Άκου, ρε Μέμο, για να μην μπερδεύεσαι.
Μια "πλευρά", οποιαδήποτε, μια κοινωνική ομάδα, να πούμε,
ο νόμος έχει όντως υποχρέωση να την "ικανοποιήσει" μόνον όταν συμπεριφέρεται θεμιτά.
Πότε συμβαίνει αυτό;
Η απάντηση είναι η εξής.
Σε μια δημοκρατική (ας πούμε) κοινωνία κάποια πράγματα είναι αδιαπραγμάτευτα και θεωρούνται ανώτερα και υπέρτερα από ο,τι δήποτε άλλο: η ζωή, η υγεία, η περιουσία είναι μερικά παραδείγματα.
Επομένως, μια κοινωνική ομάδα θα τύχει της προστασίας του νόμου
(θα "ικανοποιηθεί", που λες κι εσύ)
μόνον αν η συμπεριφορά και τα αιτήματά της δε θίγουν αυτά τα πολύ σημαντικά αγαθά.
Δεδομένου ότι οι καπνιστές (όπως και οι ριψοκίνδυνοι οδηγοί, όπως και οι εφαψίες των λεωφορείων κλπκλπ)
προσβάλλουν κάποια απ' αυτά (την υγεία των άλλων στην προκειμένη περίπτωση),
ο νόμος και η πολιτεία ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ "ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΕΙ".
ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ.
Οι "δύο πλευρές", όπως λες, δεν τυγχάνουν της ίδιας προστασίας,
διότι, πολύ απλά, η μία (των μη καπνιστών) δεν προσβάλλει κανέναν και τίποτα εκτός απ' το δικαίωμα κάποιων να φουμάρουν,
ενώ η άλλη (των καπνιστών) προσβάλλει το δικαίωμα των άλλων στην υγεία.
Το γεγονός και μόνο ότι κάποιοι έχουν μια άλφα συμπεριφορά ή ένα άλφα βίτσιο
δε δημιουργεί από μόνο του στο κράτος την υποχρέωση να ικανοποιήσει το βίτσιο, εφόσον η συνήθεια αυτή προσβάλλει βασικά δικαιώματα των άλλων.
Είναι ν' απορείς ορισμένες φορές με το πώς τόσο απλά πράγματα δε γίνονται κατανοητά.
Εκτός αν προσποιούμαστε ότι δεν τα καταλαβαίνουμε.
