Θα είχε ένα καλό νόημα η όλη ιστορία αν ζούσαμε σε μια δίκαιη και απόλυτα αλτρουϊστική κοινωνία, που όμως δε ζούμε, αλλά εν γνώσει μας συγκαταθέτουμε στο να απεμπλακούμε από ακόμη ένα βαθειά προσωπικό μας δικαίωμα.
Το δικαίωμα του δωρίζειν, που είναι σεβαστό κομμάτι της παράδοσης μας (ως ανθρώπινη αγαθοεργία) χάνει οποιοδήποτε νόημα όταν υποπίπτει στην γαλότσα του νομοθέτη και του κάθε τσανακογλύφτη κερδοσκόπου, συμβεβλημένου με τις ενέργειες του πρώτου -αν και καλύτερα ταιριάζει το εντολοδότη των ενεργειών του πρώτου.
Απλή η σκέψη, εν ζωή η δραστηριότητά μας ανήκει σε ένα πρεζάκικο στυλ δόσεων τραπεζικών δανείων. Όταν οριζοντιοθούμε ή μπορεί (αν προχωρήσει το θέμα) και πριν από αυτό, θα ανήκουμε πάλι σε μία τράπεζα, κατατέμνωντας τα ζωτικά μας όργανα. Και βεβαίως η κάθε τέτοιου τύπου τράπεζα δε θα ξεφύγει με διαφορετική πρακτική από τις συμβατικές διαπλεκόμενες ρεμούλες,,,λεφτάκια θα βγάζει και μάλιστα θα έχει στη διαχείρισή της κι ένα υπερ-προϊόν έτοιμο προς πώληση οπουδήποτε στην υδρόγειο παίζει το ανάλογο πορτοφόλι.
Φυσικά και θα παίξει στο σενάριο αυτό η σκοτεινή πλευρά του θέματος με αρπαγές των εν ζωή συνανθρώπων ώστε να εξασφαλιστεί στη μελανή μαρκέτα ένα καλό ποσό από την πώληση.
Όλοι θα φάνε. Και ο υπουργός και το συμβούλιο κι ο εργολάβος (νέες μονάδες μάλλον θα απαιτηθούν), μόνο ο θανών δε θα λάβει ούτε κέρμα (ούτε οι αγαπημένοι του) αφού αποτελεί νόμο η δωρεά (παύει να είναι και δωρεά, επομένως θα έπρεπε να υπάρχει ένα payback στην οικογένεια τουλάχιστον μεσα από το στυγνό αυτό πρίσμα).
Είμαι τελικά εναντίον της όλης αυτής προσπάθειας, όχι γιατί οι συνάνθρωποί μας θα έχουν πρόσβαση σε φρεσκο κρέας, αλλά γιατί στο φινάλε, αφού με ξεσκίζουν ψυχολογικά, συναισθηματικά, βιολογικά εν ζωή, θα συνεχίσουν να κάνουν το ίδιο και μετά θάνατον, παίρνοντας από τα χέρια μου το τελευταίο δικαίωμα μου, δηλαδή το να δωρίσω ή όχι τα σκώτια μου.
Κι επειδή εν τέλει ανήκω στους Έλληνες κι όχι στους ελληνοχριστιανούς, είμαι εναντίον σε οποιαδήποτε σύληση της βιολογικής μου οντότητας μετά θάνατον.
Ένα ερώτημα που έχω σχετικά ως απόρροια των παραπάνω:
Μπορεί κάποιος δηλαδή να γράψει στη διαθήκη ότι νεφρά, σκώτια, αρχίδια μύδια, μάτια τα αφήνει στην οικογένειά του; Κι αν το κάνει μετά ο νόμος τι θα προβλέπει; Θα μπορεί η χασαπο-τράπεζα να προσβάλλει τη διαθήκη; ή θα μπορεί ο ψόφιος να τα έχει στο ψυγείο κάτι σαν τις χρυσές λίρες;
