Άλλο τρομακτική, άλλο σπλατεριά, άλλο έξυπνη, άλλο, άλλο, άλλο....
Απ'τις πιο τρομακτικές που θυμάμαι να έχω δει τελευταία ήταν το paranormal activity. Γενικά δεν πολυβλέπω πλέον δαιμονο-διαολο-θησκευτικά θρίλερ γιατί κάτι με πιάνει.
Σπλατεριές ωραίες είναι σχεδόν όλες οι ζομπιδοταινίες που σέβονται τον εαυτό τους!!!
Dawn of the dead μάλλον θα έλεγα ότι είναι από τις αγαπημένες μου. Και το Shaun of the dead ωραία παρωδία με αγγλικό χιούμορ.
Το Saw για μένα είναι ότι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια. Δεν ξέρω πώς να το προσδιορίσω πέρα από έξυπνο, ευρηματικό, σασπενσιάρικο και όλα μέσα.
Το ότι έκαναν 4563 σίκουελ είναι ηλιθιότητα γιατί πέραν του ότι μπλέκεις τα μπούτια σου από ένα σημείο και μετά, χάνει έντονα το ενδιαφέρον του.
Το hostel πλάκα είχε, βία για τη βία (πώς λέμε τέχνη για την τέχνη) αλλά είναι σχολή ταραντίνο και έχει κάτι τέτοιες συνήθειες αυτός. Εγώ τον πάω με χίλια πάντως (τις δικές του ταινίες, όχι τόσο του Rodriguez).
Classics που έχουν αξία μόνο και μόνο γιατί γυρίστηκαν την εποχή που γυρίστηκαν και με τα μέσα που υπήρχαν τότε είναι σαφώς ο εξορκιστής, το jaws, the night of the living dead του Ρομέρο. Πρόχειρα αυτά μου έρχονται τώρα.
Ένα από τα παντελώς άρρωστα που σου σπάνε τα νεύρα και σου έρχεται να δαγκώσεις το τηλεκουμαντέρ κατ'εμέ είναι το Funny Games του Haneke. Το πρωτότυπο του 1997 όχι το remake του 2007.