Όπως είπατε, η ζωή είναι μικρή και τη χαιρόμαστε όσο μπορούμε περισσότερο, με την απαραίτητη σύνεση βέβαια, για να αποφεύγουμε τις κακοτοπιές. Όταν η ζωή πλησιάζει στο τέλος της, τότε ο άνθρωπος αισθάνεται ήρεμος και ικανοποιημένος, μόνο όταν έχει να θυμάται όμορφες στιγμές που έζησε με τους συνανθρώπους του, ατάραχος.
Σταθμίζουμε τα οφέλη με τους κινδύνους που αναλαμβάνουμε. Υψηλό όφελος, υψηλό και το ρίσκο. Αν το όφελος είναι μικρό και η ηδονή περιορισμένου ύψους, δεν χρειάζεται να αναλαμβάνουμε υψηλό ρίσκο.
Parakmiakos και rigormortis έχετε δίκιο, αλλά όταν διαβάζεις πνευματώδη κείμενα από ανθρώπους με χιούμορ ή πείρα ζωής, ο καθένας θα έμπαινε στον πειρασμό να τοποθετηθεί, έστω και σ' αυτό το νήμα, έστω και αν είναι πράγματι ανώφελο για κάποιον ή κάποιους. Προσωπικά, σπανίως γράφω.
Δεν είναι ανέφικτο να κάνεις σχέσεις και γιατί όχι με ωραίες γυναίκες. Απαιτούνται όμως ικανότητες, σωματική και ψυχική υγεία και ενασχόληση, προσπάθεια, χρόνος. Προσπάθεια όχι με την έννοια του ψυχαναγκασμού, αλλά στα πλαίσια της ευχαρίστησης που απορρέει από αυτή τη δραστηριότητα. Όσο περισσότερο ασχολείσαι, τόσο βελτιώνεις τις ικανότητες, γίνονται περισσότερες γνωριμίες, συγκεντρώνεις τηλέφωνα, ελάχιστα από αυτά θα εξελιχθούν σε συναντήσεις, από τις οποίες αποκομίζεται πείρα και τελικά κάποιες από αυτές θα είναι επιτυχείς. Είναι θέμα στατιστικής, αλλά χρειάζεται σκέψη και οργάνωση των κινήσεων. Όλα αυτά με την παραδοχή ότι δεν υφίσταται υπερτονισμένο εγώ και άλλου είδους νευρώσεις, διότι στην περίπτωση αυτή ενδεχόμενη απόρριψη οδηγεί σε κατάρρευση και εφεύρεση διαφόρων δικαιολογιών για παραίτηση. Τότε για όλα φταίει η κ
οινωνία και οι γυναίκες. Όχι πως δεν φταίνε, αλλά πρόκειται για την άλλη πλευρά. Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε σε ατομικό επίπεδο.
την γυναικα του την εβδομαδα?
