O Iτούδης δε μπορεί ούτε να φταίει μόνο αυτός ,ούτε όταν νικάμε να νικάμε εξαιτίας του. Στο Ευρωμπάσκετ όλα ήταν Γιάννης Αντετοκούμπο. Αυτός να παίρνει τη μπάλα στην επίθεση, αυτός να πάρει το ρυμπάουντ στην άμυνα. Για αυτό και όταν δεν έπαιξε καλά με τη Γερμανία γίναμε ρεζίλι. Οι υπόλοιποι δεν ήξεραν τι να κάνουν.
Τώρα με πολλούς τραυματίες παίζει ένα μπάσκετ κάπως πιο ΝΒΑ. Προσπαθεί για την ακρίβεια. Προσπαθεί να πάρει τα παιχνίδια με την επίθεση, όλοι σουτάρουν από μακριά, άμυνα στο δεύτερο ημίχρονο. Βασικά δεν έχει παίκτες και προσπαθεί να κάνει ό,τι του βγει. Και να νικήσουμε το Μαυροβούνιο η πραγματικότητα είναι η εξής: Η Ελλάδα είναι μια μέτρια εθνική ομάδα, ούτε πολύ καλή ,ούτε πολύ κακή. Και ο Αντετοκούμπο να παίξει εκεί στη μέση θα είμαστε πάντα.
Για όσους λένε για πολιτεία, οι εθνικές ομάδες γενικά είναι θέμα φουρνιάς. Το 1987 το πρωτάθλημά μας ήταν για γέλια, Άρης , ΠΑΟΚ και μετά το χάος. Βρέθηκαν κάποιοι στην Εθνική και σκέφτηκαν να γυμνάσουμε τους παίκτες ,τώρα που έχουμε το Γκάλη κάτι θα καταφέρουμε. Στα 90s γενικά έπεσε χρήμα και από ιδιώτες και από τηλεοπτικά και στα τμήματα υποδομής. Αλλά τμήματα υποδομής έχουμε και τώρα, παίκτες δε βγάζουμε ρε παιδιά. Δείτε τις ομάδες Παίδων και Εφήβων. Είναι κανείς εκεί μέσα να αξίζει; Στην Ελπιδων που βγήκε τέταρτη στο Ηράκλειο οι καλύτεροι παίκτες ήταν Παπαγιάννης, Λούντζης, Ντόρσεϊ και Χαραλαμπόπουλος. Με εξαίρεση το Χαραλαμπόπουλο που πήγε ΠΑΟ και Ολυμπιακό και τον έφαγε ο πάγκος οι άλλοι κάνουν καριέρα.