.....μεταφερω απο το αθλητικο site gazzetta.gr ενα εκπληκτικο αρθρο που αφορα τους ανθρωπους που εμεις οι Παναθηναικοι εχουμε λατρεψει οσο κανεναν αλλο.....τα 2 αδερφια που μας εχουν κανει να ονειρευτουμε , που μας εμπνεουν , τους ανθρωπους που αν και πλουσιοι , ολοι μας νιωθουμε οτι ειναι 2 απο εμας τους απλους οπαδους.... 
Παύλος και Θανάσης Γιαννακόπουλος. Δύο άνθρωποι που έχουν συνδέσει τα ονόματά τους όσο κανείς με τον Παναθηναϊκό. Δεν είναι οι τίτλοι, δεν είναι οι παικταράδες, δεν είναι ο πακτωλός εκατομμυρίων που ξοδεύουν κάθε χρόνο, δεν είναι ούτε καν το γεγονός ότι είναι Παναθηναϊκοί από κούνια. Όταν ο Θανάσης Γιαννακόπουλος (και ο Παύλος σπανιότερα) παίρνει το μικρόφωνο και λέει στον κόσμο της ομάδας: «είμαι ο Θανάσης, ο ένας από εσάς», δεν υπάρχει ούτε ένας «πράσινος» που να μην πιστεύει τα λεγόμενα του προέδρου. Ο Θανάσης και ο Παύλος είναι οπαδοί, είναι «άρρωστοι» και είναι οι πρόεδροι που ονειρεύεται κάθε φίλαθλος για την ομάδα του.
Έχουν καταφέρει, γιατί για κατόρθωμα πρόκειται, να αντιμετωπίζεται η γνώμη τους ως θέσφατο και κριτήριο παναθηναϊκοφροσύνης, καθώς ο κόσμος τους πιστεύει και τους στηρίζει σε όλες τους τις αποφάσεις. Αν σκεφτείτε τι έχουν κάνει για τον Παναθηναϊκό, είναι απόλυτα λογική η λατρεία των οπαδών. Όρεξη να έχει κανείς να μετράει τα αστέρια που κατά καιρούς έχουν φορέσει τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Οι Γιαννακόπουλοι δεν λογαριάζουν χρήματα, δεν λογαριάζουν τα έξοδα, δεν λογαριάζουν από ρήτρες ούτε από απαγορευτικά.
Γκάλης, Γιαννάκης, Χριστοδούλου, Παταβούκας, Οικονόμου, Αλβέρτης, Παπαδόπουλος, Διαμαντίδης, Σπανούλης, Χατζηβρέττας, Τσαρτσαρής, Φώτσης συγκροτούν μια ελληνική dream team. Όσο για τους ξένους; Ντέιβις, Σοκ, Κόμαζετς, Βράνκοβιτς, Βολκόφ, Πάσπαλιε, Ουίλκινς, Ράτζα, Σκοτ, Μποντιρόγκα, Ρέμπρατσα, Τζεντίλε, Κάτας, Κουτλουάι, Μπετσίροβιτς, Ντελκ, Γιασικεβίτσιους και πάει λέγοντας.
Δεν υπάρχει ομάδα στη Γηραιά Ήπειρο που να έχει να επιδείξει ανάλογη «συλλογή», με τους οπαδούς της να μπορούν να καμαρώνουν ότι έχουν χειροκροτήσει μερικά από τα πιο λαμπρά αστέρια που έχουν παίξει στην Ευρώπη. Την ημέρα που ο Παναθηναϊκός υπέγραψε συμβόλαιο με τον Ντομινίκ Ουίλκινς, ο Παύλος Γιαννακόπουλος έπαιρνε έναν έναν τους δημοσιογράφους και τους ανακοίνωνε την απόκτηση του κορυφαίου άσσου με την εξής ατάκα. «Παιδί μου, πήραμε τον Ντομινίκ. Χρόνια πολλά και καλή χρόνια». Και ήταν κατακαλόκαιρο…
Όταν μάλιστα, ο Ντομινίκ έφτασε στην Ελλάδα, ο Θανάσης Γιαννακόπουλος είπε το αμίμητο στους 10.000 οπαδούς της ομάδας που είχαν πάει στο αεροδρόμιο και περικύκλωσαν το αυτοκίνητό του στο οποίο επέβαινε ο άλαλος Ντομινίκ. «Σπάστε το! Η μέρα αυτή ανήκει σ’ εσάς!!!»
Οι Γιαννακόπουλοι δεν είναι πρόεδροι. Είναι οπαδοί. Φωνάζουν, βρίζουν (ακόμα και τους παίκτες τους…), χειρονομούν, παθιάζονται, ιδρώνουν, αρρωσταίνουν (ο Θανάσης αντιμετωπίζει χρόνια καρδιακά προβλήματα και του έχει συσταθεί να αποφεύγει τις έντονες συγκινήσεις, αλλά δεν δείχνει να χαμπαριάζει…), μπαίνουν μέσα στο γήπεδο, αρπάζουν διαιτητές από τα μανίκια, χάνουν την υπομονή τους, αδιαφορούν για τους τύπους και τον καθωσπρεπισμό, μαλώνουν με οποιονδήποτε πιστεύουν ότι κάνει κακό στον Παναθηναϊκό (αγαπημένο θύμα ο Τζόρντι Μπερτομέου), απειλούν και κάνουν οτιδήποτε περνά από το χέρι τους, προκειμένου να διατηρήσουν τους «πράσινους» στην κορυφή.
Κάνουν, με λίγα λόγια, όλα όσα κάνουν και οι οπαδοί της ομάδας τους. Το σημαντικότερο είναι η συμπεριφορά τους αυτή δεν είναι προσποιητή, ούτε γίνεται για τα μάτια του κόσμου. Αντιθέτως, είναι φορές, που μετά τα ξεσπάσματά τους, δηλώνουν μετανοιωμένοι και «παρακαλούν» τους δημοσιογράφους να μη δώσουν έκταση στα… καμώματά τους. Κι όμως, αυτό τους το ξεχωριστό ταπεραμέντο είναι που τους κάνει ακόμα πιο αγαπητούς ανάμεσα στους φιλάθλους της ομάδας, που τους αντιμετωπίζουν ως ευεργέτες του Παναθηναϊκού.
Αναφορικά με τους διαιτητές, υπάρχουν και δύο μελανές στιγμές, όπως έχουν οι ίδιοι παραδεχτεί. Ο Πάυλος Γιαννακόπουλος θεωρεί το γεγονός ότι μπήκε στο γήπεδο, κατά τη διάρκεια του τρίτου ημιτελικού με τον Πανιώνιο το 1996, και άρπαξε τον διαιτητή Κορομηλά από το χέρι, ως το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του. «Η μεγάλη μου γκάφα ήταν που συμπεριφέρθηκα τόσο άσχημα στον Kορομηλά. Γι’ αυτό και του ζήτησα συγνώμη. Χάλασα το προφίλ μου, έδωσα ταυτόχρονα αφορμή σε εκείνους που θέλουν να βλάψουν τον Παναθηναϊκό και το μπάσκετ».
Τα ίδια και ο Θανάσης, όταν κατά τη διάρκεια του πρώτου αγώνα των playoffs του 2005, με την Εφές, μπήκε στο παρκέ του γηπέδου και έφτυσε στο πρόσωπο τον Ισραηλινό διαιτητή Μπάχαρ. Την επόμενη μέρα δηλώνει στους δημοσιογράφους αναφορικά με το περιστατικό: «Κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και ντρέπομαι».
Γιαννακόπουλος σημαίνει… πατέρας (όχι Νίκος)
Πατέρας και των παικτών και των φιλάθλων. Η ατάκα «παιδί μου, παιδί μου» που απευθύνει συνήθως στις προσφωνήσεις του ο Παύλος Γιαννακόπουλος, είναι ενδεικτική του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζει την ομάδα του. Οι αθλητές είναι παιδιά του, όχι υπάλληλοί του και τους συμπεριφέρεται όπως ο πατέρας στο γιο του. Τους κάνει τα χατίρια, τους καλομαθαίνει, τους μαλώνει (σπάνια, αλλά πάντα σε καίριες στιγμές), τους παρηγορεί, τους καμαρώνει και κάνει τα πάντα για να είναι ευτυχισμένοι. Δεν είναι τυχαία η αντίδραση που έχουν όλοι οι ξένοι της ομάδας μετά τον πρώτο μήνα στην Ελλάδα όταν δέχονται ερωτήσεις για τους αδελφούς Γιαννακόπουλους. «Είναι απίστευτο να βλέπεις δύο ανθρώπους με τέτοια δύναμη και τόσες επιχειρήσεις να ζουν και να αναπνέουν για την ομάδα σαν να είναι οπαδοί» έλεγε ένας «παλιός» Αμερικανός του Παναθηναϊκού.
Ο Μίκαελ Κοχ, κάποτε τηλεφώνησε στον Παύλο Γιαννακόπουλο για να του αναφέρει ένα σοβαρότατο πρόβλημα που αντιμετώπιζε. Όταν ο Παύλος ρώτησε, ανήσυχος, να μάθει περί τίνος πρόκειται, ο Γερμανός γκαρντ του απάντησε: «Πρόεδρε, μου είπες να σε πάρω αν έχω κάποιο πρόβλημα, και γι αυτό σε ψάχνω! Μου τελείωσε η άμμος για τα γατάκια μου…». Κάγκελο έμεινε ο Παυλάρας, αλλά τελικά βρήκε την πολυπόθητη άμμο στον Μίκαελ.
Γιαννακόπουλος σημαίνει… μύθοι και ιστορίες
Υπάρχουν εκατοντάδες ιστορίες (οι περισσότερες δεν δημοσιεύονται) για τα πεπραγμένα των αδελφών Γιαννακόπουλων. Παραθέτουμε κάποια ενδεικτικά περιστατικά…
Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες τα δύο αδέλφια έχουν πάρει μαζί ταξί με τον Παύλο, ως μεγαλύτερο, να αναλαμβάνει την πληρωμή. Με το που βγαίνει ο Παύλος, ο Θανάσης, πιάνει τον ταξιτζή, και του δίνει παχυλό φιλοδώρημα, φοβούμενος ότι ο αδερφός του, το ξέχασε. Ο Παύλος όμως, βλέποντας τον Θανάση να αργεί, πλησιάζει στο παράθυρο και δίνει στον ταξιτζή νέο φιλοδώρημα, κάνοντας τον συμπαθή οδηγό πλουσιότερο κατά μερικές χιλιάδες δραχμές.
5ος και τελευταίος τελικός του 1995. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός ετοιμάζονται για τον αγώνα του ΣΕΦ με τους «ηγέτες» των ομάδων να διαφωνούν (εντονότατα) για τη μοιρασιά των φιλάθλων στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Κάποια στιγμή, μετά από ώρες σύσκεψης ο Γιώργος Σαλονίκης, γενικός αρχηγός του Ολυμπιακού, αρπάζει τα εισιτήρια και τα… πετάει από το παράθυρο, ώστε να τα μοιράσει κάποιος άνθρωπος της ομάδας στου φιλάθλους του Ολυμπιακού. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος αντιδρά άμεσα. Παίρνει τηλέφωνο στα πολύ υψηλά κλιμάκια της κυβέρνησης (πολύ πολύ υψηλά όμως) και απειλεί πως αν δεν επιστραφούν τα εισιτήρια, ώστε ο Παναθηναϊκός να πάρει το 30% που δικαιούνταν, θα σταματήσει να τροφοδοτεί με φάρμακα τα ελληνικά νοσοκομεία. Bingo! Μέσα σε λίγες ώρες, η μοιρασιά έγινε κανονικά και οι «πράσινοι» οπαδοί πήραν το δρόμο για τον Πειραιά. Μπορεί να μην πραγματοποιούσε ποτέ την απειλή του, αλλά η ενστικτώδης και παρορμητική αντίδρασή του, ήταν αυτή που τελικά έσωσε την παρτίδα για τον Παναθηναϊκό.
Καλοκαίρι του 1996 και ο Στόγιαν Βράνκοβιτς, κατά την προσφιλή του συνήθεια, καθυστερεί να υπογράψει, επικαλούμενος προτάσεις από ομάδες του ΝΒΑ. Τη χρονιά εκείνη, ήταν οι Μπακς αυτοί που «πολιορκούσαν» τον Στόικο, οποίος έχει φτάσει στα όρια του τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Μετά από μέρες συνομιλιών, ο «ψηλός» αρνείται να βάλει την υπογραφή του με άλλη κάθε φορά δικαιολογία, και ο Παύλος φτάνει σε απόγνωση και ανοίγοντας μια τζαμαρία στη ΒΙΑΝΕΞ του λέει: «Στόγιαν παιδί μου, πες μου τι θέλεις για να υπογράψεις, γιατί αλλιώς θα πηδήξω από την ταράτσα». Έτσι κι έγινε!
Καλοκαίρι του 1999 και ο Γιώργος Καλαϊτζής βρίσκεται στα γραφεία της ΒΙΑΝΕΞ προκειμένου να υπογράψει το νέο του συμβόλαιο. Στην αίθουσα βρίσκονται, ο ίδιος αθλητής, ο μάνατζέρ του, ο Τάκης Μπαλτάκος, καθώς και ο Παύλος με τον Θανάση Γιαννακόπουλο. Η διαδικασία τραβάει εις μάκρος, αφού υπήρχαν κάποιες τελικές διαφωνίες αναφορικά με την έκταση και την κλιμάκωση του συμβολαίου. Ο Πάυλος, προτρέπει τον Θανάση να βγει από την αίθουσα, καθώς θεωρούσε ότι η «αδυναμία» που είχε ο αδερφός του στον Καλαίτζή καθυστερούσε την συμφωνία, Με τα χίλια ζόρια, ο «τυφώνας» βγαίνει έξω για να επιστρέψει λίγα δευτερόλεπτα αργότερα φωνάζοντας. «Παύλο, προς θεού, μην ξεχάσετε τα πριμ του παιδιού!».
Καλοκαίρι του 2007 και ο Παναθηναϊκός βρίσκεται μια ανάσα από την απόκτηση του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους και την αρπαγή του από τον Ολυμπιακό. Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, γεμάτος χαρά, παίρνει τηλέφωνο έναν δημοσιογράφο και συζητάνε για τη μεγάλη μετεγγραφή. Λίγο πριν κλείσουν το τηλέφωνο, ο Θανάσης λέει το εξής: «Σε παρακαλώ, να προβάλεις όσο μπορείς την μετεγγραφή του Γιασικεβίτσιους. Είναι καλό παιδί και καλός παίκτης και νομίζω θα βοηθήσει…». «Μα πρόεδρε, δεν έχει ανάγκη εμένα ο Γιασικεβίτσιους. Όλη η Ευρώπη γι αυτόν μιλάει» απαντά χαμογελώντας ο ρεπόρτερ. «Δεν πειράζει παιδί μου. Κάνε κι εσύ ότι μπορεί να το βοηθήσουμε το παιδί. Να μη «θαφτεί» η το θέμα στις εφημερίδες…». Κι όλα αυτά τη στιγμή που επί μία εβδομάδα, ο Σάρας ήταν σε όλα τα πρωτοσέλιδα!
Γιαννακόπουλος σημαίνει… εγγύηση
Η παρουσία της οικογένειας Γιαννακόπουλου αποτελεί από μόνη της εγγύηση νομιμότητας. Θυμίζουμε ότι όταν πριν από ένα χρόνο ο Ανδρέας Βγενόπουλος αποφάσιζε να εκθέσει στον αέρα τις θέσεις και τις απόψεις της ΠΕΚ, το πρώτο πράγμα που έκανε είναι να εξασφαλίσει την παρουσία του Θανάση και του Παύλου Γιαννακόπουλου. Για τον φίλαθλο του Παναθηναϊκού, η εικόνα του Παύλου και του Θανάση, αριστερά και δεξιά από τον Ανδρέα Βγενόπουλο, αποτελούσε τεκμήριο ασφάλειας για τις καλές προθέσεις του επιχειρηματία.
Είναι τέτοια η πίστη και αφοσίωση που έχουν οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού στα δύο αδέρφια, ώστε εκλαμβάνουν θετικά οποιαδήποτε κίνησή τους. «Για να το λέει ο Παύλος (ή ο Θανάσης) έτσι θα είναι». Η συγκεκριμένη φράση έχει ειπωθεί εκατομμύρια φορές όλα αυτά τα χρόνια. Ακόμα και οι άνθρωποι που διαφωνούν μαζί τους, δεν τους καταλογίζουν ποτέ υστεροβουλία ή πλάγια συμφέροντα. Είναι χαρακτηριστικό ότι αν και είναι γνωστό πως μεγάλο τους απωθημένο παραμένει η ΠΑΕ, είχαν πάγια στάση την απάντηση, «πώς να αγοράσεις κάτι που δεν πωλείται;» όποτε δέχονταν πιέσεις ή ερωτήσεις για το ποδοσφαιρικό τμήμα.
Από τη μέρα που ο Παναθηναϊκός έγινε πολυμετοχικός, επέλεξαν να αποστασιοποιηθούν, μετά την απόκτηση των μετοχών, προκειμένου να μην κατηγορηθούν ότι επιθυμούν τη διαίρεση των μετόχων και του κόσμου. Όποτε ο κόσμος τους καλεί εν χορώ να «πάρουν την ΠΑΕ» ουδέποτε προσπάθησαν να πυροδοτήσουν το κλίμα ή να ενθαρρύνουν δημόσια τις συγκεκριμένες εκδηλώσεις, παρά το γεγονός ότι είναι κοινό μυστικό, ότι ονειρεύονταν να αναλάβουν ολόκληρο τον Παναθηναϊκό.
Γιαννακόπουλος σημαίνει… Παναθηναϊκός
Μια από τις αγαπημένες κουβέντες του Παύλου Γιαννακόπουλου, απόλυτα ενδεικτική της νοοτροπίας του είναι η εξής: «Δεν πίνουμε, δεν καπνίζουμε, δεν πηγαίνουμε στα μπουζούκια (σ.σ. μόνο στις φιέστες), δεν έχουμε πάθη, δεν παίζουμε χαρτιά, δεν πάμε στο καζίνο. Ένα χόμπι έχουμε μόνο. Τον Παναθηναϊκό και πώς θα τον έχουμε πάντα πρώτο. Ασχολούμαστε με την ομάδα από το πρωί ως το βράδυ. Αυτή είναι η φιλοσοφία μας σαν οικογένεια».
Και το τέλος θα «δανειστούμε» μια φράση του Βασίλη Σκουντή, αναφορικά με το βαθμό «παναθηναϊκότητας» των Γιαννακοπουλαίων.
«Οι Γιαννακόπουλοι είναι τόσο Παναθηναϊκοί που πάνε σε εκδηλώσεις του Παναθηναϊκού ακόμα κι όταν δεν είναι καλεσμένοι…»
Παύλος και Θανάσης Γιαννακόπουλος. Δύο άνθρωποι που έχουν συνδέσει τα ονόματά τους όσο κανείς με τον Παναθηναϊκό. Δεν είναι οι τίτλοι, δεν είναι οι παικταράδες, δεν είναι ο πακτωλός εκατομμυρίων που ξοδεύουν κάθε χρόνο, δεν είναι ούτε καν το γεγονός ότι είναι Παναθηναϊκοί από κούνια. Όταν ο Θανάσης Γιαννακόπουλος (και ο Παύλος σπανιότερα) παίρνει το μικρόφωνο και λέει στον κόσμο της ομάδας: «είμαι ο Θανάσης, ο ένας από εσάς», δεν υπάρχει ούτε ένας «πράσινος» που να μην πιστεύει τα λεγόμενα του προέδρου. Ο Θανάσης και ο Παύλος είναι οπαδοί, είναι «άρρωστοι» και είναι οι πρόεδροι που ονειρεύεται κάθε φίλαθλος για την ομάδα του.
Έχουν καταφέρει, γιατί για κατόρθωμα πρόκειται, να αντιμετωπίζεται η γνώμη τους ως θέσφατο και κριτήριο παναθηναϊκοφροσύνης, καθώς ο κόσμος τους πιστεύει και τους στηρίζει σε όλες τους τις αποφάσεις. Αν σκεφτείτε τι έχουν κάνει για τον Παναθηναϊκό, είναι απόλυτα λογική η λατρεία των οπαδών. Όρεξη να έχει κανείς να μετράει τα αστέρια που κατά καιρούς έχουν φορέσει τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Οι Γιαννακόπουλοι δεν λογαριάζουν χρήματα, δεν λογαριάζουν τα έξοδα, δεν λογαριάζουν από ρήτρες ούτε από απαγορευτικά.
Γκάλης, Γιαννάκης, Χριστοδούλου, Παταβούκας, Οικονόμου, Αλβέρτης, Παπαδόπουλος, Διαμαντίδης, Σπανούλης, Χατζηβρέττας, Τσαρτσαρής, Φώτσης συγκροτούν μια ελληνική dream team. Όσο για τους ξένους; Ντέιβις, Σοκ, Κόμαζετς, Βράνκοβιτς, Βολκόφ, Πάσπαλιε, Ουίλκινς, Ράτζα, Σκοτ, Μποντιρόγκα, Ρέμπρατσα, Τζεντίλε, Κάτας, Κουτλουάι, Μπετσίροβιτς, Ντελκ, Γιασικεβίτσιους και πάει λέγοντας.
Δεν υπάρχει ομάδα στη Γηραιά Ήπειρο που να έχει να επιδείξει ανάλογη «συλλογή», με τους οπαδούς της να μπορούν να καμαρώνουν ότι έχουν χειροκροτήσει μερικά από τα πιο λαμπρά αστέρια που έχουν παίξει στην Ευρώπη. Την ημέρα που ο Παναθηναϊκός υπέγραψε συμβόλαιο με τον Ντομινίκ Ουίλκινς, ο Παύλος Γιαννακόπουλος έπαιρνε έναν έναν τους δημοσιογράφους και τους ανακοίνωνε την απόκτηση του κορυφαίου άσσου με την εξής ατάκα. «Παιδί μου, πήραμε τον Ντομινίκ. Χρόνια πολλά και καλή χρόνια». Και ήταν κατακαλόκαιρο…
Όταν μάλιστα, ο Ντομινίκ έφτασε στην Ελλάδα, ο Θανάσης Γιαννακόπουλος είπε το αμίμητο στους 10.000 οπαδούς της ομάδας που είχαν πάει στο αεροδρόμιο και περικύκλωσαν το αυτοκίνητό του στο οποίο επέβαινε ο άλαλος Ντομινίκ. «Σπάστε το! Η μέρα αυτή ανήκει σ’ εσάς!!!»
Οι Γιαννακόπουλοι δεν είναι πρόεδροι. Είναι οπαδοί. Φωνάζουν, βρίζουν (ακόμα και τους παίκτες τους…), χειρονομούν, παθιάζονται, ιδρώνουν, αρρωσταίνουν (ο Θανάσης αντιμετωπίζει χρόνια καρδιακά προβλήματα και του έχει συσταθεί να αποφεύγει τις έντονες συγκινήσεις, αλλά δεν δείχνει να χαμπαριάζει…), μπαίνουν μέσα στο γήπεδο, αρπάζουν διαιτητές από τα μανίκια, χάνουν την υπομονή τους, αδιαφορούν για τους τύπους και τον καθωσπρεπισμό, μαλώνουν με οποιονδήποτε πιστεύουν ότι κάνει κακό στον Παναθηναϊκό (αγαπημένο θύμα ο Τζόρντι Μπερτομέου), απειλούν και κάνουν οτιδήποτε περνά από το χέρι τους, προκειμένου να διατηρήσουν τους «πράσινους» στην κορυφή.
Κάνουν, με λίγα λόγια, όλα όσα κάνουν και οι οπαδοί της ομάδας τους. Το σημαντικότερο είναι η συμπεριφορά τους αυτή δεν είναι προσποιητή, ούτε γίνεται για τα μάτια του κόσμου. Αντιθέτως, είναι φορές, που μετά τα ξεσπάσματά τους, δηλώνουν μετανοιωμένοι και «παρακαλούν» τους δημοσιογράφους να μη δώσουν έκταση στα… καμώματά τους. Κι όμως, αυτό τους το ξεχωριστό ταπεραμέντο είναι που τους κάνει ακόμα πιο αγαπητούς ανάμεσα στους φιλάθλους της ομάδας, που τους αντιμετωπίζουν ως ευεργέτες του Παναθηναϊκού.
Αναφορικά με τους διαιτητές, υπάρχουν και δύο μελανές στιγμές, όπως έχουν οι ίδιοι παραδεχτεί. Ο Πάυλος Γιαννακόπουλος θεωρεί το γεγονός ότι μπήκε στο γήπεδο, κατά τη διάρκεια του τρίτου ημιτελικού με τον Πανιώνιο το 1996, και άρπαξε τον διαιτητή Κορομηλά από το χέρι, ως το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του. «Η μεγάλη μου γκάφα ήταν που συμπεριφέρθηκα τόσο άσχημα στον Kορομηλά. Γι’ αυτό και του ζήτησα συγνώμη. Χάλασα το προφίλ μου, έδωσα ταυτόχρονα αφορμή σε εκείνους που θέλουν να βλάψουν τον Παναθηναϊκό και το μπάσκετ».
Τα ίδια και ο Θανάσης, όταν κατά τη διάρκεια του πρώτου αγώνα των playoffs του 2005, με την Εφές, μπήκε στο παρκέ του γηπέδου και έφτυσε στο πρόσωπο τον Ισραηλινό διαιτητή Μπάχαρ. Την επόμενη μέρα δηλώνει στους δημοσιογράφους αναφορικά με το περιστατικό: «Κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και ντρέπομαι».
Γιαννακόπουλος σημαίνει… πατέρας (όχι Νίκος)
Πατέρας και των παικτών και των φιλάθλων. Η ατάκα «παιδί μου, παιδί μου» που απευθύνει συνήθως στις προσφωνήσεις του ο Παύλος Γιαννακόπουλος, είναι ενδεικτική του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζει την ομάδα του. Οι αθλητές είναι παιδιά του, όχι υπάλληλοί του και τους συμπεριφέρεται όπως ο πατέρας στο γιο του. Τους κάνει τα χατίρια, τους καλομαθαίνει, τους μαλώνει (σπάνια, αλλά πάντα σε καίριες στιγμές), τους παρηγορεί, τους καμαρώνει και κάνει τα πάντα για να είναι ευτυχισμένοι. Δεν είναι τυχαία η αντίδραση που έχουν όλοι οι ξένοι της ομάδας μετά τον πρώτο μήνα στην Ελλάδα όταν δέχονται ερωτήσεις για τους αδελφούς Γιαννακόπουλους. «Είναι απίστευτο να βλέπεις δύο ανθρώπους με τέτοια δύναμη και τόσες επιχειρήσεις να ζουν και να αναπνέουν για την ομάδα σαν να είναι οπαδοί» έλεγε ένας «παλιός» Αμερικανός του Παναθηναϊκού.
Ο Μίκαελ Κοχ, κάποτε τηλεφώνησε στον Παύλο Γιαννακόπουλο για να του αναφέρει ένα σοβαρότατο πρόβλημα που αντιμετώπιζε. Όταν ο Παύλος ρώτησε, ανήσυχος, να μάθει περί τίνος πρόκειται, ο Γερμανός γκαρντ του απάντησε: «Πρόεδρε, μου είπες να σε πάρω αν έχω κάποιο πρόβλημα, και γι αυτό σε ψάχνω! Μου τελείωσε η άμμος για τα γατάκια μου…». Κάγκελο έμεινε ο Παυλάρας, αλλά τελικά βρήκε την πολυπόθητη άμμο στον Μίκαελ.
Γιαννακόπουλος σημαίνει… μύθοι και ιστορίες
Υπάρχουν εκατοντάδες ιστορίες (οι περισσότερες δεν δημοσιεύονται) για τα πεπραγμένα των αδελφών Γιαννακόπουλων. Παραθέτουμε κάποια ενδεικτικά περιστατικά…
Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες τα δύο αδέλφια έχουν πάρει μαζί ταξί με τον Παύλο, ως μεγαλύτερο, να αναλαμβάνει την πληρωμή. Με το που βγαίνει ο Παύλος, ο Θανάσης, πιάνει τον ταξιτζή, και του δίνει παχυλό φιλοδώρημα, φοβούμενος ότι ο αδερφός του, το ξέχασε. Ο Παύλος όμως, βλέποντας τον Θανάση να αργεί, πλησιάζει στο παράθυρο και δίνει στον ταξιτζή νέο φιλοδώρημα, κάνοντας τον συμπαθή οδηγό πλουσιότερο κατά μερικές χιλιάδες δραχμές.
5ος και τελευταίος τελικός του 1995. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός ετοιμάζονται για τον αγώνα του ΣΕΦ με τους «ηγέτες» των ομάδων να διαφωνούν (εντονότατα) για τη μοιρασιά των φιλάθλων στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Κάποια στιγμή, μετά από ώρες σύσκεψης ο Γιώργος Σαλονίκης, γενικός αρχηγός του Ολυμπιακού, αρπάζει τα εισιτήρια και τα… πετάει από το παράθυρο, ώστε να τα μοιράσει κάποιος άνθρωπος της ομάδας στου φιλάθλους του Ολυμπιακού. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος αντιδρά άμεσα. Παίρνει τηλέφωνο στα πολύ υψηλά κλιμάκια της κυβέρνησης (πολύ πολύ υψηλά όμως) και απειλεί πως αν δεν επιστραφούν τα εισιτήρια, ώστε ο Παναθηναϊκός να πάρει το 30% που δικαιούνταν, θα σταματήσει να τροφοδοτεί με φάρμακα τα ελληνικά νοσοκομεία. Bingo! Μέσα σε λίγες ώρες, η μοιρασιά έγινε κανονικά και οι «πράσινοι» οπαδοί πήραν το δρόμο για τον Πειραιά. Μπορεί να μην πραγματοποιούσε ποτέ την απειλή του, αλλά η ενστικτώδης και παρορμητική αντίδρασή του, ήταν αυτή που τελικά έσωσε την παρτίδα για τον Παναθηναϊκό.
Καλοκαίρι του 1996 και ο Στόγιαν Βράνκοβιτς, κατά την προσφιλή του συνήθεια, καθυστερεί να υπογράψει, επικαλούμενος προτάσεις από ομάδες του ΝΒΑ. Τη χρονιά εκείνη, ήταν οι Μπακς αυτοί που «πολιορκούσαν» τον Στόικο, οποίος έχει φτάσει στα όρια του τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Μετά από μέρες συνομιλιών, ο «ψηλός» αρνείται να βάλει την υπογραφή του με άλλη κάθε φορά δικαιολογία, και ο Παύλος φτάνει σε απόγνωση και ανοίγοντας μια τζαμαρία στη ΒΙΑΝΕΞ του λέει: «Στόγιαν παιδί μου, πες μου τι θέλεις για να υπογράψεις, γιατί αλλιώς θα πηδήξω από την ταράτσα». Έτσι κι έγινε!
Καλοκαίρι του 1999 και ο Γιώργος Καλαϊτζής βρίσκεται στα γραφεία της ΒΙΑΝΕΞ προκειμένου να υπογράψει το νέο του συμβόλαιο. Στην αίθουσα βρίσκονται, ο ίδιος αθλητής, ο μάνατζέρ του, ο Τάκης Μπαλτάκος, καθώς και ο Παύλος με τον Θανάση Γιαννακόπουλο. Η διαδικασία τραβάει εις μάκρος, αφού υπήρχαν κάποιες τελικές διαφωνίες αναφορικά με την έκταση και την κλιμάκωση του συμβολαίου. Ο Πάυλος, προτρέπει τον Θανάση να βγει από την αίθουσα, καθώς θεωρούσε ότι η «αδυναμία» που είχε ο αδερφός του στον Καλαίτζή καθυστερούσε την συμφωνία, Με τα χίλια ζόρια, ο «τυφώνας» βγαίνει έξω για να επιστρέψει λίγα δευτερόλεπτα αργότερα φωνάζοντας. «Παύλο, προς θεού, μην ξεχάσετε τα πριμ του παιδιού!».
Καλοκαίρι του 2007 και ο Παναθηναϊκός βρίσκεται μια ανάσα από την απόκτηση του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους και την αρπαγή του από τον Ολυμπιακό. Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, γεμάτος χαρά, παίρνει τηλέφωνο έναν δημοσιογράφο και συζητάνε για τη μεγάλη μετεγγραφή. Λίγο πριν κλείσουν το τηλέφωνο, ο Θανάσης λέει το εξής: «Σε παρακαλώ, να προβάλεις όσο μπορείς την μετεγγραφή του Γιασικεβίτσιους. Είναι καλό παιδί και καλός παίκτης και νομίζω θα βοηθήσει…». «Μα πρόεδρε, δεν έχει ανάγκη εμένα ο Γιασικεβίτσιους. Όλη η Ευρώπη γι αυτόν μιλάει» απαντά χαμογελώντας ο ρεπόρτερ. «Δεν πειράζει παιδί μου. Κάνε κι εσύ ότι μπορεί να το βοηθήσουμε το παιδί. Να μη «θαφτεί» η το θέμα στις εφημερίδες…». Κι όλα αυτά τη στιγμή που επί μία εβδομάδα, ο Σάρας ήταν σε όλα τα πρωτοσέλιδα!
Γιαννακόπουλος σημαίνει… εγγύηση
Η παρουσία της οικογένειας Γιαννακόπουλου αποτελεί από μόνη της εγγύηση νομιμότητας. Θυμίζουμε ότι όταν πριν από ένα χρόνο ο Ανδρέας Βγενόπουλος αποφάσιζε να εκθέσει στον αέρα τις θέσεις και τις απόψεις της ΠΕΚ, το πρώτο πράγμα που έκανε είναι να εξασφαλίσει την παρουσία του Θανάση και του Παύλου Γιαννακόπουλου. Για τον φίλαθλο του Παναθηναϊκού, η εικόνα του Παύλου και του Θανάση, αριστερά και δεξιά από τον Ανδρέα Βγενόπουλο, αποτελούσε τεκμήριο ασφάλειας για τις καλές προθέσεις του επιχειρηματία.
Είναι τέτοια η πίστη και αφοσίωση που έχουν οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού στα δύο αδέρφια, ώστε εκλαμβάνουν θετικά οποιαδήποτε κίνησή τους. «Για να το λέει ο Παύλος (ή ο Θανάσης) έτσι θα είναι». Η συγκεκριμένη φράση έχει ειπωθεί εκατομμύρια φορές όλα αυτά τα χρόνια. Ακόμα και οι άνθρωποι που διαφωνούν μαζί τους, δεν τους καταλογίζουν ποτέ υστεροβουλία ή πλάγια συμφέροντα. Είναι χαρακτηριστικό ότι αν και είναι γνωστό πως μεγάλο τους απωθημένο παραμένει η ΠΑΕ, είχαν πάγια στάση την απάντηση, «πώς να αγοράσεις κάτι που δεν πωλείται;» όποτε δέχονταν πιέσεις ή ερωτήσεις για το ποδοσφαιρικό τμήμα.
Από τη μέρα που ο Παναθηναϊκός έγινε πολυμετοχικός, επέλεξαν να αποστασιοποιηθούν, μετά την απόκτηση των μετοχών, προκειμένου να μην κατηγορηθούν ότι επιθυμούν τη διαίρεση των μετόχων και του κόσμου. Όποτε ο κόσμος τους καλεί εν χορώ να «πάρουν την ΠΑΕ» ουδέποτε προσπάθησαν να πυροδοτήσουν το κλίμα ή να ενθαρρύνουν δημόσια τις συγκεκριμένες εκδηλώσεις, παρά το γεγονός ότι είναι κοινό μυστικό, ότι ονειρεύονταν να αναλάβουν ολόκληρο τον Παναθηναϊκό.
Γιαννακόπουλος σημαίνει… Παναθηναϊκός
Μια από τις αγαπημένες κουβέντες του Παύλου Γιαννακόπουλου, απόλυτα ενδεικτική της νοοτροπίας του είναι η εξής: «Δεν πίνουμε, δεν καπνίζουμε, δεν πηγαίνουμε στα μπουζούκια (σ.σ. μόνο στις φιέστες), δεν έχουμε πάθη, δεν παίζουμε χαρτιά, δεν πάμε στο καζίνο. Ένα χόμπι έχουμε μόνο. Τον Παναθηναϊκό και πώς θα τον έχουμε πάντα πρώτο. Ασχολούμαστε με την ομάδα από το πρωί ως το βράδυ. Αυτή είναι η φιλοσοφία μας σαν οικογένεια».
Και το τέλος θα «δανειστούμε» μια φράση του Βασίλη Σκουντή, αναφορικά με το βαθμό «παναθηναϊκότητας» των Γιαννακοπουλαίων.
«Οι Γιαννακόπουλοι είναι τόσο Παναθηναϊκοί που πάνε σε εκδηλώσεις του Παναθηναϊκού ακόμα κι όταν δεν είναι καλεσμένοι…»
οταν αλλα λεει ο εγληματιας αλλα ο βγενο και αλλα οι αδελφοι νταλτον πες μου εσυ πιστευεις οτι μπορει να αλλαξει κατι ;);
