Είχα γράψει πριν μέρες πως όταν συνάντησα τη Nayomi, οι τόνοι είχαν ανέβει αρκετά στο introductory section ("γεια σου. τι κάνεις; πώς σε λενε;"). Κάποιοι αναγνωστες του φόρουμ καλόπιστα είχαν αναρωτηθεί πώς θα μπορούσαν να ανέβουν οι τόνοι σε ένα τόσο αδιάφορο κομματι της συνεύρεσης. Προς απάντησή τους, παραθέτω το διάλογο μεταξύ της Nayomi και εμένα, από τη στιγμή που η λεγάμενη μπήκε στο δωματιο μου, μέχρι που πήγε στο μπάνιο για να ετοιμαστεί. Η μόνη αλλαγή που έχω κάνει, είναι στα ονοματα (τόσο το δικό μου, όσο και της Nayomi). Τα συμπεράσματα δικά σας.
Αυτή: Καλησπέρα, είμαι η Δεισδαιμόνα. Να μείνω;
Εγω: Καλησπέρα Δεισδαιμόνα. Τώρα τι ερώτηση είναι αυτή; Δείχνεις ότι έχεις ανασφάλειες. Γιατί έτσι;
Αυτή: Τι μού λες τώρα; Απλά σε ρωτάω αν σε ικανοποιεί αυτό που βλέπεις και συ μού “τι λες” κι από πάνω;
Εγώ: Είσαι μια πονήρω, εσύ. Αρχικά δεν ρώτησες αν με ικανοποιεί αυτό που βλέπω, αλλά αν θα μείνεις. Υπάρχει μια μικρήηηηη διαφορά, ξέρεις.
Αυτή: Τι εννοείς;
Εγώ: Εννοώ πως το πρόσωπό σου απέχει πολύ από τα κριτήρια ομορφιάς που έχω για τις γυναίκες. Ομως, θα σού δώσω μια ευκαιρία γιατί είμαι μεγαλόψυχος (γέλια από μεριάς μου και μετά γέλια και από εκείνη).
Αυτή: Πώς λέγεσαι;
Εγώ: Jose Maria Armando.
Αυτή: Όλο αυτό το μακρυνάρι;
Εγώ: Ναι, έχεις πρόβλημα;
Αυτή: Οχι, καλέ. Πώς θέλεις να σε λέω.
Εγώ: Θα εκτιμούσα αν με προσφωνείς με το πλήρες όνομά μου.
Αυτή: ΟΚ. Για πες μου, Jose Maria Armando, από πού με βρήκες;
Εγώ: Από το ίντερνετ.
Αυτή: Γράφεις σε κανένα σάιτ;
Εγώ: Όχι, αυτοί που γράφουν είναι κομπλεξικοί.
Αυτή: Πες το ψέμματα.
Εγώ: Σ' έπιασα, Δεισδαιμόνα. Άρα είσαι κι εσύ κομπλεξική. Αφού κι εσύ γράφεις, και μάλιστα έχεις ολόκληρο θρεντ δικό σου στο bourdela.com
Αυτή: Ελα μωρε, μια πλακίτσα κάνουμε; Ποιό είναι το νικ σου;
Εγώ: Τι σε νοιάζει; Και κατά πρώτον, πού ξέρεις αν έχω νικ, ή αν απλά μπαίνω σαν επισκέπτης στο σάιτ;
Αυτή: Υπέθεσα ότι έχεις νικ. Λοιπόν, ποιό είναι;
Εγώ: Δεν έχω νικ. Μπαίνω σαν επισκέπτης στο bourdela.com. Ικανοποιήθηκες κυρία περίεργη;
Αυτή: Αν περάσεις καλά μαζί μου, θα αποκτήσεις νικ, ώστε να γράψεις κριτική;
Εγώ: Ακου να δεις, Δεισδαιμόνα. Δεν θα κανονίζεις εσύ τη ζωή μου. Αλλού αυτά.
Αυτή: Βρε μαναράκι, μην το παίρνεις στραβά. Ξέρεις, εγώ είμαι ανεξαρτητη και δεν έχω πίσω μου γραφεία ή νταβαδες.
Εγώ: Οπα, όπα. Και τα free fuck σε άλλο σάιτ τι είναι;
Αυτή: Κίνηση επιχειρηματικής πολιτικής από μεριάς μου. Πώς κάνουν στα καταστήματα προσφορές; Κάτι τέτοιο.
Εγώ: Καλά τώρα, σε πίστεψα. Τέλος πάντων. Λοιπόν, για να το λήγουμε. Ακόμα κι αν κάποια στιγμή γραφτώ και γράψω κριτική, προφανώς θα γίνει με τέτοιο τρόπο ώστε εσύ να μην καταλάβεις ποιός είμαι. Αρα τι σε νοιάζει;
Αυτή: Jose Maria Armando, είχα ξεκινήσει να σού λέω ότι σαν ανεξάρτητη που είμαι στηρίζω πολύ το αν θα εχω δουλειά, από τις κριτικές που παίρνω.
Εγώ: Το καταλαβαίνω αυτό. Αυτό που δεν καταλαβαίνω, είναι η επιμονή σου να με ωθήσεις να κάνω κάτι, που αν είναι να το κάνω, θα βγει αβίαστα, και όχι επειδή μού το επέβαλλες εσύ.
Αυτή: ΟΚ, ΟΚ. Πες μου τι δουλειά κάνεις;
Εγώ: Είμαι ανθρακωρύχος.
Αυτή: Με δουλεύεις;
Εγώ: Οσο δουλεύεις εσύ εμένα, άλλο τόσο δουλεύω κι εγώ εσένα. Δεν μπορείς να τα έχεις μονά-ζυγά δικά σου, κυρία Δεισδαιμόνα. Πάρτο λοιπόν απόφαση, ότι σε λίγο θα σε γαμήσει ένας ανθρακωρύχος.
Αυτή: Wow, γουστάρω...