-Όταν πλακώσει ο θάνατος αρχίζει η καταγραφή της ζωής. Κι έτσι κυκλοφορούν τα βιβλία.
Το καλό με μένα αλλά και το ζόρι είναι που ξέρω συνειδητά το θάνατό μου και μαζί με την καταγραφή της πεθαμένης ζωής, μπορώ να καταγράφω και το θάνατο μου.
-Κάποτε θα με διαβάσεις ίσως, θα ακούσεις τα τραγούδια μου, θα με κατανοήσεις. Αλλά δε θα 'μαι εγώ πια. Θα 'ναι αυτή η μάσκα που φορούν στους πεθαμένους. Όσους τους χρησιμοποιούν μετά το θάνατό τους, όταν οι ίδιοι δεν υπάρχουν.
Όσο υπήρχα με φοβόσουν.
Όσο υπήρχα δε με άντεχες.
Δεν είχες καν τη δύναμη να μείνεις ένα δευτερόλεπτο κοντά, άμα σου το ζητούσα. Θα προτιμούσα να μη με διάβαζες ποτέ.
Είναι καλύτερο ν' αγοράσεις ή να κλέψεις ένα μπλουζάκι με την φάτσα μου επάνω
τυπωμένη. Κι ας σου φαίνεται γελοίο. Κι ας μου φαίνεται γελοίο.
Εγώ δε χρειάζομαι τον κόσμο
κακώς έχεις νομίσει
Για μένα δεν υπάρχει κόσμος
Χρειάζομαι απλά να δημιουργώ κόσμο.
Νικόλας ʼσιμος (1949-1988)
Ο Ν. Ασιμόπουλος γεννήθηκε στη Θεσ/νίκη το 1949 από Κοζανίτες γονείς. Έφηβος ασχολήθηκε με το θέατρο και τον αθλητισμό (τον είχαν ζητήσει στον σύλλογο της Κοζάνης αλλά δεν πήγε). Ήθελε να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία καί κάπου στο Λύκειο υπογράφει σε μια σχολική εφημερίδα για πρώτη φορά με το ψευδώνυμο ʼσιμος. Το 1967 περναει στο τμήμα Νεοελληνική της Φιλοσσοφικής Σχολής Θεσ/νικης. Στα χρόνια της φοιτητικής του ζωής ασχολήθηκε ενεργά με το θέατρο, ενώ παράλληλα έγραφε τραγούδια και τραγουδούσε σε μπουάτ. Συχνά είχε προβλήματα με την αστυνομία, αφού βρισκόμαστε στην περίοδο της Χούντας και της λογοκρισίας που αυτή επιβάλει. Κυνηγήθηκε και χτυπήθηκε άγρια στα κρατητήρια της ασφάλειας. Εκείνη την περίοδο χάνει και την ταυτότητα του στην Ασφάλεια την οποία καί δεν αναζητά. Το 1973 φεύγει από τη Θεσσαλονίκη και πηγαίνει στην Αθήνα. Συνεχίζει να ασχολείται με το θέατρο και τελειώνει μια ιδιωτική σχολή Δραματικής Τέχνης. Γράφει τραγούδια τα οποία δε δισκογραφεί επίσημα, αλλά τα γράφει μόνος του σε κασέτες τις οποίες πουλάει σε διάφορους δρόμους της Αθήνας. Δίνει ακόμα μουσικές παραστάσεις σε μπουάτ της Πλάκας, και
συνεργάζεται με καλλιτέχνες όπως Λήδα, Σπύρος, Ζωγράφος, Τζαβέλλας, Ζουγανέλλης, Μπουλάς, Αδριανός, Τόλης, Γώγου, Γκαιφύλιας (το 1973), Τραντάλης, Πανυπέρης, Φινίκης, Μουζακίτης, Σπυρόπουλος κ.α. Το 1976 απέκτησε μία κόρη από την σχέση του με την Λίλιαν Χαριτάκη, εκτός του θεσμού του γάμου (ο ίδιος δεν πίστευε σε αυτό το θεσμό). Η πρώτη του συμμετοχή στη δισκογραφία ήταν το 1974 με το single Ρωμιός- Μηχανισμός. Το 1977 φυλακίστηκε προσωρινά από τη Μεταπολίτευση μαζί με άλλους 5 εκδότες και συγγραφείς με αιτία: εξέχουσες προσωπικότητες που επηρεάζουν,(σκοπιμότητα: εκλογές Νοέμβρη 1977). Στρατιωτικό : Το 1978-79 Αρχίζει η διαδικασία για την επίτευξη του στόχου του. Να μην υπηρετήσει. Παίρνει οριστικά απολυτήριο- δεν ξέρω πότε- λόγω ψυχο... συνδρόμου. Απολυτήριο σχιζοειδούς ψυχώσεως: Ψυχωσική συνδρομή σχιζοφρενικού τύπου, ή κατά το Νικόλα: "Σχιζοφρενοβλαβίωση".Το 1986 εκδίδει ταυτότητα με το όνομα Νικόλας ʼσιμος και στο πεδίο θρήσκευμα:΄Ανευ θρησκεύματος. Μια φορά νοσηλεύτηκε στο ΔΑΦΝΙ για ένα διάστημα λίγων ημερών, όπου οδηγήθηκε βίαια (ως συνήθως) ώσπου το 1987 οδηγήθηκε στις φυλακές του Κορυδαλλού με την κατηγορία του βιασμού γυναίκας (παλιάς φιλενάδας του), κατηγορία η οποία ποτέ δεν αποδείχθηκε. Από τότε αρχίζει ο ψυχολογικός κατήφορος του ʼσιμου. Βγαίνει από τη φυλακή με χρηματική εγγύηση. Δε θα μπορέσει όμως να χωνέψει την κατηγορία αυτή. Η εκκρεμούσα δίκη μαζί με τα άλλα προβλήματα που ήταν πολλά, συσσωρεύτηκαν μέσα του, ξεπέρασε κάπου τον εαυτό του. Έτσι στις 17 Μάρτη 1988 βρέθηκε κρεμασμένος σπίτι του. Ήταν η τελευταία του Βόλτα. Προηγουμένως είχε επανειλημμένα τηλεφωνήσει απεγνωσμένα σε φίλους...Λίγο πριν, είχε αφήσει στον ιδιοκτήτη του ψιλικαντζίδικου που νοίκιαζε στα Εξάρχεια το ακόλουθο σαρκαστικό μήνυμα: <<Συγνώμη βρε Νίκο που δε σου άδειασα νωρίτερα τη γωνιά αλλά ως και ο θάνατος δεν με ήθελε>> (είχαν προηγηθεί άλλες δυο αποτυχημένες απόπειρες).
Σελίδες αφιερωμένες στον ʼσιμο:
Αναζητώντας Κροκανθρώπους
Έτος:1980-81
Έκδοση: Ανέκδοτο (Σπάνιο)
Μορφή pdf
Μέγεθος:472KB
Το ένα και μοναδικό βιβλίο που έγραψε, με ποιήματα, θεατρικά κείμενα, διάφορες καθημερινές -κ μή- ιστορίες, πάντα μέσα απο το πρίσμα του ʼσιμου, καθώς και κάποιες σκόρπιες σκέψεις του γενικότερα για την χώρα του, το πολιτικό γίγνεσθαι του τόπου και της εποχής ('73), τους καλλιτέχνες της εποχής του κ.α