Λοιπον.
Το οτι η διαταγή πληρωμής ειναι ΜΙΑ για δύο οφειλές, δεν εχει σημασια. Για λογους οικονομίας διαδικασίας γίνεται. Οι απαιτήσεις είναι και πάλι δύο (για την ακρίβεια, είναι ΔΥΟ οι συμβασεις). Πιθανον η τραπεζα να παει να κάνει πουστιά και να το θεωρήσει μία απαίτηση. Δεν εχει σημασια. Κάνεις ανακοπή και ασφαλιστικά στο δικαστήριο και ακυρώνεται η διαδικασία. Στην πράξη ξέρω οτι δυσκολα οι τραπεζες ξεκινανε τετοια λαμογιά, γιατι ξερουν οτι θα υποβληθούν σε άδικα εξοδα και δεν θα καταφερουν τιποτα.
Η δεύτερη ερώτηση ειναι πολύ έξυπνη. Πράγματι, ειναι δυνατόν η οφειλή να είναι 300.000 ευρώ, αλλά η τιμή του ακινήτου (πρώτης προσφοράς) να είναι μικρότερη. Στην περίπτωση αυτή, φαίνεται η αναντιστοιχία των αξιών των δανείων που δόθηκαν, με την πραγματική αξία των ακινήτων που αγοράστηκαν.
Ο νόμος μιλάει για αξία της απαίτησης, ΟΧΙ του πλειστηριαζόμενου ακινήτου. Αρα π.χ. μπορεί να πλειστηριάσει ενα ακίνητο αξίας 20.000 ευρώ, αν η απαίτηση ειναι 201.000 ευρώ.