Χωρίς να ξέρω και πάρα πολλά για την κατάστασή σου, μπορώ να σου πω απλά ένα-δυο πραγματάκια μόνο, μια και είναι αργά και πάλι δεν έχω πέσει ακόμη για ύπνο:
Με την πρώην σου (από τα λεγόμενα σου συμπεραίνω πως) δεν είναι δυνατόν να έχετε τις καλύτερες των σχέσεων, χωρίς να ξέρουμε ποιος θεωρείς ότι φταίει γι' αυτό. Άρα την ξεχνάς και συνεχίζεις τη ζωή σου. Δεν μπορείς να κάνεις και κάτι άλλο, θαρρώ. Απλώς έχε υπ' όψιν σου πως σας "συνδέουν" τα παιδιά σας: θα χρειαστεί να συνεννοείστε και, ενίοτε, να παίρνετε και κάποιες από κοινού αποφάσεις για το παρόν και το μέλλον τους, και να κρατάτε "κοινή γραμμή". Ίσως να χρειαστεί να συζητάτε και οι τρεις σας μαζί. Και είναι πολύ σημαντικό για τα παιδιά να έχουν αυτά που χρειάζονται (αγάπη και ασφάλεια θέλουν μονάχα, απλό είναι), μα και να βλέπουν (στο απώτερο μέλλον) τον μπαμπά και τη μαμά ευτυχισμένους, έστω και χώρια. Και το φίλο της μαμάς, και την σύντροφο του μπαμπά, και αυτούς ευτυχισμένους τους προτιμούν. Το χειρότερο που μπορεί να νιώσει ένα παιδί για τον γονιό είναι ο οίκτος.
Με τα παιδιά σου, ωστόσο, μπορείς να έχεις τη σχέση ακριβώς που θέλεις. Ακόμη και αν αυτό χρειαστεί να το διεκδικήσεις με κάθε (ώριμο και νόμιμο) μέσο. Δεν πρόκειται ποτέ να πάψεις να είσαι ο πατέρας τους. Ό,τι και αν γίνει. Η στάση σου μόνο αξιοπρεπής επιτρέπεται να είναι, άλλωστε τα παιδιά σε κάποια (αρκετά, ίσως) χρόνια θα καταλάβουν πόσο σωστά στάθηκες στη δύσκολη ώρα.
Το κυριότερο είναι να κοιμάσαι ήσυχος τις νύχτες. Κάνε ό,τι περνάει από το χέρι σου για να στρώσεις τη ζωή σου: τα παιδιά σου είναι τώρα το κυριότερο κομμάτι της, αλλά υποψιάζομαι πως τα καλύτερά σου χρόνια δεν έχουν έρθει ακόμη. Σύντομα θα νιώσεις και εσύ πως αυτή η σχέση έχει πεθάνει (γιατί με αυτό το post μου έδωσες την εντύπωση πως ζεις λιγάκι στο παρελθόν), και θα της κάνεις την κηδεία που της αρμόζει.
Α, και πού 'σαι? Σε δυο-τρία χρόνια που η κυρία θα 'χει μείνει πάλι μόνη, θα μπορείτε να 'στε και φίλοι, ίσως και να αρχίσεις ξανά να την συμπαθείς...