό[/size]
Μπορείς να κοροϊδέψεις πολλούς για λίγο καιρό ή λίγους για πολύ καιρό όπως ο μπασκετικός Ολυμπιακός. Πολλούς για πολύ καιρό δεν γίνεται...
Ο Αγγελόπουλος, ο Γιαννάκης και οι παίκτες του με πρώτο τον Μπουρούση έκαναν το ίδιο λάθος με τον πρωθυπουργό. Εξήγγειλαν στην αρχή της χρονιάς ότι θα προχωρούσαν «σεμνά και ταπεινά», αλλά στην πορεία σήκωσαν το ανάστημά τους και προκάλεσαν, όχι το κοινό αίσθημα όπως η κυβέρνηση, αλλά την ίδια την κυβέρνηση. Τον Παναθηναϊκό δεν τον προκαλείς. Τον κοιμίζεις. Εκείνοι προτίμησαν να περάσουν στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα πως «θα τα πούμε σε δέκα μέρες», πως «χάνουμε στις λεπτομέρειες», πως «χάνουμε στο ένα σουτ», πως «χάνουμε από τη διαιτησία», πως «η χρονιά ξεκινάει από αύριο».
Το βράδυ της Δευτέρας ήταν η τιμωρία τους. Κι αν ο Ομπράντοβιτς δεν σκεφτόταν τους τραυματίες Γιασικεβίτσιους, Διαμαντίδη που παίζουν με σοβαρά προβλήματα, αν δεν είχε στο μυαλό του τον τρίτο τελικό της Παρασκευής, δεν θα έδινε καμία χάρη, κανέναν οίκτο στον Ολυμπιακό. Αυτή ήταν και η τιμωρία του Ολυμπιακού. Μια ομάδα 35 εκατομμυρίων να παλεύει για να μην χάσει με διαφορά 35 πόντων.
Κάποια στιγμή οι δικαιολογίες θα στέρευαν για τον Γιαννάκη και τους ερυθρόλευκους. Διότι απέναντι στην μεγαλύτερη ομάδα που ανέδειξε ο ελληνικός αθλητισμός θα έπρεπε να είναι συνετοί και να μην σπαταλούν την ενέργειά τους αναζητώντας άλλοθι.
Το ματς θα μπορούσε να τελειώσει και με 45 πόντους διαφορά. Κι ας μην είναι η διαφορά των δύο ομάδων για 45 πόντους, ούτε καν για 27. Συνέβη γιατί σε ένα βράδυ όλα μπορεί να συμβούν. Ακόμα και να νικήσει ο Ολυμπιακός τον Παναθηναϊκό. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη που έγινε φέτος στους έξι αγώνες που έδωσαν μεταξύ τους οι δύο ομάδες. Γιατί σε αυτό το παιχνίδι όχι μόνο κέρδισε ο Ολυμπιακός, αλλά ήταν και καλύτερος έστω και στις λεπτομέρειες που αρέσκεται να λέει ο Γιαννάκης.
Με τα πολλά, δεν κάναμε καμία αναφορά στον δεύτερο τελικό. Μα τι κριτική να κάνεις όταν η μία ομάδα είναι πυραυλοκίνητη και η άλλη με το ηθικό στα τάρταρα; Μια ομάδα με αυτοσυγκέντρωση και μια ομάδα χωρίς συγκέντρωση δε μπορούν να αναμετρηθούν στα ίσα. Ο Ολυμπιακός είχε έναν παίκτη στο παρκέ, τον Τεόντοσιτς με το κρύο αίμα που ο Γιαννάκης ξέχασε και στο Βερολίνο και στο ΣΕΦ και ο Παναθηναϊκός είχε καμικάζι. Δεν φάνηκε καν ότι έπαιζε... χωρίς τεσσάρι, με τους Φώτση και Τσαρτσαρή να μην συμμετέχουν στο πάρτι.
Αυτή είναι και η δύναμη του Παναθηναϊκού. Ξέρει να κρύβει τα λάθη της και ξέρει να παίζει το παιχνίδι της κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Ο Παναθηναϊκός είναι μια πολεμική μηχανή. Ένα «εθνικό προϊόν» όπως εύστοχα είχε γράψει η «Εξέδρα» μετά την κατάκτηση του πέμπτου ευρωπαϊκού. Ο ηδονιστικός τρόπος με τον οποίο οδεύει προς το τριπλ κράουν, με τρία τρόπαια μπροστά στα... μούτρα του αιώνιου αντιπάλου, αποτελεί την απόλυτη δικαίωση της πράσινης αυτοκρατορίας που όπως φαίνεται μετά και τις μεταγραφές των Καλάθη, Τέπιτς θα συνεχιστεί για πολλά χρόνια ακόμα. Διότι οι ομάδες φτιάχνονται με τα λεφτά τα οποία όμως θα χρησιμοποιούν κανονικούς προπονητές και όχι παράγοντες που νομίζουν ότι είναι προπονητές.
ΥΓ1. Όπως και μετά το ΣΕΦ, έτσι και για όσα έγιναν στο ΟΑΚΑ, δεν θα ασχοληθούμε. Η απορία είναι μία: Με αυτούς τους τύπους που πετάνε καπνογόνα και ιπτάμενα αντικείμενα στο +20 ή 1'30'' πριν τη λήξη δεν είναι άδικο να... αναπνέουμε τον ίδιο αέρα; Με βλάκες που χρησιμοποιούν gps για να βρουν το σπίτι τους αρνούμαστε να καταπιαστούμε.
ΥΓ2. Σήμερα είναι η μέρα των αθλητών και των ομάδων. Ο Κόκκαλης και ο Βγενόπουλος ή ο Βγενόπουλος και ο Κόκκαλης, καθώς και όλοι οι άλλοι που ενδιαφέρονται πρώτα για την προσωπική τους προβολή σε σημείο ναρκισσισμού, δεν έχουν θέση στην δική μας επικαιρότητα όταν αγωνίζονται παικταράδες τέτοιου επιπέδου.
από gazetta.gr
Μπορείς να κοροϊδέψεις πολλούς για λίγο καιρό ή λίγους για πολύ καιρό όπως ο μπασκετικός Ολυμπιακός. Πολλούς για πολύ καιρό δεν γίνεται...
Ο Αγγελόπουλος, ο Γιαννάκης και οι παίκτες του με πρώτο τον Μπουρούση έκαναν το ίδιο λάθος με τον πρωθυπουργό. Εξήγγειλαν στην αρχή της χρονιάς ότι θα προχωρούσαν «σεμνά και ταπεινά», αλλά στην πορεία σήκωσαν το ανάστημά τους και προκάλεσαν, όχι το κοινό αίσθημα όπως η κυβέρνηση, αλλά την ίδια την κυβέρνηση. Τον Παναθηναϊκό δεν τον προκαλείς. Τον κοιμίζεις. Εκείνοι προτίμησαν να περάσουν στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα πως «θα τα πούμε σε δέκα μέρες», πως «χάνουμε στις λεπτομέρειες», πως «χάνουμε στο ένα σουτ», πως «χάνουμε από τη διαιτησία», πως «η χρονιά ξεκινάει από αύριο».
Το βράδυ της Δευτέρας ήταν η τιμωρία τους. Κι αν ο Ομπράντοβιτς δεν σκεφτόταν τους τραυματίες Γιασικεβίτσιους, Διαμαντίδη που παίζουν με σοβαρά προβλήματα, αν δεν είχε στο μυαλό του τον τρίτο τελικό της Παρασκευής, δεν θα έδινε καμία χάρη, κανέναν οίκτο στον Ολυμπιακό. Αυτή ήταν και η τιμωρία του Ολυμπιακού. Μια ομάδα 35 εκατομμυρίων να παλεύει για να μην χάσει με διαφορά 35 πόντων.
Κάποια στιγμή οι δικαιολογίες θα στέρευαν για τον Γιαννάκη και τους ερυθρόλευκους. Διότι απέναντι στην μεγαλύτερη ομάδα που ανέδειξε ο ελληνικός αθλητισμός θα έπρεπε να είναι συνετοί και να μην σπαταλούν την ενέργειά τους αναζητώντας άλλοθι.
Το ματς θα μπορούσε να τελειώσει και με 45 πόντους διαφορά. Κι ας μην είναι η διαφορά των δύο ομάδων για 45 πόντους, ούτε καν για 27. Συνέβη γιατί σε ένα βράδυ όλα μπορεί να συμβούν. Ακόμα και να νικήσει ο Ολυμπιακός τον Παναθηναϊκό. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη που έγινε φέτος στους έξι αγώνες που έδωσαν μεταξύ τους οι δύο ομάδες. Γιατί σε αυτό το παιχνίδι όχι μόνο κέρδισε ο Ολυμπιακός, αλλά ήταν και καλύτερος έστω και στις λεπτομέρειες που αρέσκεται να λέει ο Γιαννάκης.
Με τα πολλά, δεν κάναμε καμία αναφορά στον δεύτερο τελικό. Μα τι κριτική να κάνεις όταν η μία ομάδα είναι πυραυλοκίνητη και η άλλη με το ηθικό στα τάρταρα; Μια ομάδα με αυτοσυγκέντρωση και μια ομάδα χωρίς συγκέντρωση δε μπορούν να αναμετρηθούν στα ίσα. Ο Ολυμπιακός είχε έναν παίκτη στο παρκέ, τον Τεόντοσιτς με το κρύο αίμα που ο Γιαννάκης ξέχασε και στο Βερολίνο και στο ΣΕΦ και ο Παναθηναϊκός είχε καμικάζι. Δεν φάνηκε καν ότι έπαιζε... χωρίς τεσσάρι, με τους Φώτση και Τσαρτσαρή να μην συμμετέχουν στο πάρτι.
Αυτή είναι και η δύναμη του Παναθηναϊκού. Ξέρει να κρύβει τα λάθη της και ξέρει να παίζει το παιχνίδι της κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Ο Παναθηναϊκός είναι μια πολεμική μηχανή. Ένα «εθνικό προϊόν» όπως εύστοχα είχε γράψει η «Εξέδρα» μετά την κατάκτηση του πέμπτου ευρωπαϊκού. Ο ηδονιστικός τρόπος με τον οποίο οδεύει προς το τριπλ κράουν, με τρία τρόπαια μπροστά στα... μούτρα του αιώνιου αντιπάλου, αποτελεί την απόλυτη δικαίωση της πράσινης αυτοκρατορίας που όπως φαίνεται μετά και τις μεταγραφές των Καλάθη, Τέπιτς θα συνεχιστεί για πολλά χρόνια ακόμα. Διότι οι ομάδες φτιάχνονται με τα λεφτά τα οποία όμως θα χρησιμοποιούν κανονικούς προπονητές και όχι παράγοντες που νομίζουν ότι είναι προπονητές.
ΥΓ1. Όπως και μετά το ΣΕΦ, έτσι και για όσα έγιναν στο ΟΑΚΑ, δεν θα ασχοληθούμε. Η απορία είναι μία: Με αυτούς τους τύπους που πετάνε καπνογόνα και ιπτάμενα αντικείμενα στο +20 ή 1'30'' πριν τη λήξη δεν είναι άδικο να... αναπνέουμε τον ίδιο αέρα; Με βλάκες που χρησιμοποιούν gps για να βρουν το σπίτι τους αρνούμαστε να καταπιαστούμε.
ΥΓ2. Σήμερα είναι η μέρα των αθλητών και των ομάδων. Ο Κόκκαλης και ο Βγενόπουλος ή ο Βγενόπουλος και ο Κόκκαλης, καθώς και όλοι οι άλλοι που ενδιαφέρονται πρώτα για την προσωπική τους προβολή σε σημείο ναρκισσισμού, δεν έχουν θέση στην δική μας επικαιρότητα όταν αγωνίζονται παικταράδες τέτοιου επιπέδου.
από gazetta.gr
