Το νόμο του Picker πάντως, μπορεί να με παρέσυρε λίγο αρχικά, αλλά τον έχω καταρρίψει. Έχει την εξής δομική αντίφαση: Κάπου ο Picker ισχυρίστηκε ότι ο αγοραίος έρωτας, όσο είναι αγοραίος, τόσο είναι και έρωτας. Κοινώς οι πουτάνες είναι σαν γκόμενές μας. Μετά ήρθε να αναιρέσει τον εαυτό του λέγοντας ότι οι μπουρδελιάρηδες πρέπει να έχουμε την ψυχολογία του βιαστή, δηλαδή δε μας νοιάζει αν οι πουτάνες καυλώνουν μαζί μας, το θέμα είναι να χύνουμε εμείς. Δεν ξέρω πως ο Picker ορίζει τον έρωτα, αλλά στο δικό μου ορισμό όταν κάνουμε έρωτα μας νοιάζει να ικανοποιήσουμε τον παρτενέρ και έτσι ικανοποιούμαστε κι εμείς. Σαν ανατροφοδότηση, δηλαδή σε καυλώνω, καυλώνω που καυλώνεις κλπ.
Συνεπώς που βρίσκεται η αλήθεια; Ως συνήθως κάπου στη μέση. Συμφωνώ απόλυτα με το κομμάτι που υποστηρίζει την αποφυγή της μαλακίας και το να είμαστε όσο το δυνατόν περισσότερο γαμιάδες. Ναι, θα κάνουμε μια κίνηση (άντε δύο) σε ένα μουνί έξω, αλλά μέχρι εκεί. Άμα μας κάνει νερά, πάμε στην επόμενη ή στην πουτάνα. Σε καμία όμως περίπτωση δε θα παρακαλέσουμε, ακόμα κι αν το μουνί το έχουμε γαμήσει. Καλύτερα να τον παίξουμε παρά να παρακαλέσουμε. Τα παρακαλητά είναι υποτιμητικά για τον αντρισμό μας και η ντροπή του αντρικού φύλου. Τέλος, για την ποιότητα του σεξ στα μπουρδέλα, η παρομοίωση του Rigormortis με τη μαλακία δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Και πάλι όμως με προσεκτική επιλογή πουτάνας και την κατάλληλη συμπεριφορά, δεν είναι ακατόρθωτο να βρεις καλό σεξ, αρκετά παραπλήσιο σε αυτό που θα έκανες με έξω κοπέλα.