Ορέστη,
πιθανότατα, αν στην τρυφερή ηλικία της εφηβείας ήσουν κι εσύ αναγκασμένος να γαμιέσαι, να καυλαντίζεις ένα τσούρμο ματσουλαραίους κάθε 10 λεπτά, να ρισκάρεις εγκυμοσύνες και ΣΜΝ, να νταραβερίζεσαι με υπόκοσμο, να σε απειλούν νταβάδες (εδώ τώρα και μασάς να κατέβεις στη Φυλής- και πολύ καλά κάνεις), να σου τα τρώνε αγαπητικοί, να σου βάζουν χέρι τα αφεντικά που σε κοζάρουν από τις κάμερες,
θα είχες κι εσύ την τάση να βλέπεις τον κάθε αγαπούλη ως αυτό που παριστάνει: ως σανίδα σωτηρίας.
Εδώ τώρα και, επειδή σαμποταρίστηκε ο εγωισμός σου και πανικοβλήθηκες, έχεις ρημάξει το site στις ερωτήσεις, τις κριτικές και τα threads, προκειμένου να νιώσεις καλύτερα.
Φαντάσου, αν αντιμετώπιζες κάτι από τα παραπάνω, πώς θα αντιδρούσες.
Σου έχει πει καμιά Αννούλα για το ξύλο που τρώνε τα κορίτσια απ' τους νταβάδες; Για τις μόνιμες γυναικολογικές βλάβες που παθαίνουν, εξαιτίας των οποίων μερικές δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδί; Για τα τραβολογήματα και τα ξεφτιλίκια με τους μπάτσους και τα αυτόφωρα;
Για τις καταχρήσεις και τα αλκοολίκια που τραβάνε;
Για το ότι οι μισές το γυρνάν το παραμύθι και αναπτύσσουν λεσβιακές σχέσεις μεταξύ τους;
Για ρώτα τη, να δούμε τι θα σου πει.
Η ζωή είναι για όλους σκληρή, αλλά μερικούς τους γαμάει κανονικά.
Επομένως, καμιά εκδίκηση.
Αρκετά τιμωρείται και θα τιμωρηθεί και στο μέλλον η Αννούλα απ' την ίδια τη ζωή.
Από 'κει και πέρα:
αν είχες εμπειρία σχέσεων, θα είχες μάθει να διαχειρίζασαι αποτελεσματικά τα συναισθηματά σου. Δε θα πανικοβαλλόσουν ούτε θα εξέπεμπες SOS στο internet, να σε τρολλάρει ο κάθε άσχετος.
Θα είχες μάθει κυρίως ότι, όταν χωρίζουμε -και εδώ μιλάμε να χωρίζεις με γυναίκα, με την οποία σε δένουν έξοδοι, παρέες, ηλιοβασιλέματα, πάθη, ζήλειες, εμπειρίες ζωής-, καίμε ο,τιδήποτε μας συνδέει συναισθηματικά με τον άλλο: πετάμε φωτογραφίες, σβήνουμε μηνύματα, τηλέφωνα και email κλπ.
Με δυο λόγια, κάνουμε ό,τι μπορούμε, για να πάψουμε να σκεφτόμαστε τον άλλο και να αφήνουμε τον χρόνο να τρέξει ελεύθερα.
Εσύ κάνεις το αντίθετο: ανοίγεις κουβέντα για την Άννα με τη μισή ελλάδα, τροφοδοτείς ένα thread γράφοντας τα πιο απίθανα και αντιφατικά πράγματα και ψάχνεις τρόπους εκδίκησης, με αποτέλεσμα η σκέψη σου να μην απομακρύνεται απ' αυτή, αλλά να γυρίζει γύρω από τον άξονά της.
Είναι άρρωστο και αναποτελεσματικό αυτό (εννοείται, φυσικά, ότι ΔΕΝ την αγαπάς, ένα αρρωστημένο παιχνίδι εγωισμού είναι όλο το σκηνικό- αν την αγαπούσες, δε θα σχεδίαζες να την εκδικηθείς, όταν ξέρεις πόσο σκατένια και ζόρικη ζωή κάνει).
Αποκλείεται να την ξεχάσεις έτσι.
Ο χρόνος που θα μας θεραπεύσει, ξεκινά να τρέχει απ' τη στιγμή που αφαιρούμε απ' τη ζωή μας αφορμές να ξανασκεφτούμε τον άλλο.
Κάνε επιτέλους ένα καλό στον εαυτό σου και
ΜΗΝ ΞΑΝΑΓΡΑΦΕΙΣ ΟΥΤΕ ΚΟΥΒΕΝΤΑ Σ' ΑΥΤΟ ΤΟ THREAD.
