Εξαφανίστηκε όμως γρήγορα, προφανώς κάποιος θα την φόρτωσε…
Αρκετά αργά, κατά τις τρεις, Κωλέττη με Γιαννιτσών, ήταν μια ξανθιά μάλλον Βουλγάρα, μόνη της, που έδινε και κώλο με 40…
Αυτη όμως που μου έκανε εντύπωση, ήταν μια κοπελίτσα που περπατούσε πάνω κάτω όλη την ώρα, όποιο αμάξι σταματούσε το έδιωχνε, ενίοτε το ψιλομπινελίκιαζε κιόλας, Φαινόταν μικρούλα, σκούρα μαλλιά, κοντούλα σχετικά, με ένα κολάν, για τα δεδομένα της πιάτσας ήταν ομορφούλα, με ωραια μάτια… Σταμάτησα και της μίλησα, μιλούσε σπαστά, Φαινόταν να είναι στον κόσμο της, έλεγε κάτι βλακείες, κάτι ασυναρτησίες, με ρωτούσε αν εδώ είναι η πιάτσα κι αν κάνουν όλα τα κορίτσια που περπατούν σε αυτό το δρόμο πιάτσα η αν υπάρχουν και κανονικές… Προσφέρθηκα να της ξεβουλώσω όλες τις αντλίες, να κανω μια αγαθοεργία, να προσφέρω κοινωνικό έργο, αλλα η πρόσκληση έμεινε αναπάντητη...