Μέσα σ' ένα μάλλον άνυδρο τοπίο ήρθε η ώρα και για μένα να κάνω την τελική αποτίμηση. Δεν ξέρω αν οφείλεται στο γεγονός ότι εδώ και καιρό τώρα είμαι σε κατάσταση παροπλισμού, ή αν αφορμή είναι η προ μηνών κοκορομαχία μου με τον πρώην πλέον συναγωνιστή τον τόνυ τον κορλεόνε. Θυμίζω ότι η αντιπαράθεση είχε ξεκινήσει όταν σε κάτι που είχα γράψει για την Ερρικα ο Τόνυ με είχε χαρακτηρίσει προμότορα της. Τότε το είχα πάρει προσωπικά και αναλωθήκαμε και οι δύο σε μία ανώφελη φιλονικία. Τώρα μετά απο μήνες συνειδητοποιώ τελικά ότι ο Τόνυ δεν είχε τελικά και πολύ άδικο, γιατί τα τελευταία χρόνια μόνο για την Έρρικα γράφω και μόνο την Έρρικα εξυμνώ. Μπορεί να μην ανήκω στην κατηγορία των στρατευμένων γλυφτών που συνήθως έναντι ανταλλαγμάτων συντάσσουν ύμνους, αλλά γράφοντας μονοδιάστατα είχα όντως απωλέσει την ιδιότητα του αντικειμενικού κριτή.
Ούτε και εγώ μπορώ να θυμηθώ πόσα χρόνια επιδίδομαι σ' αυτό το άθλημα και ίσως δεν έχει και τόση σημασία. Όλα ξεκίνησαν απο μία διαστροφή. Δεν ήταν η συνήθης διαστροφή ενός υποστακτικού που ψάχνει να σβήσει την δίψα του για υποταγή σε μία όμορφη γυναίκα, αλλά κάτι πολύ πιο ανώμαλο. Με την προβιά του προβάτου φιλοδοξούσα να παρεισφρήσω σε μία αγέλη λύκων και με τον τρόπο μου να τους δαμάσω. Εκ του αποτελέσματος στις περισσότερες περιπτώσεις το έργο μου ήταν πιο εύκολο απ' ότι μπορούσα να φανταστώ και στο πιο τρελά μου όνειρα. Στη πραγματιικότητα ήταν σαν να έμπαινα σ' ένα κοτέτσι και κατασπάραζα όποια κότα έβλεπα μπροστά μου. Ήταν οι ένδοξες εποχές του πάλαι ποτέ "same place" και του αντίπαλου δέους μετά την διάσπαση 'limit up", όπου νέα δροσερά κορίτσια στις περισσότερες περιπτώσεις μαθητευόμενες μάγοι, προσπαθούσαν να δηλώσουν το στίγμα τους στον αφεντροχώρο. Και ακόμα παλιότερα οι ρετρό αγγελίες στο "Εθνος", μία vintage τρύπα στο παρελθόν.
Ποτέ δεν ήμουν ο πιο ωραίος, ο πιο ψηλός, ο μεγαλύτερος γαμιάς με με τα υπερμεγέθη προσόντα. Όμως είχα ένα όπλο ισχυρότερο απ' όλα τα ανωτέρω, την τέχνη του λόγου. Στόχευα πάντα στο να διεγείρω το σημείο 'G" όχι του αδοίου, αλλά του μυαλού της γυναίκας, να την γοητεύσω, να την ανάψω, να την διεγείρω, χωρίς καν να την αγγίξω, και τις περισσότερες φορές τα κατάφερνα. Έχω υπέροχες αναμνήσεις με κορίτσια και γυναίκες και δεν έχω κακιά κουβέντα να πω για καμία, ίσως γιατί ήξερα που πήγαινα και ποιά διάλεγα. Με σχεδόν όλες πέρασα καλά, και έχω γράψει διθυράμβους στο παρελθόν γιαυτές. Η διαστροφή μου ήταν ότι όλα αυτά, τα επεδίωκα με αυτές τις ιδιαίτερες περιπτώσεις και όχι σε απλές vanila καταστάσεις. Πάντα με την προβιά του προβάτου και πάντα ως λύκος, μέχρι που η μοίρα έφερε μπροστά μου την Έρρικα.
Η Ερρικα λοιπόν ήταν το τελικό και ακροτελευταίο κεφάλαιο στην αφεντροπεριπέτεια μου. Σαν χρυσοχόος που εύκολα ξεχωρίζει το fault bijoux απο το καθαρό διαμάντι, απο την πρώτη μας κιόλας συνάντηση κατάλαβα ότι είχα μπροστά μου το αυθεντικό. Ήταν εκείνη ο καθαρόαιμος λύκος, πολύ περισσότερο απο το αδάμαστο και ατίθασο λυκόσκυλο της. Όσο και αν προσπάθησα, ποτέ δεν κατάφερα να την βάλω 'κάτω', και το προσπάθησα αρκετά με θεμιτά και αθέμιτα μέσα. Αντιθέτως κατάφερνε να με βάζει εκείνη απο κάτω, χρησιμοποιώντας μάλιστα τα ίδια μου τα όπλα: τον λόγο και την δύναμη του χαρακτήρα της. Όμως τώρα που και τα τελευταία ψήγματα 'υποτακτικής ψυχολογίας', δεν μου προσφέρουν πλέον το ασφαλές άλλοθι που πάντα επιζητούσα, ξέρω ότι μπορεί μαζί της να μην κατάφερα το "έλασσον" -να την βάλω κάτω-, κατάφερα όμως το μείζον δηλαδή να την κάνω φίλη μου. Μπορούμε να μιλάμε για πολιτική, για επικαιρότητα για τα προσωπικά μας, σπανίως για το bdsm, για ό,τι και να μιλάμε πάντα εντυπωσιάζομαι με το μυαλό της και την ευθυκρισία της, αρετές που λείπουν απο τους 'καθ' ύλην αρμόδιους'. Εχουμε τελείως διαφορετικό background και όμως καταφέρνω και επικοινωνώ χίλες φορές καλύτερα απο επιστήμονες του σιναφιού μου.
Εν κατακλείδι αυτό πρωτίστως ξεχωρίζει την Έρρικα απο όλες τις άλλες, δεν είναι ούτε η σκηράδα της, ούτε η ομορφιά της, ούτε η διαστροφή της, είναι ο απόλυτος επαγγελματισμός της. Ακούγεται ολίγον αντιφατικό γιατί απο ένα αγνό σχεδόν αφελή ερασιτεχνισμό - αυτό για την Έρρικα είναι η ίδια της η ζωή και όχι ένα επάγγελμα - επικρατεί τελικά ένας σχεδόν τεχνοκρατικός επαγγελματισμός. Επαγγελματισμός υπό την έννοια ότι θα σεβαστεί αυτόν που έχει απέναντι της σε απόλυτο βαθμό, έστω και αν στην συνεδρία τον ταπεινώσει. Μεταξύ μας μπορεί να τα λέμε όλα, ποτέ όμως δεν μου έχει μιλήσει για το τι κάνει στις συνεδρίες της, και με ποιόν. Η Έρρικα είναι sui generis, διεστραμμένη μεν, αλλά απόλυτα ξεχωριστή περίπτωση και διακριτή απ' όλες τις υπόλοιπες. Δεν έχει σημασία τι κάνει, σημασία έχει ότι είναι κορυφαία σε αυτό που κάνει στον τομέα της. Και όπως όλοι οι κορυφαίοι ξεχωρίζει μεν, αλλά είναι καταδικασμένη σε μία συνειδητή μοναξιά...
Ούτε και εγώ μπορώ να θυμηθώ πόσα χρόνια επιδίδομαι σ' αυτό το άθλημα και ίσως δεν έχει και τόση σημασία. Όλα ξεκίνησαν απο μία διαστροφή. Δεν ήταν η συνήθης διαστροφή ενός υποστακτικού που ψάχνει να σβήσει την δίψα του για υποταγή σε μία όμορφη γυναίκα, αλλά κάτι πολύ πιο ανώμαλο. Με την προβιά του προβάτου φιλοδοξούσα να παρεισφρήσω σε μία αγέλη λύκων και με τον τρόπο μου να τους δαμάσω. Εκ του αποτελέσματος στις περισσότερες περιπτώσεις το έργο μου ήταν πιο εύκολο απ' ότι μπορούσα να φανταστώ και στο πιο τρελά μου όνειρα. Στη πραγματιικότητα ήταν σαν να έμπαινα σ' ένα κοτέτσι και κατασπάραζα όποια κότα έβλεπα μπροστά μου. Ήταν οι ένδοξες εποχές του πάλαι ποτέ "same place" και του αντίπαλου δέους μετά την διάσπαση 'limit up", όπου νέα δροσερά κορίτσια στις περισσότερες περιπτώσεις μαθητευόμενες μάγοι, προσπαθούσαν να δηλώσουν το στίγμα τους στον αφεντροχώρο. Και ακόμα παλιότερα οι ρετρό αγγελίες στο "Εθνος", μία vintage τρύπα στο παρελθόν.
Ποτέ δεν ήμουν ο πιο ωραίος, ο πιο ψηλός, ο μεγαλύτερος γαμιάς με με τα υπερμεγέθη προσόντα. Όμως είχα ένα όπλο ισχυρότερο απ' όλα τα ανωτέρω, την τέχνη του λόγου. Στόχευα πάντα στο να διεγείρω το σημείο 'G" όχι του αδοίου, αλλά του μυαλού της γυναίκας, να την γοητεύσω, να την ανάψω, να την διεγείρω, χωρίς καν να την αγγίξω, και τις περισσότερες φορές τα κατάφερνα. Έχω υπέροχες αναμνήσεις με κορίτσια και γυναίκες και δεν έχω κακιά κουβέντα να πω για καμία, ίσως γιατί ήξερα που πήγαινα και ποιά διάλεγα. Με σχεδόν όλες πέρασα καλά, και έχω γράψει διθυράμβους στο παρελθόν γιαυτές. Η διαστροφή μου ήταν ότι όλα αυτά, τα επεδίωκα με αυτές τις ιδιαίτερες περιπτώσεις και όχι σε απλές vanila καταστάσεις. Πάντα με την προβιά του προβάτου και πάντα ως λύκος, μέχρι που η μοίρα έφερε μπροστά μου την Έρρικα.
Η Ερρικα λοιπόν ήταν το τελικό και ακροτελευταίο κεφάλαιο στην αφεντροπεριπέτεια μου. Σαν χρυσοχόος που εύκολα ξεχωρίζει το fault bijoux απο το καθαρό διαμάντι, απο την πρώτη μας κιόλας συνάντηση κατάλαβα ότι είχα μπροστά μου το αυθεντικό. Ήταν εκείνη ο καθαρόαιμος λύκος, πολύ περισσότερο απο το αδάμαστο και ατίθασο λυκόσκυλο της. Όσο και αν προσπάθησα, ποτέ δεν κατάφερα να την βάλω 'κάτω', και το προσπάθησα αρκετά με θεμιτά και αθέμιτα μέσα. Αντιθέτως κατάφερνε να με βάζει εκείνη απο κάτω, χρησιμοποιώντας μάλιστα τα ίδια μου τα όπλα: τον λόγο και την δύναμη του χαρακτήρα της. Όμως τώρα που και τα τελευταία ψήγματα 'υποτακτικής ψυχολογίας', δεν μου προσφέρουν πλέον το ασφαλές άλλοθι που πάντα επιζητούσα, ξέρω ότι μπορεί μαζί της να μην κατάφερα το "έλασσον" -να την βάλω κάτω-, κατάφερα όμως το μείζον δηλαδή να την κάνω φίλη μου. Μπορούμε να μιλάμε για πολιτική, για επικαιρότητα για τα προσωπικά μας, σπανίως για το bdsm, για ό,τι και να μιλάμε πάντα εντυπωσιάζομαι με το μυαλό της και την ευθυκρισία της, αρετές που λείπουν απο τους 'καθ' ύλην αρμόδιους'. Εχουμε τελείως διαφορετικό background και όμως καταφέρνω και επικοινωνώ χίλες φορές καλύτερα απο επιστήμονες του σιναφιού μου.
Εν κατακλείδι αυτό πρωτίστως ξεχωρίζει την Έρρικα απο όλες τις άλλες, δεν είναι ούτε η σκηράδα της, ούτε η ομορφιά της, ούτε η διαστροφή της, είναι ο απόλυτος επαγγελματισμός της. Ακούγεται ολίγον αντιφατικό γιατί απο ένα αγνό σχεδόν αφελή ερασιτεχνισμό - αυτό για την Έρρικα είναι η ίδια της η ζωή και όχι ένα επάγγελμα - επικρατεί τελικά ένας σχεδόν τεχνοκρατικός επαγγελματισμός. Επαγγελματισμός υπό την έννοια ότι θα σεβαστεί αυτόν που έχει απέναντι της σε απόλυτο βαθμό, έστω και αν στην συνεδρία τον ταπεινώσει. Μεταξύ μας μπορεί να τα λέμε όλα, ποτέ όμως δεν μου έχει μιλήσει για το τι κάνει στις συνεδρίες της, και με ποιόν. Η Έρρικα είναι sui generis, διεστραμμένη μεν, αλλά απόλυτα ξεχωριστή περίπτωση και διακριτή απ' όλες τις υπόλοιπες. Δεν έχει σημασία τι κάνει, σημασία έχει ότι είναι κορυφαία σε αυτό που κάνει στον τομέα της. Και όπως όλοι οι κορυφαίοι ξεχωρίζει μεν, αλλά είναι καταδικασμένη σε μία συνειδητή μοναξιά...
