Απο το 1944 και μετά (που άρχισε η στρατιωτική κατάρευση του Γ' ράιχ) ο Χίτλερ (και οι απο κάτω του) έβαλαν ΠΟΛΥ νερό στο κρασί τους σχετικά με το ποιός έπαιρνε όπλο και πήγαινε να πολεμήσει, αν λάβεις υπ όψη σου ότι ακόμη και Ρώσους αιχμαλώτους (συλληφθέντες το 1941-42) είχαν στείλει στο μέτωπο...
Νομίζω ότι κάπου έχω γράψει την ιστορία για τους Κορεάτες αιχμαλώτους που είχαν πιάσει οι σύμμαχοι. Σημασία έχει ότι έχεις απόλυτο δίκιο, από την άποψη ότι στα τέλη του πολέμου, οι γερμανοί αντιμετωπίσανε εντυπωσιακή λειψανδρία.
Η οικογένεια της μητέρας μου (από την μεριά της γιαγιάς μου) είναι αυστριακής καταγωγής. Με την αποχώρηση των Γερμανών το 1944, τα κατοχικά στρατεύματα μαζέψανε όλες τις γερμανικές και σχετικές οικογένειες (αυστριακούς, κροάτες, ούγγρους, τσέχους κα), για το φόβο των αντιποίνων (επίσημη εκδοχή) αλλά και γιατί πίσω στην Γερμανία χρειαζόντουσαν όση βοήθεια μπορούσαν να βρουν.
Η οικογένεια λοιπόν της μάνας μου εγκαταστάθηκε στην Βιέννη, όπου παρέμεινε μέχρι περίπου το 1952 (εκεί έχει γεννηθεί και η μητέρα μου). Εκεί είχαν συγγενείς, εκεί γνωρίζανε και τα μέρη.
Ο παππούς μου, στάλθηκε σε στρατόπεδο εργασίας (όχι συγκεντρώσεως), όπου πηγαίνανε οι περισσότεροι ανειδίκευτοι "άσχετοι" (έλληνες, ιταλοί, ρουμάνοι, ουκρανοί κτλ). Σκοπός τους ήταν να διορθώνουν τις ζημιές στις υποδομές (δρόμους, γέφυρες κτλ) από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς. Πρακτικά, αν και οι συνθήκες δεν ήταν ιδιαίτερα καλές, δεν ήταν και άσχημα γιατί δεν αναγκάστηκαν όπως άλλοι να εγκαταλείψουν την ευρύτερη περιοχή: αυτό θεωρήθηκε όμως επίταξη εργασίας, και αν δεν κάνω λάθος, ψηφίστηκαν κατά καιρούς από το αυστριακό κοινοβούλιο πολλές αποζημιώσεις για αυτά τα άτομα. Όταν αναλάβανε πλήρως οι ρώσοι τον τομέα, χρησιμοποίησαν και αυτοί για λίγο τις ομάδες. Αργότερα, αφού ασχολήθηκαν ειδικά με τους "δικούς τους", παραδόσανε τους υπόλοιπους στα Ηνωμένα Έθνη, οι οποίοι ανέλαβαν την μεταφορά τους στις πατρίδες τους.
Οι γυναίκες της οικογενείας παρέμειναν στην Βιέννη. Αρχικά αναλάβανε εργασία στο αεροδρόμιο, και μάλιστα να καθαρίζουν τις μηχανές των αεροπλάνων. Βλέπεις, αυτό λειτουργούσε με το ελάχιστο προσωπικό, γιατί όλοι οι μηχανικοί είχαν σταλεί στο μέτωπο. Αργότερα, σε κάποιον βομβαρδισμό, οι σύμμαχοι καταστρέψανε τις εγκαταστάσεις σε βαθμό που να μην είναι πλέον λειτουργικό. Αμέσως, τους στείλανε σε άλλο πόστο, και όσοι άντρες μηχανικοί ήταν εκεί στάλθηκαν και αυτοί στον πόλεμο, γιατί ήταν άχρηστοι πλέον εκεί.
Απ' ότι μου έχουν πει, το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς τους, το κάνανε στην πυροσβεστική. Μάλιστα, το προσωπικό της αυξήθηκε πολύ τις τελευταίες περιόδους του πολέμου, γιατί οι σύμμαχοι βομβαρδίζανε επί 24ώρου βάσεως (για την ακρίβεια χωρίς συγκεκριμένο στόχο, απλά για να εξασφαλίσουν ότι τίποτα στην αυστριακή οικονομία δεν θα δουλέψει).
Μάλιστα, μου είπαν και την εξής ιστορία. Κάποια στιγμή μια βόμβα κατέστρεψε και το σπίτι που μένανε. Αφού ειδοποιήσανε κάποια συντονιστική επιτροπή της πολιτοφυλακής, αυτοί στείλανε αμέσως κάποιον να ελέγξει τους ισχυρισμούς τους. Ήρθε λοιπόν ένα γεροντάκι (μπορεί να ήταν και 80 - γιατί πολύ σπάνια έβλεπες άνδρα μεταξύ 14 και 60 στην Βιέννη) πάνω σε ποδήλατο, το οποίο και εξέτασε το σπίτι, και το έκρινε πλέον ακατοίκητο. Έτσι, μέχρι το ίδιο βράδυ τους είχαν βρει κατάλυμμα σε άλλο μέρος της πόλης. Για την ακρίβεια στο σπίτι ενός δικαστή και της γυναίκας του (είχαν 3 γιούς οι οποίοι είχαν φύγει καιρό πριν για το μέτωπο, οπότε είχαν τα άδεια δωμάτια για να μείνουν και άλλοι). Ο δικαστής είχε παραμείνει εκεί, λόγω της ιδιότητας του, για να κρατηθεί μια επίφαση νομιμότητας. Λίγο πριν το τέλος όμως, τον καλέσανε και αυτόν στα όπλα, αυτός όμως γύρισε πίσω μετά την συνθηκολόγηση.
Το εντυπωσιακό είναι ότι η κεντρική επιτροπή που συντόνιζε τα βασικά θέματα διαβίωσης (δελτίο, κατοικία, εργασία κτλ), στελεχωνόταν κυρίως από γυναίκες. Οι αποφάσεις της ήταν δεσμευτικές για όλους τους αυστριακούς, οι περισσότεροι υπακούαν ούτως ή άλλως λόγω νοοτροπίας, αλλά οποιαδήποτε ανυπακοή συνοδευόταν με επιτόπιο τουφεκισμό. Μπορώ να σου πω, ότι λόγω της οργανώσεως τους αυτής, κατάφεραν και ανταπεξήλθαν στα περισσότερα προβλήματα του πολέμου (και μιλάμε για πολύ δύσκολες καταστάσεις). Η επιτροπή παρέδωσε στους ρώσους, που επιβάλανε στρατιωτική κατοχή.
Οι άντρες που έλαβαν μέρος στον πόλεμο, γυρίζανε σιγά - σιγά μέχρι και το 1960. Πολλοί κρατηθήκανε αιχμάλωτοι πολέμου, σε ρωσικά (κατά κύριο λόγο) ή συμμαχικά στρατόπεδα. Από τους συγγενείς μας (δεν ήταν ούτως ή άλλως μεγάλη οικογένεια), δεν γύρισε κανένας. Μια ξαδέλφη της γιαγιάς μου έψαχνε τον άντρα της, μέσω των Ηνωμένων Εθνών, μέχρι που πέθανε. Μπορεί να τον στείλανε να φωτογραφήσει την σιβηριανή τίγρη.
