Πρώτη παρατήρηση: όσο διαβάζω τις δημοσιεύσεις του Ropaloforos, και παρατηρώ τον Martin Feltman στο avatar του, τείνω στην άποψη ότι είναι από τους καλύτερους συνδυασμούς avatar - φιλοσοφίας μέσα στο site. Τα συγxαρητήριά μου, φίλε!
Όντας ένα είδος 'αναρχοκομμουνιστή' - δεν περίμενα ν' ακούσω τον όρο αυτό εν έτει 2006, αλλά that's life... ;) - και έχοντας περάσει από το 2/39 ΣΠ (Μεσολόγγι), Ρεντίνα (σχολείο διαφυγής και αιχμαλωσίας), 263 ΤΕ στη Μυτιλήνη (τρώγωντας στην πλάτη τη μετατροπή του τάγματος σε ΜΤΠ), και Ε.Φ. Αμπελώνα Θεσπρωτίας (ακίνητος στους -10 βαθμούς σε τρίωρες και τετράωρες ενέδρες), έχοντας συναδέλφους κυρίως άλλους 'αναρχοκομμουνιστές' - τι περίεργο πράγμα, όλοι οι 'εθνικόφρονες' και 'υπερπατριώτες' που ξέρω περάσανε τη θητεία τους αραχτοί στα 1α Γραφεία ή δύο χιλιόμετρα από το σπίτι τους... :
- επιτρέψτε μου να εκφράσω την άποψή μου περί των θεμάτων που αναπτύχθηκαν εδώ.
1. Ο στρατός δε σε κάνει άντρα. Και λυπάμαι τους μονιμάδες, οι οποίοι αναγκάζονται να μαζεύουν κάθε βουτυρομπεμπέ φλώρο για κάποιους μήνες και να προσπαθούν να του βάλουν στο χυλωμένο του μυαλό έννοιες όπως υπευθυνότητα στις υπηρεσίες που αναλαμβάνει, στοιχειώδης συντροφικότητα και μπέσα απέναντι στους συναδέλφους, και άλλα εξωτικά. Ο στρατός σχεδόν πάντα μεγεθύνει τις κυρίαρχες τάσεις της προσωπικότητας του καθενός. Ο μπεσαλής γίνεται ο καλύτερος συνάδελφος και ο καλός φίλος μετά το στρατό, ο πούστης γίνεται ο μεγαλύτερος χώστης.
2. Επειδή δεν έχω 'δόντι', και επειδή ο ελληνικός στρατός θα γίνει επαγγελματικός μόνο στην κατεύθυνση εξυπηρέτησης των σχεδιασμών των Αμερικάνων και όχι για την καλύτερη υπεράσπιση της πατρίδας, ξέρω πολύ καλά ότι, αν γίνει κανένα πατατράκ με τους γείτονες, θα φύγω σε χρόνο dt για την πρώτη γραμμή - το βράδυ των Ιμίων το πέρασα στο Φρουραρχείο Αθηνών, περιμένοντας να πάρω Φ.Π. για 2η ΜΑΛ, if you know what I mean... Ξέροντάς το αυτό πηγαίνοντας φαντάρος, αποφάσισα να μη λουφάρω αλλά να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα από όσα μπορούσε να με μάθει το μπουρδέλο. Όχι για εθνικοπατριωτικούς λόγους, απλά για να μπορέσω να μεγαλώσω τις πιθανότητες επιβίωσής μου μέσα στο μακελειό, και να γυρίσω μετά στο σπίτι μου, στη γκόμενα και τη μάνα μου. Λυπάμαι αυτούς που είδαν το στρατό ως λούφα: αν δεν έχουν 'δόντι' και τους ρίξουν στην κρεατομηχανή, 'θα τα δουν όλα κωλυόμενα'...
3. Το '94 το φθινόπωρο, στη Μυτιλήνη, μας έβγαλαν σε θέσεις μάχης, με τους γεμιστήρες ανοικτούς, περιμένοντας απόβαση. Πριν από αυτό, μάζεψαν κάποιους από εμάς - 'αναρχοκομμουνιστές' αλλά σκεπτόμενους... ;) - και μας εξήγησαν από ποιους νορμάλ αξιωματικούς θα δεχόμαστε εντολές, και ποιούς στρατόκαβλους υπερπατριώτες θα γράψουμε στα @@ μας. Εκτίμησα την κίνηση. Όπως έλεγε κι ο ʼινσταιν, οι στρατιωτικοί δε χρειάζονται μυαλό: ο νωτιαίος μυελός φτάνει και περισσεύει. ;) Στενοχωριέμαι πραγματικά που τα τελευταία χρόνια οι ακροδεξιοί ελληναράδες σηκώνουν κεφάλι. Μακάρι να μείνει αυτό μόνο μια ένδειξη γραφικότητας, όπως τα τσολιαδάκια στα περίπτερα και ο Greek mouzaka.
4. Λυπάμαι όσους δε γουστάρουν να πάνε φαντάροι και αναγκάζονται να πάνε. Είμαι υπέρ της εναλλακτικής θητείας γι' αυτούς οι οποίοι πραγματικά αρνούνται την λογική και την έννοια της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας. Αν δεν το παίζει κάποιος 'αντιρρησίας συνείδησης' απλά για να γλυτώσει αλλά το πιστεύει πραγματικά, πρέπει σε αυτούς τους ανθρώπους να δοθεί κάποια λύση.
5. Λυπάμαι πραγματικά όσους περηφανεύονται για τις πουστιές που κάνανε ώστε να περάσουν θητεία-ζάχαρη ή να μην πάνε καθόλου. Τους λυπάμαι γιατί την πετυχημένη πουστιά μπορεί κάποιες φορές να την παραδέχεσαι και να τη ζηλεύεις, αλλά τον πούστη δεν τον κάνεις ποτέ φίλο, ούτε θα τον εμπιστευθείς - είναι κάποιος που, εν δυνάμει, μπορεί να κάνει πουστιά και σε σένα. Τους λυπάμαι, γιατί η μοναξιά τους θα είναι δύσκολη...
