Εναλλακτική κοινωνική υπηρεσία και αντιρρησίες συνείδησης
Το 1997, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε νόμο που επιτρέπει την εναλλακτική και άοπλη κοινωνική υπηρεσία για τους αντιρρησίες συνείδησης. Το 2001, με την αναθεώρηση του Ελληνικού Συντάγματος αναγνώρισε το δικαίωμα στην συνειδητή αντίρρηση στράτευσης. Μέχρι το 2004, οι εναλλακτικές της στράτευσης μορφές κοινωνικής υπηρεσίας έχουν διπλή διάρκεια από την κανονική στρατιωτική θητεία, πλην ένα μήνα. Η διπλάσια διάρκεια θητείας έχει προκαλέσει την αντίδραση μη κυβερνητικών οργανισμών σύμφωνα με τις οποίες η εναλλακτική κοινωνική υπηρεσία στην Ελλάδα έχει «τιμωρητικό χαρακτήρα» και δεν αποτελεί αντίστοιχο της στρατιωτικής θητείας ως προσφορά σε κάποιο κοινωνικό φορέα. Στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαικής Ένωσης υπάρχει μόνο κοινωνική θητεία, με κανονικές αποδοχές και διάρκεια μικρότερη του ενός χρόνου.
Οι εκτελούντες εναλλακτική κοινωνική υπηρεσία εργάζονται σε δημόσια ιδρύματα, και όπως και οι κανονικοί στρατιώτες δεν υπηρετούν πάντα κοντά στον τόπο κατοικίας τους. Το κράτος προμηθεύει στους εκτελούντες εναλλακτική υπηρεσία 210 ευρώ για τα έξοδα διαμονής που θεωρεί απολύτως στοιχειώδη. Οι υπηρετούντες εναλλακτική κοινωνική υπηρεσία απασχολούνται μόνο κατά τις ώρες λειτουργίας των υπηρεσιών στις οποίες έχουν διατεθεί, σε αντίθεση με τους λοιπούς στρατεύσιμους που απασχολούνται ολόκληρο το 24ωρο με ολιγόωρες άδειες εξόδου. Με τον τρόπο αυτό το κράτος δικαιολογεί τη μεγαλύτερη χρονική διάρκεια της εναλλακτικής κοινωνικής υπηρεσίας.
Παρά την ύπαρξη εναλλακτικής θητείας υπάρχουν ακόμη αντιρρησίες συνείδησης που αρνούνται και αυτήν (ολικοί αρνητές στράτευσης). Τον Μάρτιο του 2005 η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών κάλεσε την Ελλάδα να βελτιώσει σημαντικά την κατάσταση τους, με βάση τις υποδείξεις της Διεθνούς Αμνηστίας.